บุหลันเคียงรัก – บทที่ 43 อับอายกับการอยู่คนเดียว

อ่านนิยายจีนเรื่อง บุหลันเคียงรัก ตอนที่ 43 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

นับตั้งแต่ที่เสวียนอี่ได้รับบาดเจ็บและเดินไม่ได้ มหาเทพไป๋เจ๋อก็ได้กำชับเหล่าลูกศิษย์ให้ผลัดเปลี่ยนกันมารับนางไปฟังบรรยาย เทียบกับกู่ถิงที่สั่งสอนนางทั้งวี่ทั้งวัน เทียบกับไท่เหยาที่ทักทายอย่างสุภาพ และบรรดาศิษย์พี่ทั้งหลายที่พูดจาน่าเบื่อเหล่านั้น เซ่าอี๋เป็นคนที่ทำให้นางรู้สึกสนุกที่สุด

 

 

เซ่าอี๋จิบชาช้าๆ แล้วก็พลันสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เขามองไปยังใต้โต๊ะแล้วก็เห็นน้ำแกงบำรุงหนึ่งก้อนถูกแช่แข็งแปะเอาไว้ใต้โต๊ะ

 

 

“นี่คือ? ” เขาเงยหน้าขึ้นไปมองนาง

 

 

เสวียนอี่ไม่เปลี่ยนสีหน้า “เป็นน้ำใจของศิษย์พี่กู่ถิงและศิษย์พี่หญิงจื่อซี ศิษย์พี่เซ่าอี๋ระวังหน่อย อย่าทำเสียเรื่องเชียว”

 

 

เซ่าอี๋หลุดหัวเราะออกมาทันใด ราะไร้เสียงน่อย อย่าไ”เจ้ากลับแช่แข็งน้ำใจของพวกเขาจนกลายเป็นก้อนน้ำแข็งเชียวหรือนี่”

 

 

เทพรับใช้ที่เฝ้าอยู่ด้านหนึ่งราวกับค้นพบความลับใหญ่ ตะโกนออกมาว่า “อ๋า! น้ำแกงบำรุงนี่! “

 

 

เสวียนอี่มองเขาแล้วยิ้ม สายตาแลดูชั่วร้ายอยู่บ้าง “ทำอย่างไรดี ความลับของข้าถูกเจ้ารู้เข้าเสียแล้ว”

 

 

เทพรับใช้รีบถอยหลังไปหลายก้าว พูดติดอ่างว่า “ท่าน ท่านจะทำอะไร…”

 

 

เสวียนอี่มองไปที่คิ้วตาจมูกและปากของเขา มองอย่างจริงจังและเต็มไปด้วยไปรังสีสังหาร “ข้าจะนับถึงสาม หากว่าเจ้ายังไม่ไป ข้าจะตัดลิ้นของเจ้าซะ เจ้าจะได้ไม่เอาเรื่องนี้ไปโพนทะนา หนึ่ง สอง…”

 

 

เขาร้อง “ว้าก! ” ออกมาแล้วร้องไห้โฮ หันหน้าวิ่งหนีไปจากตำหนักน้ำแข็ง

 

 

เสวียนอี่หัวเราะจนห่วงทองบนศีรษะคลายออก นางใช้มือข้างหนึ่งจับเอาไว้พลางหมุนตัวกลับไป กลับพบว่าเซ่าอี๋กำลังใช้มือลูบก้อนน้ำแข็งนั้น ไม่ถึงชั่วพริบตา ก้อนน้ำแข็งน้ำแกงบำรุงก็กลายเป็นเถ้าถ่านสีดำ หยดลงไปบนพื้นหิมะ

 

 

“ข้าช่วยทำลายหลักฐานให้เจ้า” เขาขยิบตาให้นาง

 

 

เสวียนอี่หยิบเอาขนมบัวไป๋เฉ่าที่ตัวเองไม่ค่อยชอบกินชิ้นหนึ่งยื่นให้กับเขาด้วยความนอบน้อม”ขอบคุณศิษย์พี่เซ่าอี๋มาก”

 

 

เขาเองราวกับไม่ได้สังเกตเห็นโดยสิ้นเชิง รับมันมาแล้วส่งเข้าปากพลางถามอย่างไม่ใส่ใจว่า “อาการบาดเจ็บของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เลือดยังไหลออกมาอีกหรือเปล่า”

 

 

“ดีมากแล้ว” นางตอบอย่างขอไปที แล้วปัดฝุ่นผงบนมือออก

 

 

เซ่าอี๋ยิ้มแล้วลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มนางขึ้นมา เดินเยื้องย่างไปทางตำหนักเหอเต๋อ จู่ๆ ก็เอ่ยว่า “ควรจะหายเร็วกว่านี้ถึงจะถูก”

 

 

เสวียนอี่ชะงักไปชั่วขณะ พูดตามตรง อาการบาดเจ็บของนางหายเร็วกว่าที่คิดเอาไว้มาก ฉีหนานกล่าวว่าจะต้องใช้เวลาถึงสามสิบปีจึงจะสมานกันดี แต่ว่าตอนนี้เพิ่งจะผ่านไปแค่สามเดือน ตรงบาดแผลของนางก็เริ่มมีเนื้อใหม่งอกขึ้นมาแล้ว และกำลังจะดีขึ้นเรื่อยๆ นี่เป็นเรื่องอัศจรรย์ที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

 

 

“ทำไม” นางเหลือบมองเขาแล้วถาม

 

 

เซ่าอี๋หันไปมองนาง “เพราะว่าเจ้าดิ่มน้ำใจของศิษย์พี่กู่ถิงกับศิษย์พี่หญิงจื่อซีไปตั้งมากแล้วนี่”

 

 

ถ้าน้ำแกงนั้นได้ผลก็ผีหลอกแล้ว เสวียนอี่พิงกับหน้าอกเขาแล้วเริ่มปั้นหิมะเป็นรูปดอกไม้เล่น

 

 

กลิ่นอายบนร่างของเซ่าอี๋ไม่เหมือนกับกลิ่นน้ำหมึกบนร่างของไท่เหยา และไม่เหมือนกับกลิ่นของต้นไม้ใบหญ้าบนร่างของกู่ถิง บนร่างของเขาเป็นกลิ่นหอมหวาน จนนางถึงขนาดสงสัยว่าเขาแอบเอาขนมซ่อนเอาไว้ในแขนเสื้อ

 

 

เสวียนอี่จับแขนเสื้อของเขาแล้วชำเลืองมองเข้าไปด้านใน ด้านในว่างเปล่าไม่มีอะไร ทำให้นางผิดหวังมาก

 

 

“เจ้าปลาดุกอุยน้อยนี่หนักจริงๆ แถมยังไม่ชอบอยู่เฉยๆ อีก” เซ่าอี๋เดินไปบ่นไป ดันนางขึ้นมาอีก

 

 

พูดว่านางหนักอีกแล้ว ครั้งนี้เสวียนอี่ไม่แม้แต่จะเหลือบตา นางกล่าวเรียบๆ ว่า “ศิษย์พี่เซ่าอี๋อ่อนปวกเปียกเกินไปแล้ว ข้าว่าท่านต้องพิจารณาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้ร่างกายบ้างแล้ว”

 

 

เซ่าอี๋ถูกนางหาว่า “อ่อนปวกเปียก” เป็นครั้งที่สอง ก็หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ปากเจ้านี่นะ จริงๆ เลย”

 

 

เสวียนอี่ยังคงไม่สนใจเขา แล้วก้มหน้าก้มตาปั้นดอกไม้ต่อไป

 

 

ขาทั้งสองข้างของนางพาดไปที่แขนของเขา ขานางเล็กเรียว ชายกระโปรงรูปดอกชาสีสายัณห์นั้นพลิ้วไปมา ผมกระเซิงของนางประดับไปด้วยวงแหวนสีทองระยิบระยับ ใบหน้าของนางใสและเรียบเนียนราวกับกระเบื้องเคลือบ ไม่จำเป็นต้องผลัดแป้งทาคิ้วนางก็งดงามโดยธรรมชาติแล้ว

 

 

ช่างเจริญหูเจริญตาโดยแท้ น่าเสียดายที่เขาไม่มีใจจะไปเกี้ยวปลาดุกอุยน้อยตระกูลจู๋อินผู้นี้

 

 

เซ่าอี๋ถอนหายใจอย่างนึกเสียดาย พลันได้ยินเสียงนกร้องกังวานใสดังเข้ามา ไม่นานก็มีนกกระเต็นตัวเล็กสีครามทั้งตัวบินเข้ามา บินวนเวียนล้อมรอบร่างเขาพร้อมกับร้องเพลง ที่ขาของมันมีห่วงทองแดงรัดเอาไว้หนึ่งวง ในนั้นมีผ้าแพรผืนบางสีขาวที่ไม่รู้ทบกันกี่ชั้นอยู่

 

 

พอดึงออกมา ผ้าแพรสีขาวผืนบางก็กางออก ในนั้นเป็นภาพวาดของเทพธิดาในชุดขนห่านสีสันงดงามคนหนึ่ง มวยผมดำขลับ รูปโฉมงดงามหยาดเยิ้ม

 

 

บนภาพยังมีกลอนตัวเล็กเขียนเอาไว้บรรทัดหนึ่งว่า “บุรุษยอดรักที่แสนเจ้าเล่ห์ ไม่ยอมพูดคุยกับข้าแล้ว และเป็นเพราะท่าน แม้แต่ข้าวข้าก็กินไม่ลงแล้ว[1]”

 

 

เซ่าอี๋จ้องมองเทพธิดาในภาพอยู่นาน แล้วจึงถอนหายใจออกมา “น่าเสียดายที่ทะเลบูรพาไกลเกินไปและข้าเองก็เริ่มเอียนแล้วด้วย”

 

 

“ใช่องค์หญิงใหญ่ของเทพมังกรแห่งทะเลบูรพาผู้งดงามคนนั้นหรือเปล่า” เสวียนอี่ถามอย่างสนใจใคร่รู้

 

 

เซ่าอี๋ยิ้มยั่วเย้าแล้วเอาแถบผ้าเก็บไว้ในอกเสื้อ “ครั้งที่แล้วเรียกให้เจ้าไปดูเจ้าก็ไม่ไป ครั้งนี้ข้าให้เจ้าดูไม่ได้แล้ว”

 

 

คิดไม่ถึงเลยว่าเขากลับจับองค์หญิงใหญ่ของเทพมังกรทะเลบูรพาผู้นั้นไว้ได้จริงๆ

 

 

เสวียนอี่เผยสีหน้าเลื่อมใสอย่างหาได้ยากออกมา เอ่ยออกมาจากใจจริงว่า “ศิษย์พี่เซ่าอี๋ ท่านร้ายกาจมากจริงๆ “

 

 

ฟูหลัวกับเหยียนสยาทะเลาะกันแทบตายเพื่อเขา คนหนึ่งต้องถอนหมั้น อีกคนต้องลงไปโลกเบื้องล่างเพื่อตัดบ่วงรัก แต่ว่าเขากลับไปเสพสุขอยู่กับปีศาจสาวที่โลกเบื้องล่าง ไม่เพียงเท่านั้น ขนาดองค์หญิงใหญ่ของเทพมังกรทะเลบูรพายังมาหลงงมงายกับเขาอีก

 

 

นางให้สามคำ ‘ยอดเยี่ยมมาก’

 

 

เซ่าอี๋ยิ้มจนตาหยีแล้วกล่าวเสียงนุ่มว่า “ข้าจะถือว่าเจ้ากำลังชมข้า ปลาดุกอุยน้อยชมเกินไปแล้ว”

 

 

พูดแล้วเขาก็วางนางลงบนเบาะนั่งเบาๆ ถึงตำหนักเหอเต๋อแล้ว เขามองไปรอบๆ แล้วพลันกล่าวอย่างแปลกใจว่า “ทำไมเทพฝูชางถึงไม่อยู่ที่นี่เล่า”

 

 

เสวียนอี่ส่ายศีรษะอย่างไม่รับรู้ แล้วพลิกหน้าตำราของตัวเองต่อไป

 

 

นางไม่รู้ว่าฝูชางกำลังทำอะไรอยู่ถึงได้ไม่มาฟังบรรยาย แต่ได้ยินพวกศิษย์พี่กู่ถิงพูดว่า เหมือนการลงไปที่โลกเบื้องล่างครั้งนี้จะทำให้วิถีกระบี่ของเขาเลื่อนขั้น ถึงได้ขอลาหยุดไปสักระยะ เขาไม่อยู่ก็ดีแล้ว หนึ่งเดือนกว่านี้ไม่รู้ว่านางจะมีความสุขขนาดไหน

 

 

ไม่นานมหาเทพไป๋เจ๋อก็มาถึง ก่อนที่จะได้ฟังเขาบรรยาย เสวียนอี่ยังรู้สึกตั้งตารอคอยอยู่บ้าง แต่ว่าพอได้ฟังเขาบรรยายแล้วนั้น นางกลับรู้สึกเพียงว่าตัวเองง่วงงุนอยากจะหลับแล้ว

 

 

ตั้งแต่ต้นจนจบนางหยิบตำราเล่มนั้นขึ้นมาแล้วพลิกไปพลิกมา ทั้งยังจับมันมาอ่านแบบกลับหัว เรียกได้ว่าน่าเบื่อหน่ายมาก ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเขาจะต้องจงใจแน่ๆ รอให้เหล่าลูกศิษย์เบื่อจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว เขาก็จะกล่าวว่า”จบบทเรียน” ได้อย่างไร้ที่ติ และให้พวกเขาสมัครใจยอมเป็นเด็กติดตามเขาแต่โดยดี

 

 

ตอนนี้นางคิดว่าไปเป็นเด็กติดตามยังน่าสนใจกว่าเสียอีก

 

 

เสวียนอี่ใช้แขนเสื้อปิดปากหาว แล้วมองไปรอบด้านอย่างเบื่อหน่าย ลูกศิษย์ในตำหนักเหอเต๋อส่วนมากก็ง่วงงุนเหมือนกันกับนาง มีเพียงพวกไท่เหยา จื่อซี และกู่ถิงแค่ไม่กี่คนที่ตั้งใจฟัง ส่วนเซ่าอี๋…เซ่าอี๋ก้มหน้าเขียนอะไรไม่หยุด

 

 

เขาจะขยันอะไรปานนี้

 

 

เสวียนอี่แอบยืดคอมองไปที่เขาแล้วก็เห็นว่า เขากำลังวาดรูปอยู่ คนงามบนกระดาษสีขาวนั้นเห็นเค้าโครงชัดเจนแล้ว บนหน้าผากประดับไข่มุก ชุดคลุมยาวแขนเสื้อกว้าง และกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับคีบดอกท้อไว้ที่มือด้วยท่าทางห่อเ**่ยว

 

 

ที่แท้เขาก็ทำลังวาดภาพตัวเขาเองอยู่

 

 

เซ่าอี๋ตวัดวาดกลีบดอกท้อกลีบสุดท้ายแล้วจึงวางพู่กันลง เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นแต่กล่าวว่า “ปลาดุกอุยน้อย ข้าวาดเหมือนหรือไม่”

 

 

ใครบอกว่าแค่เหมือน นี่เรียกว่าเขาแทบจะยกท่าทีเศร้าสร้อยตรอมใจของเขาลงมาได้อย่างสมจริงมากต่างหาก

 

 

เสวียนอี่พยักหน้า

 

 

เซ่าอี๋ขมวดคิ้วอย่างกลัดกลุ้ม “เขียนว่าอะไรดี ต้นอ้อสองริมฝั่งขึ้นเขียวชอุ่ม น้ำค้างสีขาวจับตัวเป็นน้ำแข็ง มีหญิงงามนางหนึ่ง กำลังชายตาสื่อรัก”

 

 

เสวียนอี่อดไม่ได้หลุดขำพรืดออกมา

 

 

เซ่าอี๋เขียนไปพลางก็กล่าวเสียงเนิบนาบไปพลางว่า “อย่าหัวเราะ เจ้าเองก็ต้องมีวันนี้เข้าสักวัน ฟ้าดินมีหยินหยาง ซือหลัว[2]ยังเลื้อยพันไปตามสะพาน[3] เวลายังอีกยาวไกล ใครจะชอบใจที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวคนเดียว ไม่แน่ว่าถึงตอนนั้นเจ้าอาจจะน้ำเน่ายิ่งกว่าข้าเป็นหมื่นเท่าก็ได้ อืม จากรูปโฉมของปลาดุกอุยน้อยแล้ว หากว่าให้โตขึ้นอีกหน่อย เกรงว่าคงมีเทพมาชมชอบมากมายแน่ ถึงตอนนั้น ดูสิว่าเจ้ายังจะหัวเราะข้าอีกไหม”

 

 

เสวียนอี่หมุนพู่กันในมือไปมา และก็อดคิดไปถึงภาพที่มีเทพมากมายต้องมาสยบแทบเท้านางขึ้นมาไม่ได้ ทั้งกู่ถิงเอย ไท่เหยาเอย ไหนจะฝูชางอีก ทุกคนต่างต้องมากอดขานางอยู่แทบเท้าเพื่อวิงวอนขอให้นางยิ้มให้

 

 

ผลคือ นางกลับหัวเราะดังขึ้นไปอีก

 

 

เสียงบรรยายบทเรียนของมหาเทพไป๋เจ๋อหยุดลงทันใด การกระทำนี้ทำให้เหล่าศิษย์ที่กำลังง่วงงุนทั้งหลายต่างก็มองมาที่เสวียนอี่

 

 

“มีอะไรน่าหัวเราะหรือ” มหาเทพไป๋เจ๋อถามขึ้น

 

 

 

 

 

 

[1]เป็นกลอนที่แสดงถึงชายคนรักจงใจหยอกเย้าหญิงสาวและจงใจไม่สนใจนาง หญิงสาวคิดถึงชายหนุ่มมาก จนกินข้าวไม่ลง และบ่นถึงความร้ายกาจของชายหนุ่ม

 

 

[2]ซือหลัว : พืชไม้เลื้อยชนิดหนึ่ง

 

 

[3]ซือหลัวพันไปตามสะพาน : เป็นการเปรียบเปรยถึงการที่ไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว ต้องมีคู่ที่คอยอยู่ด้วย

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด