บทที่ 29 ฉันต้องการรายงาน

 

ในช่วงเวลานี้ การไปขุดที่เกาะอุปราคากลายเป็นหัวข้อที่น่าสนใจในหมู่ผู้เล่น

 

มักจะมีผู้เล่นในฟอรั่มแบ่งปันและแสดงรายได้จากการขุดแร่จากเกาะอุปราคาซึ่งทําให้ผู้เล่นที่ไม่มีสิทธิ์ทําเหมืองอิจฉา

 

สิ่งนี้นําไปสู่การต่อสู้ที่ชายหาดเพิ่มมากขึ้น

 

ในเรื่องนี้ คนที่มีความสุขที่สุดคือ ราชาวานรขาว

 

กับเพื่อนบ้านที่แปลกประหลาดเหล่านี้ นักล่าไม่เคยมาที่อาณาเขตของมันอีกเลย

 

แม้ว่ามันจะไม่เข้าใจว่าทําไมเพื่อนบ้านแปลก ๆ เหล่านี้ถึงอยากไปที่เหมืองบนเกาะอุปราคาเพื่อตาย แต่ลองนึกถึงงานอดิเรกแปลกๆ ของเพื่อนบ้าน ราชาวานรขาวก็ดูเหมือนจะไม่เป็นไร

 

เพื่อตอบแทนเพื่อนบ้านที่น่ารักเหล่านี้ในวันต่อ ๆ มา ราชาวานรขาวได้นําคนในเผ่าให้ “ของขวัญ”อย่างขยันขันแข็งมากขึ้น

 

ภายใต้การนําของราชาวานรขาว เผ่าวานรขาวได้กลายเป็นผู้เล่นที่สร้างเมืองหลักโดยไม่รู้ตัว

 

ในเวลาเดียวกัน ที่นี่คือพื้นที่ทําเหมืองบนเกาะอุปราคา

 

เมื่อจํานวนผู้เล่นเพิ่มขึ้น ปัญหาที่ไม่ชัดเจนในตอนแรกก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น

หัวหน้างานของพื้นที่ทําเหมืองหลายแห่งถูกเรียกตัวในช่วงเวลานี้และถูกถามว่าทําไมแร่ที่ได้ในพื้นที่ทําเหมืองจึงน้อยลงเรื่อยๆ หรือเป็นเพราะแรงงานในพื้นที่ทําเหมืองทําลายแร่ของพวกเขาหรือไม่

 

สําหรับคําถามนี้ หัวหน้างานไม่สามารถให้คําตอบได้เลย

 

เหตุผลง่าย ๆ หน้าที่ของผู้คุมคือดูแลแร่ที่พวกแรงงานขุด แต่พวกเขาไม่ได้จัดการกับแร่

 

หลังจากขุดแร่แล้ว แรงงานจะสะสมแร่ในพื้นที่ส่วนกลางของพื้นที่ทําเหมือง จากนั้นแรงงานที่รับผิดชอบในการขนส่งแร่จะขนส่งแร่ไปยังสายงานภายในกลุ่มที่รับผิดชอบในการนับปริมาณและ มูลค่าของแร่

 

ดังนั้นในการเผชิญกับคําถาม ผู้คุมทําได้แค่เบี่ยงคําตอบเท่านั้น

 

ดังนั้นตามปกติไม่สามารถอธิบายได้และเงินอุดหนุนทรัพยากรภายในจํานวนมาก ถูกหักออกไป

 

หลังจากกลับมายังพื้นที่ทําเหมืองภายใต้เขตอํานาจของตน หัวหน้างานเหล่านี้ซึ่ง ถูกหักเงินอุดหนุนทรัพยากรรู้สึกรําคาญ

 

ในขณะนี้ เหล่าแรงงานในพื้นที่ทําเหมืองแร่กลายเป็นเป้าหมายในการระบายอารมณ์ของพวกเขา

 

ขณะนี้ได้เรียกเหล่าแรงงานในแต่ละพื้นที่ทําเหมืองไปยังพื้นที่ส่วนกลางของพื้นที่ทําเหมืองหลังจากการดุด่า ผู้คุมส่งสัญญาณให้ลูกน้องเริ่มการลงโทษทางร่างกาย

 

จากนั้นก็มีเสียงของแส้และแรงงานที่ถูกแส้ฟาดด้วยความเจ็บปวดก็กลิ้งไปมาบนพื้น

 

หลังจากถูกฟาดทีละคน ไม่นานก็ถึงคิวของผู้เล่น

 

ในขณะนี้ผู้คุมของพื้นที่ทําเหมืองทั้งหมดได้เลือกที่จะหยุดโดยไม่มีข้อยกเว้น

 

ในมุมมองของพวกเขา ผลผลิตแร่ที่ลดลงเมื่อเร็วๆ นี้ในพื้นที่ทําเหมืองจะต้องเกี่ยวข้องกับการขี้เกียจของแรงงานในการขุด

 

แต่แรงงานมนุษย์ไม่มีทางที่จะขี้เกียจอย่างแน่นอน

 

สําหรับสมาชิกเผ่าพันธุ์มนุษย์กลุ่มนี้ที่ใช้ชีวิตของพวกเขาเพื่อฉัน ผู้คุมจับผิดไม่ได้จริงๆ

 

แรงงานมนุษย์ทุกกลุ่มที่เข้ามาจะไม่มีวันปล่อยพลั่วไปตั้งแต่วินาทีที่พวกเขายกพลั่วขึ้น

 

มีเหตุผลเพียงข้อเดียวที่กลุ่มมนุษย์กลุ่มนี้จะวางพลั่วลง นั่นคือความตาย!

 

ดังนั้นสําหรับแรงงานที่ทุ่มเทเช่นนี้ มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ ที่จะลงโทษ

 

ดังนั้นผู้เล่นทุกคนจึงได้รับการนิรโทษกรรมจากหัวหน้างานด้วยสีหน้างุนงง พ้นจากความเจ็บปวดจากเนื้อและเลือด

 

ในวันต่อๆ มา แรงงานทั้งหมดในพื้นที่ทําเหมืองถูกพาไปสู่วันที่ทุกข์ทรมานอย่างยิ่ง

 

เวลากินลดลงครึ่งหนึ่งและเวลานอนลดลงหนึ่งในสาม

 

ขณะทําเหมือง ผู้คุมงานจะจับจ้องมองดูแรงงานและหากพวกมันเคลื่อนตัวช้า ๆ พวกมันก็จะได้รับแส้

 

เฉพาะผู้เล่นเท่านั้นที่ไม่ได้รับการดูแลเป็นพิเศษจากผู้คุม

 

เนื่องจากผู้เล่นคือ “แรงงานชั้นยอด” ที่แท้จริงในสายตาของพวกเขา การขุดจึงเป็นเรื่องปกติและไม่จําเป็นต้องได้รับการดูแลเลย

 

และยังขอOTอย่างแข็งขัน

 

ในตอนกลางคืน พวกแรงงานเหมืองคนอื่นๆ เข้านอน มีเพียงผู้เล่นที่อยู่ในพื้นที่ทําเหมืองและยังคงขุดต่อไปทั้งคืน แม้ว่าชีวิตของพวกเขากําลังจะตาย พวกเขาเห็นเพียงพลัวในมือและแร่ที่อยู่ ข้างหน้าพวกเขาเท่านั้น

 

แม้ว่าความแข็งแกร่งจะอ่อนแอและประสิทธิภาพการขุดไม่สูง แต่ทัศนคติในการขุดนั้นไร้ที่ติในสายตาของผู้คุมทุกคน

 

ดังนั้นจึงไม่มีบทลงโทษใดที่สามารถลงโทษแรงงานมนุษย์ได้ ซึ่งกลายเป็นฉันทามติของผู้คุมดูแลงานทั้งหมด

 

หลังจากวันเหล่านี้กินเวลาสองวัน ในที่สุดแรงงานหลายคนก็ทนไม่ไหว

 

ในตอนท้ายของวันที่แสนเหน็ดเหนื่อย แรงงานก็ลากร่างที่เหนื่อยล้าของพวกเขากลับไปยังเขตที่อยู่อาศัยนอกเหมือง

 

หลังจากที่ผู้คุมทั้งหมดจากไป แรงงานคนหนึ่งก็ลืมตาขึ้นและในขณะเดียวกันก็ปลุกแรงงานที่อยู่รอบตัวเขาให้ตื่นขึ้น

 

“อะไรๆ มีเรื่องอะไร” แรงงานเปิดตาที่แดงก่ําด้วยความสงสัย

 

“วันนี้ฉันจะไม่ทน พอแล้ว เราต้องคิดหาทางหนี!”

 

“แกไม่อยากมีชีวิตอีกแล้วหรอ แกไม่รู้หรอกว่าการควบคุมดูแลที่นี่เข้มงวดแค่ไหน!”

 

“แน่นอน เพราะฉันรู้ว่าการควบคุมดูแลที่นี่เข้มงวดแค่ไหน เราจึงมีโอกาสหนี ถ้าเรายังอยู่ที่นี่ต่อไป เราจะตายไม่ช้าก็เร็ว สู้เพื่อมันสักครั้งดีกว่า!”

 

เมื่อได้ยินคําเหล่านี้ ก็เงียบไปชั่วครู่และลังเละ

 

“แกมีแผนอะไรไหม”

 

“ก่อจลาจล สร้างความวุ่นวาย พยายามดึงแรงงานเข้ามา แล้วเราจะใช้มันเป็น ที่กําบังและหลบหนี!”

 

“มันสามารถทําได้หรอ?”

 

“อย่าลืมว่าเราเคยทําอะไรบ้าง ด้วยความเข้าใจของเราเกี่ยวกับพื้นที่ทําเหมือง ฉันมั่นใจ40% เกี่ยวกับเรื่องนี้”

 

เมื่อเพื่อนของฉันได้ยินก็ทําหน้าลําบากใจ

 

พวกเขาเคยเป็นสมาชิกของเผ่าไร้ลักษณ์ และพวกเขาเป็นผู้คุมที่รับผิดชอบในการจัดการพื้นที่ทําเหมือง

 

เหตุผลที่เขากลายเป็นแรงงานในตอนนี้ก็เพราะเขาได้พัฒนาความโลภและซ่อนแร่ระดับสูงสองสามอย่างไว้เป็นส่วนตัว

 

หลังจากถูกเปิดเผย พวกเขาถูกปลดจากตําแหน่งหัวหน้างานและถูกส่งไปยังพื้นที่ทําเหมืองกลายเป็นแรงงาน

 

นอกจากพวกเขาแล้ว ในการสืบสวนติดตามผลต่อเนื่องหลายครั้ง พบว่าผู้คุมหลายคนขโมยแร่วิญญาณและพวกเขาทั้งหมดถูกกําจัดทิ้ง

 

หลังจากนั้น พื้นที่ทําเหมืองได้ดําเนินการปฏิรูประบบต่างๆ มากมาย ในอนาคต ผู้คุมมีสิทธิ์ดูแลเฉพาะแรงงานและไม่ต้องรับผิดชอบในการนับแร่อีกต่อไป

 

เพราะหัวหน้าผู้อาวุโสของเผ่าไร้ลักษณ์รู้ว่าการให้อํานาจแก่ผู้คุมมากเกินไปจะทําให้ความ โลภเพิ่มขึ้น

 

วิธีที่ดีที่สุดในการป้องกันสถานการณ์นี้คือการแบ่งงาน แยกสิทธิของผู้คุมออกเป็นส่วนๆและจัดตั้งสายงานพิเศษเพื่อนับแร่วิญญาณ

 

ตั้งแต่นั้นมา ก็ไม่เคยมีกรณีขโมยแร่โดยส่วนตัวของผู้คุมในพื้นที่ทําเหมืองแร่อีกต่อไป

 

แม้ว่าในเวลานี้จะถูกลดชนชั้นเป็นแรงงานแต่พวกเขาเคยเป็นหัวหน้างานและรู้จักภูมิประเทศของพื้นที่ทําเหมืองเป็นอย่างดี

 

ตอนนี้มีโอกาสหนี 40% ซึ่งก็ไม่น้อยแล้ว

 

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ชายหนุ่มก็ตัดสินใจและพยักหน้าอย่างหนัก

 

คืนนั้นแรงงานเหมืองนอนหลับจํานวนมากตื่นขึ้น และในที่สุดแรงงานเหมืองเหล่านี้ก็เข้าร่วมกับกลุ่มหลบหนี

 

ข่าวนี้ถึงหูของผู้เล่นในไม่ช้า

 

ในเวลาพักกลางวันของวันรุ่งขึ้น มีชายฉกรรจ์เข้ามาหาพวกเขาอย่างเงียบๆ พยายามดึงพวกเขาเข้าไปในกลุ่มหลบหนี

 

เมื่อได้ยินข่าวนี้ สีหน้าของผู้เล่นก็ยอดเยี่ยม

 

ในที่สุด เหล่าจื้อก็เข้ามาที่นี่ได้ คุณต้องการลากฉันให้หนีไปจริงหรือ?

 

รู้ไหมว่าฉันต่อยหน้าตัวเองไปกี่หมัดถึงจะเข้ามาที่นี่ได้?

 

ดังนั้นผู้เล่นจึงไม่รีรอที่จะปฏิเสธและพวกเขาก็มีความคิดอยู่ในใจ

 

วันนั้นการทํางานหนักก็สิ้นสุดลง

 

ระหว่างที่ผู้คุมมองดู แรงงานทั้งหมดก็เดินออกจากพื้นที่ทําเหมือง เตรียมพักผ่อน

 

เมื่อเหล่าแรงงานจากไป ผู้คุมก็เหลือบมองผู้เล่นที่ยังคงทําเหมืองอยู่ เขาไม่มีความประหลาดใจใด ๆ และเขากําลังจะก้าวออกจากเหมือง

 

ในขณะนั้น ผู้เล่นก็หันกลับมาและเรียกผู้คุมที่ต้องการออกไป

 

ในสายตาที่งุนงงของผู้คุม ผู้เล่นคนหนึ่งถามด้วยท่าทางเคร่งขรึมะ

 

“ถ้ามีแรงงานกําลังจะหลบหนี คุณจะทําอย่างไร?”

 

ถ้าประโยคนี้พูดจากแรงงานคนอื่น ๆ คงโดนฟาดหลายที่แน่ ๆ อย่างไรก็ตาม คนที่ถา มคือ”แรงงานชั้นยอด” หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ผู้คุมที่ถูกถามก็ยิ้มแล้วพูดว่า

 

“แน่นอนว่าพื้นที่ทําเหมืองจะถูกปิดกั้น เมื่อสถานการณ์ได้รับการจัดการแล้วจึงเปิดออก”

 

เมื่อผู้คุมบอกว่าจะต้องปิดพื้นที่ทําเหมือง สีหน้าของผู้เล่นก็เปลี่ยนไปและพวกเขาพูดพร้อมกัน

 

“ฉันต้องการรายงาน ตอนนี้มีกลุ่มแรงงานต้องการหลบหนี!”