สโนว์ยุ่งอยู่กับการช่วยชีวิตผู้คน แต่ลืมสิ่งสำคัญไป!

อย่าลืมว่า เอโลน่าเป็นปีศาจระดับสูงดังนั้นออร่าปีศาจของเธอจึงรุนแรงเป็นพิเศษ หัวหน้าของผู้คุมกางเขนจะตรวจไม่พบได้ยังไง?

อันที่จริงเขาตระหนักได้นานมาแล้วเขาไม่กล้ายืนยัน…ออร่าปีศาจที่รุนแรงใกล้เคียงกับนักบุญ มันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง ในตอนแรกเขาคิดว่าเขาเป็นภาพหลอน แต่ตอนนี้เขาก็แน่ใจในที่สุดจึงถามออกมา

“ เอ่อ…นั่น หัวหน้าฟรีแมน…ข้า…แค่กๆ” สโนว์ที่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เผยให้เห็นสีหน้าลำบากใจและไม่พูดออกมา

มันเป็นเรื่องสำคัญมากดังนั้นเธอจึงต้องมีความรอบคอบ

เธอจัดการแอนเดอร์สันแล้ว หากตัวตนของเอโลน่าถูกเปิดเผยที่นี่ความพยายามทั้งหมดของเธอจะสูญเปล่าและเธออาจถูกมองว่าเป็นพันธมิตรของแอนเดอร์สันด้วยซ้ำ!

ในเวลานั้นไม่ว่าสมเด็จพระสันตะปาปาจะยกย่องเธอมากเพียงใดเธอก็อาจต้องเผชิญกับการถูกเผาทั้งเป็น

“ ท่านนักบุญ? ท่านไอทำไม? ท่านสบายดีไหม?” ฟรีแมนก้มลงถามด้วยความห่วงใย

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฟรีแมนร่วมงานกับสโนว์ครั้งสุดท้ายคือตอนที่พวกเขาจับแมวดำตาแดง ในเวลานั้นความมีไหวพริบและความสุขุมของเธอทำให้เขาอ้าปากค้างด้วยความชื่นชม เธอเป็นเพียงเด็กอายุสิบขวบแต่เธอยังโดดเด่นกว่าเขาผู้ชายในวัยสามสิบซะอีก

ด้วยเหตุนี้ฟรีแมนจึงเคารพสโนว์มากไม่ใช่เพียงเพราะความยอดเยี่ยมของเธอ แต่ที่สำคัญกว่านั้นเพราะพวกเขามีความโชคร้ายคล้าย ๆ กัน

ฟรีแมนมีสายตาไม่ดีนักและตาซ้ายของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อเขายังเด็ก ดังนั้นเขาจึงสวมผ้าปิดตาเพื่อปกปิด แต่สโนว์โชคร้ายยิ่งกว่านั้น เธอสูญเสียดวงตาทั้งสองข้างไม่ใช่แค่ตาเดียว

คืนนี้สโนว์ไม่ได้พักผ่อนเลยและทำงานตลอดเวลากับเขาทุกคนที่นี่ทุกคน แต่ด้วยความที่เธอตาบอดทำให้งานนี้ต้องเหนื่อยมากสำหรับเธอ

นั่นคงไม่ดีแน่ถ้าเธอป่วยแล้วใครจะเป็นคนนำทางพวกเขา?

“ แค่กๆ…ข้าสบายดีข้าเหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้น” สโนว์กระแอมและบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์จากนั้นวิพากษ์วิจารณ์เขาอย่างชอบธรรม“ ฟรีแมนนี่คือภารกิจจากเทพธิดาสิ่งที่เจ้าต้องทำคือทำตามคำสั่ง ไม่ต้องกังวล!”

“ ครับ ท่านนักบุญ!” แม้ว่าเขาจะได้รับคำตักเตือนโดยตรง แต่ฟรีแมนก็ยังยอมรับและพูดต่อ“ แล้วออร่าแปลก ๆ นั่นล่ะมันเหมือนกับว่า…”

“ ฟรีแมน เจ้าเหนื่อยใช่ไหม” คราวนี้สโนว์ขัดเขา

“อา? ไม่ครับ ท่านนักบุญ ข้าไม่เป็นไร ข้าเป็นห่วง…”

“ เจ้าเหนื่อย! ไปพักผ่อนก่อนเถอะ!” สโนว์ขัดจังหวะเขาอีกครั้ง“ เราเพิ่งจัดการกับปีศาจเลซเซอร์ที่น่ากลัวพวกนั้นและต้องพักผ่อน ฟรีแมนตราบใดที่คุณพักผ่อนสักหน่อยคุณจะไม่พูดเรื่องไร้สาระแบบนั้นอีกต่อไป”

“ เรื่องไร้สาระ? แต่ข้าเห็นได้ชัดว่า…”

ฟรีแมนพยายามอธิบาย แต่ก็ถูกขัดขวางอีกครั้ง

“ ข้าไม่รู้สึกถึงออร่าปีศาจเลย! ฟรีแมนคุณกำลังหลอน เชื่อข้า ไปพักผ่อนกับคนอื่น ๆเถอะ ภาพหลอนของเจ้าหยุดลงเราจะกลับไปด้วยกัน” สโนว์ตำหนิเขาด้วยใบหน้าแน่วแน่

“ อืม…โอเค ท่านนักบุญ ถ้านั่นเป็นคำสั่งของท่าน ข้าจะไปพักผ่อน” ฟรีแมนเม้มริมฝีปากอย่างเชื่องช้าและรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ด้วยความเคารพต่อสโนว์เขาจึงไปพักผ่อนอย่างเชื่อฟัง

“ ฟู่…ในที่สุดเขาก็จากไป”

หลังจากเห็นฟรีแมนออกไป สโนว์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอหันกลับไปและเรียกหาสาวใช้ที่เกือบจะฆ่าเธอ

“ เอโลน่า เจ้าอยู่ไหน!?”

“ เอ๊ะ? นายหญิง ขะ- ข้ามาแล้ว … ขอโทษค่ะ ข้าเหม่อไปหน่อย” เมื่อได้ยินเสียงเรียกของสโนว์ เอโลน่าก็วิ่งไปด้วยความตื่นตระหนก

“ จริงหรือ…หมวกของเจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? ระวังด้วย ถ้าตัวตนของเจ้าถูกเปิดเผยข้าจะช่วยเจ้าไม่ได้!”

“ เอ๊ะ? ไม่มีทาง! อือ …โอเค ไม่เป็นไร” เอโลน่ากลัวกับสิ่งที่สโนว์พูดและย่อตัวลงข้างๆเธอขณะกระซิบ“ นายหญิง ผู้พิทักษ์ไม้กางเขนพวกนั้นน่ากลัวมาก! เมื่อไซคลอปส์อยู่ข้างๆข้าเขาจ้องมองมาที่ข้าราวกับมองทะลุตัวข้าเลย!”

“ ไซคลอปส์? โอ้เจ้ากำลังพูดถึงฟรีแมนสินะ…ที่จริงถ้าไม่ใช่เพราะข้าเขาคงจะจับและสอบปากคำเจ้าแน่นอน!”

“ เอ๊ะ ??? ถ้าอย่างนั้นข้าจะทำยังไงดีนายหญิงต้องปกป้องข้าด้วยนะค่ะ!”

“ ไม่ต้องกังวลข้าจะปกป้องเจ้าแน่นอน”

“จริงๆ?”

“แน่นอน! ฮิฮิ.”

สโนว์ค่อยๆล่อให้เอโลน่าเข้าไปในกับดักของเธอและหยิบปลอกคอสีเงินที่สวยงามออกมา

“ เอโลน่าตราบใดที่เจ้าสวมสิ่งนี้ออร่าของเจ้าจะถูกซ่อนไว้เพื่อไม่ให้ไซคลอปส์จ้องเจ้าอีกต่อไป!”

“จริงๆ? ข้าจะรีบสวมมัน!”

“ ฮิฮิ โอเค ลดศีรษะลงมา”

เอโลน่านำศีรษะเล็ก ๆ ของเธอเข้ามาใกล้อย่างเชื่อฟัง

สโนว์ยื่นมือออกมาและคลำไปรอบ ๆ เพื่อให้ได้ตำแหน่งที่ถูกต้องจากนั้นก็เปิดมันและคลำไปรอบ ๆคอเรียวของเอโลน่าแล้วสวมมันให้เข้าที่

“ ฮิฮิ เยี่ยม ด้วยปลอกคอขอบเขตผนึกปีศาจจะกลับคืนมาและพลังของเจ้าจะหายไป” หลังจากนั้นสโนว์ก็ปรบมือและกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“ โอ้! เยี่ยมมากนายหยิงยอดเยี่ยมมาก!”

เอโลน่าเผยรอยยิ้มสดใสในขณะที่คลำรอบคอแต่สีหน้าของเธอค่อยๆแข็งขึ้นหลังจากนั้นสักครู่

มีบางอย่าง … ไม่ถูกต้อง!

“ แปลกทำไมข้าถึงขอใส่ปลอกคอ”

ปลอกคอสีเงินเรียบลื่นและเย็นเตือนให้เอโลน่านึกถึงความทรงจำอันเลวร้ายบางอย่าง

เมื่อเธอถูกจับได้ครั้งแรกเธอถูกบังคับให้สวมปลอกคอและถูกขังไว้ในห้องใต้ดินในขณะที่ถูกฝึกอย่างโหดร้ายและไร้มนุษยธรรม!

และสิ่งที่ทำให้เธอถูกเช็คคือปลอกคอนี้!

ถูกอดอาหาร ทำร้ายจิตใจ ตอนนั้นเธอใช้ชีวิตเหมือนสัตว์! เธอคิดเสมอว่าวันหนึ่งเธอจะทำให้สโนว์ตอบแทนด้วยเลือด! แต่เธอลืมเรื่องนั้นไปทั้งหมดและถ้าไม่ใช่เพราะปลอกคอเธอก็เกือบจะเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นสาวใช้ของสโนว์

“ ทะ- ท่าน !!! ท่านหลอกข้า!”

ทุกสิ่งที่สโนว์พูดคือทำให้เธอลดความระมัดระวังลงและสวมปลอกคอบ้านี้!

“ เอโลน่า ทำไมเจ้าถึงโกรธขนาดนี้? การเป็นสาวใช้ของข้าเป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอ”

ในที่สุดสโนว์ก็สงบลงหลังจากที่ออร่าปีศาจหายไป เธอจับแขนของเอโลน่าด้วยรอยยิ้มและใช้มืออีกข้างหนึ่งจับร่างนุ่มนิ่มของเธอและยิ้มมีความสุขเหมือนเด็ก ๆ

แน่นอนว่าเธอยังเป็นเด็ก

“ นายหญิง ใจร้าย! …ไม่ ข้าจะไม่เรียกนายหญิงอีกต่อไป! สโนว์บ้า สโนว์คนใจร้าย!” เอโลน่าเกือบจะร้องไห้และพยายามผลักสโนว์ออก แต่เมื่อเธอเห็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของสโนว์ เธอก็ทำไม่ได้

“ เอโลน่าข้าขอแนะนำให้เจ้าอย่าต่อสู้กับมันและเป็นเพียงสาวใช้ของข้า ข้าดูแลเจ้าอย่างดีเมื่อเทียบกับป้าของเจ้า แค่อยู่กับข้าไปตลอดชีวิตและเป็นหูเป็นตาข้าจะไม่ปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดี”

“ เป็นตาของท่าน? อะอืออ…ข้า …”

เอโลน่าสะอื้นและไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร

เธอก้มศีรษะลงและมองไปที่สโนว์ แต่เนื่องจากตาทั้งสองข้างของเธอปิดอยู่เธอจึงไม่สามารถบอกได้ว่าสโนว์ล้อเล่นหรือจริงจัง

นั่นอาจเป็นข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของสโนว์ แต่ก็เป็นความโชคร้ายที่สุดของเธอ…ไม่มีใครสามารถมองทะลุไปยังหัวใจของเธอได้เธอจึงสามารถก้าวข้ามคนอื่นมาแบบนี้ได้ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่มีคนที่จริงใจต่อเธอจากไป

เด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนไร้เดียงสาและน่ารักคนนี้มักจะอยู่คนเดียวในความมืด

“ อื๋อ…ข้าสามารถเป็นสาวใช้ของท่านได้ แต่ แต่…ท่านสัญญาว่าจะบอกวิธียกเลิกสัญญาทาสให้ป้าของข้าหลังการแข่งขัน ท่านจะกลับคำพูดไม่ได้!” เอโลน่ากัดริมฝีปากและพูดตะกุกตะกัก

“ ฮะ? ป้าของเจ้าเกือบจะฆ่าพี่ชายของข้าและเจ้าต้องการให้ข้าอิสระเธอ ฝันไปเถอะ!” ทันใดนั้นสโนว์ก็หยิกและบีบเธอทำให้เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“ ตะ แต่จริงๆแล้วเธอไม่ได้ต้องการ! เธอแค่แสดงอารมณ์แปรปรวน ท่านก็เห็นเช่นกันเธอไม่ต้องการให้หลินเซียวตาย! เฉยๆ…”

แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับสิ่งนี้ในฐานะราชาปีศาจ แต่เอเลน่าก็ใส่ใจเกี่ยวกับการตายของมนุษย์เพียงคนเดียว แต่มันก็เป็นความจริงดังนั้นเอโลน่าจึงไม่สามารถปฏิเสธได้

“ อืม…สิ่งที่เจ้าพูดนั้นก็สมเหตุสมผล”

เรื่องตลกก่อนหน้านี้ หลังจากที่คิดทุกอย่างแล้วเธอสามารถตัดสินได้ว่าเอเลน่าเป็นเพื่อนหรือศัตรู

“ โอเคข้าสัญญาว่าข้าจะบอกเธอในอีกสองสามวัน จากนั้นเธอจะไปได้ทุกที่ที่เธอชอบและข้าจะไม่หยุดเธอ…ส่วนเจ้าเอโลน่าแค่อยู่และเป็นหูเป็นตาให้ข้า!”

“ อือออ…”

หลังจากได้ยินคำสัญญาของสโนว์ เอโลน่าก็ไม่ตอบสนอง เธอสะอื้นและยิ้มเล็กน้อยเธอรู้สึกมีความสุขแทนป้าของเธอที่จะได้รับอิสระในเร็ว ๆ นี้ แต่ก็รู้สึกเศร้าเพราะสูญเสียอิสรภาพ

ด้วยปลอกคอเธอไม่สามารถต้านทานได้แม้ว่าเธอจะต้องการก็ตาม นอกเหนือจากการปฏิบัติตนอย่างเชื่อฟังแล้วเธอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากนี้การเสียสละตัวเองเพื่ออิสรภาพของเอเลน่าและได้นักบุญมาเป็นพันธมิตรก็คุ้มค่า

“ เฮ้ ไม่ต้องกังวล เอโลน่า ข้าจะดีกับเจ้ามากและข้าจะทำให้เจ้าตกหลุมรักข้าอย่างแน่นอน!”

“ เอ๊ะ? ตกหลุมรักนายหญิง…ข้าไม่ต้องการ!”

เมื่อถูกแกล้งโดยสโนว์ เอโลน่าทนทุกข์ทรมานอย่างไม่อาจบรรยายได้และทำได้เพียงแค่ดึงเสื้อผ้าของเธอเพื่อไม่ให้เปิดเผยในขณะที่มองไปรอบ ๆ กลัวว่าจะมีคนเห็นรูปลักษณ์ที่น่าอับอายของเธอ

โชคดีที่ทุกคนพักผ่อนและความมืดของคืนนี้จึงไม่มีใครสามารถเห็นความใกล้ชิดที่วิปริตของพวกเขาได้

เนื่องจากมันยังคงเงียบ สโนว์จึงตระหนักดีว่าไม่มีใครรู้ดังนั้นเธอจึงกล้าล้วงเข้าไปในเสื้อผ้าของเอโลน่ามากขึ้น เธอทำให้เอโลน่าสติหลุดและขยับไม่ได้

ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ นั้นเอโลน่าก็จมดิ่งลงไปในห้วงแห่งความเลวทราม …

ท่านป้าคิดถึง! ข้าคิดถึงท่านมากเหลือเกิน!

เมื่อไหร่วันนี้จะจบลง?

“ นายหญิง…ไม่นะ อย่านะ โปรดอ่อนโยน…”

เอโลน่าครางเบา ๆ ในขณะที่หัวใจของเธอร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก

…

…

“ นักบุญบอกว่าข้าเห็นภาพหลอน? เป็นไปได้อย่างไร? ข้าเป็นส่วนหนึ่งของผู้พิทักษ์กางเขนมาสิบปีแล้วและมีประสบการณ์การต่อสู้มากมายทั้งใหญ่และเล็ก ข้าจะหลอนได้อย่างไร?”

ฟรีแมนจมลงความคิดขณะที่เขานั่งอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่

เขาเคารพสโนว์ดังนั้นเขาจะไม่เถียงเธอ แต่ท่าทีของเธอนั้นน่ากลัวและกำลังดูถูกเขา!

กองกำลังทหารสูงสุดของคริสตจักรถูกกล่าวหาว่าเป็นภาพหลอน มันน่าหงุดหงิดเกินไป!

“ เฮ้อข้าจะพักสักหน่อย”

แม้ว่าเขาจะมีข้อตำหนิมากมาย แต่ฟรีแมนก็ยังคงไม่ต่อต้านสโนว์และพักผ่อนสักหน่อย

หลังจากเว้นระยะห่างออกไปสักพัก ฟรีแมนก็เบิกตากว้าง

“อะไร? มันหายไปแล้ว?”

ออร่าปีศาจที่แฝงอยู่ใกล้ ๆ ก่อนหน้านี้หายไปจริงๆ

ฟรีแมนคิดว่าเขาคิดผิดและลุกขึ้นยืนจ้องที่ที่นักบุญอยู่ แต่เห็นว่าสโนว์สนิทสนมกับสาวใช้ของเธอ คนหนึ่งเป็นโลลิที่น่ารักส่วนอีกคนเป็นสาวใช้ที่มีร่างกายร้อนรุ่ม ทั้งสองเล่นกันอย่างน่าอดสูเหมือนไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ

“แค่กๆ…”

ฟรีแมนไออย่างเชื่องช้าและรีบมองออกไป

มีปีศาจที่ไหน เขาเห็นสาวน่ารักสองคนเท่านั้น นักบุญไม่ใช่ปีศาจอย่างแน่นอนและสาวใช้ที่ชื่อว่าเอโลน่าก็ไม่สามารถเป็นได้เช่นกัน

“ ข้ารู้สึกหลอนจริงๆเหรอ”

ฟรีแมนนั่งลงและพึมพำกับตัวเอง

นักบุญมีการมองการณ์ไกลที่น่าประทับใจแม้ว่าเธอจะตาบอด แต่เธอก็เดาได้ว่าเขากำลังหลอน ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของเธอให้พักผ่อนเขาก็กลัวว่าเขาอาจจะทำอะไรโง่ ๆ เพราะภาพหลอน!

“ นักบุญข้าไม่ควรสงสัยในการตัดสินของท่าน…ขอให้เทพธิดาอวยพรท่านเสมอ”

ฟรีแมนเชื่อมั่น ในขณะที่เขาก้มศีรษะลงและอธิษฐานถึงสโนว์อย่างเงียบ ๆ

เป็นโชคดีของศาสนจักรที่มีนักบุญที่โดดเด่นเหมือนสโนว์

หรือบางทีสิ่งนี้ถูกจัดเตรียมโดยเทพธิดา