ยัยน่ารักนักสะสมของแถม – ตอนที่ 31 ผู้หญิงหน้าไม่อาย
อ่านนิยายจีนเรื่อง ยัยน่ารักนักสะสมของแถม ตอนที่ 31 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.
ตอนที่ 31 ผู้หญิงหน้าไม่อาย
เซิ่งอั้นหรานคิดว่าอวี่หนานเฉิงคงไม่อยากให้เธอกวนเขา เธอจึงได้ใจ ผลักชิงช้าไปข้างหน้าข้างหลัง และจากนั้นถึงได้ยินเสียงกัดฟันจากอวี่หนานเฉิง
“เซิ่งอั้นหราน ปล่อย”
เธอรีบปล่อยมือ” มะ..มีอะไรงั้นเหรอคะ?”
อวี่หนานเฉิงเหยียบลงพื้น ควบคุมเชือกชิงช้า รองเท้าหนังราคาแพงขูดกับพื้นทรายใต้ชิงช้า
เขาหันไปจ้องเซิ่งอั้นหราน พูดออกมาทีละคำ
“ฉันบอกว่าฉันจะเล่นชิงช้าหรือไง?”
“ก็คุณคิดว่ามันไม่ปลอดภัย ฉันเลยใช้คุณเป็นตัวอย่างให้จิงซี” เซิ่งอั้นหรานยังไม่รู้ว่าเธอทำอะไรผิด เธอจึงเถียง
“แถม การได้เล่นแบบเด็ก ๆ ก็จะทำให้เข้าใจเด็ก คุณคงไม่เคยเล่นกับจงิซี”
“แล้วทำไมเธอถึงคิดว่าฉันควรมานั่งเล่นชิงช้าที่นี่?”
อวี่หนานเฉิงหงุดหงิดเล็กน้อย เขาจ้องเซิ่งอั้นหรานด้วยความไม่พอใจ
เซิ่งอั้นหรานไม่รู้จะทำตัวยังไง และหลังสบตากับอวี่หนานเฉิง รอยยิ้มบนหน้าเธอก็หายไป
ชุดสูทกับรองเท้าหนังของเขาไม่เข้ากับชิงช้าหลากสีสันที่นี่จริง ๆ เธอมัวแต่คิดว่าจะปลอบเขา เธอจึงลืมภาพลักษณ์ของภูเขาน้ำแข็งไป
“คือ…อะแฮ่ม..ฉันจำได้ว่าฉันรีบ ฉันต้องไปทำงาน ขะ..ขอตัวก่อนนะคะ”
เซิ่งอั้นหรานแสร้งทำเป็นมองนาฬิกาข้อมือ ก้าวถอยหลัง จากนั้นก็หมุนตัวและรีบวิ่งไป
พอมองแผ่นหลังที่รีบวิ่งหนีไป ความหงุดหงิดบนหน้าของอวี่หนานเฉิงก็ค่อย ๆ เลือนหาย แทนที่ด้วยความอบอุ่น หลังกวาดตามองไม่พบใคร นิ้วเรียวของเขาก็จับเชือกชิงช้า และยิ้มออกมาเล็กน้อย
เซิ่งอั้นหรานวิ่งออกโรงเรียนโดยไม่หยุด จนกระทั่งถึงประตูทางออกของโรงเรียน เธอจึงหยุดพักหายใจ กุมหน้าอกด้วยความกลัว
เธอกลัวมาก เธอรู้สึกว่าถ้าเธอยืนต่ออีกสักพัก เธอคงโดนฆ่าด้วยมีดในสายตาของอวี่หนานเฉิง
“ผู้จัดการเซิ่ง ทำไมถึงออกมาคนเดียว?”
ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เกาย่าเหวินก็ลงจากรถของอวี่หนานเฉิง จ้องเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
เซิ่งอั้นหรานขมวดคิ้ว คิดถึงคำพูดที่เธอถามเสี่ยวซิงซิงก่อนหน้านี้ และรู้สึกรังเกียจเล็กน้อย เธอแค่พยักหน้า ส่งเสียงอืม และโบกรถแท็กซี่ให้หยุด
“เธอควรรู้เรื่องการแต่งงานของฉันกับหนานเฉิงสินะ?”
เสียงของเกาย่าเหวินยังดังไล่ตามเธอมา
เธอหันไปมองข้างหลัง” บริษัทกระจายข่าวแล้วค่ะ ใคร ๆ ต่างก็รู้”
“เธอก็รู้สินะ” เกาย่าเหวินยืดผมและเชิดคาง
“แม้ข่าวจะยังไม่ประกาศ แต่ก็จะมีงานแถลงเร็ว ๆ นี้ การแต่งงานระหว่างหนานเฉิงกับฉันจะเป็นข่าวใหญ่ที่ทั้งประเทศต้องรู้ ถ้าเกิดมีคนคิดเพ้อฝันและอยากหาช่องโหว่ ก็เตรียมโดนคนทั้งประเทศประณามได้เลย อย่าคิดขโมยไก่เชียวละ”
“คุณหนูเกากังวลมากไป” เซิ่งอั้นหรานแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ แต่ยังไว้หน้าทั้งสองฝ่าย” ฉันไม่เข้าใจค่ะ”
เกาย่าเหวินไม่ยอมลดราวาศอก น้ำเสียงของเธอเย็นชาและตรงไปตรงมา
“ฉันกำลังบอกให้เธออยู่ห่างจากหนานเฉิงซะ”
เธอรู้จักหนานเฉิงมาหกปีและไม่เคยเห็นเขาสนใจผู้หญิงคนไหน เธอเคยคิดว่าเธอได้เปรียบ เนื่องจากเขาไม่คิดถึงผู้หญิงอื่น เธอจึงสามารถเป็นว่าที่คุณนายอวี่ได้ ได้ทุกอย่างที่ต้องการโดยไม่ต้องกังวลว่าเขาจะเปลี่ยนใจ
แต่ผู้หญิงตรงหน้าเธอสามารถทำให้อวี่หนานเฉิงยอมช่วยให้ลูกสาวเธอได้เข้าเรียน ซึ่งน่าเหลือเชื่อมาก
ทันทีที่พูดแบบนี้ เซิ่งอั้นหรานก็เหมือนโดนฉีกหน้า
เธอสูดหายใจลึก กำหมัดและพูดด้วยความไม่พอใจ
“คุณหนูเกา พูดผิดพูดใหม่ได้นะคะ”
“อะไร?” เกาย่าเหวินแค่นเสียง” รู้สึกผิดหรือไง?”
“คุณคิดว่าตราบเท่าที่คุณเป็นผู้หญิงข้างกายประธานอวี่แล้วคุณจะทำอะไรได้ตามใจชอบหรือไงคะ?”
“ก็น่าจะเป็นแบบนั้น ใครจะไปรู้ว่าเธอมีความคิดอะไรแอบแฝงตอนช่วยจิงซีด้วยตัวเอง ไม่งั้นเธอลองบอกฉันสิ ผู้จัดการโรงแรมอย่างเธอจะไปเอาปัญญาจากไหนส่งลูกเข้าหลานเป๋า? มันไม่ใช่แค่คำถาม เธอคงอยากเข้าใกล้หนานเฉิง อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ความคิดเธอ ฉันเห็นผู้หญิงแบบเธอมามากแล้ว”
เมื่อได้ยินความคิดน่าเกลียดกับคำพูดร้ายกาจของเกาย่าเหวิน เซิ่งอั้นหรานก็ทนไม่ไหวและถาม
“ผู้หญิงแบบฉัน?”
“คนที่อยากเกาะผู้ชาย พวกผู้หญิงหน้าไม่อาย” เกาย่าเหวินเบะปาก” ฉันขอเตือนเธอ อย่าแม้แต่จะคิด ไม่งั้น ก็ลองคิดถึงลูกสาวเธอให้มากขึ้น”
วินาทีที่เธอได้ยินคำเหล่านี้ เซิ่งอั้นหรานก็กำหมัดแน่น
“คุณหนูเกา คุณควรรับผิดชอบต่อสิ่งที่คุณพูด ฉันไม่ได้มีความคิดอะไรแบบนั้นกับประธานอวี่ คุณกำลังคิดไปเอง”
เกาย่าเหวินอยากพูดเพิ่ม แต่ดันเห็นร่างคุ้นเคยโผล่พ้นประตูออกมาก่อน เธอจึงฉีกยิ้มและหันหน้าไป” หนานเฉิง ทำไมออกมาแล้วล่ะ”
“มีธุระ” หนานเฉิงเหลือบมองเธอ จากนั้นก็เห็นเซิ่งอั้นหรานด้านหลังและถาม
“ฉันมีธุระต้องไปทำที่โรงแรม อยากไปด้วยกันไหม?”
คำเตือนของเกาย่าเหวินดังก้องในหัวเธอ ถ้าเธอไม่รู้จักเขา เธอคงคิดว่าเขากำลังยั่วยุเธอ
เซิ่งอั้นหรานไม่อยากสร้างปัญหา เธอจึงส่ายหัว
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะไปแท็กซี่”
อวี่หนานเฉิงไม่เซ้าซี้ เขาขึ้นรถพร้อมกับเกาย่าเหวินและตรงไปโรงแรมก่อน
ระหว่างทาง เกาย่าเหวินมองอวี่หนานเฉิง พอเห็นว่าเขาดูเหมือนจะอารมณ์ดี เธอจึงยิ่งสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นในโรงเรียนอนุบาล เธอจึงถาม
“หนานเฉิง ถึงแม้ผู้จัดการเซิ่งจะช่วยจิงซีไว้ แต่นายไม่ใจดีกับเธอไปหน่อยงั้นเหรอ?”
อวี่หนานเฉิงมองถนนด้านนอกรถ น้ำเสียงของเขาราบเรียบ” จริงเหรอ? เธอคิดมากไป”
“ลูกสาวของผู้จัดการเซิ่งสามารถเข้าเรียนที่หลานเป๋าได้ก็เพราะนายนี่”
พอได้ยิน คิ้วของอวี่หนานเฉิงก็ขมวดเป็นปม เขามองคนขับรถที่กำลังขับ
เสียงเย็นชาของอวี่หนานเฉิงดังจากเบาะหลัง
“สงสัยข้อกำหนดการรับสมัครของโจวฟางจะต่ำลงเรื่อย ๆ วันนี้ตอนบ่ายนายไปแผนกการเงินซะ นายคงไม่ต้องมาขับรถอีกแล้ว”
“ประธานอวี่” คนขับตื่นตระหนก” ผมผิดไปแล้ว ผม…”
“ฉันถามเขาเอง” เกาย่าเหวินรีบอธิบาย” ฉันแค่ถาม ไม่ได้มีเจตนาอื่น ไม่เห็นต้องไล่ออกเลยนี่? ไหนนายบอกว่านายไม่สนใจเซิ่งอั้นหรานขนาดนั้น?”
“ก็ฉันบอกแบบนั้น”
อวี่หนานเฉิงเหลือบมองเธออย่างหมดความอดทน น้ำเสียงของเขาไม่พอใจ” เธอคิดมากไป”
“จริงเหรอ? ฉันคิด…”
“ฉันไม่สนใจว่าเธอจะคิดอะไร” อวี่หนานเฉิงมองเธอเป็นการเตือน
“ถ้าเธอยังพูดไม่หยุดก็ลงจากรถไปซะ พักนี้เธอชักจะปัญหาเยอะเกินไปแล้ว”
หลังได้ยิน เกาย่าเหวินก็เม้มปากเน้น มือของเธอกำหัวเข่าแน่นโดยไม่รู้ตัว
สัญชาตญาณบอกเธอว่าเซิ่งอั้นหรานคนนี้ต้องเป็นตัวปัญหา
คอมเม้นต์