เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ – ตอนที่ 48 นี่มันไม่ใช่รถอาจารย์ใหญ่สวีนี่

อ่านนิยายจีนเรื่อง เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ ตอนที่ 48 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

 

 

 

ฉินหร่านก้มตัวลงเก็บแก้วขึ้นมาอย่างไร้อารมณ์ “ฉันไม่เป็นไร”  

 

 

เฉิงเจวี้ยนเข้ามาช่วยเธอเก็บกวาดเศษแก้วที่อยู่บนพื้น 

 

 

ฉินหร่านรอให้เขาเดินออกไปคุยกับลู่จ้าวอิ่งและผู้ชายอีกคนหนึ่งก่อนที่จะหยุดนิ่ง 

 

 

เธอยืนอยู่ตรงนั้น สายตาลดต่ำลงพร้อมคิดอะไรบางอย่างที่น่าตกใจนิดหน่อย 

 

 

โทรศัพท์มือถือสีดำวางอยู่ข้างๆ เธอ เมื่อเฉิงเจวี้ยนออกไปมันก็สว่างขึ้นมา 

 

 

สองนาทีต่อมามันก็สว่างขึ้นมาอีก 

 

 

ฉินหร่านได้สติกลับมาก็เห็นว่าแสงสว่างค่อยๆ หรี่ลง เธอหันไปอีกทางโดยไม่ใส่ใจ 

 

 

และไม่หันไปมองมันอีก  

 

 

“เฉิงมู่” ด้านนอกประตูลู่จ้าวอิ่งวางขาลงบนโต๊ะและเอนเก้าอี้ของเขาไปด้านหลังร้อยแปดสิบองศา 

 

 

เขาหมุนปากกาในมือ “ครั้งสุดท้ายฉันส่งอีเมลหาเจียงตงเยี่ย แต่ฉันเปิดเผยรายละเอียดอะไรไม่ได้”  

 

 

เฉิงมู่ตกตะลึง 

 

 

สักครู่ใหญ่เขาก็กระแอมแล้วพูดว่า “นายน้อยเจวี้ยน คุณทำได้ยังไง”  

 

 

หมาป่าเดียวดายเป็นอันดับหนึ่งของหน่วยสืบสวนหนึ่งสองเก้า 

 

 

เนื่องจากมีการติดต่อกับนานาชาติ คนภายนอกจึงให้ฉายานี้มา 

 

 

ถึงแม้ว่าเฉิงมู่จะเป็นหัวหน้าของหน่วยสวาทในปีนั้น แต่เขาก็สอบไม่ผ่านถึงสามครั้ง 

 

 

แถมยังไม่ได้เป็นแม้แต่สมาชิกทั่วไปเลยด้วยซ้ำ  

 

 

ตั้งแต่การสืบสวนคดีอาชญากรรมไปจนถึงอาชญาวิทยา ทุกคนต่างเคยได้ยินเรื่องราวของอัจฉริยะในหน่วยสืบสวนหนึ่งสองเก้า 

 

 

เฉิงมู่มองไปทางห้องครัวอีกครั้งโดยลดเสียงลงแล้วพูดสั้นๆ ว่า “ผมได้ยินมาว่าเขาไม่ได้รับคำสั่ง 

 

 

ให้เคลื่อนไหวมาเกินหนึ่งปีแล้ว ทำไมคุณถึงให้เขา…” 

 

 

ขณะที่เขาพูด ฉินหร่านก็เข้ามาพร้อมชามสองสามใบ 

 

 

เฉิงมู่เงียบและจบบทสนทนาทันที 

 

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉิงมู่ก็รู้ว่าตัวเองโง่ขึ้นมาอีกครั้ง ไม่เห็นต้องระวังอะไรเลยนี่ เด็กที่ใส่ชุดนักเรียนก็ต้องเป็นนักเรียนอยู่แล้ว ต่อให้เธอได้ยินก็คงไม่รู้ว่าเขาพูดถึงอะไรอยู่ดี 

 

 

ขณะรับประทานอาหารเฉิงเจวี้ยนก็แนะนำชายชุดดำกับฉินหร่านเป็นคนแรก “นี่คือเฉิงมู่ 

 

 

คราวหน้าถ้าผมไม่อยู่แถวนี้ คุณมาหาเขาได้” 

 

 

ฉินหร่านมองมาที่เฉิงมู่แล้วพยักหน้า 

 

 

จากนั้นเขาก็เริ่มถามเรื่องแบบฝึกหัดสองสามข้อที่ให้เธอไป “เธอเริ่มทำบ้างหรือยัง” 

 

 

“…ค่ะ” ฉินหร่านอารมณ์เสีย 

 

 

“โอเค…” ลู่จ้าวอิ่งยิ้มโดยไม่รู้ตัวแล้วพูดว่า “ฉินหร่าน อย่าบอกนะว่าเธอบันทึกปัญหานั่นไปแล้ว 

 

 

แค่ลอกคำตอบลงไปแค่นั้นเหรอ เธอรู้ไหมว่านายน้อยเจวี้ยนทำมันขึ้นมาเพื่อ…”  

 

 

ยังไม่ทันที่ลู่จ้าวอิ่งจะพูดจบ เฉิงเจวี้ยนก็วางมือลงบนโต๊ะแล้วมองเขา 

 

 

ลู่จ้าวอิ่งยกมือขึ้นปิดปากเป็นสัญญาณว่าหยุดพูดแล้วทันที 

 

 

เขามองที่เฉิงเจวี้ยนแล้วถอนหายใจ 

 

 

ครึ่งเดือนที่แล้วเฉิงเจวี้ยนถูกเรียกมาทำงานยากๆ ลู่จ้าวอิ่งไม่เคยนึกเลยว่าเขาจะต้องมาเจอ 

 

 

กับเรื่องยุ่งยากแบบนี้ 

 

 

นายน้อยเจวี้ยนสร้างความลำบากให้กับเอกสารทบทวนบทเรียน… 

 

 

บางทีผู้คนในปักกิ่งกำลังใจร้อนเรื่องเอกสารสำคัญนั่น 

 

 

เฉิงมู่ไม่กล้าคุยด้วยตั้งแต่ต้นจนจบ และไม่ได้อยู่รับประทานอาหารเย็นกับคนทั้งสอง 

 

 

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว เฉิงมู่ก็มองฉินหร่านกับเฉิงเจวี้ยนออกไปด้วยกัน 

 

 

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “นายน้อยลู่ เด็กสาวคนนั้น…”  

 

 

“อย่ายุ่งกับเธอ” ลู่จ้าวอิ่งเอนตัวพิงเก้าอี้ เขาต้องไปล้างจาน แต่ตั้งแต่ที่เฉิงมู่อยู่ที่นี่ 

 

 

เขาก็ยกหน้าที่ล้างจานให้แล้ว 

 

 

เขายิ้มอีกครั้ง “นายน้อยเจวี้ยนของเราเป็นห่วงเธอมาก”  

 

 

เฉิงมู่มองเขาแล้วเริ่มคิดว่าเด็กสาวคนนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากล 

 

 

ในปักกิ่งมีผู้หญิงมากมายคอยไล่ตามนายน้อยเจวี้ยน ต่อให้เป็นเทพธิดาก็คอยมาตามติดอาจารย์เจวี้ยน พวกเขาจะเอามาเทียบกับรุ่นพี่ได้อย่างไร ดูเหมือนว่าที่เธอทำจะไม่ได้ค่อยได้ผลนัก 

 

 

อ้อ แต่เธอก็สวยนะ เธอสวยกว่าใครในปักกิ่งเลย 

 

 

** 

 

 

การฝึกทหารสำหรับนักเรียนมัธยมปลายเสร็จสิ้นลงแล้ว วันนี้ไม่มีนักศึกษาปีหนึ่งแต่งชุดลายพรางเข้ามากินอาหารในโรงอาหารแล้ว 

 

 

ฉินหร่านนั่งตอบคำถามแบบฝึกหัดของเธออยู่บนเก้าอี้ 

 

 

เธอสวมหูฟังสีดำของเธอซึ่งปรับระดับเสียงไว้ดังมากแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงห้องเรียนนี้ก็ยังคงมีเสียงดังรบกวนเธอ 

 

 

ฉินหร่านรู้สึกแค่ว่าสมองของเธอถูกบีบและกำส่งเสียงอื้ออึง ดวงตาเธอค่อยๆ แดงขึ้นเล็กน้อย 

 

 

ผมที่ปรกหน้าผากเธอพลิ้วไหวและเธอก็เขวี้ยงปากกาลง เธอเอามือข้างหนึ่งเท้าคางเอาไว้ 

 

 

ส่วนมืออีกข้างก็ใช้นิ้วเคาะโต๊ะ 

 

 

หลายวันผ่านไป หลินซือหรานก็รู้บุคลิกและนิสัยเกือบทั้งหมดของฉินหร่าน เธอเอนตัวไปกระซิบ 

 

 

“ฉันได้ยินมาว่าเด็กเกเรในโรงเรียนนี้…รังแกเว่ยจือหางที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่” 

 

 

หลินซือหรานยังพูดไม่จบก็นึกขึ้นได้ว่าฉินหร่านสนิทกับเว่ยจือหัง “เขามาเป็นนักกีฬาของโรงเรียน”  

 

 

เว่ยจือหางไม่ได้มาจากโรงเรียนอีจง แต่ชื่อเสียงของเขาไม่ได้ด้อยไปกว่า 

 

 

สวีเหยากวงเลย แน่นอนว่าดีกว่าด้วยซ้ำ 

 

 

เขาเคยอยู่ที่โรงเรียนจือ แม้ว่านักเรียนที่โรงเรียนอีจงจะกลัวเขาก็ตาม 

 

 

นั่นไม่ใช่ปัญหาเลย  

 

 

แต่ตอนนี้นักเรียนที่เกเรก็ย้ายมาที่โรงเรียนอีจง ในสายตาของเขามันเหมือนกับ 

 

 

วางหมาป่าไว้ท่ามกลางฝูงแกะ  

 

 

“อ้อ” ฉินหร่านพยักหน้าแล้วหยิบปากกามาแก้โจทย์ต่อไป เธอปรับเสียงหูฟังเพิ่มขึ้นอีกนิด 

 

 

โชคดีที่เสียงกริ่งดังขึ้นมาทำให้เสียงการถกเถียงนั้นหายไป 

 

 

หลังจากเลิกเรียนในคืนนั้น ฉินหร่านรอให้นักเรียนคนอื่นออกไปก่อนแล้วค่อยเก็บของ 

 

 

“หร่านหร่าน ไปซื้อแบบฝึกหัดกันก่อนไหม” หลินซือหรานปิดหนังสือของเธอแล้วรอฉินหร่าน 

 

 

หลี่ไอ้หรงกำลังเขียนหนังสือข้อมูลบทวิจารณ์ใหม่จึงให้พวกเขาไปซื้อแบบฝึกหัดที่ร้านหนังสือ 

 

 

ข้างโรงเรียนเพื่อใช้ในชั้นเรียนภายหลัง 

 

 

ขณะเดียวกันนั้น 

 

 

ด้านนอกประตูโรงเรียน 

 

 

ผู้คนมีอยู่ไม่มากนักบนท้องถนนเส้นนี้ คงเพราะว่าโรงเรียนเพิ่งเลิกก็เลยมีคนเดินไปด้วยกันไม่กี่คน 

 

 

“ป้ามาพบอาจารย์ใหญ่สวีเหรอคะ” ฉินอวี่ทักทายสวีเหยากวงและเดินไปหาพวกเขาพร้อมกับ 

 

 

ถือหนังสือในมือ 

 

 

มีคนไม่มากที่สังเกตเห็น สวีเหยากวงชะงักเมื่อได้ยินคำว่า “อาจารย์ใหญ่สวี” 

 

 

สวีเหยากวงนั้นเย่อหยิ่งและไม่เคยคิดที่จะทักทายใครก่อน 

 

 

หลินหว่านไม่ได้ให้ความสนใจสวีเหยากวง เธอส่ายหัวเล็กน้อย “ฉันเห็นผู้ช่วยของเขา” 

 

 

มีคนในปักกิ่งตั้งเท่าไรที่ต้องการพบผู้เฒ่าสวี เธออาจจะต้องรับบัตรคิวด้วยซ้ำ 

 

 

“อาจารย์ใหญ่สวีก็ยุ่งๆ อยู่ตลอดเวลา” ฉินอวี่ไม่แปลกใจนักแล้วก้มหน้าลง 

 

 

กลุ่มนี้เป็นที่สะดุดตามาก โดยเฉพาะหลินหว่านที่ดูเป็นผู้ดีมีตระกูล 

 

 

เธอกำลังจะขึ้นรถ 

 

 

“ป้าคะ ลูกของลูกพี่ลูกน้อง ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ” หลังจากทำความสะอาดเสร็จจึงออกมาช้า 

 

 

มู่หยิงเห็นพวกเขาคลายมือออกจากหลี่อวี้หานแล้วค่อยๆ วิ่งไป  

 

 

วันนี้มู่หยิงไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน แต่กระโปรงตัวใหม่ของหนิงเวยที่เธอเพิ่งซื้อมาจากห้าง 

 

 

มันสั้นเกินไปหน่อย 

 

 

หนิงเวยต้องหาเลี้ยงครอบครัว สมาชิกในครอบครัวบางคนก็อยู่ในสภาพป่วยออดแอด เธอจะไปมีเงินมากมายได้อย่างไร เธอเพิ่งซื้อเสื้อผ้าไหมให้มู่หยิง แต่ลวดลายและสีสันก็เป็นของลดราคาจากปีที่แล้ว มันถูกก็จริงแต่เชย 

 

 

หลินหว่านอยู่ที่ปักกิ่งมานาน เธอชินกับการตัดสินคนอื่น 

 

 

มู่หยิงไม่ค่อยสบายใจ 

 

 

เธอจับกระโปรงของตัวเองและเห็นร่างคนกำลังเดินอยู่ไม่ไกล เธอคนนั้นกวักมือเรียกอย่างเร็ว 

 

 

“หลาน ป้าอยู่นี่!” 

 

 

ฉินหร่านขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจพวกเขา เธอกลอกตาแล้วเพิ่มระดับเสียงหูฟังของเธอ 

 

 

รถจีปคันหนึ่งมาจอดอยู่ข้างเธออย่างช้าๆ บีบแตรและค่อยๆ ลดกระจกลง 

 

 

หลินหว่านสังเกตเห็นป้ายทะเบียนปักกิ่ง ทันใดนั้นเธอก็พูดด้วยความตกใจ  

 

 

“นี่มันไม่ใช่รถอาจารย์ใหญ่สวีนี่” 

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด