ยัยน่ารักนักสะสมของแถม – ตอนที่ 36 ทำไมเธอจะไม่มีสิทธิ์?

อ่านนิยายจีนเรื่อง ยัยน่ารักนักสะสมของแถม ตอนที่ 36 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.
ตอนที่ 36 ทำไมเธอจะไม่มีสิทธิ์?
ตอนทั้งคู่ไปถึงโรงพยาบาล เซิ่งเสี่ยวซิงก็ลากเซิ่งอั้นหรานไปแผนกผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว
“เสี่ยวซิงซิง ช้าหน่อยสิ แขนแม่แทบจะขาดอยู่แล้วนะ” เซิ่งอั้นหรานตามเธอออกลิฟต์ จนกระทั่งเข้าห้องพักฟื้นและเห็นอวี่จิงซีนอนบนเตียง เธอจึงเชื่อว่าเสี่ยวซิงซิงพูดจริง
“จิงซีเป็นอะไร?”
ไม่มีใครในห้องนอกจากชายชราที่นั่งข้างเตียง
ตอนเขาเห็นเซิ่งอั้นหราน เขาก็ดูดีใจ เขายืนขึ้นและถาม” เธอเป็นใคร?”
พอได้ยิน เซิ่งอั้นหรานก็ได้สติและแนะนำตัวเอง” ฉันชื่อเซิ่งอั้นหรานค่ะ เป็นผู้จัดการโรงแรมของโรงแรมเซิ่งถัง ลูกสาวฉันกับจิงซีเรียนโรงเรียนเดียวกัน แล้วคุณคือ?”
เธอใช้ท่าทางกับน้ำเสียงแสดงความเคารพต่อผู้อาวุโส
หน้าตานี้ดูคล้ายจิงซีเล็กน้อย ชายชรายิ่งดูก็ยิ่งชอบ จากมุมหางตา เขาเหลือบมองเซิ่งเสี่ยวซิงที่ลอบทำหน้าทำตา
“ฉันคือทวดของจิงซี”
“คุณคืออวี่ตง?” เซิ่งอั้นหรานยืนตัวตน” ขออภัยที่ฉันเข้ามาโดนพลการค่ะ”
“ไม่เป็นไร”
ชายชราชวนให้เธอนั่งลง” นั่งลงสิ ฉันได้ยินจิงซีพูดถึงเธอ เขาชอบเธอมาก เธอเคยช่วยจิงซีไว้ครั้งหนึ่ง ฉันประทับใจมาก”
พอเห็นว่าชายชราไม่เหมือนที่ข่าวลือว่าไว้ เซิ่งอั้นหรานก็ถอนหายใจโล่งอก นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเขาและถามอย่างกังวล” ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ไปได้คะ?”
“ฉันเองก็ไม่รู้อะไรมาก เขาบาดเจ็บที่บ้านของหนานเฉิง คนใช้บอกว่าเขากลิ้งตกบันไดชั้นสอง ไม่นานหลังเข้าห้องฉุกเฉิน หมอบอกว่าแขนขวาเขาหัก มือซ้ายซ้น และยังมีแผลมากมายตามตัว เห้อ เด็กคนนี้ไม่มีแม่คอยดูแลตั้งแต่เด็ก และเขาก็ป่วยบ่อยมาก’
พอได้ยิน เซิ่งอั้นหรานก็รู้สึกหดหู่
แม้เธอจะไม่ได้อยู่ร่วมกับอวี่จิงซีมาก เขาก็อายุเท่ากับเสี่ยวซิงซิง เธอคิดถึงลูกชายที่อายุเท่าเขา ตอนเธอเห็นเขา เธอมักคิดถึงลูกชายเธอ
“โชคดีนะคะ เด็กฟื้นตัวได้เร็ว ถ้าแขนหัก ก็แค่ดื่มซุบปลาดำมากขึ้นเพื่อเสริมแคลเซียม”
ชายชราแสดงสีหน้าอับอาย” จริงเหรอ? แต่เพราะอุบัติเหตุนี้ หนานเฉิงจึงไล่คนใช้ทั้งหมดออกด้วยความโกรธ แต่ฉันไม่รู้สึกโล่งใจเลย ตอนนี้คนรับใช้เหล่านั้นไม่รู้ความจริงอะไรเลยด้วยซ้ำ”
“ไม่เป็นไรค่ะ วันหยุดสุดสัปดาห์ฉันจะทำสตูมาให้ค่ะ”
“เยี่ยม ฉันคงต้องขอรบกวนคุณเซิ่งแล้ว”
“อย่าสุภาพกับฉันเลยค่ะ” เซิ่งอั้นหรานมองเตียงผู้ป่วยด้วยใบหน้าซีด” ฉันแค่คิดว่าการทำซุปให้จิงซีคงไม่เหนื่อยอะไร”
ขณะพูด ประตูก็เปิดจากด้านนอก อวี่หนานเฉิงกับเกาย่าเหวินเดินเข้ามา
อวี่หนานเฉิงเห็นเซิ่งอั้นหราน และสีหน้าเขาก็พลันเปลี่ยนไป
“เธอมาทำอะไรที่นี่?”
“ฉันได้ยินว่าจิงซีเกิดอุบัติเหตุ ฉันจึงมาดูค่ะ”
“เธอได้ยิน?” อวี่หนานเฉิงอารมณ์ไม่ดีเพราะเรื่องของจิงซี และสีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยตอนได้ยิน เขาถามโดยตรง” เธอไปได้ยินเรื่องอุบัติเหตุของจิงซีจากไหนตอนตีสอง? เขาเพิ่งออกห้องฉุกเฉิน ทำไมเธอถึงรีบมาโรงพยาบาลพร้อมกับลูกเธอ?’
เซิ่งอั้นหรานพูดไม่ออก นอกจากนี้ เธอเพิ่งได้ยินชายชราบอกว่าอวี่จิงซีตกจากชั้นสอง และหัวใจเธอก็เหมือนโดนไฟสุม เธอยืนขึ้นทันทีและพูด
“ตอนนี้มันใช่เวลาที่คุณจะมาสนใจว่าฉันไปได้ยินเรื่องจิงซีจากไหนเหรอ? ลูกชายคุณนอนอยู่บนเตียง คุณยังมีเรี่ยวแรงไปสงสัยว่าฉันมีแรงจูงใจซ่อนเร้นไหม?”
“นี่เป็นเรื่องทางบ้านฉัน อย่าลืมว่าเธอเป็นแค่ผู้จัดการของโรงแรมภายใต้กลุ่มเซิ่งถังเท่านั้น”
“ประธานอวี่ ฉันไม่มีสิทธิ์พูดถึงเรื่องครอบครัวคุณก็จริง คุณมีฐานะสูงกว่า คุณสามารถไล่ฉันได้ด้วยประโยคเดียว แต่มันไม่ใช่เวลางาน ฉันเป็นผู้ปกครองที่พาลูกสาวมาเยี่ยมเพื่อนร่วมชั้น ตอนแรกฉันคิดว่าเขาคงบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ตอนนี้ฉันได้ยินว่าเขากลิ้งตกบันไดจากชั้นสองจนเจ็บหนัก คุรรู้ตัวไหมว่าถ้าหัวของลูกคุณกระแทกพื้น คุณจะเสียลูกชายคนนี้ไปตลอดชีวิต”
บางทีอาจเพราะอารมณ์ตกค้างจากการทำงานหนักมากไปตลอดสองวัน บวกกับพอรู้ว่าอวี่จิงซีเกิดอุบัติเหตุโดยไม่มีใครดูแลเขา เซิ่งอั้นหรานก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ได้
“คุณรู้ไหมว่าทำไมจิงซีถึงไม่เรียกคุณว่าพ่อ? คุณไม่ดูแลจิงซีให้มากพอ ลองถามตัวคุณเองว่าคุณคู่ควรกับคำนั้นหรือยัง? คุณมอบความรู้สึกปลอดภัยให้เขาไหม? เขาเป็นลูกชายแท้ ๆ ของคุณ ถ้าคุณไม่เต็มใจมอบความรักกับความทุ่มเทให้เขา แล้วคุณปล่อยให้เขาเกิดมาทำไมแต่แรก?”
คำพูดเหล่านี้แทงใจอวี่หนานเฉิง เขาปฏิเสธไม่ออก ดวงตาของเขาหม่นแสงลงและคิ้วของเขาก็ขมวดกันเป็นปม
ตอนแรก อวี่จิงซีเกิดมาเพื่อรับมือกับการกดขี่ของปู่เขาเท่านั้นและเพื่อรับสิทธิ์บริหารกลุ่มเซิ่งถัง
พอโดนจี้จุด เขาก็ยิ่งไม่สามารถรักษาสีหน้าได้ ขณะที่กำลังจะพูดบางอย่าง เกาย่าเหวินก็พูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ” ผู้จัดการเซิ่ง คุณดูแลกว้างไปหรือเปล่า? มันเป็นเรื่องทางบ้านของคนอื่น มันเกี่ยวอะไรกับคุณ? คุณมีคุณสมบัติอะไร?”
“ทำไมเธอถึงจะไม่มีคุณสมบัติ?” ชายชราพูดขึ้น เสียงของเขาดังก้องห้องพัก
.” เธอสอนหนานเฉิงถึงวิธีเป็นพ่อคนจากมุมมองของแม่ เธอสอนลูกสาวเธอได้ดีมาก เธอจึงมีสิทธิ์พูด หนานเฉิง แกควรทบทวนตัวแกเองในเรื่องนี้ แกบริหารบริษัทได้ดี แต่ในฐานะพ่อ แกคิดว่าแกทำหน้าที่นี้ดีหรือยัง?”
ชายชราช่วยเซิ่งอั้นหรานพูด สิ่งนี้ทำให้เกาย่าเหวินจิกฝ่ามือเธอแน่น
ผู้หญิงคนนี้กล้าเสนอหน้ามากุมหัวใจอวี่จิงซีไปก่อน และตอนนี้ตาแก่ก็ยังยืนข้างเธอ
“ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่ได้มาจากตระกูลอวี่ เธอไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องของเรา”
เสี่ยวซิงซิงที่ไม่พูดอะไรสักคำพลันแทรกขึ้นมา
“แต่ป้าก็ไม่ได้มาจากตระกูลอวี่เหมือนกันไม่ใช่เหรอ แล้วป้ามาทำอะไรที่นี่คะ?’
หลังได้ยิน ใบหน้าของเกาย่าเหวินก็ขาวซีด” สาวน้อย เธอพูดอะไร? ฉันเป็นคู่หมั้นของหนานเฉิง ทำไมฉันจะไม่ใช่คนของตระกูลอวี่”
“ก็แค่คู่หมั้น ยังไม่ได้แต่งงานซะหน่อย” เสี่ยวซิงซิงหลบหลังเซิ่งอั้นหราน กะพริบตาอย่างไร้เดียงสา
“เธอ…”
เกาย่าเหวินโดนขวางและทำอะไรไม่ได้
โดยมีเซิ่งอั้นหรานคอยกำบัง ชายชรากับเสี่ยวซิงลอบแปะมือกัน แต่ยังรักษาความสงบบนหน้า
“พอแล้ว เอะอะโวยวายอะไรกัน? จิงซีกำลังพักผ่อน.” อวี่หนานเฉิงขมวดคิ้ว และเหลือบมองเกาย่าเหวิน” มันดึกแล้ว กลับไปได้ ฉันจะอยู่ที่นี่”
อวี่หนานเฉิงพูดด้วยความหงุดหงิด เกาย่าเหวินจึงไม่คิดเมินมัน แถมเธอยังมีเรื่องต้องจัดการ แต่พอเธอเดินไปที่ประตู เธอก็พลันคิดได้ว่าเธอกำลังจะกลับ แต่คู่แม่ลูกสกุลเซิ่งกลับยังอยู่ เธอจึงชะลอฝีเท้าลง
จนกระทั่งเธอได้ยินคำพูดจากห้อง
“เธอเองก็ไปซะ ฉันไม่ต้องการให้เธออยู่ที่นี่”
จากนั้นเธอถึงเดินออกไปอย่างพึงพอใจ

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด