ตอนที่ 8 แม่หย่ากับพ่อแล้วใช่ไหม

เซิ่งเสี่ยวซิงส่ายหัว พูดกับเซิ่งอั้นหราน” แม่ บางทีแม่คงจะหย่ากับพ่อแล้วใช่ไหม?”

เซิ่งอั้นหรานจะหัวเราะก็ไม่ออก ร้องไห้ก็ไม่ได้” ทำไมลูกถึงพูดแบบนั้น”

“หนูไม่คิดว่าพ่อจะชอบแม่เลย”

เซิ่งเสี่ยวซิงกัดผักและพูดอย่าคลุมเครือ” คนเป็นพ่อกับคนเป็นแม่ต้องจูบกัน แต่พ่อหนูมาเจอหนูแค่ปีละสองครั้งและทุกครั้งที่กลับมา พ่อจะไปหลังพูดกับแม่ไม่กี่คำ และเขาจะไม่หอมและกอดแม่เลย สิ่งสำคัญคือไม่รักหนู หนูไม่อยากเห็นพ่อคนนี้อีกแล้ว!”

เซิ่งอั้นหรานรู้สึกไม่สบายใจ

เธอไม่กล้าบอกความจริงกับลูกน้อย แต่เธอกลัวว่าเธอจะมีปมด้อยเรื่องไม่มีพ่อ เธอจึงขอให้คนช่วยและมาทุกปีเพื่อให้เจ้าตัวน้อยรู้ว่าเธอยังมีพ่อ

ไม่คิดเลยว่าลูกของเธอจะฉลาดขนาดนี้และยังคิดแทนเธอ

เซิ่งเสี่ยวซิงพูดอีกครั้ง” แม่ อย่าคิดว่าการหย่านั่นจะทำให้หนูเสียใจ แทนที่จะยอมพบเจอหน้าเขาปีละครั้งเพื่อให้หนูเห็นหน้าพ่อ แม่ควรไปหาคนใหม่ ขอแค่พ่อคนใหม่รักหนู หนูสามารถรับได้ไม่ว่าจะมีพี่ชายหรือพี่สาวเพิ่ม!”

“เด็กโง่” คำพูดของเจ้าตัวน้อยทำให้ดวงตาของเซิ่งอั้นหรานแดงก่ำ” แม่ไม่ต้องการสามี แม่แค่อยากดูแลลูก ลูกรัก”

“แต่หนูอยากมีพี่ชาย” เซิ่งเสี่ยวซิงยิ้มหวาน” หนูอยากให้แม่ พ่อ กับพี่ชายคนใหม่รักหนู ปฏิบัติกับหนูเหมือนเป็นเจ้าหญิง!”

เซิ่งอั้นหรานลูบหัวน้อย ๆ ของเธอและไม่พูดอะไร

เธอคิดถึงลูกชายคนโตที่โดนพ่อบ้านพรากไปและไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นไงบ้าง

ถ้าเป็นไปได้ เธอหวังว่าจะได้เห็นหน้าลูกชายเธอสักวันและกอดเขา

เซิ่งเสี่ยวซิงแอบชำเลืองมองใบหน้าเศร้าหมองของเซิ่งอั้นหราน และลอบสาบานในใจ

เธอต้องหาพ่อคนใหม่ที่ทั้งหล่อและอ่อนโยนเพื่อทำให้แม่ของเธอมีความสุขให้ได้!

คืนนั้น เซิ่งอั้นหรานได้รับอีเมลจากแผนกบุคลากรเซิ่งถัง แจ้งว่าเธอต้องไปทำงานที่โรงแรมเซิ่งถังวันจันทร์หน้า เธอเก็บข้าวของ เห็นลูกน้อยกำลังถือแท็บเล็ตของเธอเล่นอยู่ และอดเดินไปดูไม่ได้

“ลูกรัก ลูกกำลังเล่นอะไรอยู่?”

เซิ่งเสี่ยวซิงรีบกอดแท็บเล็ตไว้ในอ้อมแขน” แม่ห้ามดูนะ หันหน้าหนีไปเลย”

“ได้ ๆ แม่จะไม่ดู”

หลังเซิ่งอั้นหรานเดินหนีไป เซิ่งเสี่ยวซิงก็กรอกข้อมูลต่อ

เธอกรอกชื่อเซิ่งอั้นหราน แปะรูป และที่มุมล่างขวาของหน้านั้นก็อ่านได้ว่า : เว็บไซต์นัดดูตัวโหมวโหมว

หลังกรอกข้อมูลเสร็จ เซิ่งอั้นหรานก็ยืดเอว

คุณลุงทั้งหมดที่เธอเห็นวันนี้ก็ดูใช้ได้ แต่เธอชอบคนที่เธอพบที่สนามบิน แวบแรก เธอก็ได้จับเขาคู่กับแม่เธอไว้แล้ว

มันน่าเสียดายที่เธอไม่เจอข้อมูลของเขาบนเว็บ เธอจำต้องใช้พวกหน้าตาจืดชืดเหล่านี้ไปก่อน!

เซิ่งอั้นหรานไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอโดนเจ้าตัวน้อยแสนฉลาด’ ขาย’ อยู่

..

วันที่เซิ่งอั้นหรานไปทำงานในโรงแรม มันดันเป็นวันครบรอบสิบปีของโรงแรมเซิ่งถังพอดี

หลังได้รู้จักกับพนักงานคนอื่น เซิ่งอั้นหรานก็ยุ่งกับงานเลี้ยง เธอยืนในล็อบบี้ ใช้วิทยุสื่อสารเพื่อสั่งการกับพนักงานชั้นบน และก็มีชั้นเหงื่อบาง ๆ ไหลหยดจากหน้าผากเธอ

“อั้นหราน?”

เสียงคุ้นหูทำให้เซิ่งอั้นหรานตัวแข็ง เธอค่อย ๆ กำมือแน่น อะไรจะบังเอิญขนาดนี้??

เซิ่งอั้นหรานหันไป และทักทายคู่รักหนุ่มสาวตรงหน้าเธอ

ชายคนนั้นสูงหล่อ และตอนเขาเห็นเธอหันมา ดวงตาของเขาก็ฉายแววแปลกใจ

และผู้หญิงคนนั้นก็กอดแขนชายหนุ่มไว้แน่นขึ้น ทั้งคู่ดูสนิทสนมกันมาก

การได้เห็นแฟนของเธออีกครั้งในรอบห้าปี จะพูดว่ามันไม่เศร้าก็คงเป็นไปไม่ได้ เซิ่งอั้นหรานรู้สึกเจ็บปวดมากขณะที่เธอกำหมัดแน่นเพื่อพยายามปกปิดอารมณ์เหล่านั้นและยิ้มเล็กน้อย

“ไม่เจอกันนานเลยนะ”

เฉียวเจ๋อมองเซิ่งอั้นหรานด้วยสายตาซับซ้อน เขาขยับริมฝีปาก พยายามจะพูดบางสิ่ง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร