ตอนที่ ๖๖

 

อากาศยามราตรีช่างหนาวเหน็บยิ่งนัก​ ซูหลี่กลับไปยัง​บ้านตระกูลซูโดยมีน้ำค้างเกาะพราวตามเสื้อผ้า​ ก่อนนางจะถอดเสื้อคลุมออก​ นางก็เห็นแม่บ้านหลี่พูดว่า “คุณหนู​ หายนะใกล้มาถึงแล้วเจ้าค่ะ​ ฮูหยินหนึ่งถูกนายท่านทุบตีอย่างหนัก​ เป็นเพราะเหตุใดก็ไม่อาจทราบได้เจ้าค่ะ”

 

ซูหลี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ​เมื่อได้ยินแม่บ้านหลี่พูดเช่นนั้น​ ซูฮ่วนหลี่ทุบตีจูเหยียนจริงหรือ?

 

ฉู่ชิงหนิงทำอะไรในตอนท้ายถึงทำให้ซูฮ่วนหลี่เดือดดาลขนาดนั้นนะ​ แม้นางจะเป็นคนวางแผน​ แต่นางก็ไม่รู้ว่าผลที่เกิดขึ้นมันจะรุนแรงปานนี้

 

ซูหลี่แต่งตัวและออกจากเรือนจินหยวนโดยไม่ได้แตะอาหารมื้อเย็นเลย

 

เรือนจินหยวนอยู่ไม่ไกลจากห้องทางปีกสุดของจูเหยียน  เพียงเดินผ่านสนามหญ้าสองแห่ง​ ซูหลี่ก็หยุดอยู่หน้าห้องพักของจูเหยียนแล้ว

 

เป็นครั้งแรกที่นางย่างเท้าเข้ามาที่ห้องปีกตะวันตกนี้นับตั้งแต่ที่นางกลับชาติมาเกิด​ แต่ในเมื่อมารดาของนางได้รับบาดเจ็บ​ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำหากจะไม่ไปเยี่ยม

 

ภายในห้อง​ จูเหยียนนอนนิ่งอยู่บนเตียง​ และยังมีท่านหมอ​ กับซูจื่อเผยที่นั่งอยู่ข้างเตียงและปาดน้ำตาบนใบหน้านางเป็นระยะ​ ซูจื่อเผยเหลือบมองขึ้นมาและเห็นซูหลี่ ใบหน้าของนางมืดครึ้มลงในทันที​ “แกมาทำอะไรที่นี่? สาแก่ใจแล้วใช่ไหมที่ยืนดูพวกเรา?”

 

ซูหลี่อดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าครึ้มลงพลางเอ่ยตะกุกตะกัก​ “น้องสามพูดอะไร? ข้า… ข้าแค่อยากมาเจอท่านแม่ของพวกเราน่ะ”

 

ซูจื่อเผยมองร่างของซูหลี่​ แล้วนางก็พลันลุกพรวดด้วยความโกรธแค้น​ นางยืนขึ้นตวาด​ “มาหาใคร? เจ้าได้รับอนุญาตให้เจอท่านแม่ด้วยเรอะ? รีบไสหัวออกไปให้เร็วที่สุดเลย​ เราไม่อาจญาติดีกับเจ้าของตึกไป๋เว่ยได้หรอก!”

 

ท่านหมอที่วินิจฉัย​โรคเห็นภาพนี้แล้วก็ส่ายหน้า​ คุณหนู​สามตระกูลซูช่างนิสัยเสียอย่างที่ลือกันจริงๆ​ แม่นางซูหลี่ช่างโชคร้ายนัก”

 

ทันใดนั้นมือของเขาก็สั่นเมื่อรู้สึกถึงชีพจรของจูเหยียนและเขาก็มีสีหน้าหวาดหวั่น​ เขาอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา​ “ฮูหยินหนึ่งตั้งครรภ์! ”

 

“อะไรนะ? ฮูหยินหนึ่งตั้งครรภ์?”

 

ซูฮ่วนหลี่ตกใจสุดขีดเมื่อได้รับข่าวจนถ้วยชาในมือร่วงลงบนพื้นและแตกเป็นเสี่ยงๆ​ ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็มืดครึ้ม​ ​เขาไม่ได้หลับนอนกับภรรยามานานแล้ว​ นางตั้งครรภ์ได้อย่างไร?

 

ซูฮ่วนหลี่ตอนนี้คิดแล้วว่าเขาคงถูกตีท้ายครัวเหมือนกับหยางลี่

 

ซูฮ่วนหลี่มาที่ห้องปีกตะวันตกด้วยสีหน้าซีดเผือดและเห็นซูหลี่ผู้หวาดกลัวที่จะเดินจากไปตรงหน้าประตู​ เขาใจอ่อนยวบและปลอบนาง​ จากนั้นเขาก็แค่นเสียงและก้าวเข้าไปในห้อง

 

“ท่านพ่อ!” ซูจื่อเผยที่ไม่ได้เห็นซูฮ่วนหลี่มานานกระโดขึ้นและเอ่ยอย่างดีใจ​ “ท่านแม่ข้าต้องมีน้องชายตัวน้อยแน่ๆ​ เจ้าค่ะ”

 

แน่นอนว่าบิดามาหาพวกนางในทันทีที่ได้ข่าวการตั้งครรภ์

 

ใบหน้าของซูฮ่วนหลี่ยังคงซีด​ เขานั่งข้างเตียงและมองจูเหยียนที่นอนซมหลังถูกเขาตบตี​ เขาเอ่ยเสียงเย็น​ “เด็กนี่เป็นลูกใคร?”

 

จูเหยียนตื่นแล้วในตอนนี้​ หลังจากที่นางตื่นขึ้น​ นางก็ได้ยินคำวินิจฉัย​ของหมอและพลันมีกำลังใจในทันที​ นางไม่คิดว่าคำถามแรกของซูฮ่วนหลี่จะเต็มไปด้วยความคลางแคลงใจ

 

“ข้า… ข้าไม่ใช่ซูเยว่จู๋นะ!” จูเหยียนรู้สึกผิดจนอยากตายและพยายามเอ่ยอย่างยากเย็น​ “ท่านพี่​ ท่านยัง… จำได้ไหม… งานเลี้ยงวันเกิดของตระกูลหยาง? คืนนั้น… ท่าน…”

 

ซูฮ่วนหลี่มีสายตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย​ เขาดื่มหนักมากในคืนนั้นและความทรงจำก็ไม่แจ่มชัด​ ดูเหมือนเขาจะกลับมาพร้อมกับจูเหยียนและจากนั้นก็…

 

ดูเหมือนว่าภรรยาของเขาจะพูดความจริงเมื่อดูจากวันที่แล้ว

 

ซูฮ่วนหลี่ดูอ่อนลงและหันไปหาท่านหมอพลางเอ่ยถาม​ “ท่านหมอ​ เด็กในท้องเมียข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

 

ท่านหมอพยักหน้าและเอ่ยขึ้น​ “ฮูหยิน…หกล้มและมีการตอบสนองรุนแรง​ ข้าจะจัดยาที่ช่วยฟื้นฟูสภาพร่างกายนางนะขอรับ”

 

“ดีแล้ว”

 

ซูฮ่วนหลี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก​ หากท่านแม่ของเขารู้ว่าเขาทุบตีจูเหยียนแล้วฆ่าลูกของนาง​ นางต้องถลกหนังเขาแน่!

 

“เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว​ ฮูหยิน​ วางใจเรื่องบุตรของท่านเถิดขอรับ”

 

ซูฮ่วนหลี่จัดการดูแลให้จูเหยียนและให้หลี่หยินส่งจดหมายถึงมารดาของเขา​ ท่านยายตระกูลซูและฉุยกำลังสวดมนต์ไหว้พระอยู่ในวัดเนื่องจากหัวหน้าครอบครัวเสียชีวิต​ นางจึงใช้เวลาทั้งหมดในช่วงนี้อาศัยในวัดและสวดมนต์ขอความปลอดภัยให้กับตระกูลซู

 

ก่อนที่นางจะออกไป​ นางก็ออกคำสั่งว่าถ้าหากมีทารกแรกเกิดในตระกูลซู​ พวกเขาต้องรายงานนาง

 

ซูหลี่เห็นภาพนี้ต่อหน้าต่อตาแล้วก็แสยะยิ้ม

 

ท่านยายตระกูลซูและฉุยกำลังกลับมา ชีวิตอันรันทดของนางส่วนมากมาจากหญิงชราและจูเหยียนที่สมรู้ร่วมคิดกันใส่ไฟนางต่อบิดาของนาง

 

เด็กคนที่ห้าของตระกูลซูเป็นเด็กชาย แต่โชคร้ายที่จูเหยียนให้กำเนิดทารกที่เสียชีวิตออกมา ทำให้ท่านยายตระกูลซูและฉุยโกรธจัด

 

ในวันที่สามหลังจากที่หลี่หยินส่งข่าว รถม้าคันหนึ่งก็ได้มาหยุดตรงหน้าบ้านตระกูลซู ซูฮ่วนหลี่รีบต้อนรับมารดาของเขาและเลิกม่านออก หญิงชราผู้มีกลิ่นไม้จันทน์ในชุดสีพื้นย่างลงมาและยึดตัวบุตรชายไว้พลางเอ่ยซ้ำ ๆ

 

“ลูกชายข้า พาข้าไปพบว่าที่หลานชายหน่อยสิ!”

 

ซูฮ่วนหลี่กระแอมอย่างจงใจและหยุดเอ่ยวาจา ในที่สุดเขาก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา เขาช่วยพยุงมารดาของตนไปที่ห้องทางปีกตะวันตก ท่านยายตระกูลซูและฉุยเห็นใบหน้าบวมฉุของจูเหยียนก็ตกใจในทันที นางเอ่ยถามขึ้น “อาเหยียน ทำไมเจ้าเจ็บหนักขนาดนี้ล่ะ? ใครทำเจ้า?”

 

ท่านยายตระกูลซูและฉุยมีความชอบจูเหยียนอย่างมาก ความรังเกียจเดียดฉันท์ที่มีต่อหลี่เยว่เหลียนได้เปลี่ยนไปหลังจากที่นางให้กำเนิดบุตรชายสองคน แต่แม้ว่าจูเหยียนจะให้กำเนิดบุตรสาวสองคน นางก็ยังเอาใจจูเหยียนอยู่ แถมยังรักใคร่บุตรสะใภ้มากกว่าบุตรชายของตัวเองเสียอีก

 

จูเหยียนเห็นท่านยายตระกูลซูและฉุยแล้วดวงตาก็ปริ่มหยาดน้ำ นางเอ่ยอย่างเศร้าโศก “ท่านแม่ ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าแค่หกล้มเท่านั้น”

 

“ตายแล้วอาเหยียน! เกิดอะไรขึ้น?”