ยัยน่ารักนักสะสมของแถม – ตอนที่ 43 ว่าที่นายหญิง
ตอนที่ 43 ว่าที่นายหญิง
“จะเป็นไปได้ยังไง? คุณชายกําลังจะแต่งงานกับคุณหนูเกานะ”
“ฉันได้ยินว่านายท่านที่บ้านเก่าไม่ชอบคุณหนูเกาเอามาก ๆ และไม่เคยเห็นด้วยกับการแต่งงานนี้เลย”
“หือ?” แม่บ้านปิดปากกันด้วยความตกใจ และพูดเสียงเบา” จริงเหรอ งั้นคุณเซิ่งก็โผล่มาตอนนี้ แถมนายน้อยยังชอบเธอเอามาก ๆ”
“เธอนิสัยดีมาก แถมยังให้เกียรติคนอื่น บางที่เธอคงเป็นนายหญิงในอนาคต”
“…”
เซิ่งอั้นหรานยุ่งกับการป้อนเด็กสองคน และไม่รู้ตัวว่าแค่เพราะอวี่จิงซีแสดงความสนิทสนมกับเธอนั้น เหล่าคนใช้จะจินตนาการกันไปไกล และยังวางตําแหน่งให้เธอเป็นว่าที่นายหญิงกันทันที
มันเป็นตอนบ่ายสามหลังการประชุมของกลุ่มเซิ่งถังจบลง ผู้ช่วยโจวฟางรีบสั่งอาหารและวางมันบนโต๊ะกาแฟในห้องทํางาน-
“ประธานอวี่ กินก่อนสิครับ ผมจะคัดเลือกเนื้อหาการประชุมส่งให้ที่หลังครับ”
อวีหนานเฉิงพยักหน้าเล็กน้อยด้วยใบหน้าเคร่งเครียด มีความเหนื่อยล้าเล็กน้อยบนหน้าเขา เขายุ่งมากตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าจนไม่ได้กินอะไรเลย
หลังพักสั้น ๆ อวี่หนานเฉิงก็โทรไปที่บ้านเขา วางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว เปิดลําโพง และหยิบตะเกียบขึ้น
ปลายสายเชื่อมต่ออย่างรวดเร็ว เสียงของพ่อบ้านดังขึ้น” คุณชาย งานเสร็จแล้วเหรอครับ?”
“อืม เพิ่งเสร็จ ที่บ้านเป็นไงบ้าง?”
“ดีมากครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ คุณเซิ่งกับนายน้อยเล่นกันอย่างสนุกสนาน แถม ลูกสาวของคุณเซิ่งก็ยังเข้ากับนายน้อยได้เป็นอย่างดี”
พอพูด เสียงหยอกล้อของเด็กก็ดังจากอีกปลายสาย ตามด้วยเสียงหัวเราะของเสี่ยวซิงซิง
“พี่ชายจิงซี ของเล่นของพี่ชายสนุกมากเลย ฮิฮิ”
แม้เขาจะไม่ได้ยินเสียงของอวี่จิงซี แต่แค่จากเสียงหัวเราะมีความสุขของเซิ่งเสี่ยวซิง มันก็จินตนาการได้ไม่ยากว่าอวี่จิงซีจะมีความสุขมากแค่ไหน และคิ้วของอวี่หนานเฉิงก็คลายลง
“ดีแล้ว ดูแลเรื่องความปลอดภัยด้วย”
“คุณชายมีธุระอะไรอีกไหมครับ? คุณเซิ่งเพิ่งบอกผมให้ถามว่าคุณชายจะกลับมากินมื้อค่ำด้วยกันไหม”
“ไม่ ฉันมีนัดกินข้าวตอนเย็น”
น้ำเสียงของอวี่หนานเฉิงราบเรียบ” ฉันจะกลับไปสายหน่อย ถ้าดึกไป ก็จัดคนขับรถให้พาสองแม่ลูกไปส่งที่บ้านก่อนได้เลย”
พอวางสาย อารมณ์ของอวี่หนานเฉิงก็กลายเป็นซับซ้อน เขาจับตะเกียบและมองอาหารอร่อยน่ากินตรงหน้า แต่เขากลับเกิดรู้ว่ามันไร้รสชาติขึ้นมา ด้วยเหตุผลบางอย่าง อาหารที่เซิ่งอั้นหรานนําไปโรงพยาบาลสัปดาห์ก่อนกลับผุดขึ้นมาในหัว
เธอควรกําลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ แม้จะมีคนใช้ที่บ้าน แต่ตามนิสัยของเธอ เขากลัวว่าเธอคงทํามันเอง เขาไม่รู้ว่าเธอจะทําอะไรให้กิน?
“ประธานอวี่ คนที่เพิ่งมาส่งอาหารบอกว่าลืมส่งซุบไก่มาด้วยครับ และก็เพิ่งเอามาส่งใหม่”
ผู้ช่วยโจวเคาะประตูและเดินเข้ามาพร้อมกล่องเก็บความร้อนใน
อวี่หนานเฉิงจ้องกล่องเก็บความร้อน เขาวางตะเกียบลง และยืนขึ้น” โจวฟาง ยกเลิกมื้ออาหารคืนนี้ให้ด้วย ฉันจะไม่ไป”
“อะไรนะครับ?”
โจวฟางถือซุบไก่ด้วยใบหน้าไม่แน่ใจ และถาม” ทําไมถึงไม่ไปครับ? มีเรื่องสําคัญอะไรงั้นเหรอครับ? นี่เป็นการนัดกินข้าวกับผู้จัดงานเซี่ยงไห้นะครับ”
อวี่หนานเฉิงได้ถอดเสื้อคลุมและเดินออกไปแล้ว
ขณะเดินทางกลับ เขาผ่านร้านติ่มซํา และแวะซื้อติมซ้ำสองกล่องกลับบ้าน ตอนถึงบ้าน มันยังสว่างอยู่ แต่ก็เกือบเย็นแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมีแสงสี และบ้านก็เสียงดัง มีเสียงหัวเราะคิกคักจากห้องของเล่นบนชั้นสอง
ตอนอวี่หนานเฉิงเปิดประตูเข้าไป เซิ่งอั้นหรานกําลังยืนอยู่ สองมือเธอเต็มไปด้วยแป้ง เธอชี้เซิ่งเสี่ยวซิงที่กําลังกระโดดอยู่บนแทรมโพลีน
“ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ เซิ่งเสี่ยวซิง อย่าดื้อ แม่จะไปทําข้าว ถ้าไม่มีใครดูลูกเดี่ยวลูกก็ล้มอีกหรอก”
“จิงซีก็ด้วย บาดแผลของเธอยังไม่หายเลย อย่าไปเล่นตามเสี่ยวซิงสิ”
อวี่หนานเฉิงจับประตูด้วยมือหนึ่งและตกใจกับฉากนี้ อวี่จิงซีมักอยู่เงียบ ๆ แต่ตอนนี้ เขากับเซิ่งเสี่ยวซิงกําลังกระโดดบนแทรมโพลีน ทั้งคู่ยังสวมชุดสไปเดอร์แมน และเป็นครั้งคราวก็จะทําท่าพ่นใยอีกด้วย
ตรงไหนที่เหมือนคนแขนหัก?
เซิ่งอั้นหรานตักเตือน สองแสบมองหน้ากันและแลบลิ้นออกมา จากนั้นก็ลงมาและหยุดเล่นซน
“แค่นั้นแหละ ถ้าอยากเล่นก็รอให้แม่ทําอาหารเสร็จก่อน เข้าใจไหม?”
เซิ่งอั้นหรานจิ้มจมูกเซิ่งเสี่ยวซิง” ดูแลจิงซีด้วย อย่าพาเขาไปเล่นซนกับลูก บาดแผลของเขายังไม่หายดี แขนของเขายังใส่เฝือกอยู่เลยนะ”
เซิ่งเสี่ยวซิงยิ้มและทําเหมือนเด็กทารก” ค่ะ แม่ หนูเข้าใจแล้ว หนูจะเลิกเล่นแล้ว”
เซิ่งอั้นหรานหมุนตัวและเดินออกห้องด้วยความพึงพอใจ
เพราะหางตาเธอยังไม่ละจากเด็กทั้งสอง ตอนเธอเดินออก เธอจึงไม่ทันสังเกตเห็นคนที่ประตูและชนกับเขา
“โอ้ย!”
เซิ่งอั้นหรานอุทาน หน้าผากของเธอชนเข้ากับอกแข็ง เธอเงยหน้าขึ้นอย่างเจ็บ ๆ และเห็นคนตรงหน้าเธอชัด เธอตื่นตระหนกและก้าวถอยหลังทันที
“อึก..ขอโทษค่ะ”
พอมองดูดี ๆ มีรอยฝ่ามือสีขาวสองรอยบนเสื้อเชิ้ตดําของอวี่หนานเฉิง พร้อมแป้งที่ยังคลุ้ง
อวี่หนานเฉิงปั้นหน้าดํา
“ขอโทษค่ะ” เซิ่งอั้นหรานรีบก้าวไปข้างหน้า” ฉันจะปัดออกให้นะคะ”
พอพูด เธอก็ปัดหน้าอกของอวี่หนานเฉิงหลายครั้ง รอยฝ่ามือหายไปก็จริง แต่เสื้อเขากลับเต็มไปด้วยแป้งหมด อวี่หนานเฉิงสําลักแป้งออกมา และผลักเธอออกไปเล็กน้อย
“เซิ่งอั้นหราน เธอกําลังรอโอกาสเอาคืนเจ้านายเธอใช่ไหม? แค่ก…”
เซิ่งอั้นหรานรีบส่ายหัว “ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันกําลังทําก๋วยเตี๋ยว ใครจะไปรู้ว่าคุณยืนอยู่ตรงประตู”
“เธอจะบอกว่า ฉันผิด?”
“ใครใช้ให้คุณยืนตรงประตูโดยไม่พูดอะไรสักคําละ” เซิ่งอั้นหรานพึมพํา
อวี่หนานเฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย และเพิ่มน้ำเสียง
“เซิ่งอั้นหราน ฉันคิดว่าพักนี้ฉันคงใจดีกับเธอเกินไปหน่อยสินะ?”
“เปล่าค่ะ” เซิ่งอั้นหรานโบกไม้โบกมือและอธิบายความจริง
“ฉันคิดว่าคุณคงเห็นอยู่ ฉันกําลังทําก๋วยเตี๋ยวให้ลูกชายคุณกินและการที่ชุดคุณเปื้อนก็เพราะฉันกําลังทําของกินให้ลูกชายคุณ คุณลองคิดดูสิ อะไรสําคัญกว่ากัน เสื้อคุณหรือลูกชายคุณ?”
อวี่หนานเฉิงพูดไม่ออก เขาขมวดคิ้ว ขี้เกียจเกินกว่าจะเถียงกับเธอและเปลี่ยนเรื่อง
“ที่บ้านก็มีคนใช้ เธอจะอยากทําอาหารเองไปทําไม? ฉันเชิญเธอมาในฐานะแขก”
“สิ่งที่คุณทําเองได้เหมือนกับที่คนใช้ทําได้หรือเปล่าละคะ?”
เซิ่งอั้นหรานกลอกตาและเลิกคิ้ว” คุณเชื่อไหม? ถ้าคุณทําติ่มซําให้จิงซีตอนนี้ จิงซีจะต้องดีใจมากต่อให้คนใช้จะทําได้อร่อยกว่าก็ตาม
“ไม่เห็นต้องลําบาก ฉันซื้อมาแล้ว” อวี่หนานเฉิงยกกล่องติ่มซําขึ้น
“สิ่งที่คุณซื้อมาต่างจากสิ่งที่ฉันทํามาก”
เซิ่งอั้นหรานคิดอะไรขึ้นมาได้” เอ่อ? คืนนี้คุณว่างไหมคะ?”
อวี่หนานเฉิงมองเธอและพยักหน้า
“อืม”
“ดีเลย งั้นคุณไปเข้าครัวกับฉัน ฉันจะสอนคุณทําก๋วยเตี๋ยวกับติ่มซําเอง เดินตามมาเร็ว ๆ เลย”
คอมเม้นต์