ยัยน่ารักนักสะสมของแถม – ตอนที่ 41 ฉันไม่เคยบังคับใคร
อ่านนิยายจีนเรื่อง ยัยน่ารักนักสะสมของแถม ตอนที่ 41 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.
ตอนที่ 41 ฉันไม่เคยบังคับใคร
“แต่งงาน?” เซิ่งอั้นเหยาขมวดคิ้ว” แต่งงานอะไร? ชื่อเธอยังอยู่ในทะเบียนบ้านอยู่เลย เธอไม่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยตอนหนีไป ปีนี้ก็อายุแค่ 24 เท่านั้นเอง”
เกาย่าเหวินมีความคิดอื่นในหัวใจ
“ตอนนั้นเธอไม่ได้ตกหลุมรักใครใช่ไหม? ทำไมจู่ ๆ เธอถึงไปต่างประเทศ? บางทีเธอคงไปต่างประเทศกับแฟนหนุ่ม แล้วเธอบอกว่าน้องสาวเธอเรียนไม่จบงั้นเหรอ?”
พอพูดถึงเรื่องนี้ เซิ่งอั้นเหยาก็ยิ่งดูถูก
“แฟนหนุ่มของเธอตอนนั้น? พูดก็พูด เธอเองก็ได้เจอกับเฉียวเจ๋อ ลูกชายคนโตของกลุ่มเฉียว เขาเป็นแฟนกับเธอเมื่อนานมาแล้ว และฉันก็อยากให้ทั้งโลกรู้เสียจริง เธอไม่ได้ไม่รู้คนเดียว”
“จริงเหรอ? เฉียวเจ๋อ?’
เกาย่าเหวินพอเดาได้ว่าเซิ่งอั้นเหยาคงไม่รู้ว่าน้องสาวเธอมีลูก
เซิ่งอั้นหรานยังอยู่ในจินหลิงหกปีก่อน และจากไปห้าปีก่อน เด็กควรเกิดในจินหลิง แบบนี้ พ่อของเด็กก็ควรเป็นคนของจินหลิง และคงไม่ใช่เฉียวเจ๋อ
พอออกสนามกอล์ฟ ในรถของผู้ช่วย เกาย่าเหวินยิ่งคิดแล้วคิดอีก
“เจสัน ถ้าฉันอยากตรวจสอบประวัติคนห้าหรือหกปีก่อน มีหนทางไหม?”
ผู้ช่วยหันหัวจากที่นั่งข้างคนขับ ไตร่ตรองสักพัก
“มีครับ แค่หานักสืบเอกชน”
“ฉันอยากตรวจสอบประวัติบางคน”
‘ใครครับ?”
“คุณหนูสองของตระกูลเซิ่ง เซิ่งอั้นหราน ไม่น่าแปลกใจเลย เธอให้กำเนิดลูกในจินหลิงห้าปีก่อนและไปต่างประเทศ ฉันอยากรู้ว่าพ่อของเธอเป็นใคร”
ท่าทีของอวี่หนานเฉิงที่มีต่อเซิ่งอั้นหรานแปลกเกินไป เธอไม่เชื่อว่าแค่เพราะเซิ่งอั้นหรานช่วยอวี่จิงซีไว้จะทำให้เขาปฏิบัติต่อเธอขนาดนี้ หนานเฉิงไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น
อีกด้าน เซิ่งอั้นเหยากลับบ้าน
ทันทีที่เธอกลับบ้าน แม่ของเธออวี้ซูซินก็ทักทายเธอ” เหยาเหยากลับมาแล้ว ทำไมกลับมาดึกจังละลูก ลูกกลับมาไม่ทันมื้อค่ำเลย”
เซิ่งอั้นเหยาจับมือแม่เธออย่างสนิทสนม
“หนูไปสนามกอล์ฟกับเพื่อนหนูมา และคุยกันเพลิน เกาย่าเหวินไงแม่ แม่บอกว่าแม่ชอบดูละครที่เธอเล่นมาก หนูขอลายเซ็นเธอมาให้ด้วยนะ”
“เหยาเหยาของแม่”
อวี้ซูซินเดินไปทางโซฟาขณะชมเธอ จงใจเพิ่มเสียง” แม่ลูกจะไม่มีลูก แต่ก็ไม่มีใครในโลกนี้ที่น่ารักไปกว่าเหยาเหยาแล้ว”
“แม่ แม่จะพูดเสียงดังทำไม?”
เซิ่งอั้นเหยายิ้ม และหยิบชาชั้นดีขึ้นมาและเดินไปที่โซฟา” พ่อ ชาค่ะ”
เซิ่งฝู (หัวหน้าสกุลเซิ่ง ไม่ใช่ชื่อจริงนะ) นั่งบนโซฟาและอ่านหนังสือพิมพ์ ตอนเห็นเธอเขาก็วางหนังสือพิมพ์ลง มองเซิ่งอั้นเหยาด้วยความรักและเตือน
“ลูกกลับมาดึกมาก ไปอาบน้ำและพักผ่อนซะ เด็กไม่ควรนอนดึกนะ”
“ค่ะ” เซิ่งอั้นเหยาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง” หนูรู้ค่ะพ่อ พ่อเองก็ต้องดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะ”
“ใช่แล้ว” เซิ่งฝูจิบชาและถาม” ครั้งก่อนลูกบอกว่าเห็นน้องสาวที่ห้าง รู้ไหมว่าน้องสาวลูกพักที่ไหน?”
พอได้ยิน รอยยิ้มบนหน้าเซิ่งอั้นเหยาก็หายไป
“หนูจะไปรู้ได้ไง? หนูอยากคุยกับเธอเพิ่มวันนั้น แต่เธอดูยุ่งมากและไม่ยอมคุยกับหนู ถ้าเราไม่เจอกันที่ห้าง เกรงว่าเราคงไม่รู้เลยว่าเธอกลับมาจีนแล้ว”
เซิ่งฝูถอนหายใจ” เด็กสาวคนนี้ การอยู่ข้างนอกคนเดียวลำบากจะตาย ถ้าลูกมีเวลา ลองหาดูว่าน้องลูกพักที่ไหน พ่อจะไปดู มันดีกว่าที่จะโน้มน้าวให้เธอกลับมาอยู่บ้าน พ่อถึงจะสบายใจ”
เซิ่งอั้นเหยาขมวดคิ้วและกำลังจะพูดบางอย่าง แต่ก็ได้ยินเสียงกระแอมเสียก่อนด้านหลัง
อวี้ซูซินตวัดตามองลูกสาวเธอและเดินมาด้วยรอยยิ้ม
“คุณพี่พูดถูกแล้วค่ะ การให้เด็กสาวอยู่ข้างนอกคนเดียวไม่ปลอดภัย สองวันนี้ฉันว่างพอดี ฉันเองก็จะช่วยหาด้วย จินหลิงไม่กว้างใหญ่นัก มันไม่ควรยาก”
‘ดี” เซิ่งฝูหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง
พอกลับห้อง เซิ่งอั้นเหยาก็ทิ้งตัวลงเตียงด้วยใบหน้าขุ่นเคือง” แม่ ทำไมแม่ถึงไปรับปากพ่อว่าจะหาตัวเธอ? ครั้งก่อน หนูบอกแม่ว่าหนูเห็นนางแพศยานั่น และแม่ก็เอาไปบอกพ่อเฉยเลย”
อวี้ซูซินล็อกประตูห้อง สีหน้าเธอสงบมาก เธอพูดอย่างไม่เร่งรีบ” ถ้าลูกบอกพ่อของลูก เธอจะกลับมา เนื่องจากเธอกลับมาจีน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่กลับบ้าน แทนที่จะปล่อยให้เธอกลับมาเองตอนเราไม่ทันตั้งตัว มันดีกว่าที่เราจะริเริ่มบอกพ่อลูก แบบนี้เขาจะได้รู้สึกว่าเราใส่ใจ”
“แม่คิดว่าเรามีประโยชน์หรือไง? ถ้าเธอกลับมา พ่อคงพิจารณาเรื่องมรดกใหม่”
พอพูดถึงเรื่องนี้ อวี้ซูซินก็ขมวดคิ้ว ใบหน้าเธอน่าเกลียด และแค่นเสียงเย็น” ถ้ามันไม่ใช่เพราะแม่ให้กำเนิดลูกชายไม่ได้ แม่คงไม่ปล่อยให้เขาต้องเลือกระหว่างลูกกับเด็กนั่น โชคดี ตอนนี้มันไม่ได้ยากอะไรแล้ว เด็กนั่นหายหน้าหายตาไปหลายปี เธอจะไปทำอะไรลูกได้? ตราบเท่าที่ลูกแต่งงานกับผู้ชายดี ๆ ลูกก็จะได้สืบทอดมรดกของกลุ่มนี้”
ใบหน้าของเซิ่งอั้นเหยาคลายลงเล็กน้อย เธอทำหน้าอวดดี” แน่นอน เธอไปต่างประเทศหลายปี ใครจะไปรู้ว่าเธอหลอกผู้ชายไปกี่คนแล้ว เธอคงกลับบ้านมาเพราะกลัวว่าจะไม่มีหน้าอยู่ที่นั่นต่อละมั้ง”
“…”
—
หลังวันหยุดสุดสัปดาห์ เซิ่งอั้นหรานก็พาเซิ่งเสี่ยวซิงไปส่งที่โรงเรียนอนุบาลแต่เช้า และก็ตรงไปทำงาน
ตอนเช้า เธอไปสำนักงานใหญ่เพื่อประชุม พอหลังประชุม ในทางเดิน เซิ่งอั้นหรานได้เรียกอวี่หนานเฉิง
“ประธานอวี่ รอก่อนค่ะ”
อวี่หนานเฉิงกับผู้ช่วยของเขา โจวฟางหันมาพร้อมกัน
“มีเรื่องอะไร?” อวี่หนานเฉิงถาม
“บ่ายนี้คุณจะไปโรงพยาบาลไหมคะ?”
“ไป”
เซิ่งอั้นหรานถอนหายใจโล่งอก และส่งกล่องอาหารที่เธอพกมาให้เขา” นี่คือซุบที่ฉันตุ๋นไว้ทั้งคืน และนี่ก็เป็นกล่องเก็บความร้อนแบบดี มันสามารถทำให้ซุบร้อนได้จนถึงบ่าย ฝากเอาให้จิงซีด้วยนะคะ”
อวี่หนานเฉิงพยักหน้า และรับกล่องอาหารเก็บความร้อนมาจากมือเซิ่งอั้นหรานเอง
ดวงตาของผู้ช่วยรีบมองหลบออกไป
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ความสัมพันธ์ระหว่างผู้จัดการเซิ่งกับประธานอวี่คืออะไรกันแน่?
เธอยังห่วงใยนายน้อยที่เข้าโรงพยาบาล? ประธานอวี่ยังปล่อยให้เธอทำอาหาร?
“เอ่อ นี่ด้วยค่ะ” เซิ่งอั้นหรานส่งสมุดเล่มเล็กให้เขา
“นี่คือวิธีทำซุบแบบละเอียด คุณสามารถทำเองได้ ช่วงนี้ฉันอาจไม่มีเวลาทำอาหารให้จิงซี ฉันไม่กล้าทำให้แผนงานล่าช้า ขอโทษด้วยค่ะ”
อวี่หนานเฉิงรับมันมา” ได้”
“งั้นฉันจะกลับไปโรงแรมก่อนนะคะ”
เซิ่งอั้นหรานพยักหน้า ยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติและเดินไปทางลิฟต์
“เซิ่งอั้นหราน”
เสียงต่ำของอวี่หนานเฉิงพลันดังขึ้นจากด้านหลัง หยุดฝีเท้าเธอไว้
เซิ่งอั้นหรานหมุนตัวไปถาม” ประธานอวี่ มีอะไรงั้นเหรอคะ?”
“ฉันจะให้คนไปรับตัวเธอกับเสี่ยวซิงซิงเช้าวันเสาร์นี้ จิงซีอยากให้เธอไปเล่นกับเขาที่บ้าน”
“หือ?” เซิ่งอั้นหรานตกตะลึง” บ้านคุณ?”
“ยุ่งเหรอ?”
“อืม..เปล่าค่ะ แต่แผนงาน”
“เอาไปทำด้วย ฉันจะให้ค่าล่วงเวลา”
น้ำเสียงของอวี่หนานเฉิงดูปฏิเสธไม่ได้” มีปัญหาอะไร? ฉันไม่เคยบังคับใคร ลืมมันซะถ้าไม่อยากไป”
“ไม่มีปัญหาค่ะ” ใบหน้าของเซิ่งอั้นหรานดำมืด
ไม่บังคับอะไร? นี่เป็นปัญหาของความไม่เท่าเทียม ข้อตกลงการเดิมพันยังมีอยู่ สัญญายังไม่เซ็น เธอต้องทำตามเขา เธอจะไปกล้าขัดเจ้านายได้ยังไง?
คอมเม้นต์