เฉินโยวหรานสะดุ้ง รีบบ่น “ต้องเป็นกู้จิ้งเจ๋อแน่เลย กู้จิ้งเจ๋อ สวรรค์ ห้องฉันรกขนาดนี้ ไม่อยากให้ท่านประธานกู้เห็นเลย เธอว่า…พวกเธอไปพลอดรักกันที่ห้องข้างๆ ดีกว่าไหม” 

 

 

หลินเช่อถลึงตาใส่เธอ แต่ก็รีบเดินไปเปิดประตู 

 

 

เปิดประตูออก เห็นกู้จิ้งเจ๋อยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียวจริงๆ ด้วย มองมาที่หลินเช่อ สายตาสำรวจ ดูเหมือนน้ำวนในทะเลที่ดึงดูดคนให้จมลงไปได้ 

 

 

หลินเช่อถาม “มีอะไร” 

 

 

“พวกเธอไม่กินอะไรหน่อยเหรอ” เขาถามเสียงเรียบ 

 

 

ไม่รอให้หลินเช่อได้พูดอะไร เฉินโยวหรานที่อยู่ด้านหลังก็รีบตอบ “กินสิคะ ประธานกู้นี่เก่งจริงๆ เรากำลังจะไปหาอะไรกินพอดีเลยค่ะ ประธานกู้ จะไปด้วยกันไหมคะ คุณอยากกินอะไร” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อ “แล้วแต่พวกคุณจะทานอะไรเลยครับ” 

 

 

เฉินโยวหรานบอก “งั้นเราทำกับข้าวกินเองไหมคะ…จริงสิ กินหม้อไฟกันไหม ที่บ้านมีเครื่องปรุงพอดี” 

 

 

“ห้ะ” หลินเช่อรีบหันไปมองกู้จิ้งเจ๋อ เหมือนเขาจะไม่ค่อยกินหม้อไฟเท่าไหร่ 

 

 

เฉินโยวหรานยังคงพูดอยู่ด้านใน “เป็นไง ประธานกู้ชอบกินหม้อไฟไหมคะ” 

 

 

หลินเช่อกำลังจะบอกว่า กู้จิ้งเจ๋อคงจะไม่ชอบ ทว่ากลับได้ยินกู้จิ้งเจ๋อบอก “ได้ครับ เอาสิ” 

 

 

เฉินโยวหรานได้ยินดังนั้น จึงรีบบอก “ดีเลยค่ะ งั้นเราไปเลือกซื้อของมาทำ ข้างๆ มีซูเปอร์มาร์เก็ต” 

 

 

หลินเช่อมองท่าทางร่าเริงของเฉินโยวหราน ได้แต่ส่ายหน้า ปกติไม่เคยเห็นว่าเธอจะมีความสุขอะไรแบบนี้ 

 

 

ทั้งสามลงมาด้านล่าง กู้จิ้งเจ๋อนำอยู่ด้านหน้า ด้านหลังมีหลินเช่อและเฉินโยวหราน ขณะอยู่ในลิฟต์ เฉินโยวหรานกำลังคิดว่าจะซื้ออะไรบ้าง 

 

 

ตอนนั้นเอง ลิฟต์หยุดลง มีคนขึ้นลิฟต์มา เมื่อมองเห็นกู้จิ้งเจ๋อ ดวงตาก็วาววับขึ้น 

 

 

ไม่สนใจว่าข้างๆ มีหลินเช่อและเฉินโยวหรานกำลังมองอยู่ มองทอดสายตาไปให้กู้จิ้งเจ๋อ 

 

 

รอลิฟต์เคลื่อนตัวลง อดไม่ได้เลยพูดว่า “โอ๊ะ คุณคือคนที่พึ่งย้ายเข้ามาวันนี้ใช่ไหมคะ” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อชะงัก พึ่งรู้ตัวว่าป้าคนนี้กำลังคุยกับตัวเองอยู่ 

 

 

ป้าๆ เหล่านี้ไม่ค่อยติดตามข่าว ยิ่งเป็นข่าวการเมืองยิ่งไม่ได้ติดตาม จึงไม่รู้จักตระกูลกู้ 

 

 

เธอมองคนตรงหน้า คิดเพียงว่าเขาต้องสุดยอดมากแน่ๆ แถมหน้าตายังหล่อเหลา ดังนั้นจึงยิ้มจนตาหยี พูดกับกู้จิ้งเจ๋อ “คุณหล่อมากเลย แต่งงานหรือยังคะ” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อมองไปที่หลินเช่อ คนที่พูดไม่เก่งแบบเขา ตอนนี้กำลังตกใจกับคุณป้าใจดี 

 

 

คุณป้าไม่รอช้าให้เขาได้ตอบ รีบบอก “ลูกสาวของฉัน พึ่งจะยี่สิบสี่ปี จบจากมหาวิทยาลัยคิว เมืองบี เป็นคนที่นี่ คุณดูสิ เสียดายจังตอนนี้ฉันไม่มีรูป แต่ยังไงเราก็อยู่ตึกเดียวกัน หรือตอนเย็นจะไปเป็นแขกที่บ้านฉันไหมคะ ถ้าคุณได้เจอคุณก็จะรู้ ลูกสาวฉัน เหมาะกับคุณมากเลยค่ะ” 

 

 

“…” นี่กำลังหาทางหาสามีให้ลูกสาวอยู่เหรอ 

 

 

เฉินโยวหรานสบตากันกับหลินเช่อ และเงยหน้ามองกู้จิ้งเจ๋อ เห็นว่าเขายังคงตีหน้านิ่งขรึมมองคุณป้าอยู่ 

 

 

หลินเช่อคิด เจ้าปีศาจนี่จริงๆ เลย ไม่ว่าไปอยู่ที่ไหน ล้วนดึงดูดสายตาคนได้เป็นอย่างดี 

 

 

อยู่นิ่งเฉยไม่ไหวแล้ว 

 

 

ตอนนั้นเอง คุณป้าอีกชั้นสังเกตมองมาทางนี้ เห็นว่าป้าคนนี้กำลังหว่านล้อมอยู่ พวกเขาก็ไม่ยอม รีบเดินเข้ามา 

 

 

“พ่อหนุ่ม ทำไมถึงได้ย้ายมาอยู่ที่นี่ล่ะ” 

 

 

“พ่อหนุ่ม เธอทำงานที่บริษัทไหนเหรอ” 

 

 

“ใครบอกกันล่ะ เขาบอกแล้ว ว่าเปิดบริษัท พ่อหนุ่ม บ้านเธอเปิดบริษัทใช่ไหม” 

 

 

“เธอนี่จริงๆ เลย ฉันกำลังคุยกับเขาอยู่นะ พวกเธอมาแทรกทำไม” 

 

 

“ทำไม เธอติดต่อให้ลูกสาวเธอได้คนเดียวเหรอ พวกฉันทำไม่ได้หรือไง พ่อหนุ่ม หลานสาวของฉัน สวยกว่าลูกสาวเธอเยอะเลย จบมาจากต่างประเทศด้วย”  

 

 

“นี่ เธอ…เธอทำแบบนี้ได้ยังไง จบจากต่างประเทศแล้วยังไง” 

 

 

สถานการณ์ระอุขึ้นมาทันที เฉินโยวหรานและหลินเช่อเฝ้าดูอยู่ข้างๆ รู้สึกประหลาดใจ 

 

 

เหล่าป้าๆ ว่างงานพวกนี้… 

 

 

เฉินโยวหรานหนวกหูจนทนไม่ไหว พูดออกไป “นี่ ป้าๆ ทั้งหลาย ไม่ใช่ฉันพูดให้พวกป้านะ พวกป้าอย่าเสียแรงเปล่าเลยค่ะ เขามีเมียแล้ว แต่งงานแล้วค่ะ” 

 

 

เหล่าป้าๆ ที่กำลังทะเลาะกันหันกลับมา 

 

 

เฉินโยวหรานผลักหลินเช่อมาด้านหน้า “เมียเขาก็อยู่นี่ พวกป้ายังคิดจะทำอะไรกันอีกคะ” 

 

 

เหล่าป้าๆ มัวแต่สนใจพ่อหนุ่มรูปหล่อ ไหนจะได้ใส่ใจคนที่สวมหมวกยืนอยู่ตรงนั้นอย่างหลินเช่อกันล่ะ 

 

 

ตอนนั้นเองที่หลินเช่อถูกดันออกมา จึงทำได้แค่เงยหน้าขึ้นช้าๆ แล้วค้อมศีรษะให้ ยิ้มบางๆ ไม่ได้พูดอะไร 

 

 

เหล่าป้าๆ เงียบลงทันที มองสำรวจหลินเช่อ แม้จะรู้สึกว่าสวยมาก แต่ก็ยังมองอย่างรังเกียจ รู้สึกไม่พอใจ ไม่คิดว่าคนที่ดูหนุ่มขนาดนี้จะมีเมียแล้ว 

 

 

เหล่าป้าๆ บอก “เฮ้อ เธอมีเมียแล้ว ทำอะไรไม่ได้แล้ว ต่อไปมีโอกาสแล้วค่อยคุยเถอะ” 

 

 

“เหอะ มีโอกาสอะไรอีก พวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป พูดให้มันดีๆ หน่อย” เฉินโยวหรานโกรธขึ้นมา 

 

 

หลินเช่อทำเพียงสูดหายใจเข้าลึกๆ มองเหล่าป้าๆ เดินหนีไปแล้ว ค่อยเงยหน้าขึ้นมา มองกู้จิ้งเจ๋ออย่างกระอักกระอ่วน “บอกแล้วว่าไม่ให้คุณมา” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อเลิกคิ้ว “ไปเถอะ” 

 

 

ก็ได้ ก็คงได้แค่เดินต่อไป 

 

 

ไม่นานก็มาถึงซูเปอร์มาเก็ต ซื้อของมากมาย เดินดูข้าวของเครื่องใช้ เฉินโยวหรานเดินนำอยู่ด้านหน้าตลอด ไม่เป็นก้างขวางคอทั้งคู่ หลินเช่อเข็นรถเข็น เหลือบมองกู้จิ้งเจ๋ออยู่เรื่อยๆ “ทำไมคุณต้องมาที่นี่ด้วย ดูสิ ที่นี่วุ่นวาย เล็กด้วย คุณไม่เคยอยู่ห้องที่เล็กขนาดนี้มาก่อนใช่ไหม” 

 

 

“ถือว่าเป็นประสบการณ์” กู้จิ้งเจ๋อบอก “อีกอย่างนอกจากเล็กแล้ว ก็ไม่มีอะไรนี่” 

 

 

“ที่นี่คนค่อนข้างเยอะ เหมือนหอพักแคบๆ” 

 

 

“ก็ถือว่าได้ประสบการณ์การอยู่หอพักแคบๆ” เขาก้มหน้าบอก 

 

 

“…” ก็ได้ ในเมื่อท่านประธานพูดแบบนี้แล้ว 

 

 

ไม่ง่ายเลยกว่าจะซื้อของเสร็จแล้วเอากลับไป แม้ว่าเหล่าป้าๆ จะไม่ได้มารุมล้อมแล้ว แต่ว่าก็ยังคงมองมาอย่างสนใจ ทำให้รู้สึกจนปัญญา 

 

 

เพราะพวกเขาทั้งสำรวจและยังซุบซิบนินทา ไม่หลบไม่ซ่อนเลยสักนิด ทำให้แค่มองไปก็รู้แล้วว่าพวกเขากำลังพูดถึงหลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อ เลยรู้สึกกระอักกระอ่วน ไม่รู้จะมองไปทางไหนดี 

 

 

ยังดีที่ใช้เวลาไม่นานทั้งสามก็มาถึงห้องของเฉินโยวหราน 

 

 

เพราะเฉินโยวหรานมีเครื่องปรุงทุกอย่าง จึงมาที่ห้องของเฉินโยวหราน ไม่ได้ไปห้องกู้จิ้งเจ๋อ 

 

 

เฉินโยวหรานมองกู้จิ้งเจ๋อเดินเข้ามา นั่งลงบนโซฟาเล็ก แอบพูดกระซิบกระซาบกับหลินเช่อ “ขากู้จิ้งเจ๋อยาวมาก เธอดูสิ โซฟาตัวเล็กของฉัน สำหรับกู้จิ้งเจ๋อแล้วมันดูทารุณนะ”