เอเลน่าจำพ่อของเธอที่หายไปในทันใด

เมื่อเธอไม่เชื่อฟังเธอมักจะต่อสู้กับพ่อของเธอและเธอจะไม่ยอมจำนนแม้ว่าเธอจะทำผิดก็ตาม เธอจะไม่ขอโทษอีกต่อไปและหนีออกจากบ้านจนกระทั่งพ่อของเธอไปหาเธอ เธอจะมีหน้าเย็นชาเหมือนกับว่าคนอื่นทำผิด

เธอจะถูกมองว่าเป็นคนเย่อหยิ่งเหรือดื้อรั้นหรือเปล่า?

เอเลน่าไม่รู้แต่สิ่งที่เธอรู้ก็คือตั้งแต่นั้นมาจำนวนเพื่อนของเธอก็น้อยลงเรื่อย ๆ นอกเหนือจากหลานสาวที่น่ารักของเธอ เอโลน่าที่รบกวนเธอมีคนน้อยมากที่กล้า … หรืออยากจะเข้าใกล้เธอมากกว่าและเธอก็มีความสุขกับสิ่งนั้น

ท้ายที่สุดเธอเป็นลูกสาวที่มีค่าเพียงผู้เดียวของราชาปีศาจ

ไม่มีแมลงวันที่น่ารำคาญเธอสามารถแข็งแกร่งได้ด้วยตัวของเธอเองหลักฐานก็คือหลังจากที่พ่อของเธอหายตัวไปเธอสามารถผ่านการทดสอบที่โหดร้ายของเผ่าอสูรเพียงอาศัยตัวเองก่อนปีศาจระดับสูงอื่น ๆ และประสบความสำเร็จในการสืบทอดปีศาจ ตำแหน่งของกษัตริย์

แม้ว่าเธอจะถูกไล่ล่าในไม่ช้าหลังจากนั้น …

เส้นทางของคนที่เข้มแข็งนั้นเป็นคนโดดเดี่ยวซึ่งเอเลน่ารู้สึกพึงพอใจ สิ่งที่ไม่จำเป็นจะเป็นอุปสรรคไม่มีใครไว้วางใจได้พวกเขาจะทรยศคุณ

บางครั้งเอเลน่ารู้สึกดีใจที่เธอเย็นชาไม่เช่นนั้นเธออาจถูกคนทรยศหลอกให้เธอถูกลดขนาดให้เป็นแม่บ้านเพราะเธออาจเสียชีวิต

แม้ว่าเธอจะบอกว่าบางครั้งเธอก็คิดถึงอดีตกับพ่อของเธอ

เมื่อเธอต่อสู้กับพ่อของเขาเขาจะปลอบเธอยังไง

「เจ้าเหนื่อยใช่มั้ย กลับบ้านกันเถอะ.”

หลังจากการต่อสู้ของพวกเขาทุกครั้งเขาจะไม่มีวันเอ่ยถึงสิ่งที่เกิดขึ้นมาก่อน เขาแค่ใช้มือกว้าง ๆ เพื่อลูบหัวเธอเหมือนการต่อสู้ของพวกเขาเป็นเพียงภาพหลอนสิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือความรักและความกังวล และทุกครั้งที่เอเลน่าจะนิ่งเงียบไม่ยอมปล่อยเขาแต่เธอจะกลับมาอย่างเชื่อฟัง

ตอนนี้มือต้องการพ่อของเธอแต่ไอ้ลามกนั้น!

เอเลน่าลืมตาขึ้นและเห็นรอยยิ้มที่เสียใจเล็กน้อยของหลินเสี่ยว

เธอเตี้ยกว่าเขาดังนั้นมันจึงง่ายสำหรับเขาที่จะแตะที่ส่วนบนของหัวด้วยมือของเขา

มือของหลินเสี่ยวแตกต่างจากพ่อของเธอรู้สึกแข็งกระด้างและไร้ทักษะมากขึ้น แต่เธอสามารถตรวจจับได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังพยายามทำให้ตัวเองช้าลงและควบคุมความแข็งแกร่งของเขาราวกับว่าเขากำลังช่วยแมวตัวน้อยและกลัวใช้แรงมากเกินไป ใช้กำลังน้อยลงและกลัวว่าจะไม่รู้สึกถึงความรักของเขา

พวกเขาสนิทกันมากแม้ว่าครั้งหนึ่งพวกเธอจะสนิทกันมากขึ้นเช่นการจูบเธอไม่ควรอาย … แต่ตอนนี้เธอมีความรู้สึกรุนแรงที่จะต่อต้าน

อาจเป็นเพราะไฟรอบข้างที่ใช้เป็นไฟส่องสว่างเอเลน่ารู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนขึ้นและพยายามผลักไอ้ลามกนี้ไป

ก่อนที่เธอจะทำอะไรหลินเสี่ยวก็หยุดและดูเหมือนว่าเขาจะพูดอะไรบางอย่าง

「เจ้าเหนื่อยใช่มั้ย กลับบ้านกันเถอะ.”

ครั้งหนึ่งเคยเป็นสิ่งที่พ่อของเธอพูดกับเธอหลินเสี่ยวสามารถพูดสิ่งที่อ่อนโยนแบบนี้?

คำตอบที่แน่นอนคือไม่ …

“ เอเลน่ากลับไปนอนกับข้าอย่าลืมทำอาหารเช้าให้ข้าในวันพรุ่งนี้” หลินเสี่ยวเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเขาและพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับบรรยากาศปัจจุบัน

“ ฮะ?” เอเลน่าเกือบหายใจไม่ออกและลืมที่จะตอบโต้เขาด้วยคำพูดที่คลุมเครือเช่น ‘กลับไปนอนกับข้า‘

ไอ้ลามกนี้เขายังต้องการให้เธอกลับไปทำอาหาร

เอเลน่ารู้สึกว่าการอับอายเป็นเรื่องเสียเปล่า

เธอเกือบลืมไปแล้วว่าไอ้ลามกเช่นหลินเสี่ยวไม่มีอะไรดี เธอไม่จำเป็นต้องกังวลกับหลินเสี่ยวที่พูดอะไรที่เธอมีความสุขกับชีวิตของเธอ

“ อ๋อใช่ เจ้าไม่ต้องทำอาหารเช้ามันสายเกินไปดังนั้นข้าจะไม่สามารถตื่นขึ้นได้เจ้าสามารถทำอาหารกลางวันได้เลย”

หลินเสี่ยวเป็นคนจริงจังไม่เหมือนล้อเล่นเขายังหยิบเหรียญทองจากถุงเอเลน่าคืนก่อนและส่งมอบให้

“ เรากำลังจะออกเดินทางไปยังอาณาจักรเฮโนวันพรุ่งนี้ดังนั้นควรกินของดี ๆ ก่อนออกเดินทาง ไปซื้อขาไก่ย่างที่เจ้าชื่นชอบลาสามารถหยุดพักได้”

“ …” เอเลน่าตะลึงและไม่เชื่อหูของเธอ

นี่คืออะไร? กับดัก? ล้อเล่นเธอ? เยาะเย้ย? การลงโทษอยู่ที่ไหน

“ เฮ้ เป็นอะไร เอาไปสิ”

เอเลน่าไม่รับและไม่เคยตอบหลังจากที่เขาร้องออกมาเขาคิดว่าเธอกลัวจนเป้นใบ้ดังนั้นเขาสามารถวางเหรียญไว้ในที่ที่ปลอดภัยที่สุดในร่างกายของเธอ

“ ตกลงเอาไป”

ในขณะที่เอเลน่าสติหลุดหลินเสี่ยวยื่นออกมาบีบเหรียญแล้ววางลงบนหน้าอกของเอเลน่าอย่างเบามือ

นั่นอาจถือได้ว่าปลอดภัยวิธีนี้จะไม่มีใครสามารถขโมยได้!

ความรู้สึกที่เย็นนั้นทำให้เอเลน่าตื่นขึ้น

เธอพบว่าเขาปฏิบัติต่อเธอเพื่อเก็บเหรียญทอง? เธอไม่เคยเป็นคนอัปยศครั้งนี้มาก่อน แม้ว่ามันจะดีกว่าการลงโทษที่รุนแรง แต่เอเลน่าก็ยังทนไม่ได้เหมือนที่เขาดูถูกเธออยู่เสมอ!

“ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่” เอเลน่าถามอย่างโกรธเคือง

“ ข้าให้เงินเจ้าเพื่อซื้อของชำ” หลินเสี่ยวตอบอย่างไร้เดียงสา

“ร้านขายของชำ?”

เอเลน่ากัดริมฝีปากของเธออดทนต่อความอับอายและหยิบเหรียญทองที่ตกลงมาระหว่างอกของเธอแล้วถามต่อไปอย่างโกรธเคือง“ การลงโทษอยู่ที่ไหน ข้าขโมยเงินดังนั้นเจ้าควรลงโทษข้า! ทำไมเจ้าให้เหรียญทองให้ข้า”

“ เอ่อเจ้าเป็นคนโง่เหรอ? ทำไมเจ้าถึงโกรธที่ข้าไม่ลงโทษเจ้าจริง ๆ แล้วเจ้าตั้งตาคอยที่จะทำอะไรบางอย่าง?” หลินเสี่ยวก็ขบขัน“ โอเคโอเคหยุดล้อเล่นได้แล้ว กลับบ้านกันเถอะ…ถ้าเจ้าต้องถูกลงโทษ เก็บเหรียญทองในเสื้อผ้าของเจ้าและนำมันออกไปพรุ่งนี้เช้า”

“ฮะ?”

กลับบ้านกันเถอะ เห้อ ชั้นใต้ดินนี้มีกลิ่นแปลก ๆ ! … ไปกันเถอะ! หลินเสี่ยวพัดอากาศที่อยู่ถัดจากจมูกของเขาด้วยการพูดเกินจริงมากจากนั้นจึงเลี้ยวซ้ายและทิ้งให้เอเลน่าอยู่ในห้องใต้ดินที่มืดสลัว

มันเป็นแบบนั้นเหรอ?

การวางเหรียญบนหน้าอกของเธอนั่นเป็นการลงโทษ? เขาจริงจัง?

เขาไม่ได้ใช้ประโยชน์จากเธอเมื่อเขามีโอกาสที่สมบูรณ์แบบเขายังคงเป็นไอ้ลามกอยู่หรือเปล่า?

เอเลน่าไม่เข้าใจและตามไปบ้านหลินเสี่ยวด้วยความงุนงงเธอคิดว่าหลินเสี่ยวจะทำสิ่งที่แปลกสำหรับเธอ แต่เขาก็กลับไปนอนหลับจนถึงเที่ยงวันรุ่งขึ้น

สิ่งแรกที่เขาพูดหลังจากตื่นคือ

“ เอเลน่าอาหารเช้า…ไม่สิเจ้าทำอาหารกลางวันเสร็จหรือยัง”

เอเลน่าไม่เข้าใจไอ้ลามกนี้

ตามข้อตกลงเมื่อคืนที่ผ่านมาเธอใช้เหรียญที่หลินเสี่ยวมอบให้เธอซื้ออาหารอร่อยมากมายคราวนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอทำเองซึ่งสามารถฆ่าใครบางคนได้แต่เป็นอาหารอร่อยแท้ๆ

เมื่อเห็นโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยความอร่อยหลินเสี่ยวก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าทันทีคว้าขาไก่ย่างด้วยมือซ้ายของเขาและเนื้อวัวด้วยมือขวาของเขา เขากัดกินอาหารอย่างหิวกระหาย

ในอีกด้านหนึ่งเขากินเหมือนเป็นสุนัขที่หิวโหยในขณะที่เอเลน่าไม่มีความอยากอาหารตั้งแต่แรกเธอยืนอยู่ตรงนั้นเฝ้ามองเขาโดยไม่ขยับเขยื้อน

ทำไม?

ผู้ชายคนนี้กินอาหารได้อย่างไร

เธอเคยพูดอย่างชัดเจนแล้วว่าเธอจะวางยาเขาดังนั้นทำไมเขายังสามารถกินสิ่งที่เธอเตรียมออกมา? ทำไมเขาไม่สงสัยเลย

เขายังแสดง? ไม่ด้วยความเข้าใจของเอเลน่าเกี่ยวกับหลินเสี่ยวเธอมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเขาไม่ได้แสดงแน่นอน

“ ทำไมเจ้าไม่กลัว?” ในที่สุดเอเลน่าอดไม่ได้ที่จะถาม

“ กลัว…จาก…อะไร?” หลินเสี่ยวฉีกเนื้อวัวเนื้อฉ่ำออกขณะถาม

“ เจ้าไม่กลัวข้าจะวางยาพิษเจ้า?”

“ เอ่อ…เจ้างี่เง่า? เจ้าไม่มีพิษดังนั้นเจ้าไม่สามารถวางยาพิษข้าได้” หลินเสี่ยวพูดตามสบายแล้วกลับไปกินข้าว

จากจุดเริ่มต้นเขาไม่เคยตรวจพบรัศมีการฆ่าจากเอเลน่าดังนั้นเขาจึงไม่กลัวที่จะกินสิ่งที่เธอเตรียมไว้

คนที่อยากฆ่าจริงๆจะไม่เหมือนเอเลน่าพวกเขาจะสงบกว่า ปกติมากกว่านี้ ถ้าเขาต้องยกตัวอย่างมันคงเป็นท่าทางปกติของ เชนไตหยิน

ถ้าวันหนึ่ง เอเลน่าปฏิบัติต่อเขาเหมือนเชนไตหยินนั่นคงไม่ดี

อย่างไรก็ตามเอเลน่าไม่ทราบความคิดของหลินเสี่ยวในสายตาของเธอเธอเห็นความไม่แยแสของหลินเสี่ยวในแง่อื่น

ปลอดภัยคือคำที่ถูกต้อง

นั่นคือข้อสรุปของเอเลน่า

ทำไมหลินเสี่ยวถึงไม่กลัวที่จะวางยาพิษ? มันง่ายมากเพราะหลานสาวของเอเลน่ายังคงอยู่ในมือของสโนว์

ถ้าเธอวางยาพิษหลินเสี่ยวและหลุดไป สโนว์จะไม่ทำให้หลานสาวของเธออยู่ง่ายๆ

น่ารังเกียจขนาดไหน

แผนของสโนว์นั้นสมบูรณ์แบบ ความอิสระและหลานสาวของเธอเธอสามารถเลือกได้เพียงหนึ่งผลคือเธอเลือกที่จะละทิ้งอิสรภาพสำหรับหลานสาวที่รักของเธอและเชื่อฟังเป็นสาวใช้ของหลินเสี่ยว

เอเลน่าไม่สามารถฆ่าหลินเสี่ยวและหวังว่าสโนว์จะรักษาสัญญาของเธอ

เธอต้องการรักษาความเคารพตนเองที่เหลืออยู่เธอจะไม่ยอมแพ้หรือหมกมุ่นอยู่กับความสิ้นหวังเธอทำได้เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น

เธอจะฟังอย่างเชื่อฟังและกลายเป็นสาวใช้สโนว?ที่มีความสามารถต้องการและรอคำตอบของสโนว์

จากนั้นรักษาระยะห่างจากหลินเสี่ยว