เมื่อซูฮ่วนหลี่ได้ยินดังนั้น​ ใบหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดจนถึงขีดสุด

 

จูเหยียนทำบ้าอะไรอยู่?

 

“พ่อบ้าน!”

 

หลังจากซูฮ่วนหลี่ตะโกน​ พ่อบ้านก็รีบเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเหงื่อท่วมศีรษะ​ “นายท่านมีคำสั่งอะไรหรือขอรับ? รถม้าที่จะเดินทางไปร้านผ้าไหมชำรุด​ ข้าเลยต้องวิ่งหาคนมาซ่อมน่ะขอรับ”

 

เห็นเสื้อคลุมของพ่อบ้านชุ่มไปด้วยเหงื่อ​ ซูฮ่วนหลี่ก็ไม่ได้ตำหนิเขาและทำเพียงพูดว่า​ “ไปที่เรือนตะวันตกแล้วพาเอ้อร์หยามาที่นี่”

 

คุณหนูสองกลับไปที่เรือนตะวันตกแล้วหรือ?

 

พ่อบ้านชราประหลาดใจ​ แต่เมื่อเห็นฉีเซี่ยนชิงเขาก็เข้าใจในทันที​ เขารีบรุดไปยังเรือนตะวันตกอย่างร้อนใจโดยไม่เอ่ยอะไรและลืมเรื่องรถม้าเสียสนิท

 

“นายท่าน​ เอ้อร์หยาเป็นศิษย์ของข้า​ ข้ารู้สึกเป็นห่วงนางยิ่งนัก​ ข้าจะไปพร้อมกับพ่อบ้านด้วย”

 

ฉีเซี่ยนชิงสะบัดแขนเสื้อ​และตามพ่อบ้านชราไป

 

ซูฮ่วนหลี่จ้องมองท่านหมอฉีด้วยตาเบิกกว้าง​ เหตุที่เขาสั่งให้พ่อบ้านตามหาตัวเอ้อร์หยาก็คือเขาจะได้จับตาดูฉีเซี่ยนชิงด้วยตัวเอง​ ความอับอายของตระกูลเขาต้องไม่ถูกเปิดเผยต่อสาธารณชน​ แต่ตาเฒ่าคนนี้กลับจากเขาไปยังเรือนตะวันตกเสียนี้!

 

นี่มันน่าขันนัก!

 

ซูฮ่วนหลี่รู้สึกโมโหและวิ่งตามเขาไป

 

จากเรือนหลักตระกูลซูมาที่เรือนตะวันตก​ ทุกคนจะต้องผ่านสนามใหญ่สองสนามและทางเดินยาวสายหนึ่ง​ ปกติมันใช้เวลานานประมาณหนึ่ง​ แต่ครั้งนี้พ่อบ้านชรากับฉีเซี่ยนชิงกำลังรีบ​ พวกเขามาถึงประตูใหญ่ของเรือนตะวันตกภายในสามเค่อเท่านั้น​

 

เพี๊ยะ!!

 

พวกเขาเพิ่งเข้าไปในเรือนตะวันตก​ แล้วก็ได้ยินเสียงฟาดแส้ดังมาจากทางตะวันตกเฉียงใต้ของสวน​ ชายชราทั้งสองรู้สึกขนลุกเกรียวขึ้นมาทั่วกาย

 

“ไม่นะ​ ผู้สืบทอด(คุณหนูสอง)​ ของข้าตกอยู่ในอันตราย!”

 

ชายทั้งสองมองหน้ากันและใช้วิชาตัวเบาเหาะไปยังทางตะวันตกเฉียงใตอย่างไม่รู้ตัว

 

หลังผ่านซุ้มประตูโค้งมาได้​ กองเสื้อผ้าสกปรกก็ปรากฏในสายตา​ แม่บ้านชราร่างท้วมผู้มีหลังและไหล่หนาทรงพลังกำลังเงื้อแส้ในมือขึ้น​ และแส้กำลังจะฟาดลงมา!

 

“หยุด!”

 

ฉีเซี่ยนชิงถลึงมองแส้​ จากนั้นเขาก็กำปลายแส้ไว้อย่างเร่งด่วนทันที​ ขณะเดียวกันพลังดำมืดก็เคลื่อนผ่านแส้เข้าไปในมือของแม่บ้านเจิ้ง​ พลังงานซัดนางกระเด็นจนกระแทกเข้ากับกองเสื้อผ้าสกปรกกลิ่นเหม็น

 

พ่อบ้านหลี่รู้สึกทึ่ง​ หากฉีเซี่ยนชิงไม่เผยตัวตอนนี้​ พ่อบ้านหลี่ก็คงไม่พบว่าฉีเซี่ยนชิงฝึกวรยุทธ์​ “ท่านเป็นใคร?”

 

ฉีเซี่ยนชิงย่อตัวลงสำรวจอาการบาดเจ็บของซูเอ้อร์หยา และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความร้าวราน​ แต่ดูเหมือนซูเอ้อร์หยาจะไม่เห็นเขา​ เนื่องเพราะนางกำลังจ้องมองที่ขนมปังข้าวโพดแตกหักและจมอยู่ในน้ำโคลน

 

“ตอบข้ามา!” น้ำเสียงของพ่อบ้านหลี่กระด้างขึ้น

 

ฉีเซี่ยนชิงตอบอย่างหมดความอดทน​ “หลี่หยิน​ ท่านเคยเป็นจอมยุทธ์ผู้มีชื่อเสียง​ แต่ตอนนี้กลับซ่อนตัวในตระกูลเล็ก ๆ​ และเป็นแค่พ่อบ้าน”

 

ดวงตาของหลี่หยินหดเกร็ง​ และเขาก็ก้าวถอยไปสองสามก้าว​ เขาไม่คิดเลยว่าชายตรงหน้าจะจำเขาได้เพียงแค่การกระทำไม่กี่อย่างของเขา​ คนกลุ่มนั้นไม่อาจปล่อยเขาไปได้เลยหรือ?

 

“อย่ากังวลไปเลยเจ้าหนุ่ม​ สำนักหยินโม่ถูกทำลายไปนานแล้ว​ ไม่มีใครมากังวลหรอกว่าหน่อเล็ก ๆ​ จะมีชีวิตอยู่หรือไม่” ฉีเซี่ยนชิงดูเหมือนสงบนิ่งแต่จริง ๆ​ แล้วโกรธเกรี้ยวราวกับภูเขาไฟกำลังจะระเบิด​ “ตอนนี้ข้าอยากรู้ว่า​ เป็นฮูหยินหนึ่งตระกูลซูใช่ไหมที่ทำร้ายผู้สืบทอดของข้า?”

 

เมื่อเขาพูดจบ​ เสียงฝีเท้าไม่เป็นจังหวะก็ดังมาจากด้านนอกซุ้มประตูโค้ง​ แม้หลี่หยินจะมีคำถามที่อยากถามอยู่มากมาย​ เขาก็ต้องหุบปากในตอนนี้

 

ผู้คนเดินตรงมายังประตูเรือน​ โดยมีซูฮ่วนหลี่อยู่ด้านหน้า​ ตามมาด้วยฮูหยินหนึ่ง​ ฮูหยินสอง​ ซูจื่อเผย​ และซูชิงฮ่าว​ เกือบทุกคนในตระกูลซูต่างเดินเข้ามา

 

“นายท่าน​ ฮูหยินทั้งสอง” พ่อบ้านหลี่ทำความเคารพและถ​อยไปข้าง ๆ

 

“เกิด…เกิดอะไรขึ้นที่นี่?​ เอ้อร์หยา…”

 

ซูฮ่วนหลี่เดินไปหาซูเอ้อร์หยาพร้อมมืออันสั่นเทา​ เขาเห็นเลือดสาดกระจายบนใบหน้าขาวราวเครื่องกระเบื้องเคลือบและเห็นรอยเลือดบนผิวขาวบนแผ่นหลัง​ เขาจำรอยยิ้มของนางในเรือนที่สดใสยิ่งกว่าดวงตะวันได้​ ปกติเขามักมีท่าทางเยือกเย็นสุขุม​ แต่คราวนี้เขาถึงกับหลั่งน้ำตา

 

เขากำลังอยู่ในความทุกข์ตรม!

 

“นายท่าน…”

 

จูเหยียนปิดปากด้วยความอัศจรรย์ใจ​ แววตื่นตระหนกฉายในดวงตา​อย่างยากจะปิดบัง​ สถานะของเอ้อร์หยาในใจของนายท่านเหมือนจะสำคัญยิ่ง​ เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

 

ฮูหยินสองอึ้งไปเช่นกัน​ นางหวาดกลัวมากขึ้นเมื่อเห็นจูเหยียน แม้นางจะได้ยินข่าวลือมาก่อนหน้านี้​ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นร่างบอบช้ำโชกเลือดของซูเอ้อร์หยา

 

“ผู้สืบทอดของข้า!” ฉีเซี่ยนชิงร้องอย่างน่าเวทนาราวกับรู้ว่าเพ​ิ่งเกิดอะไรขึ้น​ มือชราสั่นเทาปาดคราบเลือดและน้ำตาบนใบหน้าของซูเอ้อร์หยา​ “ใคร…ใครทำเรื่องนี้? ช่างชั่วช้ายิ่งนัก​ มันคนนั้นต้องเป็นคนบาปอย่างไม่น่าให้อภัย​ นางทำร้ายสาวน้อยอายุสิบสี่แบบนี้ได้อย่างไร? ข้าจะไปร้องเรียนกับทางการ!”

 

หลี่หยินมองพวกเขาด้วยความสับสน​ ถ้าเขาไม่เห็นแม่บ้านเจิ้งถูกฉีเซี่ยนชิงตบอย่างแรง​ เขาก็คงเชื่อสิ่งที่เขาเพิ่งพูด

 

เขาช่างแสดงเก่งเสียจริง

 

หลี่หยินหลุบตาลงราวกับเขาไม่เห็นมัน​ ฉีเซี่ยนชิงไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนของเขา​ เขาเองก็เช่นกัน​ ไม่อย่างนั้นตลอดหลายปีที่เขาซ่อนตัวก็จะกลายเป็นเรื่องสูญเปล่า

 

“ท่านจะร้องเรียนทางการไม่ได้นะ​ ไม่อย่างนั้นชื่อเสียงตระกูลซูเราจะต้องพังป่นปี้ไม่มีชิ้นดีแน่!”

 

ซูฮ่วนหลี่สะอึกสะอื้นอย่างหนักหลังฉีเซี่ยนชิงตวาด​ ฮูหยินหนึ่งได้ยินเขาแล้วก็มีสีหน้าไม่ดีนัก​ ดูเหมือนนายท่านจะยังเห็นแก่ความรักที่มีมาหลายปีอยู่

 

ฉีเซี่ยนชิงโกรธจัดจนใบหน้ากลายเป็นสีเทา​ เขาเอ่ยกระแทกกระทั้น​ “ดี​ ๆๆ! ซูฮ่วนหลี่ ข้าไม่คิดเลยว่าตระกูลซูจะเป็นแหล่งซ่อนตัวของคนชั่วช้า​ ท่านถึงกับปกป้องหญิงชั่วผู้ทำร้ายเด็กสาวตัวเล็ก ๆ​ ข้าเคยใจกว้างและเป็นคนตรงไปตรงมาตลอดชีวิตข้า​ ข้าจะไม่ยอมแพ้ในตอนนี้หรอก!”