ตอนที่ 34 แกจะต้องเจ็บตัว

เซิ่งอั้นหรานยืนบนบันไดเลื่อนและหันไปว่าอีกฉอด

“ฉันยุ่งมาก ไม่เหมือนยัยพี่สาวที่รู้แค่วิธีใช้มรดกตระกูลกับจับคนรวย”

เซิ่งอั้นเหยาฮึดฮัด เล็บของเธอแทบจิกลงเนื้อตัวเอง

หกปีก่อน เธอวางแผนอยู่นานเพื่อจัดการให้ชีวิตของเซิ่งอั้นหรานต้องพังพินาศ ทำให้พ่อเกลียดเธอ และตัดสิทธิ์เธอจากการแข่งขันเพื่อเป็นผู้สืบทอดตระกูลเซิ่ง แต่ไม่คิดเลยว่าหลังเกิดเรื่องเมื่อคืนนั้น เธอจะหนีไป และกลับมาหลังผ่านไปหกปี

เซิ่งอั้นหรานหายตัวไปหกปี และเธอก็มีความสุขกับมันมาก แต่ตอนนี้เธอกลับมาอีกครั้ง?

หลังกลับบ้านตอนเย็น เซิ่งอั้นหรานก็ทำอาหารให้เสี่ยวซิงซิงในครัว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น และเธอก็เช็ดมือก่อนรับสาย

วินาทีที่เธอเห็นชื่อคนโทร สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป

คนที่โทรมาคือพ่อของเธอ

“พ่อ”

“พ่อได้ยินว่าลูกกลับมาแล้ว?”

มีเสียงทุ้มลึกจากอีกปลายสาย เธอไม่ได้ติดต่อเขามานาน และเขาก็ดูเหมือนคนเหนื่อยล้า

“ค่ะ” เธอตอบด้วยเสียงต่ำ เขี่ยนิ้วบนเขียงอย่างอึดอัด

เธอไม่ต้องคิดให้ปวดหัวก็รู้ว่าเซิ่งอั้นเหยาต้องเป็นคนบอก สำหรับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ไม่ว่ายังไง มันย่อมไม่ใช่เรื่องดี

“ในเมื่อลูกกัลบมาแล้ว ก็กลับมาบ้านซะ ชอบใช้ชีวิตข้างนอกนักหรือไง?’

พอได้ยิน เซิ่งอั้นหรานก็ขมวดคิ้ว” ไม่ พ่อ ชีวิตหนูดีมาก”

“อั้นหราน พ่อรู้ว่าลูกมักมีอคติกับพ่อเพราะเรื่องของแม่ลูก แต่ยังไงซะ ครอบครัวก็คือบ้าน พ่อคงไม่กังวลถ้าลูกคือผู้หญิงอื่น แต่ลูกยัง…”

“พ่อ” เซิ่งอั้นหรานพูดขัดพ่อเธอ” หนูไม่ได้ลำบากเลยจริง ๆ หนู..หนูมีงานและพักอยู่ใกล้กับบริษัท แค่นี้นะพ่อ หนูมีธุระต้องทำ บายค่ะ หนูจะไปหาพ่อถ้าหนูมีเวลา”

พอได้ยินแบบนี้ พ่อของเซิ่งอั้นหรานก็ไม่พูดอะไรมาก เขาวางสายหลังพูดลาไม่กี่คำ

เซิ่งอั้นหรานเป็นคนหัวรั้นตั้งแต่เด็ก มันไม่ได้ดีไปกว่าเซิ่งอั้นเหยาที่แสดงท่าทางอวดดีต่อหน้าผู้ใหญ่ นอกจากนี้ เธอเกิดมาโดยไม่มีแม่ เธอค่อนข้างโชคร้าย ญาติกับผู้ใหญ่ในครอบครัวต่างไม่ชอบเธอ

พอวางสาย เซิ่งอั้นหรานก็ยืนนิ่งอยู่ในครัวเป็นเวลานาน

“แม่” เสียงใสดังจากประตู ดึงสติของเซิ่งอั้นหรานให้กลับคืน

พอเห็นลูกสาวเธอ เธอก็ฉีกยิ้มออกมาทันที” ว่าไงลูกแม่? หิวแล้วเหรอ? อีกไม่นานก็เสร็จแล้ว”

เซิ่งเสี่ยวซิงเดินเข้ามา ชี้ไปที่โทรศัพท์” คุณตาเหรอคะ?”

“ใช่จ๊ะ” เซิ่งอั้นหรานพยักหน้า คุกเข่าลงและลูบหัวเซิ่งเสี่ยวซิง ถามด้วยความลังเล

“เสี่ยวซิงซิง ลูกอยากไปเจอคุณตาไหม?’

เซิ่งเสี่ยวซิงหัวไวและกะพริบตาปริบ ๆ” แม่ถามทำไม? ถ้าแม่อยากกลับไป เสี่ยวซิงซิงก็จะกลับไปกับแม่ ไม่ว่าแม่จะอยู่ไหน หนูก็จะอยู่นั่น ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน หนูก็จะเป็นดวงใจของแม่”

พอได้ยิน หัวใจของเซิ่งอั้นหรานก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เธอกอดลูกสาวตัวน้อยไว้ในอ้อมแขน

“ใช่ เสี่ยวซิงซิงคือดวงใจของแม่”

ย้อนกลับไป เธอพาลูกหอบกะเตงไปต่างประเทศด้วยตัวเอง เหตุผลหลักเพื่อเลี่ยงผู้ชายที่จะเอาตัวลูกเธอไป และเหตุผลรองคือ เธอไม่รู้ว่าจะบอกครอบครัวเธอยังไง ถ้าเกิดเธอนำลูกกลับบ้านไป เธอกลัวว่าจะโดนคนในตระกูลกล่าวหา

มันก็ห้าปีแล้ว ฉันไม่สามารถเก็บเรื่องของเสี่ยวซิงเป็นความลับไปได้ตลอด

และตอนนี้ ฉันไม่ใช่คนเรียกร้องปัญหา แต่มีคนกำลังรนหาเรื่อง จินหลิงไม่ใหญ่แต่ก็ไม่เล็ก มันยากจะรับประกันว่าเซิ่งอั้นเหยาไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน เธอต้องเตรียมการตั้งแต่เนิ่น ๆ

ตกดึก—

“หนานเฉิง วันนี้นายดื่มไปเยอะเลย ฉันจะไปส่งนาย”

ที่ทางเข้าโรงแรม เกาย่าเหวินพยุงอวี่หนานเฉิงด้วยสีหน้ากังวล แต่มุมหางตาของเธอกลับเหลือบมองรถตู้ที่ไม่สะดุดตาในระยะไกล

กล้องกำลังบันทึกทุกการเคลื่อนไหวที่เธอพยุงอวี่หนานเฉิง มือของเธอจับอวี่หนานเฉิงแน่นขึ้น และยังพยายามเบียดหน้าอกให้แนบชิดกับตัวอวี่หนานเฉิงขึ้น

อวี่หนานเฉิงดูมึนหัวเล็กน้อย แต่ก็ค่อย ๆ รู้สักตัว และดึงมือเธอออก

“ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้”

“หนานเฉิง”

เกาย่าเหวินรีบวิ่งตามไป” ฉันกลัวว่านายจะกลับเองไม่ไหว เดี๋ยวฉันไปส่งนายเอง”

ในรถตู้ มีเสียงถ่ายรูปดังขึ้นอีกครั้ง จับภาพหลายภาพตอนเกาย่าเหวินวิ่งตามอวี่หนานเฉิงแบบถี่ยิบ

เขตวิลล่าตงเฉิงอวี่หยวนคือที่พักอาศัยของอวี่หนานเฉิง

ไวน์วันนี้ดูเหมือนจะแรงกว่าปกติ ตอนเขาก้าวลงจากรถ เขารู้สึกเหมือนตัวลอย และแทบยืนไม่อยู่ เกาย่าเหวินร้องเรียกคนใช้ให้มาช่วยพยุงเขาเข้าและส่งเขาขึ้นห้องนอนชั้นบน

“คุณชายคงดื่มไวน์ไปไม่น้อยเลย คุณหนูเกา ลำบากคุณแล้วนะคะ”

คนใช้สาวพูดขอบคุณ

“ไม่เป็นไร ยังไงซะ หนานเฉิงกับฉันก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว ถ้าไม่ให้ฉันดูแลเขาแล้วจะไปดูแลใคร” เกาย่าเหวินนั่งข้างเตียง ลูบไล้นิ้วไปบนไหล่ของอวี่หนานเฉิงและเหลือบมองคนใช้” ไปได้แล้ว ฉันจะดูแลเขาเอง”

“คือ?” คนใช้ดูอึดอัด” คุณหนูเกาจะไม่กลับงั้นเหรอคะ?”

“ไม่เข้าใจที่ฉันพูดหรือยังไง?” เกาย่าเหวินดึงหน้า” ในอนาคต นี่จะเป็นบ้านของฉัน เธอจะให้ฉันกลับไปไหน?”

พอได้ยิน คนใช้ก็รู้ว่าตัวเองพลาดและรีบส่ายหัว” ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นค่ะ งั้น คุณหนูเกา โปรดช่วยดูแลคุณชายด้วยนะคะ ฉันขอตัวก่อนค่ะ”

เกาย่าเหวินแค่นเสียง ใบหน้าของเธอดูหยิ่งมาก เหมือนกับคุณนาย

หลังคนใช้ปิดประตู แสงในห้องก็มืดสลัวลงเล็กน้อย ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เธอค่อย ๆ หมุนตัว วางมือบนหน้าอกของอวี่หนานเฉิง

“หนานเฉิง……”

อวี่หนานเฉิงเมามาก เขาดึงเนกไทรอบคออย่างรำคาญ เสียงของเขาดูแหบแห้ง

“ร้อน”

“ร้อน?” เกาย่าเหวินโน้มตัวลงและกระซิบในหูเขา” ฉันจะช่วยนายถอดเสื้อเอง”

พอดพูด เธอก็ปลดกระดุมแรกของเขาอย่างว่องไว

หลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตทั้งหมดออก หน้าอกขาวแข็งแกร่งก็เผยออกมา ดวงตาของเกาย่าเหวินกลายเป็นเร่าร้อน เธอถอดรองเท้า ยกตัวขึ้น และนั่งลงบนเอวเขา ใช้สองมือค่อย ๆ ลูบไล้ลงต่ำ

แต่ทันใดนั้นเอง เสียงประตูกลับดังขึ้น มันดังเป็นพิเศษในห้องมืด และจากนั้น แสงด้านนอกประตูก็เล็ดลอดเข้ามา เผยให้เห็นร่างน้อยที่ยืนบนพื้นห้องนอน

มันคืออวี่จิงซี

หลังเกาย่าเหวินเห็นคนที่เข้ามาชัด เธอก็พ่นลมหายใจและพูดด้วยเสียงต่ำ

“ใครให้เธอเข้ามา ออกไปซะ”

ถ้าอวี่จิงซีเห็นเกาย่าเหวินในเวลาปกติ เขาคงหนีไปแล้ว แต่พอคิดถึงสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยินจากคนใช้ในบ้าน เขาก็กัดฟัน และใบหน้าก็ขาวซีด แต่ยังยืนนิ่งไม่ไหวติงที่ประตู

ใบหน้าของเกาย่าเหวินเปลี่ยนสี เธอหยุดชะงัก หมุนตัวและลงจากเตียง เธอดึงอวี่จิงซีออกห้อง หลังกวาดตามองแล้วไม่พบใคร เธอก็หยิกแก้มเขาพร้อมขู่

“เสี่ยวจิงซี ฉันจำได้ว่าฉันบอกแกไปแล้วว่าอย่ามายุ่งกับฉัน ไม่งั้น แกจะต้องเจ็บตัว”

อวี่จิงซีเจ็บที่โดนหยิกแก้วและพยายามสะบัดมือเธอออก

เกาย่าเหวินกลัวว่าเขาจะเรียกคนอื่น เธอจึงผลักเขาออกไปเต็มแรง

“อย่ามายุ่งกับฉัน”

ก่อนจะสิ้นเสียง อวี่จิงซีก็ลื่นล้มเสียหลัก และกลิ้งตกลงบันไดไปแล้ว