จิวโมไป๋แกล้งทำท่าทางมึนงงถามกลับ

“ไปไหน?”

“ฮึฮึ! คุณลุงนี้ไร้เดียงสาจริงๆ”สาวผมน้ำตาลสั้นหัวเราะคิกคัก

จิวโมไป๋ลูบหัวอย่างเก้อเขิน

กว่าจะรู้ตัวแขนของเขาถูกเด็กสาวจับพวกเธอพาเข้าไปยังทางที่เล็กลงจากทางเดินหลัก แต่ก็มีผู้คนผ่านไปมาอย่างคึกคัก

จิวโมไป๋แกล้งทำเป็นเดินโซเซเล็กน้อย เหล่าเด็กสาวหัวเราะคิกคักผยุงจิวโมไป๋ให้เดินตรง

จิวโมไป๋ก้มหน้าหลับตาไร้เรี่ยวแรง

เขาถูกพามาที่อาคาร 3 ชั้นสุดซอย บริเวณนี้ผู้คนบางตาแตกต่างจากเมื่อครู่ที่มีผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างคึกคัก ราวกับว่าสถานที่แห่งนี้มีอะไรบางอย่างกันไม่ให้คนเข้ามา

จิวโมไป๋ถูดพาเข้าไปในอาคาร ก่อนที่เขาจะถูโยนกองลงที่พื้น บริเวณรอบๆมีชายวัยกลางคน ชายหนุ่ม เด็กวัยรุ่นนอนสลบไม่ได้สตินับ 10 คน

“พวกเราได้คบจำนวนแล้ว รีบติดต่อท่านเทพให้มารับพวกเขาไป พวกเราปล่อยให้พวกเขาอยู่ที่นี่นานไม่ได้”หญิงสาวผมสีน้ำตาลพูดด้วยความระแวง

“ไม่กี่วันมานี้มีผู้บ่มเพาะพลังที่แข็งแกร่งสอบถามการหายตัวไป ถ้าเรายังไม่เปลี่ยนสถานที่พวกเราจะต้องถูกพบตัว”หยิงสาวผมสั้นพูด

หยิงสาวทั้งห้าพูดกระซิบเสียงเบา แต่จิวโมไป๋ที่แกล้งนอนสลบได้ยินชัดเจน

เทพ? หายตัว?

หรือว่า

จิวโมไป๋ลอบถอนหายใจ เขาไม่คิดเลยว่าโชคของเขาจะดีอย่างนี้ แค่เดินเล่นเขาก็พบร่องลอยของภารกิจ

ก่อนการเกิดใหม่เขามีแต่พบความโชคร้ายไม่เคยพบโชคดีมาก่อน

ตั้งแต่ย้อนเวลาเขาสร้างความดี กำจัดความชั่วมากมาย มันอาจจะส่งผลดีกับโชคของเขา?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็นึกถึงคำพูดของเจ้าอาวาสหงหมิงเกี่ยวกับบุญของเขาได้

หรือว่ามันเกี่ยวกันจริงๆ

จิวโมไป๋นอนรอดูว่า เทพที่ว่าคืออะไร

เวลาผ่านไปไม่ถึง 10 นาที

เหล่าหญิงสาวลุกขึ้นพร้อมกัน

“ท่านเทพ!”

จิวโมไป๋ขมวดคิ้วจิตสัมผัสของเขาไม่พบว่ามีใครเข้ามาในอาคารแล้วเด็กสาวกำลังพูดกับมคร?

ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงเบาๆ เหมือนเสียงกระพือปีก ก่อนที่จะมีเสียงแหวกอากาศแทงลงมายังจุดที่เขานอนอย่างรุนแรง!

จิวโมไป๋พลันลืมตาขึ้นหมุนตัวหลบไปด้านข้าง

ฉึก! เสียงของแหลมคมแทงลงดังขึ้นในวินาทีที่เขาหลบ

เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาก็เห็นร่างสีดำสูง 2 เมตร ด้านหลังมีปีกนกสีดำกางออกกว้าง 4 เมตร ส่วนหัวเป็นอีกา มือถือหอกด้ามจับสีแดงสด

คาราสุเท็นงุ!

จิวโมไป๋นึกถึงตำนานปีศาจของประเทศเกาะที่เคยได้ยินมา

คาราสุเท็นงุไม่ให้จิวโมไป๋ได้ตั้งตัว มันกระพือปีกพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว หอกในมือแทงออกอย่างแม่นยำหมดจด บ่งบอกถึงประสบการณ์ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง

จิวโมไป๋ถอยร่นหลบคมหอก เมื่อเห็นจังหวะเข้าก็ปัดหอดออกข้างและพุ่งเข้าโจมตีทันที

คาราสุเท็นงุไม่เสี่ยงปะทะ มันอาศัยปีกเร่งความเร็วหลบการโจมตีของจิวโมไป๋ด้วยท่าทางพิสดาร ก่อนที่มันจะหันกลับมาแทงหอกออกมาอย่างรวดเร็วกฎแห่งธาตุลมหลอมรวมกับคมหอก คลื่นหอกสีเขียวอ่อนพุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วสูง

จิวโมไป๋ยกระดับพลังขึ้นส่วนหนึ่ง ก่อนจะฟาดฝ่ามือคลืนพลังกระแทกคมหอกแดงออกไป

คาราสุเท็นงุควงหอกเป็นวงกลมก่อนจะฟาดออกไป เคียวสายคมนับสิบโจมตีเข้าไปพร้อมกัน

จิวโมไป๋ถอยหลังหลายก้าวมือก็ฟาดออกไปสะลายการโจมตีทั้งหมด เขาไม่สามารถใช้การโจมตีรุนแรงได้ เพราะอาจจะทำให้คนที่ไม่ได้สติที่นอนอยู่บนพื้นถูกลูกหลงจนบาดเจ็บ

เขาถอยมายืนอยู่หน้าทางออก พลางมองร่างของคาราสุเท็นงุด้วยความสงสัย เพราะเขาตรวจสอบร่างของอีกฝ่ายแล้ว เขามั่นใจว่าคาราสุเท็นงุไม่ได้เป็นวิญญาณชั่วร้ายหรือปีศาจ แม้ว่าเขาจะเห็นกรรมชั่วจำนวนมากจากร่างของมัน แต่มันก็เป็นกรรมชั่วที่เกิดจากการทำบาป ไม่เกี่ยวกับเผ่าพันธุ์

ที่คาราสุเท็นงุมีรูปร่างอย่างนี้ เขาอาจเป็นผู้ปลุกสายเลือด เหมือนคนของทวีปตะวันตกก็ได้

เมื่อได้ข้อสรุปแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอ้อมมืออีก แม้จะไม่สามารถใช้กระบวนท่าโจมตีรุนแรงได้ มันก็มีหลายวิธีที่จะจัดการกับอีกฝ่าย

คาราสุเท็นงุเห็นว่าจิวโมไป๋ยืนอยู่หน้าทางออก มันคิดว่าจิวโมไป๋กำลังหนี มันจึงพุ่งเข้าโจมตีอย่างรุนแรง กฎแห่งธาตุลมห่อหุ้มทั่วร่างความเร็วพลันเพิ่มขึ้นหลายเท่า คมหอกแทงออกดป็นคมหอกนับร้อยเข้าโจมตี

จิวโมไป๋ถอยหลังเล็กน้อย คมหอกเฉียดใบหน้าของเขาไปเพียงหนึ่งคืบ ก่อนที่เขาจะโบกมือเถาวัลย์สีเขียวพุ่งขึ้นมาจากพื้นล้อมร่างของคาราสุเท็นงุ เถาวัลย์รัดแน่นทั่วร่างจนไม่สามารถขยับได้

“ท่านเทพ!”

“ปล่อยท่านเทพออกมานะ!”

เหล่าหญิงสาวกรีดร้อง มือถืออาวุธมีคมเข้าโจมตี

จิวโมไป๋โบกมือทำให้เหล่าหญิงสาวสลบ ก่อนที่เขาจะเดินอย่างช้าๆไปที่คาราสุเท็นงุ

“พูดออกมา! ว่าแกเอาคนที่ถูกลักพาตัวก่อนหน้าไปที่ไหน!”จิวโมไป๋กลายเป็นสายสืบตะโกนเสียงดัง

คาราสุเท็นงุนิ่งเงียบไม่พูดอะไร

จิวโมไป๋ยิ้มเหี้ยมคว้าหอกแดงออกมาไว้ในมือของมัน

คาราสุเท็นงุเหลือบมองจิวโมไป๋อย่างดูแคลน

จิวโมไป๋ยิ้มเย็นแทงหอกไปที่ขาขวาของคาราสุเท็นงุลึกจนทะลุไปอีกด้าน

“อ๊าาาากกก”คาราสุเท็นงุกรีดร้อง

จิวโมไป๋ดึงหอกกลับก่อนจะแทงหอกไปที่ขาอีกข้าง

คาราสุเท็นงุกรีดร้องสุดเสียงร่างกายดิ้นไปมาจนหอกหลุดจากขา

“ฉันถามอีกครั้งว่าแกเอาคนไปซ่อนที่ไหน!”

คาราสุเท็นงุมองจิวโมไป๋อย่างดุร้าย มันปิดปากเงียบ ไม่สนใจความเจ็บปวด

เห็นดังนั้นจิวโมไป๋ก็โบกมือข่ายอาคมปิดพื้นที่ไม่สามารถมองเขามาได้

“งั้นมาดูกันว่าแกจะทนได้นานแค่ไหน!”จิวโมไป๋กล่าวด้วยรอยยิ้มเหี้ยม

เห็นท่าทางของจิวโมไป๋ ร่างของคาราสุเท็นงุสั่นสะท้านอย่างรุนแรงด้วยความกลัว

—