ยัยน่ารักนักสะสมของแถม – ตอนที่ 45 เธออยู่นี่

อ่านนิยายจีนเรื่อง ยัยน่ารักนักสะสมของแถม ตอนที่ 45 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

ตอนที่ 45 เธออยู่นี่

 

“เซิ่งเสี่ยวซิง” เสียงของเซิ่งอั้นหรานเข้มขึ้น และมองเด็กสาวตัวน้อยอย่างเข้มงวด

 

“ลูกคิดว่าทําถูกแล้วเหรอ?”

 

เซิ่งเสี่ยวซิงเม้มปาก รู้สึกอ่อนแรง

แม่เธอมักโกรธจริงๆ ตอนเธอพูดอะไรแบบนี้

 

“แม่”

 

เซิ่งเสี่ยวซิงเขย่าแขนเสื้อเธอ” หนูแค่อยากเล่นกับพี่ชายจิงซีอีกสักพัก”

 

เซิ่งอั้นหรานมองเธออย่างจริงจัง

 

“แต่นี่มันกี่โมงที่ยามแล้ว? แม่บอกลูกแล้วไงว่าลูกไม่สามารถอยู่บ้านคนอื่นได้ นี่เป็นมารยาทพื้นฐานสุดที่แม่สอน”

 

ขณะที่แม่กําลังต่อว่าลูก อวี่จิงซีก็พลันปืนขึ้นไปกอดขาข้างหนึ่งของเธอ จับกระดานวาดไว้ในอีกมือหนึ่ง

 

เซิ่งอั้นหรานรู้สึกว่าขาซ้ายหนักขึ้น และก้มมองโดยไม่รู้ตัว เห็นตัวอักษรที่เขียนบนกระดานวาดว่า” ผมอยากให้เสี่ยวซิงซิงอยู่

 

“จิงซี”เซิ่งอั้นหรานขมวดคิ้ว เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอมักจะไม่สามารถปฏิเสธคําขอของจิงซีได้เลย

 

“จิงซี น้าต้องกลับแล้ว วันนี้ดึกไป ไว้คราวหน้าถ้ามีโอกาส น้าจะพาเสี่ยวซิงซิงมาเล่นกับเธออีกนะ ตกลงไหม?”

 

พอเห็นว่าเซิ่งอั้นหรานไม่ยอม อวี่จิงซีก็กระวนกระวาย เขารีบขีดเขียนกระดาน คว้ากางเกงของอวี่หนานเฉิงและแสดงให้เขาดู

 

“ถ้าพ่อไม่ยอมให้เสี่ยวซิงซิงกับคุณน้าอยู่ ผมจะไม่ยอมกินข้าว,

 

อวี่หนานเฉิงผงะ และเกิดความผันผวนในหัวใจ เขามองเซิ่งอั้นหรานอย่างลังเล

 

“เอ่อ คืนนี้เธอสามารถพักที่นี่ได้นะ ฉันมีห้องให้เธอกับเสี่ยวซิงซิง”

 

เซิ่งอั้นหรานตกตะลึง” ไม่…ไม่เป็นไรค่ะ”

 

“อย่าเข้าใจฉันผิด” อวี่หนานเฉิงอธิบาย

 

“ถ้าเธอกลับไป พรุ่งนี้จิงซีคงไม่ยอมกินข้าว บาดแผลของเขายังไม่หายดี เขาต้องอยู่แต่บ้านออกไปไหนไม่ได้ มันหายากที่เขาจะได้เจอเพื่อน”

 

พอได้ยินคําเหล่านี้ เซิ่งอั้นหรานก็ไม่รู้ว่าจะทําอะไร

 

เซิ่งเสี่ยวซิงรีบตีเหล็กตอนที่มันยังร้อน” แม่ พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์นะ เราไม่ต้องไปโรงเรียนหรือไปทํางาน แม่…หนูสัญญา พรุ่งนี้หนูจะกลับบ้าน หนูแค่อยากใช้เวลากับพี่ชายจิงซีเพิ่ม

 

ตอนนี้เซิ่งอั้นหรานปฏิเสธไม่ได้และทําได้แค่ตกลง จากนั้นก็จิ้มหน้าผากของเซิ่งเสี่ยวซิง

 

“ใครบ้างในอายุเท่านี้ที่รู้จักการเกาะติดคนอื่นแบบนี้”

 

หลังตัดสินใจพักค้างคืน คนใช้ก็จัดห้องรับแขก เซิ่งอั้นหรานพาเซิ่งเสี่ยวซิงไปอาบน้ําก่อน เด็กสาวกรีดร้องไม่หยุดในอ่างอาบน้ํา ผ้าเช็ดตัวทุกผืนในห้องอาบน้ําโดนเธอทําเปียกไปหมด

 

“พอได้แล้วลูก จะดีใจอะไรขนาดนั้น?”

“ก็หนูดีใจ”

 

เซิ่งเสี่ยวซิงมองเซิ่งอั้นหรานด้วยรอยยิ้ม” แม่…หนูอยากมีพี่ชายมาตลอด”

 

พอพูดถึงเรื่องนี้ เซิ่งอั้นหรานก็ขมวดคิ้วและลดเสียงลง

 

“ลูกไม่ใช่ไม่มีซะหน่อย”

 

เซิ่งเสี่ยวซิงรู้ว่าเธอทําให้แม่เธอเศร้าและเสียใจทันที

 

“แม่ หนูขอโทษ”

 

“ไม่เป็นไร” เซิ่งอั้นหรานลูบหัวเธอ” เลิกแช่น้ําได้แล้ว เดี๋ยวเป็นหวัดพอดี แม่จะออกไปหาผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ให้ลูกก่อน”

 

“ค่ะ”

 

ลูกชายที่หายไปมักเป็นปมในใจเธอมาตลอด แม้เธอจะรู้ว่าต่อให้เธอหาตัวลูกชายเธอเจอ เธอก็คงไม่น่าจะนําเขากลับมาได้ แต่เธอก็หวังว่าจะได้เห็นหน้าเขาอีกครั้ง ต่อให้ต้องแอบมองจากระยะไกลก็ตาม ขอแค่เขามีชีวิตที่ดี มีความสุขก็พอแล้ว เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้

 

นอกห้อง เซิ่งอั้นหรานค่อยๆ ถอนหายใจ รู้สึกถึงความหงุดหงิดเล็กน้อยในหัวใจ

 

อวีหนานเฉิงกําลังดื่มน้ําในห้องนั่งเล่น ตอนเขาได้ยินเสียงคนเดินลงบันไดและหันไปมอง เขาก็เห็นเซิ่งอั้นหรานกําลังเดินลงมา ชุดเดรสกระโปรงสีฟ้าอ่อนของเธอเปียกตั้งแต่หน้าอกลงมา เผยให้เห็นเรือนร่างด้านในแบบคลุมเครือ

 

หน้าท้องช่วงล่างของเขากระชับ และปากของเขาก็รู้สึกแห้ง

 

“เอ่อ คนใช้อยู่ไหนเหรอคะ?”

 

เซิ่งอั้นหรานเห็นเขาจ้องเธอไม่ขยับและถามอย่างลังเล

 

อวี่หนานเฉิงได้สติ เขารีบหลบสายตาเธอ

 

“ฉันเพิ่งให้ออกไปทิ้งขยะ มีอะไรงั้นเหรอ?”

 

“ผ้าเช็ดตัวค่ะ” เซิ่งอั้นหรานดึงคอเสื้อและยิ้มอย่างหน่ายใจ” เสี่ยวซิงซิงเล่นไม่หยุดในห้องน้ํา เธอยังสาดน้ําใส่ฉันด้วย ผ้าเช็ดตัวในห้องน้ําเปียกไปหมด ฉันเลยอยากมาถามว่ามีผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ไหม”

 

อวี่หนานเฉิงเหลือบมองประตู จุดทิ้งขยะอยู่ไม่ใกล้เลย คนใช้ที่ทํางานกะดึกเพิ่งออกไป เกรงว่าคงไม่กลับมาเลยอีกสักพัก

 

“ฉันมีอยู่ในห้องฉัน ฉันจะพาเธอไปเลือก”

 

พอพูด เขาก็วางแก้วน้ําและเดินขึ้นบันไดไป

 

เซิ่งอั้นหรานตามเขาและตอนเขาห้องนอนหลักบนชั้นสอง เธอก็เกิดประหม่า เธออดกํามือไม่ได้ มองแผ่นหลังอวี่หนานเฉิงและส่ายหัวเพื่อขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านในหัว

 

เธอคิดบ้าอะไรอยู่?

 

“เธออยากได้ผ้าเช็ดตัวหรือผ้าเช็ดหน้า? มาดูสิ”

 

อวี่หนานเฉิงยืนตรงประตูห้องน้ํา เรียกเธอและเธอก็รีบตามไป

 

“เอาหมดเลยค่ะ

มีผ้าพับอย่างเรียบร้อยในตู้ข้างอ่างอาบน้ํา เซิ่งอั้นหรานหยิบผ้าเช็ดตัวมาสองผืนและพลิกผ้าเช็ดตัวดู แต่ไม่มีผ้าเช็ดหน้าข้างใต้ มันดูเหมือนจะอยู่ชั้นบนตู้ ดังนั้นเธอจึงเขย่งเท้า แต่ความสูงก็ยังไม่ถึงอยู่ดี

 

มือหนึ่งข้ามหัวเธอ และเสียงก็ดังขึ้น” สองใช่ไหม?”

 

เธอตกตะลึงเล็กน้อยและพยักหน้าอย่างเงอะงะ เธอไม่รู้ว่า เขาเห็นหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าเงาของเขาปกคลุมตัวเธอมากขึ้นเล็กน้อย

 

อวี่หนานเฉิงหยิบผ้าเช็ดหน้า และตอนลดหัว เขาก็สบเข้ากับสายตาของเซิ่งอั้นหราน แม้กระทั่งในแสงสลัว ดวงตาของเธอก็ยังสดใสอย่างมาก และหัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรง แต่การเคลื่อนไหวของมือเขากลับหยุด

 

ในห้องน้ําสลัว การเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดหน้าของอวี่หนานเฉิงจากด้านหลังเซิ่งอั้นหรานนทําให้ดูเหมือนเขากําลังกอดเธอจากด้านหลัง บรรยากาศกลายเป็นอึดอัด และมันดูเหมือนว่าอุณหภูมิของห้องน้ําจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

 

ลมหายใจของเซิ่งอั้นหรานแรงขึ้น และกลิ่นน้ําหอมอ่อนๆบนตัวเขาก็แตะจมูกเธอ และเธอก็อดสูดมันเข้าปอดไม่ได้

 

หอมจัง

 

“คุณชายคะ…”

 

เสียงคนใช้เคาะประตูได้ทําลายบรรนยากาศนี้

 

เซิ่งอั้นหรานได้สติหลังได้ยินเสียง เธอลดหัวเพื่อหลบสายตา เขาก้าวถอยหลังและทิ้งระยะ

 

อวี่หนานเฉิงเองก็ได้สติเช่นกัน ตอนเขามองประตูดวงตา ของเขาดูไม่พอใจเล็กน้อย

 

“มีอะไร?”

 

มือข้างหนึ่งของเขาส่งผ้าที่หยิบลงมาให้เซิ่งอั้นหราน

 

เซิ่งอั้นหรานหน้าชาและรับมันมา รู้สึกว่าหัวใจของเธอยังเต้นกระหน่ําไม่หยุดราวกับมันกําลังจะเด้งทะลุหน้าอกเธอ มันรู้สึกแปลกมาก

 

“ฉันไปห้องรับแขกมาค่ะ เห็นลูกสาวของคุณเซิ่งอยู่คนเดียวในห้องอาบน้ํา และร้องถามว่าแม่เธออยู่ไหน ฉันจึงไปหาทั่วบ้าน แต่ก็ไม่เห็นคุณเซิ่งเลยค่ะ”

 

พอได้ยินเซิ่งอั้นหรานก็รีบมองอวหนานเฉิง แต่ก็ช้าเกินไปที่จะหยุด เขาเดินออกห้องน้ําและพูดอย่างเฉยชา

 

“เธออยู่ที่นี่กับฉัน”

 

เกิดความเงียบด้านนอกประตู

 

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด