ยัยน่ารักนักสะสมของแถม – ตอนที่ 38 ฝีมือคนหรืออุบัติเหตุ

อ่านนิยายจีนเรื่อง ยัยน่ารักนักสะสมของแถม ตอนที่ 38 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.
ตอนที่ 38 ฝีมือคนหรืออุบัติเหตุ
“คุณทำให้เขากลัวนะ” เซิ่งอั้นหรานขมวดคิ้ว
อวี่จิงซีรีบหดเท้าและซบเซิ่งอั้นหราน
อวี่หนานเฉิงเห็นใบหน้าแดงเล็กน้อยของอวี่จิงซี ตอนนี้เอง เขากำลังมองอวี่จิงซีด้วยใบหน้าเห็นใจ ลอบถอนหายใจเงียบ ๆ ในหัวใจและถาม
“ลูกโทษพ่อที่ไม่ดูแลลูกงั้นเหรอ?”
อวี่จิงซีเมินเขา หันหัวและโผเข้าอ้อมแขนเซิ่งอั้นหราน จับเสื้อเซิ่งอั้นหรานไว้แน่นด้วยมือซ้าย
พอเห็นว่าอวี่หนานเฉิงดูเหมือนจะหน้าเสีย เซิ่งอั้นหรานก็ลอบถอนหายใจและลูบหัวเขาเพื่อปลอบ
“บางทีเขาคงยังกลัวอยู่ ปล่อยให้เขาสงบอารมณ์สักพักเถอะค่ะ”
นายยังทำตัวใหญ่ใส่ลูกชายตัวเอง ไม่แปลกใจที่เขาจะไม่เรียกนายว่าพ่อ
บรรยากาศอึดอัด เซิ่งเสี่ยวซิงจึงกลอกตา ดึงแขนเสื้ออวี่หนานเฉิง
“ลุงอวี่ หนูผ่านด่านนี้ไม่ได้เลย ช่วยหนูด้วย”
คิ้วที่ขมวดของอวี่หนานเฉิงคลาย จากนั้นเขาก็หันความสนใจไป
“ด่านไหน?”
“นี่ นี่ ปีศาจตัวนี้เก่งมากเลย”
“..”
บรรยากาศผ่อนคลายลง เซิ่งอั้นหรานลูบหัวเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขนและกระซิบ” จิงซี เธอโทษพ่อเธอเรื่องที่เธอตกบันไดงั้นเหรอ?”
เจ้าตัวน้อยในอ้อมแขนเธอส่ายหัวและแหงนมองเธอด้วยความเสียใจในดวงตา
“แล้วทำไมละ?”
เซิ่งอั้นหรานสงสัย
มือที่กระดูกเคลื่อนของอวี่จิงซียังขยับไม่ได้ เขาทำได้แค่ทำท่าทางง่าย ๆ แต่ยังยกไม่ขึ้น น้ำตายังอ้อยอิ่งในเบ้าตาเขา
“เธออยากเขียนไหม?”
เซิ่งอั้นหรานรีบถาม
อวี่จิงซีพยักหน้าซ้ำ ๆ
“ได้สิ” เซิ่งอั้นหรานนำกระดาษกับปากกาออกจากกระเป๋าและส่งมันให้อวี่จิงซี เขาหยิบปากกาขึ้นด้วยมือซ้าย และเขียนอย่างยากลำบาก
“ผมไม่ชอบที่พ่อของผมอยากแต่งงานกับหญิงอื่น”
พอเธอเห็นคำเหล่านี้ เซิ่งอั้นหรานก็เหลือบมองอวี่หนานเฉิงที่กำลังเล่นเกมกับเซิ่งเสี่ยวซิงบนโซฟา
มันเลี่ยงไม่ได้ที่เด็กจะต้องทนการแต่งงานใหม่ของพ่อแม่ คนใหญ่โตอย่างอวี่หนานเฉิงอาจไม่สนใจความคิดของอวี่จิงซี เด็กคนนี้ยังพูดไม่ได้อีกด้วย
พอคิดแบบนี้ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เธอก็ยังถือเป็นคนนอก เธอจึงพูดอะไรไม่ได้มาก เธอทำได้แค่ลดเสียงลงเพื่อปลอบจิงซี” พ่อของเธอรักเธอมาก ต่อให้เขาแต่งงานกับหญิงอื่น เขาก็จะดีต่อเธอ”
อวี่จิงซีส่ายหัว ดูเศร้ามาก
“มีอะไรงั้นเหรอ?” เซิ่งอั้นหรานจับไหล่เขา” เธอไม่ชอบป้าเกา?”
อวี่จิงซีลังเลเล็กน้อย ราวกับเขาต้องทำการตัดสินใจบางอย่าง จากนั้นก็พยักหน้า เขียนบางอย่างบนกระดาษ
“คุณคือแม่ของผม”
พอเห็นคำเหล่านี้ เซิ่งอั้นหรานก็ตะลึงงัน
เธอไม่รู้จะอธิบายแก่เด็กยังไงว่าการแต่งงานไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ มันไม่ใช่ว่าเด็กจะสามารถเลือกทุกคนที่ชอบได้
อวี่หนานเฉิงดูเหมือนจะสอนเซิ่งเสี่ยวซิงเสร็จแล้วและถาม” จิงซีเขียนอะไร?”
เซิ่งอั้นหรานรีบฉีกกระดาษหน้านั้นและพับมันเข้ากระเป๋าด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
“ไม่มีอะไรค่ะ เขาแค่บอกฉันว่าอยากกินอะไรคืนนี้ ฉันเลยจดมันและจะทำให้เขา”
พอเห็นเธอตื่นตระหนก อวี่หนานเฉิงก็มองเธออย่างสงสัย และกำลังจะถามต่อ แต่เธอก็ได้ลุกขึ้นแล้ว
“คือ ฉันยังต้องกลับไปทำงาน ขอตัวก่อนนะคะ ฉันอาจมาอีกตอนเย็น ถ้าคุณหิว คุณสามารถกินอะไรก็ได้ตามใจชอบเพื่อประทังท้อง”
หลังพูด เธอก็วิ่งหนีไป
ประตูห้องปิดลงอย่างรวดเร็ว และอวี่หนานเฉิงกับสองตัวน้อยก็โดนทิ้งไว้ในห้อง
เซิ่งเสี่ยวซิงทิ้งตัวบนโซฟาและยุ่งกับการเล่นเกม แม้กระทั่งตอนแม่เธอไปก็ตาม ขณะที่อวี่จิงซีมองประตู ราวกับกำลังคาดหวังให้เซิ่งอั้นหรานกลับมาอีก
พอเห็นอวี่จิงซีทำแบบนี้ อวี่หนานเฉิงก็รู้สึกผิดอีกครั้ง
เขาอดนึกถึงสิ่งที่เซิ่งอั้นหรานพูดไม่ได้ เขาเป็นพ่อที่แย่มากจริง ๆ นั่นทำให้จิงซีหันไปพึ่งพาป้าที่เขาเพิ่งรู้จักไม่นาน ตรงกันข้าม เขาคือพ่อแท้ ๆ
“จิงซี” เขาเรียกลูกชายเขาอย่างใจเย็น
อวี่จิงซีเห็นเซิ่งอั้นหรานไม่กลับมาอีก เขาจึงกอดสมุดที่เซิ่งอั้นหรานทิ้งไว้และวาดรูปโดยไม่สนใจอวี่หนานเฉิง
พอเห็นแบบนี้ อวี่หนานเฉิงก็ไตร่ตรองสักพัก จากมุมหางตา เขาเห็นเซิ่งเสี่ยวซิงนั่งที่โซฟา เขาจำได้ว่าอวี่จิงซีมักขอให้เขาเชิญแม่ลูกคู่นี้ไปเป็นแขกที่บ้าน เขาจึงพยายามทำให้จิงซีพอใจ
“จิงซี เอาแบบนี้เป็นไง ตอนลูกออกจากโรงพยาบาล เราจะจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่บ้าน ป้าเซิ่งกับเสี่ยวซิงซิงจะไปด้วย ดีไหม?”
ตามคาด อวี่จิงซีเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี
“ลูกไม่เมินพ่อแล้วเหรอ?” อวี่หนานเฉิงลูบหัวเขา
อวี่จิงซีเขียนบางสิ่งและส่งให้เขา
“พ่อ พ่อต้องขอโทษผม’
อวี่หนานเฉิงผงะ และนึกได้ว่าเขาดื่มมากไปจริง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำวิอวี่จิงซีตกจากบันไดไม่ไกลจากห้องเขา มันประมาทจริง ๆ มันเป็นความผิดของเขาเอง
“โอเค พ่อขอโทษ เรื่องแบบนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก”
สิ่งที่เจ้าตัวน้อยคิดในหัวคือการที่เขาพาเกาย่าเหวินมาบ้าน
แม้เขาจะคิดต่าง อวี่หนานเฉิงก็ได้ขอโทษแล้ว แต่พอเขาคิดถึงว่าอวี่หนานเฉิงรับปากว่าจะพาเซิ่งอั้นหรานไปบ้าน อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น
พอเจ้าตัวน้อยหายงอน เขาก็หันไปเล่นกับเสี่ยวซิงซิงอีก แม้เขาจะไม่ชอบเล่นเกม เขาก็มีความสุขที่เห็นเสี่ยวซิงซิงเล่นเกมกับเขา
อีกด้านหนึ่ง ชายชราตื่นแต่เช้า ขณะที่พ่อบ้าน เหลาโจวเพิ่งกลับมาจากวิลล่าอวี่หยวนจากการตรวจสอบทั้งคืน
“เจออะไรไหม? ครั้งนี้ที่จิงซีตกจากชั้นสองเป็นฝีมือคนหรืออุบัติเหตุ?”
“มันควรเป็นอุบัติเหตุครับ” เหลาโจวดูจริงจัง” ผมถามคนใช้ทั้งหมดแล้ว แม่บ้านที่ดูแลนายน้อยคืนนั้นไปชงนม มันจึงไม่มีใครอยู่ในทางเดินชั้นสองเลย”
“ไม่มีใครเลย?”
ชายชราอดสงสัยไม่ได้
มีคนใช้เป็นสิบ แต่ตอนจิงซีเกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยู่ข้างเขา เสียงเด็กกลิ้งตกจากชั้นสองไม่ถูกพบจนกระทั่งเขาตกถึงชั้นหนึ่ง
“วันนั้น คุณหนูเกาอยู่ที่นั่นและเอาของขวัญมาครับ คนใช้จึงแยกย้ายกันไปดูของ”
“เกาย่าเหวิน?” ชายชราขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาดำมืด” จิงซีอยู่ไหนตอนเกิดอุบัติเหตุ?”
ถ้ามันเป็นฝีมือคน เขาก็ไม่สามารถหาใครที่มีแรงจูงใจแบบนี้ได้ยกเว้นเกาย่าเหวิน

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด