ตอนที่ 38 ฝีมือคนหรืออุบัติเหตุ

“คุณทำให้เขากลัวนะ” เซิ่งอั้นหรานขมวดคิ้ว

อวี่จิงซีรีบหดเท้าและซบเซิ่งอั้นหราน

อวี่หนานเฉิงเห็นใบหน้าแดงเล็กน้อยของอวี่จิงซี ตอนนี้เอง เขากำลังมองอวี่จิงซีด้วยใบหน้าเห็นใจ ลอบถอนหายใจเงียบ ๆ ในหัวใจและถาม

“ลูกโทษพ่อที่ไม่ดูแลลูกงั้นเหรอ?”

อวี่จิงซีเมินเขา หันหัวและโผเข้าอ้อมแขนเซิ่งอั้นหราน จับเสื้อเซิ่งอั้นหรานไว้แน่นด้วยมือซ้าย

พอเห็นว่าอวี่หนานเฉิงดูเหมือนจะหน้าเสีย เซิ่งอั้นหรานก็ลอบถอนหายใจและลูบหัวเขาเพื่อปลอบ

“บางทีเขาคงยังกลัวอยู่ ปล่อยให้เขาสงบอารมณ์สักพักเถอะค่ะ”

นายยังทำตัวใหญ่ใส่ลูกชายตัวเอง ไม่แปลกใจที่เขาจะไม่เรียกนายว่าพ่อ

บรรยากาศอึดอัด เซิ่งเสี่ยวซิงจึงกลอกตา ดึงแขนเสื้ออวี่หนานเฉิง

“ลุงอวี่ หนูผ่านด่านนี้ไม่ได้เลย ช่วยหนูด้วย”

คิ้วที่ขมวดของอวี่หนานเฉิงคลาย จากนั้นเขาก็หันความสนใจไป

“ด่านไหน?”

“นี่ นี่ ปีศาจตัวนี้เก่งมากเลย”

“..”

บรรยากาศผ่อนคลายลง เซิ่งอั้นหรานลูบหัวเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขนและกระซิบ” จิงซี เธอโทษพ่อเธอเรื่องที่เธอตกบันไดงั้นเหรอ?”

เจ้าตัวน้อยในอ้อมแขนเธอส่ายหัวและแหงนมองเธอด้วยความเสียใจในดวงตา

“แล้วทำไมละ?”

เซิ่งอั้นหรานสงสัย

มือที่กระดูกเคลื่อนของอวี่จิงซียังขยับไม่ได้ เขาทำได้แค่ทำท่าทางง่าย ๆ แต่ยังยกไม่ขึ้น น้ำตายังอ้อยอิ่งในเบ้าตาเขา

“เธออยากเขียนไหม?”

เซิ่งอั้นหรานรีบถาม

อวี่จิงซีพยักหน้าซ้ำ ๆ

“ได้สิ” เซิ่งอั้นหรานนำกระดาษกับปากกาออกจากกระเป๋าและส่งมันให้อวี่จิงซี เขาหยิบปากกาขึ้นด้วยมือซ้าย และเขียนอย่างยากลำบาก

“ผมไม่ชอบที่พ่อของผมอยากแต่งงานกับหญิงอื่น”

พอเธอเห็นคำเหล่านี้ เซิ่งอั้นหรานก็เหลือบมองอวี่หนานเฉิงที่กำลังเล่นเกมกับเซิ่งเสี่ยวซิงบนโซฟา

มันเลี่ยงไม่ได้ที่เด็กจะต้องทนการแต่งงานใหม่ของพ่อแม่ คนใหญ่โตอย่างอวี่หนานเฉิงอาจไม่สนใจความคิดของอวี่จิงซี เด็กคนนี้ยังพูดไม่ได้อีกด้วย

พอคิดแบบนี้ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เธอก็ยังถือเป็นคนนอก เธอจึงพูดอะไรไม่ได้มาก เธอทำได้แค่ลดเสียงลงเพื่อปลอบจิงซี” พ่อของเธอรักเธอมาก ต่อให้เขาแต่งงานกับหญิงอื่น เขาก็จะดีต่อเธอ”

อวี่จิงซีส่ายหัว ดูเศร้ามาก

“มีอะไรงั้นเหรอ?” เซิ่งอั้นหรานจับไหล่เขา” เธอไม่ชอบป้าเกา?”

อวี่จิงซีลังเลเล็กน้อย ราวกับเขาต้องทำการตัดสินใจบางอย่าง จากนั้นก็พยักหน้า เขียนบางอย่างบนกระดาษ

“คุณคือแม่ของผม”

พอเห็นคำเหล่านี้ เซิ่งอั้นหรานก็ตะลึงงัน

เธอไม่รู้จะอธิบายแก่เด็กยังไงว่าการแต่งงานไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ มันไม่ใช่ว่าเด็กจะสามารถเลือกทุกคนที่ชอบได้

อวี่หนานเฉิงดูเหมือนจะสอนเซิ่งเสี่ยวซิงเสร็จแล้วและถาม” จิงซีเขียนอะไร?”

เซิ่งอั้นหรานรีบฉีกกระดาษหน้านั้นและพับมันเข้ากระเป๋าด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“ไม่มีอะไรค่ะ เขาแค่บอกฉันว่าอยากกินอะไรคืนนี้ ฉันเลยจดมันและจะทำให้เขา”

พอเห็นเธอตื่นตระหนก อวี่หนานเฉิงก็มองเธออย่างสงสัย และกำลังจะถามต่อ แต่เธอก็ได้ลุกขึ้นแล้ว

“คือ ฉันยังต้องกลับไปทำงาน ขอตัวก่อนนะคะ ฉันอาจมาอีกตอนเย็น ถ้าคุณหิว คุณสามารถกินอะไรก็ได้ตามใจชอบเพื่อประทังท้อง”

หลังพูด เธอก็วิ่งหนีไป

ประตูห้องปิดลงอย่างรวดเร็ว และอวี่หนานเฉิงกับสองตัวน้อยก็โดนทิ้งไว้ในห้อง

เซิ่งเสี่ยวซิงทิ้งตัวบนโซฟาและยุ่งกับการเล่นเกม แม้กระทั่งตอนแม่เธอไปก็ตาม ขณะที่อวี่จิงซีมองประตู ราวกับกำลังคาดหวังให้เซิ่งอั้นหรานกลับมาอีก

พอเห็นอวี่จิงซีทำแบบนี้ อวี่หนานเฉิงก็รู้สึกผิดอีกครั้ง

เขาอดนึกถึงสิ่งที่เซิ่งอั้นหรานพูดไม่ได้ เขาเป็นพ่อที่แย่มากจริง ๆ นั่นทำให้จิงซีหันไปพึ่งพาป้าที่เขาเพิ่งรู้จักไม่นาน ตรงกันข้าม เขาคือพ่อแท้ ๆ

“จิงซี” เขาเรียกลูกชายเขาอย่างใจเย็น

อวี่จิงซีเห็นเซิ่งอั้นหรานไม่กลับมาอีก เขาจึงกอดสมุดที่เซิ่งอั้นหรานทิ้งไว้และวาดรูปโดยไม่สนใจอวี่หนานเฉิง

พอเห็นแบบนี้ อวี่หนานเฉิงก็ไตร่ตรองสักพัก จากมุมหางตา เขาเห็นเซิ่งเสี่ยวซิงนั่งที่โซฟา เขาจำได้ว่าอวี่จิงซีมักขอให้เขาเชิญแม่ลูกคู่นี้ไปเป็นแขกที่บ้าน เขาจึงพยายามทำให้จิงซีพอใจ

“จิงซี เอาแบบนี้เป็นไง ตอนลูกออกจากโรงพยาบาล เราจะจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่บ้าน ป้าเซิ่งกับเสี่ยวซิงซิงจะไปด้วย ดีไหม?”

ตามคาด อวี่จิงซีเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี

“ลูกไม่เมินพ่อแล้วเหรอ?” อวี่หนานเฉิงลูบหัวเขา

อวี่จิงซีเขียนบางสิ่งและส่งให้เขา

“พ่อ พ่อต้องขอโทษผม’

อวี่หนานเฉิงผงะ และนึกได้ว่าเขาดื่มมากไปจริง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำวิอวี่จิงซีตกจากบันไดไม่ไกลจากห้องเขา มันประมาทจริง ๆ มันเป็นความผิดของเขาเอง

“โอเค พ่อขอโทษ เรื่องแบบนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก”

สิ่งที่เจ้าตัวน้อยคิดในหัวคือการที่เขาพาเกาย่าเหวินมาบ้าน

แม้เขาจะคิดต่าง อวี่หนานเฉิงก็ได้ขอโทษแล้ว แต่พอเขาคิดถึงว่าอวี่หนานเฉิงรับปากว่าจะพาเซิ่งอั้นหรานไปบ้าน อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น

พอเจ้าตัวน้อยหายงอน เขาก็หันไปเล่นกับเสี่ยวซิงซิงอีก แม้เขาจะไม่ชอบเล่นเกม เขาก็มีความสุขที่เห็นเสี่ยวซิงซิงเล่นเกมกับเขา

อีกด้านหนึ่ง ชายชราตื่นแต่เช้า ขณะที่พ่อบ้าน เหลาโจวเพิ่งกลับมาจากวิลล่าอวี่หยวนจากการตรวจสอบทั้งคืน

“เจออะไรไหม? ครั้งนี้ที่จิงซีตกจากชั้นสองเป็นฝีมือคนหรืออุบัติเหตุ?”

“มันควรเป็นอุบัติเหตุครับ” เหลาโจวดูจริงจัง” ผมถามคนใช้ทั้งหมดแล้ว แม่บ้านที่ดูแลนายน้อยคืนนั้นไปชงนม มันจึงไม่มีใครอยู่ในทางเดินชั้นสองเลย”

“ไม่มีใครเลย?”

ชายชราอดสงสัยไม่ได้

มีคนใช้เป็นสิบ แต่ตอนจิงซีเกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยู่ข้างเขา เสียงเด็กกลิ้งตกจากชั้นสองไม่ถูกพบจนกระทั่งเขาตกถึงชั้นหนึ่ง

“วันนั้น คุณหนูเกาอยู่ที่นั่นและเอาของขวัญมาครับ คนใช้จึงแยกย้ายกันไปดูของ”

“เกาย่าเหวิน?” ชายชราขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาดำมืด” จิงซีอยู่ไหนตอนเกิดอุบัติเหตุ?”

ถ้ามันเป็นฝีมือคน เขาก็ไม่สามารถหาใครที่มีแรงจูงใจแบบนี้ได้ยกเว้นเกาย่าเหวิน