ยัยน่ารักนักสะสมของแถม – ตอนที่ 35 แม่ เกิดเรื่องแล้ว
อ่านนิยายจีนเรื่อง ยัยน่ารักนักสะสมของแถม ตอนที่ 35 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.
ตอนที่ 35 แม่ เกิดเรื่องแล้ว
เสียงตกบันไดดังก้องในบ้าน พอเกาย่าเหวินได้สติ อวี่จิงซีก็นอนอยู่บนพื้นชั้นหนึ่งในสภาพเลือดอาบตัวแล้ว
ใบหน้าของเกาย่าเหวินซีดเซียว เธอมองไปรอบ ๆ อย่างกระวนกระวาย ก่อนคนใช้จะมาถึง เธอก็รีบวิ่งกลับขึ้นเตียงขณะถอดเสื้อผ้า แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
ไม่ช้า เสียงตะโกนโวยวายของคนใช้ก็ดังขึ้น
“นายน้อยตกบันได”
“โทรเรียกรถพยาบาลเร็ว”
“คุณชายอยู่ไหน?”
“เรียกคุณชายเร็ว”
“คุณชาย”
‘ปัง’ ประตูห้องนอนหลักถูกผลักเปิด และคนใช้สาวก็เข้ามาเห็นคนสองคนนอนบนเสียง ใบหน้าของเธอขาวซีดด้วยความกลัว เธอสำลักสิ่งที่อยากพูด
เสียงกรีดร้องแหลมบาดหูของเกาย่าเหวินดังขึ้น เธอรีบดึงผ้าห่มคลุมตัว
อวี่หนานเฉิงตื่นขึ้นและขมวดคิ้ว หลังเห็นเกาย่าเหวินในสภาพเปลือยกาย สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป ฤทธิ์แอลกอฮอล์พลันสลายและเขาก็พูดอย่างไม่พอใจ” ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”
น้ำตาแห่งความเสียใจของเกาย่าเหวินกำลังจะไหล แต่เธอก็พูดอย่างลังเลด้วยใบหน้าแดงก่ำ” หนานเฉิง นาย นายดื่มมากไป นายกับฉันเลย…..”
หนานเฉิงกุมหน้าผาก เขาปวดหัวมากจนจำอะไรไม่ได้เลย เขาถามคนใช้อย่างหงุดหงิด” แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่?”
ในที่สุดคนใช้ที่ประตูถึงได้สติและพูดอย่างกระวนกระวาย
“คุณชายค่ะ นายน้อยตกบันไดค่ะ”
“ว่าไงนะ?”
อวี่หนานเฉิงเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขาดำมืดจนน่ากลัว เขารีบสะบัดผ้าห่มทิ้ง เดินออกไปโดยไม่สวมรองเท้า เกาย่าเหวินรีบสวมเสื้อผ้า และวิ่งตามเขาไป
อวี่หนานเฉิงรีบพาอวี่จิงซีที่หมดสติไปโรงพยาบาลทันที และมันก็ใช้เวลาไม่นานก่อนชายชราจะรู้ข่าวนี้
“เกิดอะไรขึ้น?”
ชายชรายืนที่ประตูห้องฉุกเฉิน หันหัวมาถามอวี่หนานเฉิงด้วยความกังวล” เขากลิ้งตกบันไดได้ยังไง มีคนใช้ตั้งหลายคนในบ้าน ไม่มีใครเห็นเลยหรือยังไง?”
อวี่หนานเฉิงนั่งบนโซฟาโดยไม่พูดอะไรสักคำ และชายชราก็สามารถได้กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ทันทีที่เดินเข้าใกล้เขา
“แกดื่มไปเยอะแค่ไหน?”
ชายชราโกรธ” คนอย่างแกไม่สมควรเป็นพ่อของจิงซี”
“ท่านครับ คุณชายไปกินเลี้ยงมา” พ่อบ้านรีบช่วยอวี่หนานเฉิงอธิบาย
“วันนี้มีงานเลี้ยงที่จัดโดยกระทรวงพาณิชย์ของจินหลิง คุณชายไม่ไปไม่ได้ครับ”
ขณะกำลังพูด ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกและหมอก็เดินออกมา
พอเห็น อวี่หนานเฉิงก็รีบลุกขึ้นยืน” หมอ จิงซีเป็นยังไงบ้าง?”
“แขนขวาของคนไข้หักครับ มือซ้ายเคล็ด ส่วนที่เหลือเป็นบาดแผลบนผิวหนังครับ โชคดีที่หัวของเขาไม่กระแทก มันจึงไม่มีบาดแผลร้ายแรง เด็กจะฟื้นตัวได้ครับ”
แม้หมอจะพูดแบบนั้น ชายชราก็ยังรู้สึกไม่ดี หลังอวี่จิงซีถูกหมอกับพยาบาลส่งตัวไปห้องพักฟื้น เขาก็ยืนตรงหน้าเตียงและถอนหายใจ
“จิงซีต้องมาลำบากตั้งแต่เด็ก ด้วยอายุเช่นนี้ เขาคงเจ็บปวดมากที่ต้องมาทนสภาพแขนหัก”
อวี่หนานเฉิงขมวดคิ้วเป็นปม และพอเห็นว่าจิงซีกำลังหลับสบาย เขาถึงสงบจิตสงบใจได้และหันไปถามพ่อบ้านของวิลล่าอวี่หยวน
“วันนี้มันเกิดบ้าอะไรขึ้น? ทำไมจิงซีถึงตกบันได”
ครั้งนี้ เขาควรต้องนอนพักที่นี่อีกนาน
พ่อบ้านไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน
“ผมกำลังตรวจสอบประตูกับหน้าต่างและได้ยินแม่บ้านตะโกนว่านายน้อยตกบันได พอผมวิ่งมาห้องนั่งเล่น ผมก็เห็นนายน้อยนอนบนพื้นชั้นหนึ่งในสภาพเลือดท่วมตัวแล้วครับ ผมไล่ถามทีละคน แต่ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวว่าไม่มีใครอยู่กับนายน้อยตอนเกิดอุบัติเหตุ เขาอาจลื่นตกลงมาครับ”
พอได้ยิน ใบหน้าของอวี่หนานเฉิงก็ยิ่งบิดเบี้ยวจนน่าเกลียด
“ไล่คนใช้ที่ดูแลจิงซีวันนี้ออกให้หมด แล้วหาพวกที่มีความรับผิดชอบกว่านี้มาใหม่ ฉันไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”
พ่อบ้านรีบพยักหน้า” ครับ”
อีกด้าน เซิ่งอั้นหรานกำลังหลับฝันดี แต่ประตูห้องก็ดันเปิด เสี่ยวซิงซิงรีบวิ่งมา ตะเกียกตะกายขึ้นเตียงด้วยสองมือสองเท้า และยกผ้าห่มขึ้น
“แม่ แม่ เกิดเรื่องแล้ว”
“อะไร?”
เซิ่งอั้นหรานลุกขึ้น ลืมตาอย่างงัวเงีย และเหลือบมองเสี่ยวซิงซิง” ลูกไม่สบายงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่หนู มันเป็นพี่ชาย พี่ชายเกิดอุบัติเหตุ”
“พี่ชายไหน ลูกไปมีพี่ชายตอนไหน?”
เซิ่งอั้นหรานพูดไม่ออกไปชั่วขณะ จากนั้นก็หลับตา และดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัว
“ลูกคงฝันสินะ”
เสี่ยวซิงซิงกระโดดขย่มเตียง ดึงแขนเซิ่งอั้นหรานเพื่อลากเธอลงเตียง” พี่ชายจิงซีไงแม่ พี่ชายจิงซีตกบันได”
“ลูกพูดอะไรไร้สาระ” เซิ่งอั้นหรานไม่สามารถลืมตาได้อีก เธอสะบัดมือที่เสี่ยวซิงซิงจับไว้อย่างอ่อนแรง ร้องขอความเมตตา
“แม่ง่วงมากเลย ให้แม่หลับเถอะ ลูกแค่ฝัน”
จิงซีกลิ้งตกบันไดตอนกลางดึก เด็กสาวคนนี้คิดอะไรอยู่ในหัว?
เมื่อเห็นว่าเซิ่งอั้นหรานไม่เชื่อ เซิ่งเสี่ยวซิงก็กระทืบเท้าข้างเตียง” แม่ ถ้าแม่ไม่ไป หนูจะไปเองนะ มีคนไม่ดีหลายคนข้างนอกตอนกลางคืน ถ้าแม่ไม่ห่วงหนูก็เชิญนอนไปเลย”
หลังจากนั้น เธอก็วิ่งออกห้อง
เซิ่งอั้นหรานคิดว่าเธอพูดเล่น แต่จากนั้นก็เห็นว่าเด็กสาวคนนี้เปลี่ยนชุดจริง และกำลังสะพายเป้เป็ดน้อยในห้อง
“ลูกจะออกไปจริง ๆ? นี่มันกี่โมง?”
เซิ่งอั้นหรานลูบผมยุ่ง ๆ ของเธอและมองเวลา” แม่ ตอนตีสอง แม่จะไปไหนได้บ้าง?”
“โรงพยาบาล”
เซิ่งเสี่ยวซิงสวมถุงเท้า” แม่ แม่ไม่มีความเห็นใจเลย หึ หนูโกรธแม่แล้ว”
เซิ่งอั้นหรานพูดไม่ออก จับประตูไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกมือเท้าเอว” แม่ไม่มีความเห็นใจอยู่แล้ว ลูกแค่ฝัน มันไม่แปลกหรือไงที่แม่ต้องไปโรงพยาบาลกับลูก”
“หนูไม่ได้ฝัน พี่ชายจิงซีกลิ้งตกบันไดจริง ๆ”
“โอเค” เซิ่งอั้นหรานไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้” ถ้าเกิดจิงซีกลิ้งตกบันไดจริง แล้วลูกจะลุกลี้ลุกลนทำไม? เขาไม่ใช่พี่ชายจริง ๆ ของลูกซะหน่อย?’
“แม่ ปล่อยหนูไปได้แล้ว” เซิ่งเสี่ยวซิงยืนตรงหน้าเธอพร้อมกระเป๋าโรงเรียนใบน้อย ผลักมือเธอออกและเดินออกห้องนอน
“นี่ ลูกจะไปจริง ๆ งั้นเหรอ?”
เมื่อเห็นว่าเซิ่งเสี่ยวซิงนั่งลงที่ห้องนั่งเล่นและเปลี่ยนรองเท้า เซิ่งอั้นหรานก็เริ่มจริงจัง
“ได้จ้า ได้จ้า คุณนาย รอดิฉันก่อนนะคะ ฉันจะไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
หลังเรียกแท็กซี่ได้ เซิ่งอั้นหรานก็ถามอย่างลังเล” โรงพยาบาลไหน?”
“โรงพยาบาลศัลแพทย์จินหลิง” เสียงน้อยดังขึ้นในรถ และเธอก็ดูเคร่งเครียดมาก
แววตากับท่าทางนั่นมันอะไร?
เซิ่งอั้นหรานงุนงงและถาม
“ลูกไม่ได้ฝันจริง ๆ งั้นเหรอ? แล้วลูกรู้ได้ไงว่าจิงซีเข้าโรงพยาบาล? ใครบอกลูก”
เสี่ยวซิงซิงหน้ามุ่ย
“หนูรู้ละกัน”
“อะไรนะ? แม่จะบ้าตาย”
เซิ่งอั้นหรานพูดไม่ออก เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกว่าเธอจะไม่มีวันนอนกับลูกสาวเธอ
คอมเม้นต์