ร่างในป่าที่มีใบหน้าน่ารักเต็มไปด้วความแสดงความไม่พอใจขณะที่เธอเหล่มองคนทั้งสี่ที่อยู่ห่างออกไป

“ คุณหนูข้าไม่เข้าใจ”

เธอพยุงเด็กสาวผมยาวเหมือนคนรับใช้ดูแลเจ้านายที่บาดเจ็บ การเคลื่อนไหวของเธออ่อนโยนและระมัดระวังกลัวว่าจะทำร้ายอีกฝ่าย เด็กสาวผมยาวดูมีบาดแผลฟกช้ำทั่วร่างกายเธอจึงอดไม่ได้ที่จะเอนตัวขึ้นยืน

ถ้าใครได้เห็นเธอตอนนี้คงยากที่จะบอกได้ว่าเธอคือเจ้าหญิงที่มีเสน่ห์

“ คุณหนูพูดอะไรหน่อยสิ! บอกข้าทีว่าเขาดีตรงไหน” เซียวฮัวถามอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อ เชนไตหยินไม่ตอบสนอง

“ เซียวฮัว…อย่าพูดอีก”

เชนไตหยินดูเศร้าหมองและน้ำเสียงเศร้า เพียงแค่ได้ยินเสียงของเธอก็ทำให้ใคร ๆ ก็อยากกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและปกป้องเธอเพื่อไม่ให้เกิดอันตรายกับเธอ

แน่นอนว่าเซียวฮัวก็ไม่มีข้อยกเว้นมันทำให้เธอเจ็บปวดที่เห็นผู้หญิงของเธอเป็นแบบนี้

แต่ยิ่งต้องการปกป้องเธอมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งไม่อาจปล่อยให้เธอจมดิ่งลงไปลึก ๆ !

“ คุณหนู อย่าโทษว่าข้าเป็นคนน่ารำคาญ! แต่ท่านก็เห็นเหมือนกันใช่มั้ยว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้มากแค่ไหน!” เซียวฮัวสาปแช่งด้วยความปั่นป่วนเธอคงจะตะโกนอย่างแน่นอนถ้าเธอไม่กังวลเกี่ยวกับการเปิดเผยพวกเขา

เชนไตหยิน ยังคงไม่ตอบกลับและถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ

“ คุณหนู ข้าไม่เข้าใจจริงๆเธอดีกว่าท่านยังไง? เธอไม่ใช่แค่ร้องไห้เล็กน้อยแล้วกรีดข้อมือ นั้นเป็นเรื่องใหญ่หรือ? ท่านวางแผนที่จะมอบตัวเองให้กับเขา…หรือร่างกายของท่านไม่สามารถเทียบกับสาวใช้ตัวเหม็นกับหน้าอกที่หย่อนยานนั่นเลยหรือ”

เซียวฮัวที่ดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสามากกว่าคนอื่น ๆอดกลั้นไม่ได้เมื่อโกรธ

“ แล้วยัยตัวเล็กนั่นล่ะ? พวกเขาเป็นพี่น้องกันจริงหรือ? ถุย! เป็นพี่น้องกันแบบไหน? เหมือนเจ้าสาวเด็กของเขามากกว่า! แค่มองไปที่พวกเขาถ้าท่านไม่รู้อะไรท่านจะคิดว่าพวกเขาแต่งงานแล้ว … จริงๆ … จริงๆ!”

ยิ่งเธอพูดมากเท่าไหร่เธอก็โกรธมากขึ้น แต่ เชนไตหยิน ก็ยังคงถอนหายใจในขณะที่รู้สึกเสียใจกับตัวเอง

เจ้านายยังไม่ได้พูดอะไรเลย แต่เซียวฮัวคนรับใช้ก็บ่นไม่หยุดราวกับว่าเธอเป็นคนที่ชอบหลินเสี่ยว แต่เซียวฮัวรู้ที่อยู่ของเธอเธอไม่ควรพูดออกไป แต่เธอก็ยังต้องทำ!

แม้ว่าเธอจะไม่ชอบ แต่เธอก็ไม่สามารถดูผู้หญิงของเธอถูกหลอกโดยขยะนี้ได้! หลินเซียวไม่คู่ควรกับผู้หญิงคนนั้น!

“ คุณหนูคิดดูสิ! หลินเซียวชอบท่านจริงหรือ? ถ้าเขาชอบ เขาจะไม่ทิ้งท่านไปหาสาวใช้คนนั้น! แม้ว่าเขาจะบอกว่าชอบท่าน แต่สิ่งที่เขามีอยู่ในใจก็คือสาวใช้และน้องสาวคนนั้น!”

เชนไตหยิน ยังคงไม่ตอบสนองดังนั้น เซียวฮัวจึงใส่ความแข็งแกร่งเข้าไปในแขนที่เธอพยุงเธอไว้และเขย่าตัวเธอเล็กน้อย

“คุณหนู! ทำไม? ทำไมท่านโง่จัง ทำไม…”

“ เซียวฮัวพอแล้ว!”

ทันใดนั้น เชนไตหยิน ก็ขัดจังหวะเธออย่างรุนแรง

“ แน่นอนข้ารู้! เซียวฮัวข้าจะไม่รู้ได้ยังไง!?”

“ คุณหนู ตั้งแต่ท่านรู้ ท่านก็ควรรู้ว่าเขาโกหกท่านอย่างชัดเจน!”

“อะไร? โกหก? ไม่! ข้าไม่เชื่อหรอกเขาไม่ได้โกหกข้า…” เหมือนกับว่าเชนไตหยินได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง เธอก้มศีรษะลงกลัวที่จะมองคนเหล่านั้นในระยะไกลและจ้องไปที่ขาของเธอด้วยความงุนงง

หัวใจของ เชนไตหยิน แน่นขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่างในขณะที่เธอนึกถึงช่วงเวลาที่พวกเขาใช้ร่วมกัน

หลินเซียวไม่ได้โกหกเธอจริงๆหรือ?

ไม่ เธอไม่แน่ใจจริงๆ

เอเลน่าอยู่เคียงข้างหลินเซียวตลอดเวลาแม้ว่าเธอจะไม่เคยพูด แต่หลินเซียวก็ไม่เคยลืมการมีอยู่ของเธอ

เอเลน่าไม่ใช่พื้นหลังสีขาวแต่เป็นจุดศูนย์กลางของเวที เธอไม่จำเป็นต้องเต้นไปรอบ ๆ หรือใส่ท่าที่ชอบเพราะเธออยู่ที่นั่นยืนอยู่ตรงนั้นเสมอเป็นศูนย์กลางของการมองเห็นไม่เคยจากไปไหนหรือไปไหนไกล ๆ

ในที่สุด เชนไตหยิน ก็ตระหนักว่าผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวแค่ไหนเธอตัวเล็กแค่ไหนต่อหน้าเธอช่างน่าสมเพชและน่าขบขัน

“ แต่…หลินเซียวโกหกเธอจริงๆหรือ”

ไม่!

นั่นคือสิ่งหนึ่งที่ เชนไตหยิน ไม่เชื่อ!

“ เซียวฮัว ข้ารู้ว่าเขาไม่ได้โกหกข้า เขาไม่มีเหตุผลที่จะทำ! ข้าไม่ควรสงสัยเขา!”

แม้ว่า เชนไตหยิน จะพูดคำเหล่านั้นด้วยเสียงที่ดังกว่าแต่ถ้าเธอไม่เชื่อตัวเองด้วยซ้ำเธอจะชักชวนคนอื่นได้อย่างไร?

“คุณหนู! เลิกโง่! เขาแค่…เอ๊ะ?” เซียวฮัวต้องการพูดมากกว่านี้เพื่อปลุกเชนไตหยินแต่จู่ๆเธอก็ปิดปาก

เธอรู้สึกถึงของเหลวเย็น ๆ ที่หยดลงบนหลังมือของเธอเ ซียวฮัวไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป

“ คุณหนู ข้าขอโทษ”

“ มันไม่มีอะไรเซียวฮัว ข้าไม่ได้ร้องไห้จริงๆแล้วตาของข้าแค่…..ฮึก”

“ คุณหนู…ท่านบอกข้าได้ไหมว่าท่านชอบอะไรเกี่ยวกับเขา”

ข้ามคำถามโดยไม่มีคำตอบคราวนี้เธอถามคำถามง่ายๆ

“ หืมนั่น…”

เชนไตหยิน หายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งในขณะที่กระพริบตาอย่างรวดเร็วแล้วแสร้งทำเป็นยิ้ม

“ เซียวฮัวใครบอกว่าข้าชอบเขา? ข้าไม่เคยพูดอะไรแบบนั้น”

“ อืม…คุณหนู ยังไงการโกหกของท่านก็ไม่น่าดูดีเลย…ถ้าท่านไม่ชอบท่านจะร้องไห้ทำไม”

“ ฮิฮิ ข้าไม่ ข้าไม่ชอบเขาจริงๆ แค่…ข้ารู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับเขา” เชนไตหยินจงใจพูดและตอบอย่างจริงจัง

เธอไม่ชอบเขาเธอแค่พบความสบายใจในตัวเขาเห็นรอยยิ้มของเธอราวกับว่าเธอได้รับการปลดเปลื้องภาระหัวใจของเธอก็ปวดร้าว

นั่นเป็นเพราะเซียวฮัวรู้ว่าเธอไม่ได้โกหก

เห็นได้ชัดว่าตราบใดที่เธออยู่กับหลินเวียว เชนไตหยินจะรู้สึกสบายใจและผ่อนคลายและเมื่อเขาจากไปเธอจะรู้สึกเครียดและวิตกกังวลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นมันไม่รู้สึกดี

มีบางอย่างที่เซียวฮัวอยากจะพูด แต่เธอไม่รู้ว่าควรหรือไม่

ความสะดวกสบายที่เรียกว่าของเชนไตหยินนั้นไม่ใช่ชอบเขาอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

เพราะความรู้สึกของเธอรุนแรงมากกว่าการชอบใครสักคน

ความสบายใจ ความสบายใจ อิสระหรือความสุขมากกว่า…ความรู้สึกแบบนั้นคือสิ่งที่บางคนอาจไม่เคยประสบความสำเร็จเลยในชีวิตการค้นพบที่ที่คุณเป็นอยู่

เหมือนกับเซียวฮัวไม่มีใครถามเธอ แต่เธอก็ยังเสี่ยงที่จะท้าทายคำสั่งและมาที่เกาะสิ้นหวังเพื่อตามหา เชนไตหยิน

เธอจะไม่ได้อะไรจากมัน แต่เธอสนุกกับมันและจะไม่เบื่อหน่าย

เธอรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับเชนไตหยินอาจเป็นได้ว่าเชนไตหยินรู้สึกอย่างไรกับหลินเซียว พวกเขาแต่ละคนรู้สึกสบายใจกัน

“ โอ้ใช่ข้ามีบางอย่างที่ข้าเกือบจะลืมบอกท่าน!”

“ โอ้?”

“ คุณหนู ท่านต้องระวังสาวใช้คนนั้นต่อจากนี้!” เซียวฮัวหันไปมองเอเลน่าด้วยสีหน้าจริงจัง

“ เฮ่อ เซียวฮัวข้าบอกไปแล้วว่าข้าไม่ชอบหลินเสี่ยว มันก็โอเคแม้ว่าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่อาจบรรยายได้ข้าก็แค่…”

“ ไม่มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น” เซียวฮัวขัดจังหวะเชนไตหยินเบา ๆ และกล่าวเสริมอย่างช้าๆ“ จริงๆแล้วเอเลน่าไม่ใช่มนุษย์ เธอเป็นปีศาจระดับสูงแมวดำตาแดง!”

“ อะ อะไรนะ!?”

เชนไตหยิน เบิกตากว้างและเกือบจะล้มลง

เมื่อเห็นว่าเธอไม่เชื่อ เซียวฮัวก็บอกเธอเกี่ยวกับบทสนทนาที่เธอได้ยินระหว่างเซลิน่ากับแอนเดอร์สันรวมถึงบทสนทนาของเอเลน่ากับพวกเขาก่อนหน้านี้ทุกอย่างก็มั่นใจ

เอเลน่าเป็นแมวดำตาแดง

ตอนนี้ทุกอย่างสมเหตุสมผลแล้ว

ทำไมเธอถึงมีร่างกายที่ดูโอ้อวดเมื่อเทียบกับมนุษย์ทั่วไป ผมสีเงินและดวงตาสีแดงการดูถูกที่เธอแสดงออกต่อทุกคนทำไมเธอถึงดูอ่อนแอแต่ก็สามารถรอดพ้นจากอันตรายได้ทุกครั้ง … ทุกอย่างมีคำตอบ!

“ คุณหนูต้องอยู่ห่าง ๆ เธอผู้ชายคนนั้น…เอ๊ะ? คุณหนู?”

เดิมทีเซียวฮัวต้องการบอกเชนไตหยินเรื่องนี้เพื่อที่เธอจะได้ชักชวนเธอให้อยู่ห่างไกลจากหลินเวียวแต่เธอสังเกตเห็นว่าเชนไตหยินเข้าใจผิดและความคิดของเธอก็ไปในทิศทางที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน

“ เซียวฮัว เจ้าพูดถูก…ถ้าเป็นเช่นนั้นพวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบข้ารับใช้ตามปกติและหลินเซียวคงมีเหตุผลที่จะทิ้งข้าไว้ข้างหลังเพื่อตามหาเธอ เขาก็เลยไม่โกหกข้า! คำสารภาพของเขาเป็นของแท้!”

เซียวฮัวรู้สึกกระวนกระวายในขณะที่เธอเฝ้าดูเชนไตหยินพึมพำกับตัวเองอย่างไร้สาระ ยิ้มบางครั้งและขมวดคิ้วในบางครั้ง

“ คุณหนูพึมพำเรื่องอะไร”

“ อือ …ข้ากำลังคิดอยู่ว่าจะมีโอกาสกำจัดเอเลน่าหรือไม่เพราะผู้หญิงที่เขาชอบคือข้า ถ้าข้าเป็นฝ่ายริเริ่มล่ะก็…เอ๊ะ? เซียวฮัวเจ้าถามอะไรนะ?” เธอเผลอพูดในสิ่งที่เธอคิด แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นการจ้องมองแปลก ๆ ของเซียวฮัวเธอก็แก้ไขตัวเองทันที“ ไม่ ไม่ ไม่ ข้าคิดว่าข้าควรฟังเจ้าและอยู่ห่างจากพวกเขา!”

“ เฮ้อ คุณหนู ท่านนี้จริงๆ…”

แม้ว่าเซียวฮัวจะรู้แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้ดังนั้นเธอจึงไม่เสียเวลาอีกต่อไปและเตรียมที่จะพาเธอไป

“ คุณหนูรีบไปกันเถอะ…”

“ไป? ที่ไหน”

“ กลับไปที่แคมป์ริมทะเลสาบแน่นอน”

“ อือ…ไม่…เซียวฮัวพวกเราจะไม่ไป” เชนไตหยินลังเลเล็กน้อยและคิดอะไรบางอย่าง

“ เอ๊ะ? คุณหนูตอนนี้ ท่านไม่ได้คิดจะไปหาพวกเขาใช่มั้ย?”

“ ไม่”

เธอเฝ้าดูหลินเซียวสนทนาอย่างมีความสุขกับนักบุญโลลิและมุมริมฝีปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย

“ เซียวฮัว พาข้ากลับไปที่ที่เขาทิ้งข้า…”

“ ข้าจะรอเขา!”