ตอนที่ 5 สนใจ

คนข้าง ๆ กรีดร้อง” เธอเป็นใคร ทำไมถึงมาใช้ลิฟต์ของผู้บริหาร?”

“ขอโทษค่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อสัมภาษณ์ ฉันรีบเลยไม่ได้ดู” เซิ่งอั้นหรานรีบพยุงตัวขณะพูด แต่เธอขยับตัวเร็วไปและผมยาวหยักศกของเธอก็ดันพันเข้ากับกระดุมของอีกฝ่าย

หนังศีรษะของเธอระบมจนเธอต้องโยกหัวกลับ

มือทั้งสองข้างของเธอยังจับตัวเขาอยู่

เซิ่งอั้นหรานสะดุ้ง” ฉัน..ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”

เกิดความเงียบในลิฟต์เป็นเวลาสองวินาที

“..อุ้ป!”

วินาทีต่อมา หลายคนในลิฟต์ก็หัวเราะ

แต่เนื่องจาก’ คนใหญ่คนโต’ นี้ที่ยืนอยู่ ใบหน้าเย็นชาของเขาจึงทำให้พวกเขาหยุดหัวเราะและรีบปิดปาก

ตัวของอวี่หนานเฉิงแข็งทื่อ คิ้วของเขาอดขมวดเข้าด้วยกันไม่ได้ เขาไม่พบกับเรื่องไร้สาระเช่นนี้มานานแล้ว

“ขอโทษนะ ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ…คุณ…ช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ?” เซิ่งอั้นหรานกระวนกระวายที่จะดึงผมออก แต่ผมของเธอกลับรัดแน่นขึ้นทันทีที่เธอขยับ

ฝ่ามือของเธอเปียกชุ่ม

อวี่หนานเฉิงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด แต่เขาไม่เคยเจอเธอมาก่อน

และเขาผู้อารมณ์ร้อนสูงกลับไม่รู้สึกไม่ชอบมัน

เขาเงียบอยู่หนึ่งวินาที และตอบสนองต่อคำขอของเธอ เขาลดหัว และม้วนผมของเธอด้วยนิ้วของเขา

“อย่าขยับ ใจเย็น ๆ” เสียงนี้เย็นชามาก

เสียงนี้…มันคุ้นหูมาก!

เซิ่งอั้นหรานตกตะลึง

เธอพลันคิดถึงคืนเมื่อห้าปีก่อน ภายใต้แสงสลัว เธอลืมตาขึ้นอย่างมึนงง แม้เธอจะไม่เห็นหน้าตาของชายคนนั้นชัด เธอก็เห็นริมฝีปากบางของเขา

“ขอบคุณค่ะ”

เธอพูดขอบคุณ แต่ไม่สามารถทนความอยากรู้ได้ เธอยืนลอบมองขึ้น

ชายคนนั้นสวมชุดสูททำมือราคาแพง ดวงตาน่าจับจ้องดูสูงส่งและไม่แยแส ริมฝีปากบางของเขาสวยแต่ดูหยิ่ง

“คุณครับ” ผู้ช่วยตอบสนองเร็ว คิดว่าเซิ่งอั้นหรานเพิ่งพุ่งชนประธานอวี่และพูดเสียงเย็น” คุณบอกว่าคุณรีบสินะ แต่ผมคิดว่าคุณคงแกล้งล้มเพื่อเข้ามาคุยมากกว่ามั้ง?”

แกล้งล้ม?

เซิ่งอั้นหรานยังไม่รู้ตัว แต่เธอไม่คิดว่าชายด้านข้างเขาจะลดหัวลงเล็กน้อย เหลือบมองเธอจากมุมหางตา

ตลอดหลายปี มีผู้หญิงเข้าหาเขาอยู่มาก ยังมีผู้หญิงสมองตื้นบางคนที่แกล้งล้มใส่เขา แต่ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อห้าปีก่อนนั้น เขาก็ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน

คนเดียวที่ยังตราตรึงใจของเขาคงเป็นผู้หญิงในคืนนั้น

เธอคือแม่ของลูกชายเขา

เมื่อคิดถึงการกระทำที่ชัดเจนของผู้หญิงคนนี้ มันดูเหมือนจะเป็นการจงใจเข้าหามากกว่า ความเย็นชาและความรังเกียจในดวงตาของอวี่หนานเฉิงเริ่มกลับมา

เขาเกือบโดนผู้หญิงตรงหน้าเขาหลอก

เซิ่งอั้นหรานไม่พอใจ” ฉันบอกว่าฉันรีบ ทำไมคุณถึงมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น?!”

โชคดี เธอเพิ่งขอบคุณเขาจากใจจริงที่ช่วยเธอ

“ผู้ช่วยหลิน” ชายคนนั้นไม่อยากคุยกับเธออีก เสียงของเขาไม่แยแส” กดไปชั้นที่ใกล้สุด”

ผู้ช่วยหลินกดชั้นที่ใกล้สุด รอให้ประตูลิฟต์เปิดและขอให้เซิ่งอั้นหรานออกไป” คุณครับ โปรดลงไปจากลิฟต์นี้ด้วยครับ ครั้งหน้า โปรดอย่าใช้วิธีนี้อีก”

“นี่ ฉันไม่ได้..” เซิ่งอั้นหรานอยากอธิบายตัวเธอ แต่ผู้ช่วยกัลบขอให้เธอออกไปด้วยท่าทางแข็งกร้าว

เซิ่งอั้นหรานกัดฟัน จ้องอวี่หนานเฉิงและออกลิฟต์ไปขณะกระซิบ” เขาคิดว่าเขาเป็นใคร? ตลกตายล่ะ ฉันเนี่ยนะอยากคุยด้วย? แหวะ..”

เธอกระซิบเสียงเบา แต่ผู้ช่วยหลินกลับเต็มไปด้วยความกลัว

ผู้มาสมัครงานคนนี้อยากตายหรือไง?

ความเป็นศัตรูรุนแรงจากชายข้างเขาทำให้มือและเท้าของผู้ช่วยหลินสั่นเทา เขาไม่กล้ามองอีกฝ่าย เขาพูดด้วยเสียงสั่น” ผมจะโทรเรียกหน่วยรักษาความปลอดภัยให้มาจัดการกับเธอเดี๋ยวนี้!”

“น่ารำคาญเสียจริง!” เมื่อประตูลิฟต์ปิด อวี่หนานเฉิงก็ถอนสายตาเขา

คำพูดของผู้หญิงคนนั้นยังดังก้องในหูเขา และเขาก็เกิดความสนใจในตัวผู้หญิงคนนี้

ดีมาก!

เขาหรี่ตาลง แต่เสียงกลับเย็นชากว่าเดิม เขาอยากดูว่าการสัมภาษณ์ของผู้หญิงคนนี้จะเป็นยังไง?

“โทรหาผู้จัดการหลี่ บอกเขาว่าฉันจะไปสัมภาษณ์ตอนสิบโมง”

“ครับ ประธานอวี่”

เซิ่งอั้นหรานไปห้องรับรองและเห็นผู้คนมากมาย ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกตึงเครียดเพราะมีผู้มาสมัครงานมากกว่าที่เธอคิดไว้

เธอสุ่มเลือกที่ยืนรอข้างผู้หญิงบางคนที่กำลังคุยกัน

“เห้ เธอได้ยินไหม ประธานอวี่จะมาเข้าร่วมการสัมภาษณ์ของวันนี้ด้วยแหละ!”