ยัยน่ารักนักสะสมของแถม – ตอนที่ 44 ถ้าแพ้ก็ต้องยอมรับ

อ่านนิยายจีนเรื่อง ยัยน่ารักนักสะสมของแถม ตอนที่ 44 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

ตอนที่ 44 ถ้าแพ้ก็ต้องยอมรับ

 

เซิ่งอั้นหรานผลักอวี่หนานเฉิงเข้าครัว

 

“คุณควรอยู่กับจิงซีให้มากกว่านี้ คุณเห็นไหมว่าเขามีความสุขแค่ไหนตอนอยู่กับเสี่ยวซิงซิง ฉันได้ยินคนใช้ที่ดูแลเขาบอกว่าเขาไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อน”

 

อวี่หนานเฉิงฟังคําพูดของเซิ่งอั้นหราน และได้แต่โทษตัวเองในใจ ขณะที่เขากําลังตะลึง ผ้ากันเปื้อนก็ถูกโยนเข้าอ้อมแขนเขา” สวมนี้ด้วยค่ะ แป้งจะได้ไม่เลอะ”

 

พอมองผ้ากันเปื้อนสีชมพูในมือ หางตาอวี่หนานเฉิงก็กระตุก ขณะที่เขากําลังจะพูดบางอย่าง เซิ่งอั้นหรานก็เร่งเดขา

 

“คุณจะยังยืนนิ่งอีกทําไม ไปล้างมือได้แล้ว นี่มันห้าโมงแล้วนะคะ เด็กสองคนคงหิวตายก่อนพอดี”

 

เขาเชื่อฟังคําพูดด้วยท่าทางเงอะงะ สวมผ้ากันเปื้อนเงียบ ๆ ล้างมือและทําตามคําสั่งของเซิ่งอั้นหราน เขาเริ่มเรียนรู้วิธีทําครัว

 

“โดยปกติเราจะทําคุกกี้ในแบบเราเอง เราสามารถทําให้เป็นทรงกลมหรือเหลี่ยมก็ได้ แต่เด็ก ๆ ไม่ค่อยใส่ใจกับรสชาติมาก พวกเขาชอบหน้าตามากกว่ารสชาติ ดังนั้นตอนเราทําคุกกี้ เราสามารถใช้พิมพ์หรือบีบพวกมันเป็นรูปทรงของสัตว์ต่าง ๆ ได้”

 

เซิ่งอั้นหรานสาธิตและบีบแป้งบนกระดาษอบ

 

“ดูนะคะ นี่คือรูปเป็ดน้อย อย่าทํามันอ้วนไปนะคะ เพราะมันจะขยายใหญ่หลังเราเอาเข้าเตาอบ”

 

เซิ่งอั้นหรานจริงจังมากตอนเริ่มสอน และเอาแต่จ้องกระดาษไข หลังจากนั้นไม่นาน สัตว์ทุกชนิดก็ปรากฏบนกระดาษ

 

อวี่หนานเฉิงยืนด้านข้าง มองเธอตาไม่กะพริบ ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกแปลก ๆ ในหัวใจ

 

เขาดันคิดว่าเธอตลก มองว่าเธอน่าสนใจกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยเจอ

 

ไม่หยิ่งหรือโอ้อวด ความสามารถทํางานดี ความสามารถใช้ชีวิตดีเยี่ยม เป็นคนใจดีและกล้าหาญ ตรงไปตรงมา และเรียบง่าย แถมยังมีความอดทนมากตอนรับมือกับเด็ก ๆ

 

“ลุงอวี่ ลุงอยากรับแม่หนูไว้พิจารณาไหม?”

 

คําพูดล้อเล่นที่เขาเคยคิดว่าเป็นเรื่องตลกผุดขึ้นในหัว มือของอวี่หนานเฉิงสั่น ทันใดนั้นเขาก็บีบแป้งมากเกินไป และสิ่งที่อธิบายไม่ได้ก็ปรากฏบนกระดาษไข

 

เซิ่งอั้นหรานหัวเราะลั่นและพูดตรง ๆ “ประธานอวี่ โชคดีนะคะ มันเป็นสีพื้น ไม่งั้นถ้าเราทําของที่มีรสช็อกโกแลต ฉันไม่คิดว่าจะมีใครอยากกินคุกกี้รูปอึ”

 

สีหน้าของอวี่หนานเฉิงกลายเป็นเงอะงะ เขามองผลงานตัวเอง อายเล็กน้อยและพลันทิ้งสิ่งที่อยู่ในมืออย่างหมดความอดทน

 

“เธอก็ทําเองได้นี่”

 

“ฉันกําลังรีบ” เซิ่งอั้นหรานเลิกคิ้วและยิ้มเยาะเขา” อืม เรายังพอมีทางแก้ไขมันได้”

 

เธอพูด หยิบเอาแครนเบอร์รี่ชิ้นเล็กออกจากถุงด้านข้างมาประดับบนคุกกี้หน้าเละ และใช้ไม้จิ้มฟันดึงปลายคุกกี้ขึ้น

 

“นี่ไงค่ะ มันดูเหมือนงูน้อยขึ้นมาแล้ว”

 

อวี่หนานเฉิงเหลือบมอง” งูน้อย” แครนเบอร์รี่เป็นเหมือนตา และร่างกายขดงอก็นอนบนกระดาษไขเงียบ ๆ โดยมีหางเรียวเล็กน้อยลากอยู่ด้านหลัง

 

เขามองมันสักพัก เผลอเลื่อนสายตาไปมองหน้าเซิ่งอั้นหรานโดยไม่รู้ตัว พอเห็นหน้าตาที่แต่งแต้มอย่างพอดี มันกลับดูน่ามองอย่างมากในสายตาเขา

 

ระหว่างมื้อเย็น อวี่จิงซีมความสุขกว่าปกติ ความจริงที่เขาริเริ่มกินเองทําให้อวี่หนานเฉิงแปลกใจมาก มื้ออาหารของอวี่จิงซีมักเป็นปัญหา เขาไม่ยอมกินเอง และต่อให้มีคนป้อน เขาก็จะกินน้อยมาก เขาถือว่าผอมถ้าเทียบกับเด็กรุ่นเดียวกัน

 

“จิงซี ลูกจะกินเองงั้นเหรอ?”

 

อวี่หนานเฉิงอดถามไม่ได้

 

“เขาอายุ 5 ขวบแล้ว ทําไมจะกินเองไม่ได้?” เซิ่งอั้นหรานจงใจเพิ่มเสียง” จิงซีของเราทําอะไรได้หลายอย่างเลย จริงไหม?”

 

พอได้ยิน อวี่จิงซีก็พยักหน้าและมองอวี่หนานเฉิงอย่างดูหมิ่น ราวกับเขาได้แสดงฝีมือที่ปิดบังไว้มานาน

 

อวี่หนานเฉิงมองเขาด้วยอารมณ์ที่ทั้งโกรธและตลก แต่สุดท้ายก็ทําได้แค่ตักของกินให้จิงซีเพิ่ม

 

“ พ่อไม่เคยสนใจลูกมาก่อน กินเพิ่มซะสิ”

 

หลังมื้ออาหาร เซิ่งอั้นหรานก็อยากกลับแล้วหลังเห็นท้องฟ้ามืด แต่เซิ่งเสี่ยวซิงกลับเอาแต่บอกว่าอยากเล่นเกมด้วยกัน

 

ห้องนั่งเล่นของอวีหนานเฉิงมีVจอใหญ่ที่มีเกมรถถังสู้กัน คนสี่คนสามารถเล่นสู้กันได้พร้อมกัน

 

ห้านาทีหลังเริ่มรอบแรก อวี่หนานเฉิงยึดดินแดนของทั้งสามและเกมก็จบ

 

เซิ่งอั้นหรานหงุดหงิดเล็กน้อย” นี่ไม่ยุติธรรมเลย นี่เป็นเกมของคุณ คุณต้องเล่นมาบ่อยแน่ เราเป็นมือใหม่กันหมด นี่ไม่ยุติธรรม”

 

“ฉันเล่นครั้งแรกเหมือนกัน” สีหน้าอวี่หนานเฉิงราบเรียบ เธอกากเองก็อย่ามาหาข้อแก้ตัวหน่อยเลย”

 

พอได้ยินแบบนี้ อวี่จิงซีก็เตะอวี่หนานเฉิงอย่างไม่พอใจและลุกขึ้น คว้ากระดานวาดรูปและขีดเขียน

 

“พ่อไม่ดี”

 

อวี่หนานเฉิงไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ เขาลูบหัวจิงซีและถาม

 

“ถ้าพ่อชนะ พ่อจะไม่ดีงั้นเหรอ? จิงซี ตรรกะของลูกไม่ดีเลยนะ ถ้าลูกแพ้ ลูกต้องยอมรับสิ”

 

อวี่จิงซีดูไม่พอใจ เขาปัดมือพ่อเขาออกนั่งลงบนพื้นหน้ามุ่ย

 

อวี่หนานเฉิงไม่ได้ทําอะไรผิด และทําได้แค่เล่นอีกรอบ

 

รอบนี้ เขาเล่นอย่างระมัดระวังอยู่ครึ่งชั่วโมง สุดท้าย เขาอยากโต้กลับ แต่อวี่จิงซีได้ปัดจอยในมือเขา และเซิ่งอั้นหรานก็ขับรถถังเข้าฐานเขาพอดี

 

“เย้ ชนะ ชนะ!”

 

เซิ่งเสี่ยวซิงยืนขึ้นและส่งเสียงยินดี ฉีกกระดาษออกมาและแปะมันบนหน้าผากของอวี่หนานเฉิง” ลงโทษ!”

 

อวี่หนานเฉิงถาม

 

“ทําไมตอนพวกเธอแพ้ถึงไม่มีการลงโทษแบบนี้ละ?”

 

“รอบแรกเป็นแค่รอบทดลอง รอบนี้คือของจริง”

 

ใบหน้าของเซิ่งอั้นหรานดูชอบธรรม

 

พอมองลูกชายเขาอีกครั้ง เขาก็พยักหน้า

 

อวี่หนานเฉิงพูดไม่ออก นี่เป็นการพาหมาป่าเขาถ้ำชัด ๆ นี่คือการกบฏ

 

หลังเล่นอีกหลายรอบ อวี่หนานเฉิงก็อยากชนะ แต่ก็ทนการก่อกวนของเด็กน้อยทั้งสองไม่ได้ สุดท้ายใบหน้าเขาก็เต็มไป ด้วยกระดาษ พวกมันปลิวขึ้นและลงทันทีที่เขาหายใจ ใบหน้าของเขาแทบมองไม่เห็นด้วยซ้ำ เซิ่งอั้นหรานกุมท้องทรุดลงบนพรมและแหกปากลั่น” ฉันกลัวว่าฉันจะเล่นเกมนี้ ต่อไปไม่ไหวแล้ว คุณไม่มีที่แปะกระดาษบนหน้าแล้ว” 

 

หลังได้ยินแบบนี้ เจ้าตัวน้อยทั้งสองก็แปะมือกันและกระโดดบนโซฟา ขณะที่เสี่ยวซิงซิงหัวเราะอย่างร่าเริง

 

“เอาล่ะ มันสายแล้ว ฉันควรกลับได้แล้ว” หลังหัวเราะจนพอ เซิ่งอั้นหรานก็ลุกขึ้นยืน ยื่นมือไปหาเซิ่งเสี่ยวซิง

 

“ไปกัน เสียงซิงซิง มันเกือบสี่ทุ่มแล้ว”

 

พอได้ยิน รอยยิ้มบนหน้าเซิ่งเสี่ยวซิงก็หายไปทันที

 

“ไม่!แม่ มันดึกแล้ว หนูว่าคืนนี้เราควรนอนที่นี่นะ”

 

ใบหน้าของเซิ่งอั้นหรานเปลี่ยนไป

 

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด