เชนไตหยินจ้องไปที่หลินเสี่ยวอย่างเงียบๆ
ผ่านมาวันที่หก การแข่งขันเกือบจะครึ่งทางแล้ว ทีมที่เหลือก้าวเข้าสู่ป่าเดสแปร์ทีละทีมเพื่อที่หนึ่ง แต่ทั้งสองคนนี้ไม่ขยับพวกเขาตัวติดกันแน่นพิงต้นไม้ขนาดใหญ่แม้ว่าทีมที่ผ่านมาใกล้พวกเขาพวกเขาไม่สนใจ พวกเขาไม่ได้ซ่อนหรือหลบเลี่ยงพวกเขาเหมือนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับการแข่งขัน พวกเขาเป็นเหมือนผู้อยู่อาศัยใกล้เคียงที่มาที่นี่เพื่อให้เวลาผ่านไป ลักษณะที่ผ่อนคลายของพวกเขาแตกต่างจากคนอื่น ๆ
มันสมเหตุสมผลแล้ว คนหนึ่งเป็นนักเวทที่ไม่เคยใช้ความแข็งแกร่งเต็มที่และอีกคนเป็นนักฆ่าที่หยั่งไม่ถึง แน่นอนว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับคนอื่น
“ แต่หลินเสี่ยว เจ้าต้องการจะชนะใช่มั้ย เพียงซีซาร์และโรซี่อาจจะไม่เพียงพอที่จะรักษาความเป็นผู้นำถ้าทีมอื่น…” ทันใดนั้นเชนไตหยินเริ่มสนทนาหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง
แม้ว่าหลินเสี่ยวจะบอกว่าเขาจะอยู่กับเธอแต่เธอก็ยังกังวลและอยากถามอย่างชัดเจน
“ ไม่เป็นไร…ซีซาร์แข็งแกร่ง ข้าเชื่อในตัวเขา!” หลินเสี่ยวส่ายหัวและขัดจังหวะเธอ
ความกังวลของเชนไตหยินนั้นไม่จำเป็น ตอนนี้โรงเรียนใหญ่ทั้งสามแห่งแพ้แล้วและ ซีซาร์ยังอยู่ในอันดับต้น ๆ การแข่งขันอยู่ในกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว
อย่างไรก็ตาม …
“ แต่ยังมีเอเลน่า เจ้าไม่กังวลเลยเหรอ?” เชนไตหยินบังคับรักษาน้ำเสียงและสงบสติอารมณ์ไว้เพื่อที่เขาจะไม่ได้ตรวจจับความกังวลของเธอในขณะที่เธอแอบมองเขาซ้ำ ๆ
“ข้าไม่!” หลินเสี่ยวตอบโดยไม่ลังเล
“จริงๆ?” เชนไตหยินขมวดคิ้วราวกับไม่พอใจคำตอบของเขาและถามเขาต่อไปว่า“ แต่เธอเป็นคนใช้ของเจ้า…ถ้าเธอบาดเจ็บล่ะ”
“เป็นไปไม่ได้! ถึงแม้ว่าเอเลน่าจะโง่และอ่อนแอ แต่เธอก็รู้วิธีที่จะปกป้องตัวเอง” หลินเสี่ยวปฏิเสธอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นสายตาที่น่าสงสัยเธอก็เริ่มอธิบาย
ราชาปีศาจได้รับบาดเจ็บ? นั่นเป็นเพียงพายในท้องฟ้า
เธอไม่เพียงมีความสามารถในการรับรู้ที่ทรงพลังและสามารถหลีกเลี่ยงการซุ่มโจมตีได้อย่างง่ายดาย เธอยังสามารถใช้พลังของสายเลือดของเธอเพื่อบังคับให้เปลี่ยนกลับไปเป็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมของเธอเพื่อเอาชนะศัตรูของเธอ แม้ผลที่ตามมาจะแย่มากแต่เธอก็ไม่ยอมตาย
แต่ด้วยพันธสัญญาทันทีที่เธอพยายามเปลี่ยน … บ้าเอ้ย!
ทันใดนั้นเขาจำรายละเอียดได้และผิวของเขาเปลี่ยนไปในทันที แต่เขาสงบลงและสัญญาอย่างแน่วแน่
“ อย่างไรก็ตามข้าจะไม่ไป! พี่สาวหยิน ข้าจะอยู่ที่นี่กับท่าน!”
ช่างเกี่ยวกับเอเลน่า! ผู้หญิงที่เขาชอบอยู่ตรงนี้ ทำไมเขาถึงปล่อยจินตนาการไปยัยดุร้าย?
แม้ว่าเธอจะลืมไปแต่ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาใช่ไหม?
หลินเสี่ยวยิ้มเล็กน้อยและใช้ทักษะการแสดงของเขาเพื่อซ่อนความตื่นตระหนกภายในของเขา
“ โอเค…ฮิฮิ” ในที่สุดเชนไตหยินก็ได้รับคำตอบที่เธอต้องการและไม่ได้ถามเขาอีกต่อไปดังนั้นเธออาจจะเชื่อในตอนนี้
วันนั้นใกล้เข้ามาแล้วดวงอาทิตย์สีแดงที่แผดเผาก็กลายเป็นสีเหลืองแสนสบายเมื่อเวลาผ่านไปเงาเริ่มลากออกมา
อาการบาดเจ็บของเชนไตหยินกำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆเนื่องจากเลือดของราชาปีศาจและเธอรู้สึกดีขึ้นมาก แต่ก็พูดได้น้อยลง
เธอใช้เวลาเกือบทั้งวันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างเงียบ ๆ เมื่อเธอเหนื่อย เธอก็จะเปลี่ยนตำแหน่งของเธอและโน้มตัวเข้าหาหลินเสี่ยวด้วยความงุนงง เมื่อเธอเบื่อเธอจะหยอกล้อหลินเสี่ยวอีกครั้งแล้วจ้องมองท้องฟ้าอย่างว่างเปล่าต่อไป
เวลาที่แสนสบายเช่นนี้ช่างสบายจริงๆ
จริงๆแล้วนี่ก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ แม้ว่าหลินเสี่ยวจะต้องการพาเธอกลับมาที่ทีมเธอก็จะไม่บ่น ตราบใดที่เธออยู่กับเขาเธอก็รู้สึกสบายใจ
สำหรับความรู้สึกของเธอเกี่ยวกับหลินเสี่ยว มันอาจจะเรียกว่าความรักไม่ได้
เธอไม่เคยตกหลุมรักมาก่อนดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเธอไม่รู้ว่ามันรู้สึกอย่างไรที่จะตกหลุมรัก แต่เธอรู้ว่าเมื่ออยู่กับเขา เธอจะรู้สึกสบายใจอย่างแท้จริงเป็นความสะดวกสบายที่ไม่เคยมีมาก่อน
หลินเสี่ยวยินดีที่จะยอมรับเธอทั้งหมดว่าเธอเป็นใคร เชื่อใจเธอ ดูแลเธอแม้ว่าเธอจะออกอากาศและพยายามที่จะฆ่าเขา เขาสามารถผลักใบมีดออกมาที่คอของเขา
สะดวกสบายและปลอดภัย นอกจากหลินเสี่ยวเธอเป็นเพียงความรู้สึกเหล่านี้กับอีกคนหนึ่ง
“พี่สาว…”
เปลือกตาของเชนไตหยินค่อยๆลดลงและสติของเธอก็ค่อยๆจางหายไปและเกือบจะหลับไป
ขณะที่เธอหลับไปครึ่งหนึ่ง เธอเห็นผู้หญิงที่อรชรและสง่างามดูคล้ายกับตัวเอง ผมสีดำของเธอหล่นลงบนไหล่อย่างอ่อนโยน ดวงตาสีดำของเธอน่ารักยิ้มอย่างสง่างามและมีเสน่ห์ราวกับศูนย์รวมของเชนไตหยิน
ไม่ เธอเป็นคนที่เลียนแบบบุคคลนั้น
เธอลอกเลียนแบบพี่สาวของเธอตั้งแต่อายุยังน้อย มีความสง่างาม มีเสน่ห์และน่าดึงดูด เพื่อที่จะกลายเป็นคู่รักที่สมบูรณ์แบบที่ผู้ชายต้องการแต่เธอไม่ใช่เธอแต่เป็นการเลียนแบบ
“ พี่สาว ท่านโอเคไหม ข้าขอโทษ…”
รูปร่างของบุคคลนั้นจางลงเรื่อย ๆ ไม่ว่าเธอจะพยายามเอื้อมมือ คว้าอะไรเธอก็ไม่สามารถแม้แต่จะติดตามเงาของเธอได้
“ พี่สาว?” เสียงที่คุ้นเคยเรียกเธอ
“ หลินเสี่ยวนั่นเจ้าหรือเปล่า”
มันเหมือนกับว่าเธอพบความสะดวกสบายสำหรับจิตวิญญาณของเธอ เธอยังคงค้นหาเสียงนั้นและในที่สุดก็มาถึงเหวที่น่ากลัว
“ นี่อะไรน่ะ?”
ในทันใดนั้นนิมิตของเธอก็เต็มไปด้วยคราบเลือดที่เต็มไปด้วยซากศพที่ถูกทำลายกระดูกที่แตกเป็นชิ้นเล็ก ๆ มันเป็นภาพแห่งนรกที่ยืนอยู่ตรงนั้นทำให้เธอสั่น
“ท่านมาแล้ว.”
หลินเสี่ยวพูดเบา ๆ ยืนอยู่เบื้องหน้าเธอ
“ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างประหม่าแต่สะดุดอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อเธอสะดุดลงไป เธอสังเกตเห็นว่าพื้นดินเกลื่อนไปด้วยซากศพ
“ซีซาร์? โรซี่? เอเลน่า? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
ทุกคนที่เธอรู้จักนอนนิ่ง ๆ อยู่กับพื้นต่อหน้าเธอด้วยดวงตาที่ตายแล้วและแขนขาแข็งทื่อ
“ พี่สาวหยิน ท่านลืมแล้วหรือ? พวกเขาทั้งหมดตายเพราะท่าน” หลินเสี่ยวมองเธอจากที่ไกล ดวงตาที่ไร้หัวใจของเขาเหมือนว่าเขามองใครบางคนที่ตายไปแล้ว
“เจ้ากำลังพูดอะไร? ไม่ข้าแค่…”
“ เชนไตหยิน เจ้ารังเกียจข้า ฮิฮิฮิฮิ…”
เสียงหัวเราะเยือกเย็นแปลก ๆ หลินเสี่ยวหันไปโดยไม่ลังเล
“ไม่! อย่าไป! มันไม่ใช่แบบนั้น! หลินเสี่ยวอย่าไป!”
เธอพยายามอย่างไร้ผลพยายามที่จะวิ่งตามเขาไป แต่ระยะห่างระหว่างพวกเขาไม่เคยเปลี่ยน มันเหมือนซากศพที่อยู่ข้างๆเธอมีชีวิตขึ้นมาและจับที่ขาของเธอป้องกันไม่ให้เธอเคลื่อนไหว
“ หลินเสี่ยวอย่าทิ้งข้า! ฟังข้า … ได้โปรดอย่าไป! ม่ายยยย!”
ดวงตาของเชนไตหยินเปิดกว้างและคว้าแขนของหลินเสี่ยว
นรกเลือดหายไปทันทีและสิ่งที่ปรากฏคือท้องฟ้าที่มืดสลัวและเด็กที่มีใบหน้าที่ระแวดระวังกำลังจะลุกขึ้น
“เจ้ากำลังจะไปไหน!” เชนไตหยินหายใจอย่างเกรี้ยวกราดขณะที่เธอถามอย่างแรง
“อา? ข้าแค่…”
ทันใดนั้นเธอก็กระโจนเข้าหาเขาโดยไม่รอคำอธิบายของเขา
“ พี่สาว?”
“ หลินเสี่ยวข้าไม่ปล่อยเจ้าไป!”
เธอกลัวว่าเขาจะหนีออกไป เชนไตหยินใช้ร่างกายของเธอกอดเขาไว้แต่เพราะเธอขยับไปมามากเกินไปมันทำให้แผลเธอเปิดมากพอที่จะทำให้เธอร้องออกมา ถึงกระนั้นเธอก็จับเขาด้วยแรงทั้งหมดและจับมันเหมือนเชือกช่วยชีวิต
“ อ๊ะ หยุดขยับเถอะครับ”
หลินเสี่ยวเห็นว่าบาดแผลของเธอแย่ลงและอุ้มเธอขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วพาเธอกลับไปที่จุดเดิมเพื่อพัก
“ เกิดอะไรขึ้น ไม่ต้องกังวลข้าจะไปหาอาหาร ข้าจะไม่ทิ้งท่าน” หลินเสี่ยวลูบหน้าท้องของเขาและอธิบาย
“อาหาร?” เชนไตหยินจ้องที่เขาแล้วมองไปรอบ ๆ สลัวและในที่สุดก็ตื่นขึ้นมา“แค่ความฝันนะ…ขอโทษ”
“ ไม่ ไม่มีปัญหา กลับไปนอนเถอะ ข้าจะไปหลังจากนั้น”
“ อิอิ ไม่จำเป็น”
เธอยิ้มและยิ้มอย่างไม่เต็มใจ
“ ฝันร้าย?”
“อา”.
“ ถ้าอย่างนั้น…ท่านฝันถึงข้าไหม”
“ข้าฝัน.”
“อา? คือ … มันไม่ได้กลายเป็นฝันร้ายเพราะท่านเจอข้าใช่ไหม ข้าเป็นคนที่น่ากลัวเหรอ?”
“ ฮิฮิ ใช่! มันเป็นเพราะเจ้า”
แน่นอนมันเป็นเพราะเขา แต่ไม่ใช่เพราะเขาน่ากลัวนั่นเป็นเพราะเขาทิ้งเธอไว้ข้างหลัง …
“ หลินเสี่ยว” เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเรียกเขาเบา ๆ
“ ข้าอยู่นี้ มีอะไร?”
“ ถ้าซีซาร์และคนอื่นตายเพราะข้า…เจ้าจะเกลียดข้าไหม”
“ ฮืม ไม่ ข้า…”
หลินเสี่ยวคิดว่าเชนไตหยินยังคงหลับอยู่ดังนั้นเขาจึงพยายามพูดอะไรซักอย่าง แต่เมื่อเธอเห็นดวงตาที่รุนแรงของเขาเธอก็รู้สึกหนาวสั่น
“ …จริง?”
“อา”.
“ ท่านบอกว่าซีซาร์และคนอื่นตายเพราะท่าน คนอื่นหมายถึงใคร”
“ พวกเขา ซีซาร์ โรซี่และ…”
เช่นเดียวกับการตอบสนองต่อการเดาของหลินเสี่ยว เธอก็พูดช้าลง
“ เอเลน่าสาวใช้ของเจ้า”
คอมเม้นต์