เฟรย์เบลคได้เปลี่ยนไปแล้ว!

ข่าวลือแพร่กระจายอย่างรวดเร็วผ่านกลุ่มนักเรียน

“ พวกนายรู้ยังว่าเขาสามารถตอบคำถามของศาสตราจารย์เควินได้ถึง 5 ครั้ง!”

“เหลือเชื่อ! เขาเป็นคนแรกนอกจากเพเรียน แม้แต่นักเรียนชั้นปีที่ 4 ก็อาจจะตอบผิดเชียวนะ!”

“ นอกจากนี้เขายังต่อสู้กับเดวิดในช่วงบ่ายและชนะเขาได้”

“ ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน หลอดเสียงของเขาและขาทั้งสองข้างหักไม่ใช่เหรอ?”

“ว้า ถ้าเขาไม่หายก็แสดงว่าเขาคงจบชีวิตพ่อมดแล้วละ”

สภาพแวดล้อมของเฟรย์ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

วันรุ่งขึ้น หลังเลิกเรียนมีคนเข้ามาหาเฟรย์ซึ่งกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด

หลายวันมานี้เขาเข้ากันได้ดีกับอิซาเบลเขาจึงคิดว่าเป็นเธอที่มาหา แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่นแทน

“ นายคือเฟรย์เบลคหรือเปล่า?”

“ถูกตัอง”

“ …นายไม่ค่อยพูดมาก นายไม่รู้จักฉันเหรอ?”

ในขณะที่เขาพยายามนึกชายคนนั้นก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

‘หน้าตาแบบนี่เจอที่ไหนนะ…’

ชายคนนั้นไอเบาๆ เพื่อทำลายความอึดอัดและแนะนำตัวเอง

“ ฉันชื่อว่า ดูมันมิโลสต์ เป็นนักเรียนชั้นปีที่ 4”

เนื่องจากเขาเป็นเพียงนักเรียนชั้นปีที่สองเฟรย์ก็ก้มหน้าโดยไม่มีคำบ่นใดๆ

“ คุณเป็นรุ้นพี่นี้เอง มีอะไรหรือเปล่า?”

ดูมันถอนหายใจเล็กน้อยด้วยความโล่งใจกับท่าทีที่เขาคุ้นเคยกับรุ่นน้องของเขามากกว่า

“ เข้าร่วมโทร์วแมนริงส์เถอะ”

“ โทร์วแมนริงส์?”

“ นายไม่รู้จักเหรอ?”

เฟรย์พยักหน้า

สิ่งที่เขาอยากรู้คือส่วน “โทร์วแมน”

นั่นคือนามสกุลของลูคัสในอดีต

“ พวกเราเป็นกลุ่มนักเรียนที่เป็นตัวแทนของสถาบันเวสต์โร้ดแน่นอนว่าไม่ใช่แค่การพบปะสังสรรค์เท่านั้น โทร์วแมนริงส์เป็นสโมสรที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนานภายในสถาบันและมีเพียงผู้ที่ได้รับเลือกเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมได้”

ในตอนนี้ ดูมัน ได้แสดงแหวนที่เขาสวมใส่ด้วยสีหน้ามั่นใจ มันเป็นวงแหวนแบนสีส้มที่ปกคลุมไปด้วยอักษรรูน

“ หลังจากนายจบการศึกษาและตราบใดที่นายมีแหวนวงนี้ทุกคนจะสนใจตัวนายเป็นพิเศษ ตั้งแต่หอคอยประจำหมู่บ้านไปจนถึงนักเวทย์ในเมืองหลวงหรือแม้แต่ทหารรับจ้าง…นายสามารถเลือกงานแบบใดก็ได้ที่นายต้องการ”

“ อืม”

ดูมัน เลียริมฝีปากของเขา นักเรียนธรรมดาคนหนึ่งจะต้องตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นหลังจากได้ยินสิ่งนี้ แต่ปฏิกิริยาของผู้ชายคนนี้แห้งมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นปฏิกิริยาดังกล่าว

เขาจึงหยิบไม้เด็ดของเขาออกมา

“ เพเรียนจุนเป็นผู้นำคนปัจจุบันของโทร์วแมนริงส์เลยนะ”

“ เพเรียน?”

ลองคิดดูเขาเคยได้ยินชื่อนี้มาหลายครั้งแล้ว

เช่นเดียวกับสถิติโลกที่จะถูกอวดอย่างต่อเนื่องในประวัติศาสตร์ของสถาบันการศึกษา เขาเป็นคนดังของสถาบันในแง่ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงเมือเทียบกับเฟรย์

“ถูกตัอง เพเรียนจุนทายาทของตระกูลจุนซึ่งเป็นหนึ่งในสามตระกูลขุนนางที่ยิ่งใหญ่ของจักรวรรดิ เมื่อนายเข้าร่วมโทร์วแมนริงส์ นายจะสามารถสร้างความสัมพันธ์ต่างๆ จากครอบครัวชนชั้นสูงมากมายรวมถึงตัวคุณเพเรียนด้วย เรายังสามารถพึ่งพานักศึกษารุ่นพี่และอาจารย์เพื่อช่วยปรับปรุงโดยชี้ให้เห็นข้อบกพร่องของเรา”

ดูเหมือนว่าการแสดงออกของ ดูมัน จะบอกว่า “นายสามารถปฏิเสธเรื่องนั้นได้ไหม?”

เฟรย์พยักหน้าตามคำพูดของเขา

“ ฉันเข้าใจ แต่ฉันจะต้องปฏิเสธข้อเสนอของคุณนะรุ้นพี่”

“อะไรนะ?”

ดวงตาของ ดูมัน เบิกกว้างขึ้นอย่างมาก

เขาคิดว่าเฟรย์เพียงแค่แสร้งทำเป็นไม่ประทับใจ แต่เขาไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะปฏิเสธโดยตรง

“ ดะ…เดี๋ยวก่อน คิดเรื่องนี้อย่างรอบคอบอีกครั้งไหม ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะนายเป็นแค่นักเรียนชั้นปี 2 หรือเปล่า แต่ถ้านายเข้าร่วม…”

“ ตอนนี้ฉันยังอยากฝึกด้วยตัวเองนะ”

“ …”

ใบหน้าของ ดูมัน เปลียนกลายเป็นสีแดง จากนั้นเขาก็หันกลับมา เขากำลังซ่อนใบหน้าเพราะไม่มั่นใจว่าจะซ่อนความอับอายและความโกรธได้ ไม่ว่าเขาจะอารมณ์เสียแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถแสดงความโกรธต่อรุ่นน้องของเขาได้

ในทางกลับกันเฟรย์ยังคงเฉยเมย

‘ฉันค่อนข้างสนใจในตัวเพเรียนนี้อยู่บ้าง’

อัจฉริยะหรือ?

เฟรย์เคยสอนและเคยแบ่งปันความคิดเห็นกับอัจฉริยะมาก่อน

ในชีวิตของเขาเขาได้เห็นอัจฉริยะมากมายนับไม่ถ้วน

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยเห็นอัจฉริยะที่เหนือกว่าทั้งหมดมารวมตัวกันเป็นกลุ่ม จากประสบการณ์ของเขาอัจฉริยะไม่ค่อยรวมตัวเป็นกลุ่มกัน แน่นอนว่าเพเรียนที่โดดเด่นท่ามกลางฝูงชนอาจแตกต่างกันเล็กน้อย

แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจมากเกินไป เฟรย์มีงานต้องทำมากมาย

เฟรย์เบลดปฏิเสธข้อเสนอของโทร์วแมนริงส์!

ข่าวลือแพร่กระจายเร็วมาก อาจจะเป็นฝีมือของดูมัน

ปฏิกิริยาของนักเรียนที่มีต่อข่าวแตกต่างกันไป มีผู้ที่ต้องการเป็นมิตรกับเขาผู้ที่แสดงความเป็นศัตรูและคนเหล่านั้นแอบมองเขาจากระยะไกล

แน่นอนว่าเฟรย์มีการตอบสนองเฉยๆสำหรับพวกเขาทั้งหมด

ไม่สนใจ

เฟรย์เริ่มโดดเดี่ยว

“ เขาแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อยและตอนนี้เขาก็ขี้เก๊ก”

“ บุคลิกของเขาเป็นแบบนั้นเสมอหรือ?”

“ ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวเถอะ เขาปฏิเสธคำชวนของโทร์วแมนริงส์ด้วยซ้ำ”

“ เขาเป็นหมาป่าที่ชอบอยู่ตัวคนเดียวสินะ”

นักเรียนเริ่มมองว่าเฟรย์เป็น ‘คนอวดดี’ เพราะเขาได้พัฒนาทักษะ

มันเป็นความคิดเห็นที่ค่อนข้างเอนเอียง แต่เฟรย์ไม่สนใจ แต่เขารู้สึกว่าตอนนี้มันกลับง่ายขึ้นไปอีกเพราะเขาไม่ต้องกังวลกับการเข้าสังคม

แน่นอนว่ามีข้อยกเว้น

อิซาเบลบ่นอย่างหดหู่และเฟรย์มองไปที่เธอ

“ ฉันยังไม่พบอะไรเกี่ยวกับการฝึกที่เรียกว่า ‘การต่อสู้’ เลยเมื่อฉันถามอาจารย์พวกเขาบอกว่ามันเป็นวิธีการฝึกที่อันตรายมากดังนั้นจึงไม่มีการบันทึกไว้ในห้องสมุดของสถาบัน”

“ มันเป็นเรื่องจริง”

มันอันตรายมาก เมื่อเฟรย์เป็นลูคัสมีเพียงพ่อมดที่มีระดับ 5 ดาวเป็นอย่างน้อยเท่านั้นที่จะสามารถทำได้

“ แล้วนายเรียนรู้มาจากที่ไหน?”

“ หนังสือนะ”

“ นายให้ฉันยืมได้ไหม?”

“ ไม่ได้”

เฟรย์ตอบสั้นๆ และกลับไปอ่านหนังสือในมือ

อิซาเบลเม้มริมฝีปากของเธอขณะที่เธอเห็นเขาเริ่มจดจ่อกับการอ่านอย่างเดียว

เธอรู้ว่าในสภาพนั้นเขาจะไม่ตอบอะไร

ขณะที่เฟรย์อ่านหนังสือเขามีความคิดที่แตกต่างออกไป

เป็นเวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เขาหนี้ออกมาจากเอวจีนั่นได้ ในระหว่างนั้นเขาได้รับข้อมูลจากการบรรยายและหนังสือของอาจารย์อย่างต่อเนื่อง

ยังไม่มีการเปิดเผยการดำรงอยู่ของ “พวกเดมิก็อด” มันค่อนข้างแตกต่างจากในอดีต

ในทางกลับกันมีการบิดเบือนประวัติของลูคัสและพรรคพวกเล็กน้อย นี่เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดเลยทีเดียว

‘เราเป็นเสี้ยนหนามสำหรับพวกเขา หากพวกเขาสามารถควบคุมสังคมมนุษย์อย่างสมบูรณ์มันก็สมเหตุผลที่จะลบร่องรอยการดำรงอยู่ของเราทั้งหมด ‘

นั่นคือเหตุผลที่เขาได้ข้อสรุป

เป็นไปได้ว่ามีผู้ที่สารต่อเจตจำนงค์ของพวกเขาเพื่อต่อสู้กับพวกเดมิก็อด

เป็นเวลานานถึง 4000 ปี

‘การค้นหาพวกเดมิก็อดเป็นสิ่งสำคัญที่สุดของฉัน’

“ ใครเป็นพ่อมดที่เก่งที่สุดในสถาบันนี้”

“ …นายไม่สนใจคำถามของฉันเลย”

“ ถ้าคุณตอบโดยละเอียดฉันจะตอบสิ่งหนึ่งที่คุณอยากรู้”

ในตอนนั้นการแสดงออกของอิสซาเบลก็สดใสมาก เธอรวบรวมความคิดของเธอสักครู่ก่อนที่จะเปิดปากของเธอ

“ ในบรรดานักศึกษาเพเรียนจุน ในบรรดาศาสตราจารย์คือศาสตราจารย์ดีโอ หรือศาสตราจารย์อเดเลีย แต่โดยรวมคนที่แข็งแกร่งที่สุดคือป้าของฉัน”

“ ป้าของคุณ?”

“ใช่ ไซริสทรีซไนน์ ผู้อำนวยการของสถาบันเวสต์โร้ดเธอเป็นวิซาร์ดระดับ 6 ดาวของจักรวรรดิที่ได้รับฉายาว่า “เกลเชีย” (น้ำแข็ง)

6 ดาว

มันไม่ใช่ระดับที่ต่ำ

แต่เฟรย์รู้สึกสับสน

สิ่งที่เขาตระหนักได้ในขณะที่อ่านหนังสือก็คือไม่มีพ่อมดคนไหนที่ก้าวไปถึงระดับ 9 ดาวในยุคนี้ พ่อมด 9 ดาวคนสุดท้ายปรากฏตัวเมื่อ 3000 ปีก่อน

ต้องบอกว่าที่ระดับ 9 ดาวถือเป็นระดับตำนานในตำนานเกือบจะเหมือนกับมังกร

พ่อมดระดับ 8 ดาวถูกเรียกว่าอาร์ชเมจและได้รับการยกย่องว่าแข็งแกร่งที่สุดภายใต้สวรรค์ มีผู้มาถึงจุดนั้นมีน้อยกว่า 10 คน

‘เวทมนตร์ที่ปกป้องสถาบันไม่ได้อยู่แค่ระดับ 6 ดาวอย่างแน่นอน’

เฟรย์ไม่ได้ตระหนักในตอนแรก

แต่มีเวทมนตร์อยู่รอบๆ สถาบันอย่างชัดเจน

นอกจากนี้ยังมีประเภทต่างๆ ตั้งแต่เวทย์ติดตาม เวทย์มนต์อย่างง่ายๆไปจนถึงการแจ้งเตือนการป้องกันและการเพิ่มพลัง

‘ถ้าเธอเป็นหัวหน้าสถาบันเธอก็ควรจะเป็นคนร่ายมัน’

ถ้าเป็นนักเวทย์ในระดับนั้นเธออาจจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับ ‘พวกเขา’(เดมิก็อด) แน่ๆ อย่างไรก็ตามเธออาจเป็นศัตรูกับเขา ไม่สิมันเป็นไปได้สูง

‘ฉันต้องอัพระดับให้เป็น 7ดาวเป็นอย่างน้อยเสียก่อน’

ถ้าเฟรย์อยู่ในระดับ 5 ดาวเขาอาจจะสามารถเอาชนะพ่อมดที่ระดับ 6 ดาวได้

อย่างไรก็ตามจากระดับ 7 ดาวขึ้นไปมันแตกต่างกัน

ในอดีตเฟรย์ได้จัดประเภทพ่อมดที่อยู่ในระดับ 7 ดาวว่า “อาก์เมจ”

‘พ่อมดระดับ 5 ดาวยังพอจะเอาชนะพ่อมดระดับ 6 ดาวได้ แต่พ่อมดระดับ 6 ดาวจะไม่สามารถเอาชนะพ่อมดระดับ 7 ดาวได้ ‘

มานาสำรองความเร็วในการร่ายเวทย์พลังเวทย์และจิตใจ ทั้งหมดมีความแตกต่างอย่างมากในทุกๆด้าน

เนื่องจากความยากลำบากในการไปถึงขั้น 7 ดาว มันไม่สามารถเทียบได้กับสิ่งที่คนๆนั้นเคยประสบมาก่อน

นั่นหมายความว่าอาร์ชเมจมีวิธีลึกลับหนึ่งหรือสองวิธีในการเข้าระดับนั้น เป็นพลังที่วีชั่นเมจิกไม่มีทางเทียบได้

เพื่อให้เขาเอาชนะพ่อมดระดับ 7 ดาวได้อย่างน้อยเขาก็ต้องเข้าสู่สถานะเดียวกันก่อน

“1 เดือนมันควรจะเพียงพอที่จะถึงระดับ 5 ดาวอย่างสมบูรณ์”

มันจะเป็นไปได้ว่าเขาจะฝึกตอนเช้าในห้องว่างใกล้หอพักก็ตาม

อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องยากที่จะไปถึงระดับ 6 ดาวด้วยความหนาแน่นของมานาที่เบาบางที่นั่น และมันจะยากยิ่งกว่าที่จะไปถึงระดับ 7 ดาว

‘ฉันควรจะลาออกจากการเป็นนักเรียนเดี๋ยวนี้ดีไหม?

เฟรย์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ไม่ว่าในกรณีใดๆ เขาก็ถูกครอบครัวทอดทิ้งดังนั้นพวกเขาจึงไม่สนใจว่าเขาจะหายไป

เขาแน่ใจว่าถ้าเขาถามศาสตราจารย์ดิโอเกี่ยวกับเรื่องนั้น มันจะเป็นเรื่องง่าย

แต่ในไม่ช้าเขาก็ส่ายหัว

‘มันคงยากที่จะกลับเข้ามาถ้าฉันลาออกไป’

เป็นการดีที่สุดสำหรับเขาที่จะดำรงสถานะเป็นนักเรียนจนกว่าเขาจะรู้จักตัวตนที่แท้จริงของไซริสทรีซไนน์

‘ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอจนถึงช่วงปิดเทอมอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า’

เมื่อปิดเทอมได้เริ่มขึ้นนักเรียนมักจะกลับไปที่บ้านเกิดเพื่อพักสมอง

แม้ว่าจะได้รับการบ้านเล็กน้อย แต่ก็ไม่ยากเพราะเป็นเพียงพิธีการเท่านั้น แม้ว่าคนๆนั้นจะไม่ได้ทำมัน การลงโทษก็ไม่ร้ายแรงจนเกินไป

ปิดเทอมยาวสองเดือนนั่นเป็นเวลาที่เพียงพอ

‘ฉันควรจะแวะไปที่ดันเจี้ยนของชไวเซอร’

บางทีดันเจี้ยนใต้ดินของเขาอาจพังทลายหรือถูกปล้นไปแล้ว แต่มันก็ไม่สำคัญ

ในอดีตลูคัสโทรว์แมนมีของสะสมอยู่ไม่น้อย

สามารถพูดได้ว่าในดันเจี้ยนใต้ดินของเขาเองจะสามารถพบหนังสือที่เขาเคยอ่านในอดีต โกเลมสองสามตัวที่เขาสร้างขึ้นจากความสนใจและสิ่งของเบ็ดเตล็ดอื่นๆ

แต่ชไวเซอร์นั้นแตกต่างออกไป เขาให้การดูแลและรักในดันเจี้ยนใต้ดินของเขาเป็นอย่างมาก

‘ดันเจี้ยนของเขาจะอยู่ในสภาพที่ดี’

ยิ่งไปกว่านั้นดันเจี้ยนยังอยู่ในสถานที่ที่คนทั่วไปไม่สามารถจินตนาการได้ หากมีใครสามารถหาพบได้พวกเขาก็สมควรที่จะรับสิ่งของบางชิ้นในนั้น

‘ฉันจะต้องไปที่เทือกเขาอิสปาเนียทางตอนเหนือ’

เขาตระหนักดีถึงความแข็งแกร่งของมอนสเตอร์ที่นั่น

แม้จะอยู่ในระดับ 6 ดาว แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะการันตีว่าเขาจะเดินเที่ยวได้เท่าที่พอใจ

‘ดีละ’

เป้าหมายของเฟรย์ถูกตั้งไว้

ขั้นแรกเขาต้องรอและฝึกฝนทักษะของเขา

จากนั้นในช่วงพักร้อน เขาจะไปที่เทือกเขาอิสปาเนียเพื่อค้นหาดันเจี้ยนของชไวเซอร์

หลังจากไปถึงระดับ 7 ดาวด้วยความช่วยเหลือของไอเทมวิเศษที่นั่นเขาถึงจะกลับมาพบกับผู้อำนวยการของสถาบัน