LS ตอนที่ ๒๓

“ทั้งหมดนี้ก็เพื่อชื่อเสียงของตระกูลซูเรา​ ข้าทำได้แค่ปล่อยให้เจ้าได้มีเวลาข้องใจระยะหนึ่ง​ อีกอย่างหนึ่ง​ เจ้าส่งตัวแม่บ้านเจิ้งให้กับทางการได้ไหม?”

เห็นซูฮ่วนหลี่แสดงทัศนคติด้านดีออกมา​ จูเหยียนก็ลอบถอนหายใจโล่งอก​ แต่สีหน้าของนางยังคงเฉยเมย

เป็นเพราะหยก​ ทำให้นางต้องขอเงินจากครอบครัวของนางบ่อยครั้งจนบิดามารดาของนางไม่พอใจ​ หากซูฮ่วนหลี่ยังดูแคลนนางอีก​ ชีวิตของนางต้องล่มจมแน่

เมื่อแม่บ้านเจิ้งได้ยินว่านางจะถูกฮูหยินหนึ่งเป็นคนจัดการ​ นางก็รู้สึกดีใจกับเรื่องนั้น​ แต่เมื่อคิดถึงพฤติกรรมก่อนหน้าของตนเองก็ถึงกับเหงื่อแตกพลั่กและคิดว่าจะเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้อย่างไรดี

“น้องสาว​ ข้าจะกลับไปที่เรือนของข้าก่อน” จูเหยียนเอ่ยกับฮูหยินสอง​ แต่เมื่อนางหันกลับมา​ นางก็มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น​ แม่บ้านเจิ้งหดกายราวกับเต่า​ หลังกลุ่มคนจากไปแล้วก็เหลือเพียงหลี่เยว่เหลียนกับสาวใช้ของนางอยู่ในเรือน

“นี่มันสงครามชัดๆ” หลี่เยว่เหลียนถอนหายใจและรำพึง​ “แต่หลังจากสงครามแล้วใครเป็นผู้ชนะกันนะ? นายท่านไม่อาจทำให้ทุกคนพอใจได้​ จูเหยียนจะต้องเป็นเป้าของการถูกนินทาเกี่ยวกับการกระทำชั่วร้ายของนาง​ ผู้คนก็จะหวาดกลัวท่านหมอฉีเพราะเขาเข้ามาก้าวก่ายเรื่องของตระกูลซู​ ไม่นะ!”

สีหน้านิ่งสงบของหลี่เยว่เหลียนพลันดูจริงจัง​ นางลืมไปว่ายังมีคนอีกคนหนึ่งที่เป็นผู้ชนะตัวจริง​ แต่นางตัวเล็กเหลือเกินจนหลี่เยว่เหลียนมองข้ามนางไปเมื่อก่อนหน้านี้

ทว่านับจากเริ่มต้นจนถึงสิ้นสุด​ เอ้อร์หยาดูเหมือนจะไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มต้นเลย​ หากมันเป็นกับดักที่สาวน้อยเป็นผู้วาง​ มันก็ถูกวางไว้อย่างแนบเนียน​ หรืออาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ

หลี่เยว่เหลียนส่ายหน้าและหัวเราะ​ จากนั้นนางก็หันหลังเดินจากไป

แม่บ้านเจิ้งตามฮูหยินหนึ่งเข้าไปในปีกอาคารด้วยความหวาดกลัว​ หลังจากฮูหยินหนึ่งสั่งให้แม่บ้านคนอื่นๆ​ ออกไปแล้ว​ นางก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น​ ฮูหยินหนึ่งมักจะดีต่อพวกนาง​ แต่สิ่งที่นางทำในวันนี้ถือเป็นการทรยศอย่างแท้จริง

“แม่บ้านเจิ้ง​ เจ้าอยู่กับข้ามานานกี่ปีแล้ว?”

ภายใต้น้ำเสียงสงบเย็นของจูเหยียนเหมือนมีไฟโทสะที่กำลังปะทุ​ หลังจากที่นางพูดจบ​ บรรยากาศก็เงียบกริบ

ฟุบบ!

แม่บ้านเจิ้งคุกเข่าโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น​ กายท้วมของนางทำให้ไม้กระดานสะเทือน​ “ฮูหยินหนึ่ง​ เป็นความผิดข้าเองเจ้าค่ะ! ข้ามันโง่เง่า​ มันเป็นอุบัติเหตุ​ เห็นแก่ที่ข้ารับใช้ท่านมาหลายปี​ ไว้ชีวิตข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ!”​

จูเหยียนไม่พูดอะไร​ จนแม่บ้านเจิ้งร้อนใจมากขึ้น​ นางจึงคลานมากอดขาฮูหยินหนึ่งแล้วอ้อนวอนต่อไป​ นางรู้ถึงเบื้องหลังของตระกูลจู​ และนางก็รู้ว่าไม่มีทางไหนที่นางสามารถไปได้แล้วนอกจากการอ้อนวอนร้องขอ

เพี๊ยะ!

จูเหยียนตบนางอย่างรวดเร็วฉับไว! เสี้ยวหน้าครึ่งหนึ่งของแม่บ้านเจิ้งเริ่มบวมอย่างเห็นได้ชัด

“ข้าบอกเจ้าแล้วใช่ไหมว่าให้ใช้หวายเฆี่ยนในตอนเช้าและเย็นเท่านั้น​ ทำไมเจ้ายังเฆี่ยนมันในช่วงยามเฉินถึงยามอู่อีก?”

แม้แม่บ้านเจิ้งจะถูกตบ​ แต่นางกลับโล่งใจ​ นางกุมใบหน้าแล้วเอ่ยตอบ​ “ข้าทำตามคำสั่งของท่านเสมอเจ้าค่ะ​ แต่วันนี้เอ้อร์หยาช่างดื้อด้านนัก​ นางขว้างขนมปังข้าวโพดทิ้งแล้วมันก็แหลกจมอยู่ในน้ำโคลนตรงหน้า​ ข้าก็เลย…”

“เกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน?”จูเหยียนประหลาดใจเล็กน้อย​ ยัยนั่นไม่เคยขบถมาก่อน​ นางเกิดฉลาดขึ้นมาในหลายเดือนนี้หลังจากซูชิงถานสอนนางงั้นหรือ?

…

“เด็กโง่เอ๊ย​ เจ้าปล่อยให้พวกนางทุบตีเจ้างั้นเหรอ​ ทำไมไม่ขัดขืนล่ะ?”

ภายในไป๋เฉ่าถัง​ ฉีเซี่ยนชิงใส่ยาไปพร้อมๆ​ กับตำหนิซูเอ้อร์หยา “เสวียนกงที่ข้าสอนเจ้าทรงพลังอย่างยิ่ง​ ไม่ต้องไปกลัวแม่บ้านแก่ๆ​ คนหนึ่งหรอก”

“เรื่องนั้นข้าทราบเจ้าค่ะ”

ซูเอ้อร์หยาพลันยกมือขึ้น​ ดวงตาดำของนางดูบริสุทธิ์ไร้ที่ติ​ ฉายเป็นประกายเศร้าใจและหวาดกลัว​ “แต่ท่านแม่ข้าส่งนางมา ข้าทำอะไรผิดหรือเจ้าคะ? ทำไมนางถึงไม่ชอบข้า…”

“หญิงร้ายกาจคนนั้นทำกับเจ้าเลวร้ายขนาดนี้​ เจ้ายังจะเรียกนางว่าท่านแม่อีกเรอะ!”

ฉีเซี่ยนชิงคลั่งเสียจนหายใจแทบไม่ออก แต่เขาไม่รู้ว่าจะปลอบนางอย่างไร เขาทำได้เพียงปาดน้ำตาให้นางอย่างระมัดระวัง เขาไม่อาจผละตัวไปพักผ่อนได้จนกระทั่งกล่อมซูเอ้อร์หยาให้นอนหลับราวกับกล่อมหลานสาวของเขาเอง

…

“เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ถือว่าแล้วกัน”

หลังได้ยินสิ่งที่ฮูหยินหนึ่งพูด แม่บ้านเจิ้งก็โล่งใจ ฮูหยินหนึ่งจึงพูดต่อ “ข้าจะกลับไปที่บ้านตระกูลจูวันพรุ่งนี้ แต่ข้าอยากให้เจ้าชดใช้สิ่งที่เจ้าทำพลาดไป”

“ตามความประสงค์ของท่านเจ้าค่ะ ข้าจะทำมันอย่างดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ!”

เมื่อได้รับโอกาสเป็นที่ไว้เนื้อเชื่อใจอีกครั้ง ดวงตาของแม่บ้านเจิ้งก็มีประกายความหวังขึ้นมา

“เจ้าแค่เอาสิ่งนี้ใส่ปากของเอ้อร์หยาในคืนนี้ แล้วคำสั่งของข้าจะถือว่าสมบูรณ์”

จูเหยียนหยิบขวดหยกออกมาเเละวางมันในมือของแม่บ้านเจิ้ง แม่บ้านเจิ้งตกใจเล็กน้อย ฮูหยินหนึ่งกำลังสั่งให้นางสังหารสาวน้อยคนนั้น

“เจ้าวางใจเถอะ เพราะยานี้ไร้สีไร้รส ท่านหมอฉีหาหลักฐานมันไม่พบหรอก ข้าจ่ายไปมากกว่าจะได้มันมา ในเมืองนี้ทุกคนล้วนรู้แผนผังของไป๋เฉ่าถัง ข้าจึงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก”

จูเหยียนเผยรอยยิ้มออกมาและเอ่ยกระซิบเสียงนุ่มกับเเม่บ้านเจิ้ง “เจ้าวางใจเถอะ เมื่อเรื่องนี้สำเร็จ เจ้าจะกลายเป็นคนที่ข้าเชื่อใจที่สุด และเจ้าจะได้รับโชคลาภอย่างไม่สิ้นสุดในภายภาคหน้า”

เมื่อแม่บ้านเจิ้งได้ยินดังนี้นางก็ตื่นเต้น นางจำได้ว่าโครงสร้างของไป๋เฉ่าถังช่างง่ายดายและไม่มีคนเฝ้ายาม หลังลังเลอยู่ครู่หนึ่งนางก็พยักหน้าในที่สุด

เมื่อนั่งในรถม้าที่ฮูหยินหนึ่งเตรียมให้นางเป็นพิเศษแล้ว หัวใจของแม่บ้านเจิ้งก็เต้นแรง นางกำลังฝันหวานถึงชีวิตที่ดีในอนาคตและสั่งให้ตัวเองจดจำทุกซอกทุกมุมของไป๋เฉ่าถัง

“มีห้องอยู่ห้องเดียวเท่านั้นในไป๋เฉ่าถัง ซูเอ้อร์หยาต้องอยู่ในห้องนั้นแน่ เมื่อใดที่ข้าปีนผ่านกำแพงด้านตะวันออกได้ ข้าก็ทำมันสำเร็จอย่างง่ายดาย”

นางตื่นเต้นเสียจนรู้สึกว่าเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วนัก รถม้าหยุดอยู่ตรงหน้าภัตตาคารไป๋เว่ย มันเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว และไม่มีใครอยู่บนถนน