ตอนที่ 130 : น้องชายส่งพัสดุที่แสนจะทุกข์ ทรมาน

 

เสียงคํารามของรถ Bugatti ดังลั่นไปทั่วเมืองหลวงคนที่ ผ่านไปมานับไม่ถ้วนต่างก็ต้องหันมามองไม่ว่ามันจะผ่านไปที่ใด!

 

คนที่เห็นต่างก็ต้องร้องออกมา!

 

“ว้าว~ รถสปอร์ตคันนี้เท่มาก!”

 

“เท่มากเลย~ ฉันชอบมันมาก”

 

ผู้ชายที่เห็นก็ต่างเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและผู้หญิงที่ได้เห็นก็ต้องตกหลุมรัก~

 

ภายในรถเจียงเฉินยังอดไม่ได้ที่จะชื่นชมกับความสูงส่งของมัน!

 

เพราะท้ายที่สุดมันก็มีแค่คันเดียวในโลก!

 

ในเวลานี้เอง เจ้าหน้าที่จากช่องโทรทัศน์ก็ออกมาสัมภาษณ์คนตามท้องถนน!

 

เขายิ้มให้กล้องก่อนจะพูดออกมา “สวัสดีครับทุกๆคน ผมเสี่ยวกุ่ยอาน นักข่าวจากสํานักข่าวโจ่วลิ้นเพิ่งหัว หัวข้อข่าวของเราวันนี้ก็คือ : ความทุกข์ทรมาณของคนส่งพัสดุ

ครับ”

 

นักข่าวเสี่ยวกุ่ยอานพาตากล้องเดินทางเพื่อหาเป้าหมายที่เหมาะสมทันที

 

เขานั้นได้ตรวจสอบมาแล้วว่าอาชีพการส่งพัสดุนั้นเป็นหนึ่งในอาชีพที่นิยมมากที่สุดอาชีพหนึ่งแต่มันก็เป็นอาชีพที่อยู่จุดต่ําสุดของสังคมในเวลาเดียวกัน!

 

ในครั้งนี้เขาจะขุดความเจ็บปวดของคนส่งพัสดุออกมา เพื่อสร้างความน่าสงสารเพื่อเพิ่มความนิยมของรายการ!

 

และในครั้งนี้เขาก็เตรียมการมาอย่างดีเพื่อที่จะมอบความทรมาณแสนสาหัสแก่คนส่งพัสดุ

 

ยกตัวอย่าง : การพูดถึงพ่อแม่ที่ป่วยหนัก หรือ จะเป็นเด็กกําพร้า พัสดุที่เอาไปส่งในคืนที่ฝนตกแล้วมันก็ หายไปและคนส่งก็ต้องร้องไห้อยู่บนพื้นอย่างน่าสงสารหรือ จะป็นคนพิการที่ต้องส่งพัสดุเพื่อประทังชีวิต

 

ถ้าจะเอาง่ายๆก็คือยิ่งลําบากแค่ไหนยิ่งดี!

 

ใบหน้าของเสี่ยวกุ่ยอานค่อยๆเต็มไปด้วยความพอใจถึง คนพวกนี้จะอนาถาแต่สุดท้ายคนพวกนี้ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา!

 

เหตุผลหลักที่เขามาทําหัวข้อนี้ก็ไม่มีอะไรมากนอกจากชื่อเสียงและเงินทองเท่านั้น!

 

สบายจริงๆ~~

 

เขานั้นหาคนส่งพัสดุเจอสองสามคนแต่คนกลุ่มนี้เขารู้สึกว่าพวกเขายังไม่น่าสังเวชพอ!

 

“ต่อไป เราจะไปสัมภาษณ์ใครกันดีครับ?”

 

ดวงตาของเสี่ยวกุ่ยอานกวาดไปรอบๆทันใดนั้นเขาก็เห็นกลุ่มสาวงามเดินเข้ามา เขารีบเข้าไปสัมภาษณ์ทันที!

 

“เดี๋ยวก่อนครับ สาวๆ ผมขอถามคําถามพวกคุณหน่อย พวกคุณมีความคิดที่จะแต่งงานกับคนส่งพัสดุไหมครับ?”

 

หญิงสาว A “คนส่งพัสดุหรอ? พวกเขาหาเงินได้มากพอ จะคู่ควรกับผู้หญิงอย่างชั้นไหมล่ะ?”

 

หญิงสาว B กรอกตาของเธอ “ถ้าจะให้ฉันแต่งงานกับคนส่งพัสดุ นางฟ้าอย่างฉันขอเป็นโสดตลอดชีวิตดีกว่า!”

 

หญิง C เยาะเย้ย “พวกคนส่วพัสดุยังหาผู้หญิงมาแต่ งงานได้ด้วยอีกหรอ?”

 

เสี่ยวกุ่ยอานยิ้มเยาะออกมาและอดที่จะยก นิ้วโป้งให้พวกเธอไม่ได้!

 

พวกเธอนั้นที่ได้ตรงจุดจริงๆ โหดร้ายมากเลที่เดียว!

 

ปรบมือ!

 

เสี่ยวกุ่ยอานมองไปที่กล้องด้วยความสงสารและความเศร้า

 

“ถึงคุณผู้ชมทั้งหลาย ตามที่ได้เห็นนะครับกลุ่มคนที่อยู่ ล่างสุดของสังคมของเราอย่างพี่น้องคนส่งพัสดุไม่เพียงแต่มีชีวิตที่ยากลําบากพวกเขายังยากที่จะแต่งงานและมีลูกได้ พวกเขามักจะถูกดูถูก…”

 

โลกที่แสนทุกข์ทรมาณของพี่น้องคนส่งพัสดุ!

 

สมบูรณ์แบบ!

 

มันสมบูรณ์แบบมากจริงๆ!

 

พวกเขาไม่มีวันหยุดงาน ไม่มีวันที่ตัวเองจะก้าวหน้าชีวิตไม่มีวันได้ถูกเติมเต็ม

 

ในเวลานี้เอง เขาก็สังเกตุเห็นว่าใกล้ๆเขานั้นมีศูนย์ส่งพัส ดุของซุนเฟิงอยู่!

 

และนั่นก็คือที่ทํางานของเจียงเฉิน!

 

เสี่ยวกุ่ยอานเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว เขาวางแผนที่จะสัมภาษณ์ที่นี่เป็นที่สุดท้าย!

 

เสียวกุ้ยอานสัมภาษณ์ “งานของพวกคุณหนักไหมครับ?”

 

พี่น้องคนส่งพัสดุ A “ครับ งานหนักมาก ยิ่งช่วงนี้ฝนตกหนักทุกวันด้วยแถมยังต้องโดนลูกค้าต่อว่าอีก!”

 

คนส่งพัสดุ B “มันแน่อยู่แล้วที่พวกเราต้องทํางานหนัก แถมยังมีความอันตรายจากเหตุที่ไม่คาดฝันอีกอีกครั้งก่อนเพื่อนร่วมงานของเราโดนเข้าใจผิดว่าไปมีความ สัมพันธ์กับลูกค้าหญิงคนหนึ่ง เขาเลยโดนสามีของเธอทุบตีจนต้องเข้าโรงพยาบาล!”

 

“ชีวิตของพวกคุณขมขึ้น จนผมต้องร้องไห้เลยนะครับ!”

 

เสี่ยวกุ่ยอานหยอดน้ําตาเทียมลงไปที่ตาของเขาสองสามหยด

 

เขาหันกลับมาที่กล้อง

 

“ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่ทรมาณไปมากกว่าชีวิตของคนส่งพัสดุแล้วล่ะครับ”

 

“โดยเฉพาะคนที่ถูกเข้าใจผิดว่าไปเป็นชู้กับคนอื่น จนต้องโดนหักขาไปมันน่าสงสารมากจริงๆครับ!”

 

ในเวลานี้เองเจียงเฉินก็กลับเข้ามาที่ศูนย์ส่งพอดี

 

เสี่ยวกุ่ยอานก็เหลือบไปเห็นเขาพอดี

 

พระเจ้า!

 

พนักงานส่งพัสดุหล่อแบบนี้ได้ยังไงกัน?

 

เสี่ยวกุ่ยอานโมโหจากความอิจฉาทันที!

 

อย่าได้ปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่! เป็นเพราะแกหล่อเกินไป ทําให้คนแบบฉันหาแฟนไม่ได้ซักที!

 

ฉันต้องทําให้คนทั้งประเทศรู้ต่อให้มีหน้าที่หล่อเหลาแต่ก็ใช้กินไม่ได้เสียวกู่ยอานคนนี้ที่เป็นนักข่าวยังดูดีกว่าเยอะ!

 

เขาจะต้องขุดความเจ็บปวดของมันออกมา ให้ทุกคนได้เห็นความเจ็บปวดของหนุ่มหล่อส่งพัสดุ!

 

หึ!

 

ด้านมืดของเสี่ยวกุ่ยอานค่อยๆเปิดเผยออกมา เขานั้นสัมภาษณ์พี่น้องคนส่งพัสดุโดยไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย เขาเพียงต้องการเอาความน่าสงสารมาเป็นจุดขาย ขุดความ เจ็บปวดของพวกเขาออกมาเพื่อกระตุ้นความสนใจจากสังคมเพื่อชื่อเสียงและเงินทองของเขา!

 

เสี่ยวกุ่ยอานยิ้มอย่างมีชัย เขาหยิบไมโครโฟนออกมาแล้ว ถามเจียงเฉิน “น้องชาย อะไรที่ทําให้นายเลือกมาเป็นคนส่งพัสดุหรอ? มันเป็นความรัก? หรือความรับผิดชอบกัน?”

 

“ไม่ครับ ก็แค่ทําเพื่อหาประสบการณ์ชีวิต!” เจียงเฉินตอบอย่างใจเย็นและสุภาพ

 

เสียวกุ้ยอาน “??”

 

ไม่ แกไม่ควรตอบแบบนั้น “เพราะความยากจนรึเปล่า?”

 

บ้าอะไรกันวะเพื่อประสบการณ์ชีวิตเนี่ยนะ?

 

มุมปากของเสี่ยวกุ่ยอานบิดเบี้ยว “ประสบการณ์ชีวิตงั้นสินะครับ แล้วการเป็นคนส่งพัสดุที่ต้องโดนลูกค้า ต่อว่าและจงใจทําให้เรื่องมันยุ่งยาก คุณไม่รู้สึกโกรธหรอครับ?”

 

เจียงเฉินยิ้ม “ในฐานะที่ผมเป็นคนส่งพัสดุคนหนึ่งเรา เก็ต้องทนเรื่องพวกนี้บ้าง แต่สิ่งที่สําคัญที่สุดในการเป็นมนุษย์คนหนึ่งก็คือการมีความสุขไปกับมัน”

 

เสี่ยวกุ่ยอานโมโห!

 

ฉันมาหสัมภาษณ์นายไม่ใช่มามาให้นายเล่าเรื่อง การมองโลกในแง่ดีแบบนี้!

 

ฉันจะเอาเรื่องของแกไปขายได้ยังไงกัน? แล้วจุดเจ็บปวดจากการเป็นคนส่งพัสดุของแกอยู่ตรงไหนกัน?!

 

ถ้าจะไม่ให้ความร่วมมือ งั้นฉันไม่อัดก็ได้

 

“แล้วสิ่งที่เรียกว่าประสบการณ์ชีวิตของคุณคืออะไรครับ การโดนหักเงินค่าจ้าง ทําตัวใจเย็น กินไม่อิ่ม ซื้อรถซื้อบ้านไม่ได้หรือหาภรรยาไม่ได้กันครับ?”

 

เสี่ยวกุ่ยอานมองมาอย่างเย็นชาและคิดว่าคําที่ออกมา จากปากของเขานั้นจะต้องกระทบใจอีกฝ่ายบ้างแหละ!

 

แต่ใครจะรู้…

 

“ผมคิดว่าคุณน่าจะเข้าใจผิดกับเรื่องประสบการณ์ชีวิตนะ ”

 

เจียงเฉินพูดอย่างเฉยเมย “ความจริงแล้วผมมีรถของตัว เอง มีบ้านของตัวเอง มีอาคารอยู่บนถนนศูนย์กลางทางการเงิน ผู้หญิงที่ไล่ตามผมมากพอที่จะต่อ แถวกันจนวนครบรอบเมืองหลวงแต่ผมไม่สนใจพวกเธอด้วยซ้ํา”

 

ด้วยรูปลักษณ์ที่ไม่ธรรมดาของเจียงเฉินมันดูเหมือนจะเป็นความจริง!

 

เสี่ยวกุ่ยอานมองอีกฝ่ายด้วยความมึนงง!

 

จริงหรอเนี่ย ที่พนักงานส่งพัสดุจะมีรถมีบ้านเป็นของตัว เอง?

 

แถมยังมีอาคารบนถนนศูนย์กลางทางการเงินด้วย?

 

มีอะไรผิดพลาดรึเปล่าเนี่ย!

 

รายได้ของคนส่งพัสดุมันสูงขนาดนั้นเลยหรอ หรือนี่ จะเป็นโฉมหน้าที่แท้จริงของคนส่งพัสดุ?

 

ที่ฉันรู้มาก่อนหน้านี้มันผิดงั้นหรอหรือพวกเขาแค่ทําตัว ติดดินกัน?

 

มันน่าอายเกินไปแล้ว ตอนนี้ฉันยังไม่มีแม้แต่รถเป็นขอ งตัวเองเลย

 

“นาย นายล้อฉันเล่นใช่ไหม?”

 

ปากของเสี่ยวกุ่ยอานบิดเบี้ยวแต่ก็ยังพยายามยิ้มออกมา “น้องชาย เรากําลังเขาถึงชีวิตของพวกนายนะ ช่วยให้ความ ร่วมมือหน่อย อย่าโอ้อวดเกินไป!”

 

“แน่นอนว่าผมไม่ได้โอ้อวดเพราะที่พูดไปมันคือความจ

 

เจียงเนกางมือของเขาอย่างช่วยไม่ได้

 

“หึ! นายบอกว่านายมีรถ แล้วไหนล่ะรถ? มันกําลังมาหรอ?”

 

รถแบบไหนกันที่คนแบบนี้จะมีได้!

 

คงไม่ได้พูดไปงั้นหรอกนะ?

 

เจียงเฉินยอ้มเล็กน้อย “บังเอิญอะไรแบบนี้ วัน นี้ผมก็เพิ่งจะถอยรถมาใหม่ด้วยเงินติดกระเป๋าพอดีแล้วมันก็จอดอยู่ข้างนอกด้วย”

 

ฮ่าฮ่าฮ่า

 

เงินติดกระเป๋ามาซื้อรถเนี่ยนะ?

 

อยากจะขําจนฟันหมดปากเลยจริงๆ!

 

เสี่ยวกุ่ยอานมีความสุขทันที เขารีบวิ่งไปหลัง ตากล้องแล้วมองซ้านมองขวา

 

รถที่จอดอยู่ริมถนนตอนนี้มีรถ Volkswagen ราคา 1000,000 รถ Chery QQ ราคา 30,000…

 

และก็มีรถ Bugatti Voice of Night รถซุปเปอร์ คาร์ชั้นยอดของโลกอยู่ด้วย!

 

ในเวลานี้เอง ก็มีคนเกือบร้อยคนกําลังล้อมรอบมันโดยทิ้ง ระยะห่างไว้ 10 เมตรเพื่อถ่ายรูปมันกันอย่างบ้าคลั่ง

 

ฉากนี้ทําให้คนคลั่งไคล้กันไม่น้อย!

 

“รถ Bugatti คันนี้โคตรเท่เลย!”

 

“ทุกคน อย่าเข้าใกล้เชียวนะราคาเจ้านี่ตั้ง 200 ล้านหยสน เราชดใช้ไม่ได้แน่!”

 

“ใช่ ถูกเลยถูกเลย ทุกคนแค่ดูแล้วถ่ายรูปพอ!”

 

“ฉันเช็คมาจากในอินเทอร์เน็ตแล้ว แค่ไฟของรถยนต์คัน นี้ก็ราคา 5 ล้านแล้ว! ยางเองก็ข้างละ 590,000!”

 

“ราคามันสูงกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย!”