Picked up a Demon King to be a Maid – ตอนที่ 251
ผู้ถูกเลือกเพื่อหยุดความหายนะ …
ถ้าไม่ใช่ กรีนตันที่พูดวูอาจคิดว่านี่มาจากนักเทศน์ของลัทธิชั่วร้าย
ปีศาจเป็นศัตรูของมนุษยชาติมิใช่หรือ? นอกจากราชาปีศาจแล้วมีใครอยากกำจัดมนุษย์อีก?
ถ้าเป็นจริงแม้ว่าจะมีศัตรูที่แข็งแกร่งนอกเหนือจากราชาปีศาจสิ่งที่เรียกว่าผู้ถูกเลือกจะสามารถหยุดความหายนะด้วยตัวเองได้หรือไม่?
คำทำนายนี้อาจดูไพเราะเกินไป … ไม่ว่าจะเป็นเหยาซี่ หลินเซียว ซีซาร์หรือใครก็ตามพวกเขาจะทำอะไรได้?
กรีนตันบอกว่าไม่ใช่เขาไม่ได้หมายความว่าคนที่เลือกจะแข็งแกร่งกว่านี้หรือ? แต่ปัญหาคือไม่ว่าเด็กสารเลวเหล่านั้นจะแข็งแกร่งแค่ไหนแม้ว่าพวกเขาจะมีสายเลือดของพ่อมด แต่พวกเขาก็อาจจะไม่แข็งแกร่งเท่ากรีนตัน
“ หายนะ ฮา…แค่กๆ” วูลูบเคราสีเทาของเขาและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
คำทำนายที่สมเด็จพระสันตปาปาเซนต์จอร์จประทานให้ยังไม่สมบูรณ์และยังต้องใช้เวลาในการปรับแต่งอีก หากอาจเป็นสองสามวันหรือสองสามเดือน แต่ตอนนี้ข้อมูลยังมีจำกัดมากและสามารถใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงเท่านั้น
อย่างไรก็ตามไอลีนไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำลายได้เพียงเพราะคุณต้องการ ความหายนะยังไม่เกิดขึ้นและแม้ว่าพวกเขาจะมองหาผู้ที่ถูกเลือกแต่ก็ไม่จำเป็นต้องพบ
“ แค่กๆ…กรีนตันเรามาพูดถึงคำทำนายในภายหลัง วันนี้เจ้ามาสายหรือ?” วูไอและเปลี่ยนเรื่อง
“ โอ้ ท่านกำลังพูดถึงงานประกาศรางวัลเหรอ? ขะข้าแค่ติดอะไรบางอย่าง ฮ่าๆ” กรีนตันเกาหัวอย่างเขินอาย
“กับอะไร?” วูถามอย่างหงุดหงิด
“ ไม่มีอะไร นับุญสโนว์กำลังจะกลับไปที่เมืองวินเทอร์เรส ข้าไปพบเธอก่อนที่เธอจะจากไปและถามเธอเกี่ยวกับปีศาจเลซเซอร์”
“ แล้วมันยังไงล่ะ?”
“ สมาคมวีนัส …ท่านอาจไม่เคยได้ยินมาก่อนเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินสมาคมลับนี้เหมือนกัน สโนว์จะรายงานเรื่องทั้งหมดให้สมเด็จพระสันตะปาปาและสอบสวน” หลังจากที่เขาพูดคุยสั้น ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกรีนตันก็หัวเราะและพูดถึงหัวข้อที่ชวนให้คิดว่า“ โอ้ใช่แล้ว นักบุญสวยจริงๆ ท่านเคยเห็นเธอไหม?”
“อืม เด็กที่ดีแต่…”
“ มืดหม่นไปหน่อย”
วูยิ้มอย่างขมขื่นและพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเงียบ ๆ
สโนว์นั้นโดดเด่นและดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสาเป็นนักบุญตามธรรมชาติ แต่ถึงแม้ว่าเธอจะซ่อนมันจากคนอื่น ๆ ได้ แต่เธอก็ไม่สามารถหนีจากกรีนตันหรือชายชราที่เกือบตาย
“ ข้าไม่รู้จริงๆว่าเธอประสบอะไร ตาแก่ ข้าสำรวจเธอเป็นพิเศษก่อนหน้านี้ ท่านคิดอย่างไร? เธอไม่ได้ตาบอดแต่กำเนิด!”
“ แล้วไง”
“ อย่าเพิ่งรีบร้อนข้าพบด้วยซ้ำว่าก่อนเข้าโบสถ์เธอถูกจับให้เป็นทาสและพ่อแม่ของเธอก็เสียชีวิตในทันใดนั้นยังไม่ทราบสาเหตุ ข้าไม่ชัดเจนว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปข้าเพิ่งรู้ว่าเธออยู่กับพี่ชายของเธอ…โอ้ใช่ตอนนั้นดวงตาของเธอได้รับบาดเจ็บและเธอก็ตาบอด”
“ บาดเจ็บ?”
เมื่อได้ยินแบบนั้นวูถอนหายใจและมองไปที่กรีนตันพึมพำอย่างรู้สึกได้
“ เด็กคนนั้นก็เหมือนกับเจ้า”
“ ท่านกำลังพูดถึงอะไร? ข้าไม่เหมือนเธอ ตอนที่ข้าอายุเท่าเธอ ข้ายังขโมยเหล้าที่บาร์และเกือบขาหักและเกือบจะตายถ้าไม่ใช่เพราะท่าน”
“ อืม นั่นเป็นเรื่องเก่า เจ้ายังจะพูดถึงเรื่องนี้เพื่ออะไร” วูตะคอกและแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย
“ ฮ่าฮ่า… แต่พูดอย่างจริงจัง ข้าค่อนข้างสนใจพี่ชายของสโนว์ พี่ชายหลินเซียว พี่ชายหลินเซียว…เฮ้เธอยังคงพูดซ้ำคำเหล่านั้นอยู่ข้างๆข้า ตาแก่ เด็กคนนั้นเป็นนักเรียนของท่านใช่ไหม เขาแข็งแรงไหม? คนแบบไหนที่ทำให้สโนว์แคร์ได้มากขนาดนี้? เขาจะแข็งแกร่งกว่าซีซาร์หรือไม่?”
เนื่องจากสโนว์มีความโดดเด่นมาก พี่ชายที่เธอชื่นชมมากก็ควรจะเป็นเช่นกัน กรีนตันจึงไม่เชื่อว่าคนที่ฉลาดอย่างสโนว์จะมีพี่ชายไร้ประโยชน์
“ แค่กๆ…ถ้าอย่างนั้นข้าเกรงว่าเจ้าจะผิดหวัง”
เความแข็งแกร่งและความถนัดปานกลางแม้ว่าหลินเซียวจะทำตัวดี ฉลาด ใจเย็นกว่าคนที่อายุเท่าเขา แต่เขาขี้เกียจเข้ากระดูก การขาดความทะเยอทะยานและถูกมองว่าไร้ประโยชน์โดยซีซาร์มาก่อน
“ ฮะ? ท่านไม่ได้โกหกใช่มั้ย? ข้าไม่เชื่อว่าท่าน…เดี๋ยวข้าจะสอบปากคำเขาด้วยตนเอง!”
“ เจ้าโชคไม่ดีเขาเพิ่งจากไป”
“ ที่ไหน”
“ เขาไปหาสโนว์พร้อมกับสาวใช้ของเขา…เจ้าไม่เห็นเขาตอนที่เจ้าไปเหรอ”
“ ไม่ เราคงคลาดกัน…เห้อ เขาไปหาสโนว์เพื่ออะไร”
“ ข้าคิดว่าไปบอกลากับสาวใช้ของเขา”
“สาวใช้? ลา?”
กรีนตันไม่เข้าใจ เขามีภารกิจอื่นดังนั้นเขาจึงไม่สามารถอยู่ได้นานดังนั้นเขาจึงต้องออกจากการซักถามหลินเซียวอีกครั้ง
เขาอำลาวูและลุกขึ้นเพื่อจากไป
เมื่อเขาจากไปเขายกหินสีดำขนาดใหญ่ที่ใหญ่กว่าตัวเขาเอง…ไม่นั่นไม่ใช่หินมันเป็นดาบที่กว้างและหนา
ไม่ว่ากรีนตันจะใหญ่แค่ไหนดาบขนาดใหญ่ก็ล้ำหน้าเขาไปไกลและไม่เข้ากัน
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดดาบนั้นไม่มีฝักและถูกห่อด้วยผ้าสีดำหนาและดูเหมือนก้อนหินที่อยู่ข้างถนน มันไม่เหมือนกับอาวุธเฉพาะของฮีโร่หรือดาบศักดิ์สิทธิ์ในตำนานที่ได้รับพรจากเทพธิดา
“ ตาแก่ ข้าไปละ ดูแลหลังของท่านด้วย! อย่าตายเร็วเกินไป ข้าขี้เกียจทำความสะอาดหลุมศพของท่าน!”
“ ไอ้ … ข้าจะมีชีวิตยืนยาวกว่าเจ้าแน่นอน! แค่กๆ…”
วูสเห็นชายคนนั้นออกไปจนกระทั่งดาบขนาดใหญ่ของเขาหายไปใต้ขอบฟ้ากลิ่นยาสูบก็หายไปจากนั้นเขาก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน
ทุกคนมีวิธีบอกลาของตัวเองและแต่ละวิธีก็แตกต่างกันไป
บางทีนี่อาจเป็นวิธีการบอกลาอาจารย์เก่าของกรีนตัน
คำอำลาของหลินเซียวและสาวใช้จะเป็นอย่างไร?
…
…
“ ผู้ชนะกิตติมศักดิ์?”
เด็กสามคนกำลังเก็บข้าวของของพวกเขาในขณะที่คุยกันเกี่ยวกับการแข่งขันของสถาบันที่เพิ่งจบลง
ทีมที่มุ่งหน้ากลับมามีความสุขและสร้างเรื่องตลกเช่นสถาบันแบมบูหรือหดหู่เช่นสถาบันน้ำและกาโต้
วิทยาลัยลอรันไม่มีทั้งความสุขหรือความเศร้าพวกเขาโกรธ!
“ ทำไมพวกเขาถึงเป็นแชมเปี้ยนและเราเป็นแค่แชมป์กิตติมศักดิ์”
โรซี่บ่นไม่หยุดภายในเต็นท์
“ เกิดบ้าอะไร? อา? เพราะพวกพี่น้องงี่เง่า? พวกเขาแข็งแกร่งกว่าเราอย่างไร? ซีซาร์คนเดียวก็เอาชนะพวกเขาทั้งสี่แล้ว! ข้าไม่ยอมรับมันข้าจะขอดวลพวกเขา! ถ้าเราชนะพวกเขา พวกเขาควรจะมอบตำแหน่งแชมป์ให้!”
“ อา โรซี่ใจเย็น ๆ ก่อน” เชนไตหยินคว้าแขนของเธอขณะที่โรซี่กำลังจะรีบออกไปหาทางต่อสู้“ แม้ว่าพวกเขาจะไม่แข็งแกร่งเท่าไหร่แต่พวกเขาก็ช่วยเราไม่ใช่หรือ? แม้ว่าเราจะเสียคะแนนไปเพราะเจอมอนสเตอร์เหล่านั้น แต่ทุกอย่างก็จบลงด้วยดีและเรารอดมาได้และสุดท้ายก็ไม่ได้สูญเสียอะไรมากมาย!”
“ เชนไตหยิน สิ่งที่เจ้ารู้ก็เพียงแสร้งทำเป็นว่าดี!”
เมื่อโรซี่ได้ยินเธอเธอก็โกรธมากขึ้นและทำร้ายเชนไตหยินแทน
“ ข้ายังไม่ได้ถาม…ทำไมเจ้าถึงออกไปกับหลินเซียว? เจ้าสองคนไปทำอะไรมา? อย่าพยายามกล่าวข้าด้วยข้ออ้างที่ไม่ดีเช่นเจ้าถูกซุ่มโจมตี!”
“ อืม…นั่น…”
เชนไตหยินเม้มริมฝีปากอย่างเชื่องช้าและลังเลที่จะตอบ
“ เนื่องจากเจ้าไม่เชื่อข้า…ทำไมเจ้าไม่ถามหลินเซียวล่ะ”
“ ฮะ? อย่าพูดถึงเจ้านั้น! อย่าลืมว่าเจ้ายังคงเป็นคู่หมั้นของซีซาร์อยู่ดังนั้นอย่าไปยุ่งกับคนที่ลามกตลอดเวลา! เจ้าบ้านั้น … ”
“ พอแล้วโรซี่! เก็บข้าวของของเจ้า เราจะไปกันแล้ว!”
ในที่สุดซีซาร์ที่เงียบก็พูดขึ้น
“แต่! หืม…”
หลังจากถูกตะโกนออกไปโรซี่ก็ไม่กล้าทำเสียงดัง เธอจ้องไปที่เชนไตหยินจากนั้นก็กลับไปเก็บสิ่งของของเธอเอง
“ มีใครเห็นหลินเซียวไหม? เรียกเขาที เราจะสายถ้าเราไม่ออกไป!” ซีซาร์ขมวดคิ้วใส่เชนไตหยินเหมือนต้องการแสดงสถานะของเขาในฐานะคู่หมั้น
“ เขา?” เชนไตหยินเพิ่งรู้ว่าหลินเซียวไม่ได้อยู่ที่นั่นและมองไปที่โรซี่เพื่อขอความช่วยเหลือ
“ หืมไม่ต้องห่วงเขา เขาจากไปแล้วพร้อมกับสาวใช้บอกว่าไป…โอ้ใช่ไปลา!”
“ ลา? ลาอะไร?”
มีใครออกไป?
คอมเม้นต์