“ หลินเสี่ยว เจ้า…”

“ ชิ …อย่าทำให้ข้าแก้ทุกครั้ง เจ้าน่าจะรู้ตัวดีขึ้นบ้างไหม?”

“ นายท่าน…ท่านไม่ได้ต้องการเลือดของข้าเหรอ?”

“ถูกต้อง.”

“ ถ้าอย่างนั้นทำไมเจ้าถึงผูกข้าไว้กับเก้าอี้ตัวนี้?” น้ำเสียงของเอเลน่าเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ

เธอไม่เข้าใจว่ามันจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร

หลินเสี่ยวใช้ผลึกเวทมนตร์เป็นเหยื่อล่อให้เธอนั่งในเก้าอี้ที่มีพนักพิง จากนั้นในขณะที่เธอไม่ได้สนใจหลินเสี่ยวก้มแขนเสื้อบนเก้าอี้และล็อกแขนและขาของเธอกับเก้าอี้!

นี่คือสิ่งที่หมายถึงเก้าอี้ยับยั้งชั่งใจ? แต่มันยังไม่จบ

หลังจากนั้นหลินเสี่ยวก็ไปตามหลังเธอแล้วใช้เชือกมัดเธอ!

สองเชือกหนึ่งอันใต้คอของเธอและอีกอันที่ท้องส่วนบนเหนือและใต้บีบหน้าอกอันน่าประทับใจของเธอ!

แม้ว่าเขาจะไม่ผูกมันแน่นและมันก็ไม่ได้ทำร้ายเธอแต่มันก็รู้สึกไม่สบายใจ เธอขยับไม่ได้เลยมีแต่หน้าอกของเธอเท่านั้นที่สั่นไหวเล็กน้อยลักษณะนี้ดูแปลกเกินไป!

“ ตกลงเสร็จแล้ว!”

หลังจากนั้นหลินเสี่ยวก็ปรบมืออย่างเป็นที่พอใจและเริ่มทำงาน

“ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?” เอเลน่าบิดร่างของเธออย่างไร้จุดหมายแต่มีเพียงอกใหญ่ของเธอที่กำลังสั่นไหว“ เจ้าไม่เพียงแค่พูดว่าเจ้าต้องการเลือดของข้าหรือ”

“ ถูกต้องแล้วข้าต้องการเลือดของเจ้า”

“ แต่นี้คืออะไร? เจ้าจะทำสิ่งอื่น ๆ กับข้า? หลินเสี่ยวเจ้าเหนื่อยกับการมีชีวิต?”

“อย่างอื่น? เอ๊ะ…ไม่ไม่ไม่เจ้าเข้าใจผิด” หลินเสี่ยวกลืนน้ำลายอย่างประหม่าและตอบอย่างจริงใจ

แต่เขาโกหก

ในขั้นต้นเขาเชื่อว่าการล็อกเอเลน่าในเก้าอี้พนักพิงเป็นเพราะเขากังวลว่าเอเลน่าจะดิ้นเมื่อเขาเอาเลือดของเธอ ถ้าคุณต้องไปให้ถึงจุดต่ำสุดเขาก็มีแรงจูงใจที่เห็นแก่ตัว เขาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อกลั่นแกล้งเอเลน่าสักเล็กน้อยปล่อยให้ประสบการณ์ของเธอในสิ่งที่มันไร้ประโยชน์และเอาเปรียบ

แต่เดิมเขาไม่ได้วางแผนที่จะทำอะไรแปลก ๆ กับเอเลน่า แต่เขาลืมสิ่งหนึ่งไปแล้วเสน่ห์ของเอเลน่า

เอเลน่าบิดร่างกายของเธออย่างต่อเนื่องด้วยสีหน้าที่ไม่แยแสแม้ว่าเธอจะดูเย็นชาและโดดเดี่ยวเธอก็ไม่มีทางที่จะปกปิดความขุ่นเคืองและความกังวลใจของเธอได้อย่างสมบูรณ์ หน้าอกใหญ่คู่หนึ่งที่เย้ยหยันก็กำลังไหวอยู่ข้างหน้าหลินเสี่ยวมันเซ็กซี่สุด ๆ

เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเชือกหรือไม่ แต่หน้าอกของเอเลน่าดูอวบอ้วนและทะลึ่งยิ่งขึ้นความกลมนั้นเป็นสิ่งที่ทุกคนกระหายอยากทำให้หลินเสี่ยวรู้สึกท่วมท้น

เมื่อมองดูความงามที่ไร้ประโยชน์ซึ่งไม่สามารถเคลื่อนไหวได้มันคงเป็นไปไม่ได้ที่หลินเสี่ยวจะไม่มีความคิดชั่วร้ายเลยเขาแค่อยากจะผลักเธอลงมาที่นี่และตอนนี้!

แต่เพื่อประโยชน์ในชีวิตของเขาเองเขาก็ไม่สามารถหลอกได้

ยิ่งกว่านั้นหัวใจของเขาก็ถูกยึดไปแล้ว!

“ ขะข้ารักเจ้าหญิง เชนไตหยิน พี่สาวหยินเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด! แค่แม่บ้านสาวหน้าอกใหญ่ทำไรข้าไม่ได้หรอก!” หลินเสี่ยวทำตัวเป็นเหล็กและมีดเล็ก ๆ อยู่ข้างๆ

“ ขะข้าชอบเชนไตหยิน! …ข้าชอบเจ้าหญิง! …ข้าไม่มีความรู้สึกต่อราชาปีศาจเจ้าเหม็น! ไม่มี! …” หลินเสี่ยวพูดต่อไปสิ่งแปลกประหลาดเพื่อล้างจิตใจของเขาในขณะที่สั่นและใช้มีดกรีดแขนของเอเลน่า

ถึงแม้ว่าเอเลน่าจะเป็นแมวดำตาแดงแต่รูปร่างมนุษย์ของเธออ่อนแอผิวที่บอบบางของเธอก็แตกง่ายและถูกตัดได้ง่าย

“ ขอโทษด้วย ทนหน่อยละกัน”

“ อือออออ…” เอเลน่าอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างฉับพลันจากแขนของเธอเธอบิดร่างกายของเธออย่างเจ็บปวดแขนและขาของเธอกระแทกกับข้อมือเก้าอี้ก็แกว่งไปมาเล็กน้อย

เธอไม่เคยอับอายมากขนาดนี้ในฐานะราชาปีศาจ! แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกเธอยอมรับข้อตกลงของหลินเสี่ยวเนื่องจากเธอต้องการอิสระเธอต้องจ่ายราคาเธอไม่เคยคาดคิดนอกจากยอมแพ้เลือดเธอก็ต้องยอมแพ้ศักดิ์ศรีของเธอด้วย

เลือดที่ไหม้เกรียมไหลออกมาจากบาดแผลสดหลินเสี่ยวรีบนำขวดยาขนาดเล็กที่เขาเตรียมมาและสามารถเติมได้อย่างรวดเร็ว

เขารักษาสัญญาของเขาและไม่โลภมากเขาแค่หยิบขวดหนึ่งขวดและนำผ้าพันแผลที่เขาเตรียมไว้เพื่อแต่งบาดแผลของเอเลน่าอย่างรวดเร็ว

เหมือนที่เขาพูดเขารักษาเอเลน่าเขาไม่สามารถฆ่าห่านที่วางไข่ทองคำได้

ผิวของเธอบอบบาง แต่ความสามารถในการรักษาตัวเองยังคงแข็งแกร่ง แผลของเธอหยุดเลือดอย่างรวดเร็วและไม่ใช่ปัญหาใหญ่

“ เจ้าให้ข้าไปได้ยัง?” เอเลน่ารู้สึกเวียนหัวแต่ก็ยังสั่งเขาอย่างเย็นชา

“ โอเคโอเค” การใช้จุกเพื่อปิดผนึกขวด หลินเสี่ยวมองขวดเต็มแล้วยิ้ม

นี่คือ “ยาเลือดราชาปีศาจ” ที่แท้จริง! ยามหัศจรรย์ที่สามารถช่วยชีวิตใครบางคนที่กำลังจะตาย! หลินเสี่ยวมีชีวิตอยู่สองประการด้วยกัน!

เขาวางยาเลือดอย่างระมัดระวังและเริ่มแก้เอเลน่า

“ ก่อนอื่นเชือก…”

แขนเสื้อที่รักษาความปลอดภัยของแขนและขาของเอเลน่าไปที่เก้าอี้นั้นพอได้แต่เชือกที่รักษาหน้าอกของเธอคือผลประโยชน์ที่เป็นอันตรายของหลินเสี่ยว

อันแรก หลินเสี่ยวแกะอันแรกบนหน้าอกของเอเลน่าก่อน หลังจากนั้นเอเลน่าถอนหายใจโล่งอกและรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

อันที่สองใต้อกลำบาก บางทีมันอาจเป็นเพราะเธอขยับ เชือกจึงอยู่หุบเขาระหว่างหน้าอกและท้องของเธอ หน้าอกใหญ่ผลักเชือกลงมาและเขาไม่มีทางปลดมันได้

“ เอ๊ะ…หน้าอกของเจ้าหนักมาก” หลินเสี่ยวพูดอย่างอาย

“หุบปาก!”

สถานที่ที่เชือกตัวที่สองติดอยู่นั้นน่าอึดอัดใจจริงหลินเสี่ยวไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยกเต้านมขึ้นแล้วดึงเชือกออกมา

“ ไม่ต้องกังวลข้าจะไม่รู้สึกอะไร!” หลินเสี่ยวสาบานอย่างจริงจังและยื่นมือออกไป

ดูเหมือนว่าจะผ่อนคลายเอเลน่า หลินเสี่ยวหันหน้าไปรอบ ๆ และยื่นมือออกมา แต่น่าเสียดายที่การกระทำของเขาทำให้เกิดผลตรงกันข้าม

หลินเสี่ยวหลงประเด็นตัวเอง เขาเชื่ออย่างไร้เดียงสาว่าเขาสามารถตั้งเป้าหมายของเขาได้แต่เขาคิดผิด

เขารู้สึกถึงความชื้นที่อบอุ่นในขณะที่ความรู้สึกที่ส่งผ่านจากปลายนิ้วของเขาไปสู่จิตวิญญาณของเขาหลินเสี่ยวก็มึนเมาและไม่เต็มใจที่จะมีส่วนร่วม เขารู้สึกว่ามันแปลกทำไมมีความรู้สึกที่สดแม้ผ่านเสื้อผ้า? มันเหมือนกับว่าเขาผ่านและสัมผัสกับสิ่งที่ถูกห่อไว้ข้างใน

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครม

“อ๋า! ไม่ไม่….” เอเลน่าร้อง!

เอเลน่าที่มีความภาคภูมิใจจะต้องอดทนและไม่ส่งเสียงอะไรเกิดขึ้น?

ในที่สุดหลินเสี่ยวก็รู้ว่ามีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้องเขาหันไปมองและหวาดกลัว

เขาตระหนักว่าเขาเอื้อมมือเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอและกำลังคว้าลูกพีชอันน่ากิน!

จากสิ่งที่เขาสามารถจำได้นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสหน้าอกของเธอโดยตรงโดยไม่มีเสื้อผ้าใด ๆ ขวางทาง … เขาขยับทั้งน้ำตาไหล

“ จริง ๆ แล้วข้าไม่คิดว่าข้าชอบเจ้าหญิงเชนไตหยินมาก…เอเลน่าเจ้ายอดเยี่ยม…”

หลินเสี่ยวสัมผัสสิ่งนิ่มนวลและยืดหยุ่นอย่างมากและจิตใจของเขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกนั้น

มีอะไรผิดปกติกับผู้ชายที่คิดกับครึ่งล่างของพวกเขา?

“ หลินเสี่ยวให้ข้าพูดอย่างนี้” เอเลน่ากัดฟันของเธอแล้วพูดออกมาทีละคำ

“ อ่าอะไรนะ?” หลินเสี่ยวหัวงุนงงกับความสุขและมือของเขายังคลำไปรอบ ๆ การแสดงออกที่โง่เขลาของเขาก็เหมือนกับจู้บาซีที่เพิ่งมีภรรยา

“ จดจำสิ่งนี้ไว้! ซักวัน ข้าจะตัดมือของเจ้าออก ข้าสาบาน!”

เอเลน่าคำรามด้วยความโกรธ!

เปาะ ~ เชือกที่อยู่ใต้อกของเธอแตกออกจากเสียงนั้น