แต่งก่อน…ค่อยอ้อนรัก ตอนที่ 145 และแล้วก็ถึงที่หมาย

“อย่ามัวพูดเรื่องไร้สาระอยู่เลย บอกให้ไปก็ไปเถอะ”

คุณหนูเซี่ยชิงฉวนเกิดฉุนขึ้นมาอีกครั้ง เธอจําได้แม่นยําว่าชายคนนั้นสั่งเธอไว้ว่า ห้ามเธอบอกอะไรไม่ว่ากับใคร คนขับรถถามคําถามนี้ขึ้นมาทําให้เธอรู้สึกรําคาญมาก

คนขับรถหุบปากทันทีทั้งที่เขาถามอย่างมีน้ําใจ

เท่าที่เขารู้ เลขที่ 48 ถนนจุนชิงเคยเป็นไนท์คลับเขาเคยผ่านตอนไปส่งลูกค้า และถูกสาว ๆ เรียกเชิญชวน

 

ทว่าสาวน้อยคนนี้ไม่น่าจะใช่ผู้หญิงที่นั่น …

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ คนขับรถก็ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้เขามองเซี่ยชิงฉวนด้วยความเห็นใจ เด็กสาวที่น่ารักคนนี้ เธอคงจะ ….

รถแท็กซี่เริ่มเคลื่อนออกไปอย่างช้าๆและขับไปตามทิศทางของถนนจุนชิง

 

ระหว่างทาง คนขับรถไม่รู้ว่าต้องตอบคําถามของเซี่ยชิงฉวนกี่ครั้งต่อกี่ครั้งกับคําถามที่ว่า “อีกนานมั้ย ?? หากเขาไม่ ใช่คนขับรถระดับมืออาชีพเขาก็คงจะหยุดรถ และเชิญเธอลงจากรถไปนานแล้ว

สามสิบนาทีต่อมา เขาก็หยุดรถลงที่เลขที่ 48 ถนนจุนชิง

 

คนขับรถเหลือบมองมิเตอร์ ก่อนจะกล่าวอย่างสุภาพว่า

“คุณหนู ค่าโดยสารทั้งหมด 54 หยวน คุณจะจ่ายเป็นเงินสดหรือบัตรดีครับ ?”

เซี่ยชิงฉวนหยิบบัตรเครดิตของเธอออกจากกระเป๋าสตางค์ พลางกล่าวว่า

 

“บัตรเครดิต

คนขับรถรับบัตรเครดิตไปด้วยสีหน้างง ๆ เขายกมือขึ้นลูบศีรษะ

ตนเอง

 

” คุณ นี่..คุณล้อผมเล่นใช่ไหม ! คุณใช้บัตรเครดิตได้ไง ?”

 

เซี่ยชิงฉวนกล่าวด้วยความโกรธ

“ก็นายไม่ได้ถามฉันหรือว่าใช้เงินสดหรือบัตรเครดิต ฉันก็ใช้บัตรเครดิตไง ไม่ได้งั้นหรือ ?”

 

“ผมกําลังพูดถึงบัตรขนส่งมวลชนครับ คุณหนู !”

 

คนขับรถมืออาชีพกล่าวอย่างสุภาพ

อยากได้เงินนักใช่มั้ย ? เธอหยิบเงินอีกหนึ่งร้อยหยวนออกมาจากกระเป๋าสตางค์ จากนั้นก็โยนไปให้เขา

 

“เอ้าน..ไม่ต้องทอน”

เซี่ยชิงฉวนมีนิสัยไม่ชอบใช้เงินสด ที่เธอพกเงินสดไว้ในกระเป๋าก็เพียงเพราะเงินเมี่ยวหยูบอกให้เธอนําติดตัวมาด้วยเผื่อเกิดอุบัติเหตุ ที่ไม่คาดฝัน

หลังจากพูดจบ เธอก็ก้าวลงจากรถ จากนั้นก็ปิดประตูดังปัง

คนขับส่ายหน้าอย่างระอา

“ผู้หญิงสมัยนี้มีเงินแล้วทําตัวไร้มารยาทแบบนี้เรอะ ? ฉันจะรอดูสิว่าผ่านไปอีกสักสองสามปี เธอยังจะกล้าโยน 100 หยวนใส่หน้าฉันแบบนี้มั้ย!ในเมื่อมันเป็นเงินที่แลกมาจากเรือนร่างตนเอง ยังจะมีดีอะไรนักหนาเล่านี่เธอคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูร่ํารวยมาจาก ไหนรึไง ?”

 

หลังจากบ่นจบแล้ว คนขับรถก็พุ่งรถออกไปด้วยความรวดเร็วควันเสียจากรถพ่นใส่กระโปรงสีขาวของเซี่ยชิงฉวนราวกับแกล้งทําให้เซี่ยชิงฉวนกระทืบเท้าเรา ๆ ด้วยความโกรธ

ดวงอาทิตย์กําลังแผดแสงจ้า เซี่ยชิงฉวนยกมือขึ้นบังแสงจากดวงอาทิตย์เมื่อนั้นเธอจึงสามารถมองเห็นบ้านเลขที่หลายหลังได้อย่างชัดเจนจากริมถนน

แล้วเลขที่ 48 อยู่ที่ไหน ?

ที่สุดหลังจากเดินไปได้ 100 กว่าเมตร เธอก็เห็นบ้านเลขที่ 48

 

มีป้ายขนาดใหญ่บนเลขที่ 48 ไนท์คลับวิซาร์ดออฟออซ” ทว่าป้ายดังกล่าวแตกหักไปแล้ว แม้แต่ไฟก็น่าที่จะเปิดไม่ได้

 

เป็นดังที่คนขับได้กล่าวไว้ สถานที่แห่งนี้ถูกทิ้งร้างมานานแล้ว “กําลังรอการรื้อถอนเพื่อสร้างใหม่ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

 

สถานที่ที่ชายคนนั้นบอก เขาอยู่ที่นี่จริง ๆ หรือ ?

เซี่ยชิงฉวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลางเช็ดเหงื่อบนหน้าผากเธอโทรหาคน ๆ นั้นอีกครั้ง ตั้งแต่ได้รับยาในงานเลี้ยงวันคล้ายวัน เกิดของเซี่ยเจิ้งหัวกระทั่งถึงตอนนี้ร่างกายของเธอก็ยังไม่ฟื้นตัว เพราะฤทธิ์ยาที่เธอได้รับนั้นรุนแรงมาก

นอกจากนี้เธอกําลังตั้งครรภ์ ร่างกายเธอจึงอ่อนแอมากและนั่นทําให้เธอรู้สึกเหนื่อยมากในขณะนี้

 

ครั้งนี้ปลายสายรับสายอย่างรวดเร็ว

 

” มาถึงแล้วรึ ?”

าะมากก

ไม่ต่างจากครั้งแรก น้ําเสียงของเขาอ่อนโยน และไพเราะมาก กระทั่งทําให้เธอรู้สึกเคลิบเคลิ้ม

 

“ฉันมาถึงแล้ว แต่ประตูบ้านเลขที่ 48 ปิด ฉันจะเข้าไปพบคุณได้อย่างไร ?”

 

บนห้องใต้หลังคาของไนท์คลับ ผ้าม่านผืนเล็ก ๆ คู่หนึ่งแง้มออกน้อย ๆ

 

” จากตําแหน่งปัจจุบันของคุณเดินไปทางซ้าย 50 เมตรจากนั้นเลี้ยวขวาจะมีประตูเล็ก ๆ เปิดอยู่ เดินผ่านประตูเล็ก ๆ นั่นเข้ามาผมอยู่ในห้องที่สามบนชั้นสี่อย่าเข้าผิดห้องล่ะ มีชื่อของคุณติดอยู่หน้าห้อง…”

ชายคนนั้นวางสายหลังจากพูดจบ

เซี่ยชิงฉวนรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย แต่เธอก็ไม่มัวคิดมากแม่ของเธอขอให้เธอมาพบชายคนนี้ นั่นย่อมหมายความว่าเขาจะต้องช่วยเธอได้อย่างแน่นอนดังนั้นเธอจึงทําตามคําสั่งของชายคนนั้นที่ละขั้นตอน