ตอนที่ 40 เธอมีน้องสาวด้วย?

แม้เขาจะรู้ว่าเซิ่งเสี่ยวซิงชอบเกาะติดเขา อวี่หนานเฉิงก็ไม่เคยคิดว่าเด็กสาวคนนี้จะตั้งใจจับคู่เขากับแม่เธอ เขานิ่งไปหลายวินาทีก่อนได้สติ เขาลูบหัวเสี่ยวซิงซิง แต่ไม่ตอบ

“พี่ชายจิงซีก็ยังชอบแม่หนู”

เซิ่งเสี่ยวซิงใช้วิชามาร กะพริบตาอ้อนเขา

“ถ้าลุงไม่เชื่อ ก็ถามพี่จิงซีสิ เขาต้องหวังให้แม่หนูเป็นแม่ของเขาด้วย”

ดวงตาของอวี่หนานเฉิงหยุดที่เตียงและถามด้วยความลังเล” จริงเหรอ? จิงซี”

อวี่จิงซีพยักหน้าอย่างหนัก

อวี่หนานเฉิงขมวดคิ้ว และเสียงของเซิ่งเสี่ยวซิงก็ลอยเข้าหูเขา” ลุงอวี่ พี่ชายจิงซีไม่ชอบป้าดาราสุดเร่าร้อนคนนั้นหรอก ถ้าลุงอยากหาภรรยา ลุงควรฟังความคิดเห็นเขาสิ!แม่หนูบอกว่าเธอจะถามความคิดเห็นหนูถ้าหนูอยากมีพ่อเลี้ยง”

ความหมายก็คือตราบเท่าที่อวี่หนานเฉิงเห็นด้วย ระดับของเซิ่งอั้นหรานก็ไม่ใช่ปัญหา

อวี่หนานเฉิงมึนงงไปสักพักขณะถาม

“เสี่ยวซิงซิง เธอไม่มีพ่อเหรอ?”

“หนูมี แต่หนูไม่ได้อยู่กับพ่อตั้งแต่เด็ก หนูได้เจอหน้าพ่อปีละสองครั้ง” เซิ่งเสี่ยวซิงถอนหายใจเหมือนคุณหนูตัวน้อย และดูขมขื่น” มันน่าสงสารใช่ไหมละคะ?”

เธอพูด ขณะลอบมองสีหน้าอวี่หนานเฉิง

อวี่หนานเฉิงอาจรู้อะไรบางอย่างในหัวใจ มันไม่น่าแปลกใจที่เซิ่งเสี่ยวซิงจะใช้นามสกุลตามเซิ่งอั้นหราน มันอาจเพราะความสัมพันธ์ระหว่างสามีกับภรรยา และพวกเขาก็แยกทางกันแต่แรก

แต่เขาไม่สนใจมันเพราะเขาไม่รู้ว่าเธอมีอะไรในหัวใจ

ตอนอวี่หนานเฉิงกำลังวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของคู่สามีภรรยาอื่น เซิ่งเสี่ยวซิงกับอวี่จิงซีก็แอบมองกันด้วยความสำเร็จในสายตา

…

“แน่ใจนะว่าเมื่อคืนไม่มีใครเห็นเรื่องที่เกิดขึ้น?”

ในคาเฟ่สนามกอล์ฟ เกาย่าเหวินสวมชุดปกติ จิบกาแฟสบาย ๆ บางครั้งก็จะโบกมือให้กับผู้อำนวยการสร้างภาพยนตร์ที่โบกไม้คิวนอกหน้าต่าง ยิ้มอย่างสดใส

แต่ทันทีที่เธอหันกลับมามองคนตรงข้าม สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป

“ไม่ต้องห่วง เหวินเหวิน” ผู้ช่วยเธอดูผ่อนคลาย

“ฉันได้ถามคนใช้ในวิลล่าแล้ว พวกเขากำลังยุ่งกับการแจกจ่ายของขวัญที่เธอซื้อให้ และไม่มีใครอยู่ที่นั่น ตอนพวกเขามาถึง เจ้าตัวน้อยก็นอนบนพื้นสักพักแล้ว”

“มันไม่ยากที่จะปิดบังจากพวกโง่ ต่อให้มีคนเห็น เงินก็ปิดปากมันได้ แต่คืนนั้นตาแก่ส่งคนของเขาไปวิลล่าทั้งคืนเพื่อตรวจสอบ แน่ใจนะว่าไม่พบอะไร? ตาแก่นั่นฉลาดมาก”

“ไม่มีอะไรให้พบอยู่แล้ว ตอนฉันไปถามคน เธอรู้ไหมว่าพวกคนใช้พูดว่าอะไร?”

“อะไร?”

“บอกว่าไม่เห็นคุณชายพวกเขาพาผู้หญิงเข้าบ้านมาหลายปีแล้ว นับประสาอะไรกับนอนข้างคืน แต่อีกฝ่ายเห็นเธอบนเตียงเขาในห้องนอน เธอคิดว่าเธอจะโดนสงสัยงั้นเหรอ?”

พอพูดถึงเรื่องนี้ เกาย่าเหวินก็กลายเป็นภาคภูมิใจ” ฉันมีความสามารถปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ คิดว่าฉันจะอยู่กับหนานเฉิงหกปีโดยไม่ได้อะไรเลยหรือไง?”

อวี่หนานเฉิงไม่ใกล้ชิดกับผู้หญิง ทั้งจินหลิงต่างรู้ ยกเว้นแต่เกาย่าเหวิน เพื่อนสาวที่แทบไม่สามารถอัปโหลดเรื่องอื้อฉาวได้ เขาไม่เคยข้องเกี่ยวกับหญิงอื่น และหลายคนก็สงสัยว่าเขามีรสนิยมทางเพศ

ผู้ช่วยของเกาย่าเหวินก็สงสัยเรื่องนี้เหมือนกัน แต่เกาย่าเหวินไม่ได้มองมันจริงจัง

“ฉันไม่สนใจว่าเขาจะชอบผู้ชายหรือผู้หญิง สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบ ตำแหน่งคุณนายอวี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ”

ทั้งสองคุยกัน และร่างสูงในระยะไกลก็หยุดชะงัก หลังเห็นว่าเป็นเกาย่าเหิน เธอก็เดินมาอย่างกระตือรือร้น” เหวินเหวิน บังเอิญจังเลย เธอมาทำอะไรที่นี่นะ?”

พอได้ยินเสียงคุ้นหู เกาย่าเหวินก็เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ” เหยาเหยา? มาทำอะไรที่นี่?”

เซิ่งอั้นเหยาสวมชุดสูทสีเบจ และถือกระเป๋าชาแนลรุ่นลิมิเต็ด เธอถอดแว่นกันแดด เผยให้เห็นใบหน้าดูดี ผู้ช่วยลุกขึ้นมอบที่นั่งให้เธอ

“ฉันเพิ่งมาถึง” เซิ่งอั้นเหยาวางกระเป๋าลง” ตอนแรกฉันชวนเพื่อนมาเล่นกันที่นี่ แต่ทันทีที่มาถึง เพื่อนฉันกลับบอกว่ามีธุระ ฉันกำลังจะกลับ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเธอ”

“เราต้องไม่ได้เจอกันมาเป็นปีแล้ว”

“ไม่ เธอยุ่ง ยุ่งกับการถ่ายหนังทุกวัน ไม่เหมือนฉัน”

“ฉันจะไปเทียบกับเธอได้ไง? เธอคือลูกสาวคนโตของตระกูลเซิ่ง เธอไม่ต้องดิ้นรนเข้าวงการบันเทิงแบบฉัน”

“..”

ทั้งสองพบกันที่งานเข้าสังคมหลายปีก่อน ทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่ไม่ได้ติดต่อกันมาระยะหนึ่งแล้ว

หลังทักทายกัน เกาย่าเหวินก็ถามว่าพักนี้เธอเป็นไงบ้าง และเซิ่งอั้นเหยาก็ถอนหายใจ

“มันดีมาตลอด แต่พักนี้ฉันเจอปัญหาบางอย่าง.”

“ปัญหา?”

“ฉันจะบอกเธอ ฉันมีน้องสาวต่างแม่ เธอเพิ่งกลับจีน ความสนใจของพ่อฉันกลับไปที่เธออีกครั้ง เดิมที เขาบอกแม่ฉันว่าฉันได้รับอนุญาตให้ไปบริษัทแล้ว แต่ตอนนี้ เขากลับเริ่มลังเล เขาคิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นเพราะเขามีตัวเลือกอื่น?”

“น้องสาว?” เกาย่าเหวินแปลกใจเล็กน้อย” เธอมีน้องสาวด้วย? ฉันไม่เคยได้ยินใครพูดถึงมาก่อน มันคงไม่ใช่ลูกเมียน้อยของพ่อเธอหรอกนะ”

เซิ่งอั้นเหยาขมวดคิ้วและพูดอย่างคลุมเครือ” ทำนองนั้น เธอชื่อเซิ่งอั้นหราน ตั้งแต่เด็ก เธอไม่ชอบอยู่ร่วมกับใครและไม่เล่นกับเรา ต่อมา เธอไปเรียนเป็นหมอที่มหาวิทยาลัยและใช้ชีวิตที่นั่นตลอด เธอไม่เคยเข้าร่วมสังคม และมันก็ปกติถ้าคนอื่นจะไม่รู้จักเธอ”

สีหน้าเกาย่าเหวินเปลี่ยนไปตอนได้ยินคำว่า’ เซิ่งอั้นหราน’

เซิ่งอั้นหราน? เซิ่งอั้นเหยา? ทำไมเธอถึงคิดไม่ได้?

“ฉันเกลียดเธอมาก” ใบหน้าของเซิ่งอั้นเหยาดำมืด” ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ชีวิตของฉันกับแม่คงสบายไปแล้ว พ่อของฉันห่วงเธอมาก คิดถึงเธอตลอด และการคิดถึงมันก็ทำให้ฉันหงุดหงิดแล้ว.”

“ยังไงนั่นก็ไม่ใช่น้องสาวจริง ๆ ของเธอ” เกาย่าเหวินถาม” เธอกับแม่เธอไม่ชอบเซิ่งอั้นหราน แถมเซิ่งอั้นหรานยังเป็นลูกนอกกฎหมาย และไม่มีวันได้ครองตำแหน่ง แค่คิดหาทางกำจัดเธอ เรื่องแบบนี้ก็ปกติไม่ใช่เหรอ?”

เซิ่งอั้นหยาไม่ได้อธิบายเรื่อง’ ลูกนอกกฎหมาย’ แต่ตอนเกาย่าเหวินพูดถึงเซิ่งอั้นหรานแบบนั้น เธอก็รู้สึกดีใจมาก

“มันไม่ใช่ว่าฉันไม่คิดหาทางกำจัด ฉันคิดมันหกปีก่อน ในที่สุดฉันก็วางแผนใส่ร้ายทำให้เธอเสียหน้าต่อทั้งตระกูลเซิ่งได้ จนพ่อของฉันไม่มีความคิดปล่อยให้เธอสืบทอดธุรกิจตระกูลอีก แต่ไม่คิดเลย เรากลับไม่สามารถหาเธอเจอ เธอมีความสามารถมาก ตอนแรก เธอหายตัวไปในจีนกว่าครึ่งปี จากนั้นก็เดินทางไปต่างประเทศโดยไม่พูดอะไรสักคำ เธอจากไปถึงห้าปี”

พอได้ยิน เกาย่าเหวินก็ส่ายหัว มักรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ตรงข้ามกับเซิ่งอั้นเหยาที่ยังพูด

“เธอคิดจะไปก็ไป แล้วทำไมเธอถึงกลับมาเอาตอนนี้? เธอคิดจะทำอะไรกันแน่? เธอเก็บตัวมาตลอด แต่ตอนนี้เธอกลับมา คงจะมาเพื่อแข่งขันกับฉันแน่”

เกาย่าเหวินคิดถึงเด็กสาวข้างเซิ่งอั้นหราน ไตร่ตรองสักพักและถาม” น้องสาวเธอแต่งงานหรือยัง?”