Picked up a Demon King to be a Maid – ตอนที่ 232
เอเลน่าชนะพนันสโนว์
ใช่ ในที่สุดเธอก็ได้พิสูจน์ตัวเองแล้ว! ในที่สุดเธอก็ทำได้และฆ่าหลินเซียว!
นี่พิสูจน์ให้เห็นว่าเธอยังคงเป็นราชาปีศาจที่โหดร้าย เธอไม่สนใจไอ้โรคจิตนั่น และเธอยังจะหาโอกาสฆ่าสโนว์และพาเอโลน่าไปและส่งไอ้สารเลวที่หยิ่งผยองและยโสไปยังนรกพร้อมกับพี่ชายโรคจิตของเธอ!
ใช่ในที่สุดเธอก็ทำได้!
แต่ทำไมเธอถึงไม่มีความสุข?
เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัวอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
ความสับสน ความเหงา ความตื่นตระหนก ความกลัว … เมื่อเธอหันกลับมาอารมณ์เชิงลบก็พลุ่งพล่านในหัวของเธอราวกับว่าเธอถูกแทงด้วยเข็มนับพันเล่มและมีมดนับหมื่นคลานไปมาที่หลังของเธอ ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นก็ยิ่งมากขึ้น รุนแรงยิ่งกว่าการตอบสนองของพนัธสัญญาทาส
เธอขยับไม่ได้เลย!
ไม่ว่าเธออยากจะก้าวออกไปจากที่นี่แค่ไหนแต่เท้าของเธอก็เหมือนถูกแช่แข็ง
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
เธอต้องทำอย่างไรเพื่อให้ความรู้สึกแย่ ๆ นี้หายไป?
“ นี้ เจ้าตายหรือยัง?” เอเลน่าถามโดยไม่หันกลับมา
แน่นอนว่าไม่มีการตอบสนอง
เธออดทนต่อความคิดที่จะหันกลับมาตรวจสอบ เธอกัดริมฝีปากและพยายามออกห่างแต่ไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถทำให้อารมณ์เชิงลบเหล่านั้นหายไปได้ เธอหายใจไม่ออกจากความรู้สึกสิ้นหวังเหมือนกำลังดิ่งลงเหว
หลินเซียวตายแล้ว
อย่างแน่นอน!
แม้ว่าเขาจะยังไม่แต่ก็คงจะเร็ว ๆ นี้
แต่จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเขา …
“ นี้…เจ้าตายหรือยัง” เอเลน่าลังเลแต่ก็ยังไม่สามารถหันกลับมา
ก่อนที่เธอจะตรวจสอบเธอตระหนักว่าเขาอาจยังหายใจอยู่
เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นความสิ้นหวังและความกลัวทั้งหมดของเธอก็หายไปทันที มันเหมือนกับว่าอารมณ์เชิงลบทั้งหมดของเธอถูกระบายออกไป ความกลัวกลายเป็นความตื่นเต้น เท้าที่เยือกแข็งของเธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอย่างหาที่เปรียบมิได้
เธอวิ่งไปอย่างรวดเร็วและคุกเข่าลงข้างๆเขา
“ ฟู่…เขายังหายใจอยู่!”
แน่นอนว่าเป็นเรื่องธรรมชาติเนื่องจากเขาจะไม่ตายทันทีจากการตกเลือดมากเกินไป
ผิวของเขาซีดลงและหายใจไม่ออก ชีวิตกำลังจากเขาไปอย่างรวดเร็ว หัวใจของเขาก็เต้นช้าลงเช่นกันแม้ว่าเขาจะเกือบตายแต่หัวใจของเขาก็หยุดได้ทุกวินาที
แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังหายใจอยู่!
ราวกับว่าในที่สุดเธอก็สบายใจการแสดงออกของเธอก็ผ่อนคลายลงเช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าเธอจะตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างและการแสดงออกของเธอก็เย็นลงทันที
“ ฮึ่ม รีบตายไปซะ! ข้าสามารถไปได้หลังจากที่เจ้าตาย! เจ้าได้ยินข้าไหม!?” เอเลน่าสาปแช่งอย่างโหดเหี้ยม
ดูเหมือนว่าเขาจะยังมีสติอยู่บ้างหลังจากได้ยินคำพูดของเธอเปลือกตาของเขาก็กระตุกและการหายใจก็เร็วขึ้น
แม้ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่เขาก็คงจะโกรธตาย…
เอเลน่าไม่รำคาญที่จะพูดอีกต่อไปหันศีรษะและเสมองจากใบหน้าที่กำลังจะตายของเขาออกไป เธอรอคอยการตายของเขาอย่างเงียบ ๆ
ลมหายใจเร็ว ๆ ของเขาช้าลงอย่างรวดเร็วอีกครั้ง อ่อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ อ่อนแอลงและแผ่วเบา เอเลน่าคุกเข่าข้างๆเขาโดยไม่ขยับ
หากอนาคตมีสิ่งที่คุณต้องการ คุณก็ยินดีที่จะรอใช่ไหม? แม้ว่ามันจะน่าเบื่อหรือช้านานแต่เพียงแค่รอให้สิ่งดีๆเกิดขึ้นก็เป็นประสบการณ์ที่น่าพอใจ
แต่เอเลน่าไม่มีความสุขเลยระหว่างรอ
ทุกลมหายใจของหลินเซียวส่งผลกระทบต่อหัวใจที่เปราะบางของเธอ ตราบใดที่เธอยังได้ยินเสียงลมหายใจเธอรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่และเธอก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่เมื่อเสียงนั้นหายไปเธอก็กลับมาทุกข์ทรมานอีกครั้ง!
ความเจ็บปวดยังคงอยู่ในใจของเธอและสิ่งที่ควรจะเป็นการรอคอยที่น่ายินดีทำให้เธอกระสับกระส่ายมากขึ้น
ในที่สุดเธอก็ตระหนักถึงที่มาของความเจ็บปวดของเธอ
เธอกำลังรอให้หลินเซียวตายใช่หรือไม่?
ไม่ ตรงกันข้าม เธอไม่ต้องการให้หลินเซียวตาย!
เธอกำลังรอคำตอบ!
เพื่อให้เขาขอโทษ!
“ หลินเซียวตอนนี้เจ้ารู้ว่าเจ้าคิดผิดแล้วใช่ไหม? เจ้าเชื่อข้าในที่สุด? ข้าจะฆ่าเจ้าจริงๆนะ! ดังนั้นรีบขอโทษ!”
ฟังดูเหมือนเธอกำลังตั้งคำถามกับเขาและพูดกับตัวเอง
“ หยุดบอกว่าเจ้าต้องการให้ข้าเป็นสาวใช้ของเจ้า ความหลงผิดของเจ้าจะไม่มีวันเป็นจริงดังนั้นรีบขอโทษ!”
ตี สอน ตำหนิ … เธอใช้น้ำเสียงที่หยิ่งผยองที่สุดเพื่อสั่งเด็กหนุ่มที่หมดสตินั้น
“ ข้าเป็นผู้หญิงที่น่ากลัว! แม้ว่าเจ้าจะเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยข้าแต่ข้าก็ยังฆ่าเจ้าอย่างโหดเหี้ยม! อย่ามัวแต่คิด เจ้าคิดผิด! เจ้าเข้าใจผิดอย่างร้ายแรง! ดังนั้นเร็วเข้า เร็วเข้า…… ”
ในที่สุดเอเลน่าก็เงยหน้าขึ้นและใช้เสียงที่ดังที่สุดเพื่อร้องไห้ออกมาอย่างสุดหัวใจ
“ งั้น…รีบมาพูดมาวักอย่าง!”
ความเย่อหยิ่ง ความเย็นชา ความเฉยเมย…ในทันทีนั้นเอเลน่าทิ้งข้ออ้างทั้งหมดของเธอไว้เบื้องหลัง สิ่งเดียวที่เขียนบนใบหน้าของเธอคือความตื่นตระหนกและความกลัว
“ นี้! นี้! หยุดเสแสร้ง เจ้าได้ยินข้าใช่ไหม”
เธอจับหัวของหลินเซียวและเขย่ามันราวกับว่าเธอต้องการปลุกเขา แต่ไม่ว่าเธอจะตะโกนหรือเขย่าเขาแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนความเป็นจริงได้
หลินเซียว..…
“ ไม่”
ดวงตาของเอเลน่ากลวงโบ๋และเธอพึมพำราวกับว่าเธอเสียสติ
“ ไม่!”
น้ำตาของเธอบดบังการมองเห็นของเธอและเสียงของเธอก็สั่นคลอน
“ ไอ้โรคจิต! เจ้าตายได้อย่างไร? เจ้าคิดว่าเจ้าจะวิ่งหนีไปแบบนี้? ไม่ เจ้ายังไม่ได้ขอโทษข้า! ข้าเพิ่งเริ่มกลับมาหาเจ้า ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าหนีไป!”
เอเลน่ากำหมัดแน่น เล็บของเธอจิกเขาฝ่ามือเธอจนเลือดออก
เธอจ้องมองใบหน้าซีดเซียวของเขาและเริ่มขาดสติ ความรู้สึกทั้งหมดที่เธอเก็บกดไว้ก็ปะทุขึ้นในทันที
“ ใช่แล้วเลือดของข้า…ใช่แล้ว! เลือดของข้าช่วยเจ้าได้!”
ทันใดนั้นเธอก็จำบางสิ่งที่สำคัญได้และสังเกตเห็นว่าฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยเลือด เธอจึงเปิดริมฝีปากของเขาและป้ายเลือดของเธอ
สาเหตุที่เธอทำตัวไร้ความปรานีกับเขาได้เพราะเธออาศัยความจริงที่ว่าเลือดของเธอมีความสามารถในการฟื้นฟูที่ไม่ธรรมดา และตอนนี้ก็ถึงเวลานำไปใช้งานแล้ว!
“ ข้าสามารถช่วยเจ้าได้ตราบเท่าที่เจ้ายังหายใจ! หลินเซียว เจ้าหนีไม่พ้น!”
แม้ว่านิ้วของเธอจะเต็มไปด้วยน้ำลายที่น่าขยะแขยงและเลือดสีแดงสด แต่เธอก็ไม่รังเกียจเลย เธอยังคงทำซ้ำและมีเพียงความคิดเดียว
เพื่อทำให้ไอ้โรคจิตนี้กลับมามีชีวิตและทำให้เขาขอโทษ!
“ ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! ทำไมถึงไม่ตื่นขึ้น”
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยังไม่แสดงอาการฟื้น
“ ยังไม่พออีกเหรอ? โอเค…งั้นข้าจะให้เจ้าอีก!”
เลือดของเธอสามารถช่วยหลินเซียวได้อย่างแน่นอนดังนั้นมันจึงน้อยเกินไป!
มันจะดีมากตราบเท่าที่เธอให้อาหารเขามากขึ้น!
ดังนั้นเธอจึงต้องการเลือดมากขึ้นอีกมาก!
เอเลน่าก้มลงมองไปรอบ ๆ เพื่อหาของที่เธอสามารถใช้ได้
“ เร็วสิ มันอยู่ไหน? … อา!”
ในที่สุดเอเลน่าก็พบก้อนหินเล็ก ๆ
มันเป็นหินธรรมดา แต่ขอบของมันแหลมกว่าก้อนอื่นเล็กน้อย
“ นี่น่าจะโอเคใช่ไหม”
แขนขาของเธอเต็มไปด้วยโคลนในขณะที่เธอหยิบหินก้อนเล็ก ๆ มาวางไว้ที่ข้อมือซ้ายแล้วหั่นมัน
บาดแผลเล็ก ๆ เปิดขึ้นบนข้อมือซีดและเลือดสดไหลออกมา
“ เอาล่ะพอแล้ว!”
มันเหมือนกับว่าไม่มีความเจ็บปวดเอเลน่ารู้สึกดีใจเมื่อเห็นเลือดพุ่งออกมาและรีบวางข้อมือของเธอไว้ที่ปากของหลินเซียวเพื่อให้มันไหลเข้ามา
“ รีบดื่ม!”
ตอนแรกเลือดของเธอไหลเหมือนน้ำ แต่แผลของเธอเริ่มหายอย่างรวดเร็วเพราะความสามารถในการฟื้นตัวที่แข็งแกร่งและเลือดของเธอกำลังจะหยุดไหล
“ บ้าเอ้ย!”
เพื่อที่จะป้อนเลือดหลินเซียวต่อไปเธอต้องทำร้ายตัวเองอีกครั้ง
เอเลน่าใช้หินแหลมกรีดเพื่อเปิดแผลอีกครั้งโดยไม่ลังเล! บาดแผลตื้นของเธอลึกขึ้นและเหมือนกับว่าเธอผ่าเส้นเลือดของเธอออกขณะที่เลือดร้อนแผดเผาของเธอไหลออกมา
“ รีบดื่ม!”
เอเลน่ามีความสุขมากที่ได้เห็นเลือดของเธอไหลเข้าปากของหลินเซียวอย่างต่อเนื่อง แต่จู่ๆเธอก็รู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่ทำให้สติเธอแกว่งไปมาและเกือบล้มลง
มันยังคงมากเกินไปที่ เลือดของเธอไม่ได้อันลิมิตและเธอก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกันดังนั้นเธอจึงต้องอดทนอย่างมากเพื่อช่วยหลินเซี่ยว
แต่ก็ดีเธอรู้จักตัวเองดีและแมวดำตาแดงมีความสามารถในการฟื้นตัวที่แข็งแกร่งดังนั้นเธอจึงสามารถทำร้ายตัวเองได้…ไม่ใช่แค่กรีดข้อมือเธอยังสามารถทำลายมือของเธอได้ตราบใดที่หลินเซียวยังมีชีวิตอยู่!
แต่น่าเสียดายที่แม้ว่าเธอจะทำร้ายตัวเองอย่างบ้าคลั่งแม้ว่าปากของเขาจะเต็มไปด้วยเลือดของเธอเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
“ทำไม? ทำไม?”
เอเลน่าตระหนักว่าเลือดของเธอไม่ทำงานและกระสับกระส่าย
เมื่อเธอขยับตัวและเอียงศีรษะโดยไม่ตั้งใจและในที่สุดก็พบคำตอบ
“อะไร! เขาไม่ดื่มเหรอ”
เธอเฝ้าดูเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากของหลินเซียวและก็ตระหนักได้ทันที
ปรากฎว่าเธอแค่กรอกเลือดเข้าปาก แต่เขาไม่ได้ดื่มอะไรเลยและแทนที่จะพ่นออกมาดังนั้นแน่นอนว่ามันไม่มีผลใด ๆ
“ ไอ้บ้าเอ๊ย!”
เธอควรทำอย่างไร?
เธอจะให้เขาดื่มมันได้อย่างไร?
ถ้าเธอคิดวิธีไม่ออกก็ตายแน่!
ในทันใดนั้นเอเลน่าได้ทำสิ่งที่เธอไม่อยากจะเชื่อโดยไม่ลังเล
เธอจูบเขา
คอมเม้นต์