LS ตอนที่ ๙ พจนานุกรมแห่งต้าฮั่น

เมื่อแม่บ้านหลี่ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอก​ นางก็รีบออกมาจากครัวเดินเข้ามายังเรือนอาศััยและถามด้วยสีหน้าตกใจ​ “คุณหนู​ ทำไมวันนี้กลับมาเร็วล่ะเจ้าคะ?”

ซูเอ้อร์หยายิ้มเจื่อนและอธิบาย​ “ไม่มีอะไรจ้ะ​ ท่านแม่สองมาหาพี่ชายใหญ่​ ก็เลยเป็นการไม่ฉลาดนักที่จะอยู่ที่นั่น​ ข้าก็เลยกลับมาก่อน​ แม่บ้านเจ้าคะ​ กลางวันนี้มีอะไรกินบ้างหรือจ๊ะ”

แม่บ้านหลี่รู้สึกประหลาดใจ​ นางปัดฝ่ามือทั้งสองเข้ากับตัวแล้วถอดผ้ากันเปื้อนออกรีบรุดตรงมาหาและจับมือซูเอ้อร์หยา ​ มองนางและถามอย่างร้อนใจ​ “ฮูหยินสองไม่ได้ทำอะไรคุณหนูใช่ไหมเจ้าคะ?”

“ไม่จ้ะ​ พี่ชายใหญ่อยู่ที่นั่นด้วย” ซูเอ้อร์หยาเอ่ยพลางหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน

“อนิจจา…”

แม่บ้านหลี่ถอนหายใจ​ ไม่ว่าคุณชายใหญ่จะมีเจตนาดีเพียงใด​ เขาก็ยังเป็นบุตรชายของฮูหยินสอง​ เมื่อใดที่คุณชายเข้าใจในวิถีทางโลกมากขึ้น​ เขาก็อาจไม่สนใจคุณหนูสองมากนัก

ความคิดเหล่านี้อยู่ในใจของแม่บ้านหลี่มานาน​ เป็นเพียงเพราะซูเอ้อร์หยามีความสุขมากในตอนนี้นางจึงไม่อยากพูดอะไรออกมา

หลังอาหารกลางวัน​ ซูเอ้อร์หยาหยิบกิ่งไม้ในสวนมาฝึกขีดเขียน​ แม่บ้านหลี่ส่ายหน้าพลางยิ้ม​ คิดว่านางกำลังเล่นอยู่​ ซูเอ้อร์หยาฝึกเขียนจนกระทั่งเย็น​นางจึงได้สะบัดแขนอันเมื่อยล้าและหยุดพัก

หลังฝึกหนักมาหนึ่งเดือน​ นางก็จำคำสำคัญอย่างแรกของตำราซวงกงได้ทั้งหมด​ ในชีวิตชาติที่แล้วนางเข้าใจมันอยู่แปดส่วน​ของตำราซวงกง​ มันคงไม่มีปัญหาหากจะฝึกในตอนนี้

แต่เพื่อให้อยู่ในความปลอดภัย​ นางอยากจะรอจนกระทั่งเข้าใจมันทั้งหมด

“น้องสอง​ ข้ามาหาเจ้า!”

ทันใดนั้นประตูเรือนก็มีเสียงเคาะ​ และเสียงของซูชิงถานก็ดังจากด้านนอกประตู​ ซูเอ้อร์หยาพลันทิ้งกิ่งไม้ในมือแล้วเปิดประตู

ซูชิงถานเมื่อเห็นใบหน้าผ่องใสของซูเอ้อร์หยาแล้ว​ก็ยิ้ม​ เขาแตะหน้าผากของซูเอ้อร์หยาแล้วเอ่ยขึ้น​ “เจ้าไม่โกรธใช่ไหมน้องสาว? ท่านแม่ข้า​นางแค่คิดถึงข้า​ นางไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิเจ้านะ”

ซูเอ้อร์หยาโบกมือ​ “ข้าสบายดีเจ้าค่ะ​ ท่านแม่สองทำแบบนั้นเพื่อท่าน”

“เจ้าช่างเอาใจใส่นัก” เขาไขว้มือไว้ด้านหลังแล้วก็เผยให้นางเห็นของในมือตอนนี้พลางเอ่ย​ “ดูสิว่าข้าเอาอะไรมาให้เจ้า”

ซูชิงถานถือสำเนาหนังสือรวมศัพท์อย่างง่ายเล่มหนาในมือของเขา​ ปกหนังสือดูงดงามกว่าเล่มที่ซูเอ้อร์หยาอ่านในตอนที่เรียนเมื่อก่อนหน้าเสียอีก

พจนานุกรมแห่งต้าฮั่น!

ซูเอ้อร์หยาอึ้งไป​ นางเคยเห็นหนังสือเล่มนี้มาก่อน​ ในชาติที่แล้วสามีพิการของนางเคยใช้มันสอนนาง

“นี่คือพจนานุกรมที่รัฐบาลแห่งต้าฮั่นประกาศใช้​ และมันก็ครอบคลุมคำศัพท์และคำแปลมากที่สุด​ มันมีสถาบันศึกษาพิเศษอยู่ในที่ว่าการจังหวัดที่ข้ากำลังจะไป​ พจนานุกรมนี้ข้าเลยไม่ได้ใช้อีกต่อไป​ ข้าจะให้มันกับเจ้าในวันนี้​ ท่านแม่ไม่ปล่อยให้เจ้าออกไปร่ำเรียนวิชา​ เจ้าต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองนะ”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่ใหญ่! “

ซูเอ้อร์หยาหยิบพจนานุกรมอย่างระมัดระวัง​ราวกับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า​ แปดบทสุดท้ายของตำราซวงกงเต็มไปด้วยอักษรใหม่ๆ​ ซึ่งยากที่จะเข้าใจ​ หนังสือเล่มนี้จึงเป็นตัวช่วยที่นางต้องการโดยแท้

“มันก็แค่หนังสือ​ เจ้าจำเป็นต้องดีใจขนาดนี้เลยเหรอ?”

เห็นดวงตาของน้องสาวสองเป็นประกาย​ ซูชิงถานก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่พี่ใหญ่ให้ข้าเจ้าค่ะ​ ข้าดีใจมากจริงๆ”

ซูเอ้อร์หยายิ้มอย่างเป็นสุข​ หัวใจของซูชิงถานอุ่นซ่าน​ นางช่างเป็นเด็กสาวไร้เดียงสาจริงๆ

เวลาผันผ่านไป​ ซูชิงถานเรียนบทกวีและฝึกวรยุทธ์อยู่ทุกวันเป็นเวลาสองเดือน​ เป็นเวลาไม่ถึงเดือนก่อนการชิงตำแหน่งผู้ตรวจการจะประกาศ​ ซูฮ่วนหลีตอนนี้มาที่เรือนตะวันออกเพื่ออบรมชี้แนะบุตรชายและช่วยเขาทบทวนการเล่าเรียนต่างๆ

แต่เขาก็ยังตื่นเต้นมาก

ปีที่แล้วเขาเสียโอกาสครอบครัวไปเกือบครึ่ง​ ผู้พิพากษาเมือง​หลี่ซานเป่าช่างละโมบไม่รู้จักพอ​ หากราคาที่ตระกูลอื่นเสนอมีค่ามากกว่า​ ก็จะมีตำแหน่งของชิงถานเป็นเดิมพัน

“อย่าเป็นห่วงมากนักเลยขอรับ นายท่าน คุณชายมีความรู้ความสามารถทั้งในด้านศิลป์และศาสตร์วรยุทธ์ ท่านมีตำแหน่งเสมอกันกับเหล่าชายหนุ่มในจังหวัด หากหลี่ซานเป่ามีความละโมบไม่หยุดและเลือกใครสักคนมาเพราะสินบนอย่างเดียว คุณชายก็สามารถตรงไปที่เมืองหลวงเพื่อเข้าร่วมการประลองวรยุทธ์ได้นะขอรับ!” พ่อบ้านเก่าแก่เอ่ย

ซูฮ่วนหลีแค่นเสียงเย็นชา “เจ้าจะรู้อะไร? มันยิ่งยากกว่าในจังหวัดเสียอีก และหนทางดาบก็อันตราย หลายปีผ่านมาคนจำนวนมากไปที่นั่นเพียงเพราะเสียมือกับเท้า! อาถานเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลซู ข้าจะไม่ยอมให้เขาลงไปเสี่ยงแบบนั้นแน่!”

“แต่นายท่านหลี่…” พ่อบ้านเก่าแก่ดูกังวลและถอนหายใจ “เราจะทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อีกขอรับ?”

ซูฮ่วนหลี่โมโหอย่างมาก ตระกูลซูจะไม่ตกที่นั่งลำบากแบบนี้ถ้าหากว่าซูจื่อเผยไม่ทำสิ่งที่นางทำไปเมื่อปีที่แล้ว

*ก๊อก ๆ*

ในตอนนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูเบา ๆ ด้านนอกประตูเรือน “ท่านพ่อ เอ้อร์หยาเองเจ้าค่ะ ข้ามาเพื่อนำของว่างมาให้ท่าน” น้ำเสียงไพเราะเอ่ย

เอ้อร์หยา?

ซูฮ่วนหลีย่นคิ้ว ทำให้พ่อบ้านรีบอธิบาย “ฮูหยินหนึ่งกับคุณหนูสาม…คุณหนูสองได้รับบาดเจ็บสาหัสและกำลังพักรักษาตัวอยู่ที่เรือนฝั่งตะวันออกขอรับ”

“หืมมม! ไร้สาระ!”

ซูฮ่วนหลีที่โมโหอยู่ก่อนแล้วพอได้ยินพ่อบ้านเอ่ยถึงบุตรสาวคนที่สามของเขา ซูจื่อเผย เขาก็ยิ่งทวีความโกรธมากขึ้น

จากนั้นซูเอ้อร์หยาก็ผลักประตูเข้ามาพร้อมกับถาดใบหนึ่ง นางวางถาดบนโต๊ะน้ำชาข้างกายซูฮ่วนหลี่

“ท่าน…ท่านคือคุณหนูสองหรือขอรับ?”

พ่อบ้านเบิกตากว้างอย่างตกใจราวกับเห็นซูเอ้อร์หยาเป็นครั้งแรก