ไม่มีแม้แต่เสียงกล่าวใดๆออกมาจากเด็กหนุ่มด้านหน้า ศิษย์สำนักทั้งห้าค่อยๆล้มลงไปนอนกับพื้น ทั้งห้าสิ้นสติแทบจะพร้อมกัน และยังไม่รู้ตัวว่าโดนสิ่งใดไป เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากมุมปาก เด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็รับรู้บางอย่างแปลกไป ทั้งห้าถูกพิษ แต่ว่าใครกันเป็นผู้วางยาพิษ ไม่ถึงสามลมหายใจก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากด้านหน้า เด็กหนุ่มที่ถูกรีดไถไปก่อนหน้า เดินกลับมาด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม ไม่นานก็มาหยุดอยู่ที่ทั้งห้าคนล้มลงไปนอน

“ บัดซบคิดจะรีดไถข้า ”

เด็กหนุ่มผู้นั้นจ้องมองเนี่ยฟงพร้อมกับยกยิ้มไปด้วย

“ ข้ามีนามว่าหยางเวย ข้าขอตัวก่อน ที่นี่อันตราย ไม่รู้ว่าไอ้บ้าห้าตัวนี้มันเป็นลูกน้องของใคร ข้าว่าเจ้ารีบไปจากที่นี่เถอะ ”

“ ข้ามีนามว่าเนี่ยฟง ”

เด็กหนุ่มหยางเวยเมื่อได้ยินชื่อของเด็กหนุ่มด้านหน้าก็ตื่นตกใจ

“ เจ้าคือ เจ้าขยะเนี่ยฟงแห่งหมู่บ้านเมฆหมอกรึ ”

“ ใช่แล้วเป็นข้าเอง ”

“ ข้าคิดว่าคนพวกนั้นคงโง่บัดซบโดยแท้ ที่กล่าววาจาเช่นนั้น ขยะที่ไหนจะมาอยู่ในสำนักแห่งนี้ได้ เจ้าปิดบังตัวเองได้ดีไม่น้อย ข้านับถือยิ่งนัก เอาละรีบไปจากที่นี่เถอะ ”

ทั้งสองรีบเดินออกไปจากที่นี่ เมื่อกลับมาถึงบ้านพักเด็กหนุ่มเนี่ยฟงกำลังจะเข้าไปด้านในก็ถูกร้องทักเสียก่อน

“ เจ้าพักอยู่ที่นี่เองรึ ส่วนข้าพักอยู่ที่นี่ ”

ทันทีที่หันไปมองตามเสียงทางด้านขวามือ ก็พบว่าหยางเวยยืนกอดอกอยู่หน้าบ้านพักหลังหนึ่ง ทั้งสองเพียงพยักหน้าให้กันหลังจากนั้นก็เข้าไปในบ้านพัก ไม่ต้องกล่าวสิ่งใด เด็กหนุ่มเนี่ยฟงโบกสะบัดมือขวาอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าค่อยๆก่อตัวขึ้น มันค่อยๆขยายใหญ่จนปกคลุมพื้นที่ด้านในบ้าน ไม่นานก็จางหายไป หลังจากนั้นนำคัมภีร์ทั้งสองเล่มออกมา เด็กหนุ่มนั่งทำความเข้าใจกับคัมภีร์ทั้งสองบนโต๊ะไม้

เวลาผ่านไปสี่วัน ข่าวของศิษย์พี่ห้าคนถูกทำร้ายในสำนักด้วยยาพิษกระจายดุจไฟลามทุ่ง ผู้คนต่างหัวเราะเยาะกับข่าวที่ได้รับ บางคนแทบจะสมน้ำหน้า นั่นเป็นเพราะทั้งห้าคนนั้นเป็นคนของ ชิเฉียก ศิษย์อันดับที่สี่สิบแปดในทำเนียบการต่อสู้ แน่นอนว่าเมื่อลูกน้องถูกทำร้ายมีหรือที่ลูกพี่จะทนเงียบ ชิเฉียกประกาศกร้าวเสียงดัง ส่งลูกน้องออกตามหาคนทำร้ายลูกน้อง แน่นอนว่าเรื่องการทะเลาะกันของศิษย์ที่นี่เหล่าอาจารย์ล้วนไม่ยุ่งเกี่ยว แต่หากมีการสังหารกันในสำนัก มีโทษถึงตายหรือขับไล่ออกจากสำนัก หากจะต่อสู้กันก็ให้ไปตัดสินที่ลานประลอง

ตลอดระยะเวลาสี่วันเด็กหนุ่มเนี่ยฟงหาได้สนใจสิ่งใด นั่งอ่านและศึกษาคัมภีร์ทั้งสองเล่มในที่สุดก็จดจำได้ขึ้นใจ เพลงดาบตัดสายฟ้าที่เด็กหนุ่มมีส่วนที่ขาดหายไปถูกเติมเต็ม ส่วนผ่าธรณีนั้นเป็นอีกขั้นของตัดสายฟ้า ต้องฝึกตัดสายฟ้าให้ถึงระดับเชี่ยวชาญถึงจะสามารถฝึกผ่าธรณีได้ แน่นอนว่าตอนนี้เด็กหนุ่มเริ่มที่จะสนใจออกไปฝึก จึงออกจากบ้านพักมุ่งหน้ามาที่ลานประลอง เมื่อเดินเข้ามาในบริเวณของลานประลอง เด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็ถูกล้อมอีกครั้ง

“ ลูกพี่ เป็นมันขอรับ มันเป็นคนสุดท้าย เมื่อมันมาถึงพวกข้าก็สิ้นสติลง เป็นมันแน่นอนที่วางยาพิษพวกข้า ”

กลุ่มคนมากมายกันไปมองเด็กหนุ่มผู้หนึ่งอายุประมาณสิบแปดปีมัดผมหางม้า ยืนจ้องมองเด็กหนุ่มอย่างไม่วางตา

“ บัดซบ เป็นเจ้ารึ ที่บังอาจมาทำร้ายคนของข้า ดีในเมื่อเจ้ามาที่นี่ข้าจะสั่งสอนเจ้า ”

เมื่อกล่าวเสร็จเด็กหนุ่มผู้นั้นกระโดดขึ้นมาบนลานประลอง

“ ข้าชิเฉียกขอท้าประลองกับเจ้า ”

เด็กหนุ่มเนี่ยฟงแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เดินขึ้นมาบนลานประลอง

“ ข้าขอกล่าวบางอย่าง เหตุการณ์ในวันนั้นทันทีที่ข้ามาถึง พวกของเจ้าทั้งห้าก็ล้มลงไปนอนกับพื้นแล้ว เรื่องนี้ข้าไม่เกี่ยวข้อง แต่ที่ข้าเดินขึ้นมาบนลานประลองแห่งนี้ เพียงเพราะจะสั่งสอนจ่าฝูงของสุนัขบ้าที่คิดรีดไถเด็กใหม่เช่นพวกข้า เข้ามาเถอะ ข้ายังต้องมีธุระที่ต้องจัดการอยู่อีกมากนัก ”

เมื่อกล่าวเสร็จเด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็ยกมือซ้ายขึ้นมากวักเรียก ซิเฉียกที่ยืนตัวสั่นเทาไปด้วยความโกรธ

“ ดี ข้าจะสั่งสอนเจ้า ไอ้ลูกหมา วันนี้ข้าจะ ”

เปรี้ยง ยังไม่ทันที่ชิเฉียกจะกล่าวจบ หมัดขวาของเด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็ต่อยเข้าที่ใบหน้าของชิเฉียกอย่างถนัดถนี่