ตอนที่ 28 ทั้งหล่อทั้งรวย

คำเหล่านี้เตือนเกาย่าเหวิน

อวี่หนานเฉิงเป็นคนที่มักทำตามใจชอบจริง ๆ ตาแก่นั่นสั่งเขาไม่ได้ และบริษัทก็เป็นของเขา เธอแค่ต้องทำให้แน่ใจว่าอวี่หนานเฉิงจะไม่เปลี่ยนใจเรื่องการแต่งงาน

คืนนั้น อวี่หนานเฉิงกับลูกชายเขาอยู่ในบ้านเก่า

เดิมเขาคิดว่าชายชรามีเรื่องจะพูด แต่จู่ ๆ เขาก็รับสาย โบกมือ และสั่งให้คนใช้ทำความสะอาดห้อง จากนั้นก็ขังตัวเองในห้องสมุด

“พักนี้ปู่ยุ่งงั้นเหรอ?” อวี่หนานเฉิงเหลือบมองพ่อบ้าน

พ่อบ้านดูสงบ

“พักนี้นายท่านติดต่อกับเพื่อนบ่อยมาก ผมไม่ชัดเจนถึงรายละเอียดนัก คุณชาย โปรดอยู่ที่นี่ก่อน รอให้นายท่านคุยโทรศัพท์เสร็จนะครับ”

สายโทรศัพท์นั้นดำเนินจนกระทั่งมันเกือบเที่ยงคืน อวี่หนานเฉิงอ่านหนังสือภาษาอังกฤษให้อวี่จิงซีฟังจนจบเล่ม และสุดท้าย อวี่จิงซีก็หลับไป เขาเองก็หาวเหมือนกัน ทันทีที่มันเป็นตอน 5 ทุ่ม เขาก็ไม่รออีกและไปนอน

เซิ่งอั้นหรานลุกขึ้นมากินน้ำตอนกลางดึก และตอนเธอยืนในห้องนั่งเล่น เธอก็เห็นว่าห้องของเซิ่งเสี่ยวซิงยังสว่าง เธอขมวดคิ้วและเดินไปทันที

เสียงของเสี่ยวซิงซิงดังในห้อง

“ปู่ไม่บอกหนูว่ามีคนอื่นด้วย นี่ลำบากแล้ว ถ้าปูบอกหนู หนูจะไม่ปล่อยให้แม่หนูไป”

เซิ่งอั้นหรานแง้มประตู ขมวดคิ้วและถาม

“เสี่ยวซิง ทำไมลูกยังไม่นอนอีก?”

เซิ่งเสี่ยวซิงรีบวางสายอย่างกระวนกระวาย หันไปมองด้วยความกลัวและกลอกตาไปมา

“หนูกำลังคุยกับแม่เลี้ยงของหนูอยู่”

พอได้ยิน ดวงตาของเซิ่งอั้นหรานก็เป็นประกาย” จริงเหรอ? แม่มีเรื่องต้องคุยกับเธอพอดี ขอแม่คุยกับเธอหน่อยสิ”

“ไม่เอา” เซิ่งเสี่ยวซิงซ่อนโทรศัพท์ไว้ด้านหลัง” หนูวางสายไปแล้ว แม่เลี้ยงบอกว่าเธอง่วง”

“อะไรนะ?”

เซิ่งอั้นหรานผิดหวังเล็กน้อย แต่ไม่สงสัยอะไร

“งั้นลูกก็นอนได้แล้วนะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เด็กควรเข้านอนแต่หัวค่ำนะ”

“ค่ะ” เซิ่งเสี่ยวซิงพยักหน้า แต่คิ้วกลับขมวดเป็นปม” แม่ หนูเพิ่งได้ข่าวร้ายมา แม่อยากฟังไหม?”

ใบหน้าของเซิ่งอั้นหรานตึงเครียด

“แม่เลี้ยงของลูกทำอะไรกับลูกค้าอีกแล้วงั้นเหรอ?”

ถานซูจิงบอกว่าชื่อเธอหมายความว่าสงบเรียบร้อย แต่เธอไม่ใช่คนเงียบเลย เธออารมณ์ร้อนมาก และก็ฝีปากเก่ง มันเป็นปกติที่จะพบลูกค้าที่อารมณ์ร้อน

ตอนนี้เธอจึงกังวลมาก

“ไม่ใช่ค่ะ” เซิ่งเสี่ยวซิงรีบส่ายหัว” มันไม่ใช่เรื่องของแม่เลี้ยง มันเป็นเรื่องของแม่”

“แม่?”

เซิ่งอั้นหรานชี้ตัวเอง

“ใช่แล้ว” เซิ่งเสี่ยวซิงพยักหน้า และถอนหายใจ” แม่ หนูคิดว่าการแต่งงานครั้งที่สองของแม่คงพังไม่เป็นท่าแล้ว”

“การแต่งงานครั้งที่สอง?” เซิ่งอั้นหรานสับสน

“หนูได้ยินว่าเจ้านายแม่ ลุงอวี่กำลังจะแต่งงาน”

พอได้ยินคำเหล่านี้ เซิ่งอั้นหรานก็ผงะ

ความจริงที่อวี่หนานเฉิงอยากแต่งงานกับเกาย่าเหวินกระจายไปทั้งบริษัทแล้ว ว่ากันว่าทุกคนนั้นรู้ นอกจากนี้ มันยังมีข่าวลือว่าพักนี้เกาย่าเหวินเข้าออกบริษัทแม่เป็นว่าเล่น เธอไม่เขินอายจากข่าวซุบซิบเลย และอวี่หนานเฉิงก็เช่นกัน

แต่การแต่งงานของอวี่หนานเฉิงเกี่ยวอะไรกับเธอ?

“ลูกพูดเรื่องอะไร?’

“ลุงอวี่ทั้งหล่อทั้งรวย ถ้าแม่แต่งงานกับเขา หนูจะได้ติดตามแม่ไปกินของดี ๆ ตอนนี้ยังไม่เป็นไร แต่ถ้าแม่ไม่รีบ ลุงจะแต่งงานไปก่อนนะ”

เซิ่งอั้นหรานเข้าใจแค่เล็กน้อย รู้สึกว่าเด็กสาวคนนี้ยังไม่ยอมแพ้ในการช่วยเธอหาสามี

เธอจิ้มหน้าผากลูกเธอ

“หัวน้อย ๆ ของลูกคิดอะไรอยู่บ้าง? มันเกี่ยวอะไรกับแม่ที่ว่าเขาจะแต่งงานหรือไม่? เขาเป็นเจ้านายแม่ หยุดเพ้อเจ้อแล้วไปนอนได้แล้ว”

เซิ่งเสี่ยวซิงปีนกลับขึ้นเตียงเงียบ ๆ ลอบบ่นว่าโอกาสนั้นหายไปแล้ว แต่เซิ่งอั้นหรานกลับส่ายหัวด้วยความหน่ายใจ ปิดไฟและปิดประตู

หลังวันนั้น เซิ่งอั้นหรานก็ไปซื้อของที่จำเป็นทุกอย่างสำหรับการเข้าเรียน เลือกไปส่งลูกเธอที่โรงเรียนแต่เช้าวันจันทร์

เหนือสิ่งอื่นใด โรงเรียนในประเทศต่างจากโรงเรียนนานาชาติ เธอยังกังวลเล็กน้อยถึงการปรับตัวของเซิ่งเสี่ยวซิง

‘บังเอิญ’ อวี่หนานเฉิงก็เลือกวันนี้เพื่อมาส่งอวี่จิงซี

“เสี่ยวจิงซีมีครูสอนพิเศษที่บ้านไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ ๆ นายถึงอยากส่งเขาไปโรงเรียน?”

ในรถ เกาย่าเหวินถาม ตั้งแต่อวี่หนานเฉิงพูดเรื่องแต่งงานกับเธอ เธอก็ยิ่งเกาะติดเขาขึ้น ขยับวิ่งไปทั้งบ้านอวี่หนานเฉิงและกลุ่มเซิ่งถัง โดยเฉพาะตอนเธอได้ยินว่าวันนี้อวี่จิงซีจะไปโรงเรียน เธอจงใจวิ่งแจ้นมาบ้านแต่เช้าตรู่ ราวกับเธอใส่ใจเขา

“การได้พบผู้คนมากขึ้นจะช่วยให้เขาหายดี” สีหน้าของอวี่หนานเฉิงราบเรียบ

ถ้าอวี่จิงซีไม่โวยวายจะไปโรงเรียน เขาก็ไม่คิดส่งเขาไป มีคนมากมายที่โรงเรียนและมักมีหลายสิ่งในสถานที่ที่มีคนเยอะ เขาอาจไม่สามารถดูแลได้ทันเวลา

“ถ้าจิงซีชอบ ฉันจะหาน้องชายกับน้องสาวให้เขาในอนาคต เขาจะได้มีเพื่อน”

ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ ใบหน้าของอวี่จิงซีก็ขาวซีด เขาหดตัวในที่นั่งของเขา กอดกระดานวาดรูปเล็ก ๆ ไว้

เด็กที่เกิดจากคนไม่ดีก็ต้องไม่ดีเหมือนกัน

อวี่หนานเฉิงเองก็ขมวดคิ้ว” ฉันยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ อวี่จิงซีคนเดียวก็พอแล้ว”

ใบหน้าของเกาย่าเหวินบิดเบี้ยว

หมายความว่าไง? นายไม่คิดมีลูกกับฉันหลังแต่งงานกับฉัน?

บรรยากาศกลายเป็นอึดอัด แต่โชคดี โรงเรียนอยู่ไม่ไกล

คนขับรถเปิดประตู และอวี่หนานเฉิงก็จูงมืออวี่จิงซีลงจากรถ เดินไปทางประตูโรงเรียน

หลังเดินได้ไม่ถึงสองก้าว อวี่จิงซีก็พลันสะบัดมือเขา วิ่งไปหาคนคนหนึ่ง

เซิ่งอั้นหรานกำลังคุยกับหนัวหยา ผู้ช่วยที่มารับตัวเซิ่งเสี่ยวซิง ทันใดนั้น น่องขาเธอก็หนักขึ้น เธอก้มหัวไปดู เห็นอวี่จิงซีกำลังกอดขาเธอไว้

“จิงซี” เซิ่งอั้นหรานรีบนั่งยอง” เธอก็มาเรียนที่นี่ด้วยงั้นเหรอ? ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นละ? เพิ่งตื่นงั้นเหรอ?”

อวี่จิงซีส่ายหัวอย่างรุนแรง

อีกด้าน ตอนเซิ่งเสี่ยวซิงเห็นอวี่จิงซี เธอก็ตื่นเต้น และอดคว้ามือเขาไม่ได้

“พี่ชายก็มาเรียนที่นี่ด้วยงั้นเหรอ ดีเลย ฉันจะได้มีเพื่อน! ฉันจะคอยปกป้องพี่ชายเองนับจากนี้!’

อวี่หนานเฉิงกับเกาย่าเหวินเดินมา พอเห็นอวี่จิงซีกับแม่ลูกสกุลเซิ่งเข้ากันได้ดี เกาย่าเหวินก็จ้องเซิ่งอั้นหรานอยู่นานด้วยความรู้สึกคุ้นเคย

“คุณหนูเกา” เซิ่งอั้นหรานเห็นเกาย่าเหวินและรีบทักทาย” สวัสดีค่ะ”

“เธอรู้จักฉันได้ไง?” เกาย่าเหวินขมวดคิ้ว

“ไม่มีใครไม่รู้จักคุณหนูเกาย่าเหวินหรอกค่ะ” เซิ่งอั้นหรานยิ้ม” แถม คุณอยู่ในโรงแรมเซิ่งถังมาก่อน และฉันก็เป็นคนที่รับผิดชอบแผนกต้อนรับ”

“เธอคือพนักงานของเซิ่งถัง?” เกาย่าเหวินผงะ จำอะไรได้และถาม

“เธอสกุลเซิ่งงั้นเหรอ?”