ตอนที่ 39 เชฟระดับผู้บริหาร

 

ร้านอาหารบลูเวล ที่นั่งวีไอพี

 

ชิวอี้เหลินและเฉินซ้งเหิงมองหน้ากันและนั่งลง

 

อาหารตะวันตกรสเลิศถูกเสิร์ฟที่โต๊ะ

 

อาหารเรียกน้ําย่อย ซุป เครื่องเคียง อาหารจานหลัก

 

อาหารตะวันตกสไตล์ฝรั่งเศสมีความเฉพาะเจาะจงมากเกี่ยวกับกระบวนการเสิร์ฟและศิลปะการแต่งจาน อาหารทุกจานจะนําเสนอด้วยความปราณีต

 

บลูเวลเป็นร้านมิชลินระดับสามดาว

 

ในร้านอาหารแขกไม่พลุกพล่านจนเกินไป แต่ก็เกือบจะเต็มร้านแล้ว

 

คนชั้นสูงในเมืองเกือบทั้งหมดมักจะมาทานอาหารที่นี่ โดยที่ในร้านไม่มีคนธรรมดาเลย

 

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ราคา 4 หลักต่อหัวนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะสามารถจ่ายได้

 

เฉินซ้งเหิงถือมีดในมือขวาและส้อมในมือซ้ายตัดสเต็กตรงหน้าอย่างประณีต

 

ท่าทางของเขานั้นสง่างามมากและให้อารมณ์อันสูงส่ง ทําให้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแอบมองมาเบาๆ

 

ท่าทางของเขานั้นสง่างามเกินไป

 

ระหว่างมื้ออาหาร ผู้จัดการร้านอาหารที่แต่งตัวดีในชุดสูทก้าวมาข้างหน้าและเริ่มสํารวจผู้มารับประทานอาหารทีละคน

 

เมื่อผู้จัดการร้านอาหารเดินผ่านแต่ละโต๊ะ นักทานก็จะให้คะแนนอาหารว่า “ดีมาก”

 

อาหารตะวันตกในค่ําคืนนี้กํากับโดยเชฟผู้มีชื่อเสียงจากสํานักงานใหญ่ในฝรั่งเศส ดังนั้นรสชาติของทุกจานจึงเกือบจะสมบูรณ์แบบจนแทบจะไร้ที่ติ

 

“ท่านครับ คุณคิดอย่างไรกับอาหารของเราในคืนนี้ครับ?” ผู้จัดการร้านอาหารมาถึงที่โต๊ะของเฉินซ้งเหิงและถามออกมาเป็นภาษาฝรั่งเศส

 

เฉินซ้งเหิงตัดสเต็กอย่างแผ่วเบาและตอบกลับเพียงสองคําในภาษาฝรั่งเศสว่า “มันไม่อร่อย”

 

เอ่อ……

 

อากาศก็เงียบลงทันที

 

“ท่านครับ วันนี้เชฟชื่อดังจากสํานักงานใหญ่ของเรา ในฝรั่งเศสมาด้วยตัวเอง อาหารเย็นนี้อยู่ภายใต้การดูแลของเชฟเองทั้งหมด มันจะไม่อร่อยได้อย่างไรครับ?” ผู้จัดการร้านอาหารถามอย่างไม่แน่ใจ

 

ชิวอี้เหลินทําหน้าลําบากใจ เพราะเธอคิดว่าอาหารคืนนี้อร่อยมาก และทุกจานนั้นไร้ที่ติ

 

“มันเยิ้มเกินไปและสุกไม่มากพอ อาหารจานนี้มันไม่คู่ควรกับสามดาวมิชลิน” เสียงของเฉินซ้งเหิงสงบนิ่ง

 

เขาวางมีดและส้อมในมือลง เขาไม่สนใจจะกินอาหารที่บกพร่องต่อไป

 

ในครัวด้านหลัง

 

เมื่อ’อดอล์ฟ’เชฟระดับสูงชาวฝรั่งเศสได้ยินการประเมินนี้ เขาก็โกรธจัด

 

“ไร้เหตุผลสิ้นดี! ผู้กินรายนี้วิจารณ์ร้ายกาจเกินไป! ฉันอยากจะเห็นว่าใครกันที่กล้าวิจารณ์อาหารของฉันแบบนี้!”

 

อดอล์ฟเชฟชาวฝรั่งเศสคนนี้ได้รับเชิญให้มาที่สาขาประเทศจีนเพื่อให้คําแนะนําด้านประสบการณ์ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาไม่คิดเลยว่าที่นี่จะมีคนกล้าตําหนิอาหารของเขา

 

นี่เป็นการทําลายชื่อเสียงของเขา!!

 

ยิ่งไปกว่านั้นในฐานะเชฟมิชลินชั้นนํา เขาเคยทําอาหารค่ําให้ผู้นําจากทั่วทุกมุมโลกมาแล้ว! แต่วันนี้นักกินตัวเล็กๆในประเทศจีนกลับบอกว่าอาหารของเขาเป็นขยะ? นี่เป็นการดูถูกที่โจ่งแจ้งเกินไป!

 

เมื่อเป็นแบบนี้แล้วอดอล์ฟจะไม่โกรธได้อย่างไร? เขาต้องการออกไปดูว่าใครที่กล้าวิจารณ์อาหารของเขาอย่างร้ายกาจแบบนี้? เขาต้องการทําให้อีกฝ่ายโค้งคํานับขอโทษตัวเขา!

 

อดอล์ฟสวมชุดสูทสีขาวของเชฟระดับผู้บริหาร ก้าวอย่างมั่นคงออกจากครัวอย่างช้าๆ

 

บนชุดสูทของเขามีป้ายทองคําบริสุทธิ์ที่มีอักขระสี่ตัว เชฟระดับผู้บริหาร

 

เมื่อเชฟชาวฝรั่งเศสมาถึง… ลูกค้าทุกคนในร้านอาหารก็ลุกขึ้นต้อนรับอย่างตื่นเต้น

 

เพราะในโลกของอาหาร อดอล์ฟคนนี้นั้นมีชื่อเสียงอย่างมาก

 

ในฐานะเชฟ เขาขึ้นปกนิตยสารอาหารมิชลินมาหลายครั้งแล้ว และได้รับรองต่อสาธารณะโดยสื่ออาหารนานาชาติ

 

เขาเป็นคนดังในวงการอาหาร

 

มีแม้กระทั่งนักทานรุ่นเยาว์สองสามคนที่ทนความตื่นเต้นไม่ไหว พวกเขาเข้าไปจับมือกันทายและขอถ่ายรูป

 

ด้วยความอดทน อดอล์ฟทักทายนักชิมรอบๆจนครบ จากนั้นภายใต้การแนะนําของผู้จัดการร้านอาหารที่อยู่ข้างๆเขาจึงรีบเดินมาที่โต๊ะวีไอพีที่อยู่ไม่ไกล

 

ที่โต๊ะวีไอพีขณะที่ชิวอี้เหลินกําลังทานอาหารอยู่ ทันใดนั้น เชฟชาวฝรั่งเศสของร้านอาหารก็เดินเข้ามา เธอรีบวางช้อนในมือลงแล้วลุกขึ้นยื่นมือออกไป

 

“สวัสดีค่ะ คุณอดอล์ฟ”

 

เธอเคยเห็นเชฟอดอล์ฟคนนี้ในนิตยสารอาหารมาก่อนหน้านี้

 

อดอล์ฟจับมือกับชิวอี้เหลินอย่างเฉยเมยราวกับว่าเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับหญิงสาวสวยคนนี้มากนัก สายตาของเขากวาดตรงไปยังชายหนุ่มที่สง่างามในชุดสูท

 

“ท่านครับ ผมได้ยินมาว่า… คุณให้การประเมินอาหารของผมไว้ต่ํามากใช่ไหม?” อดอล์ฟถามออกมาด้วยน้ําเสียงที่แข็งนิดหน่อย

 

ในฐานะพ่อครัว เขาจะปล่อยให้อาหารของเขาถูกดูหมิ่นได้อย่างไร?

 

เฉินซ้งเหิงก้มหน้าจิบไวน์แดงเบาๆ

 

เมื่อได้ยินสิ่งที่อดอล์ฟพูด เขาก็วางแก้วไวน์ลงและหันหน้ามาช้าๆ

 

เอ๊ะ-?! เมื่อได้เห็นใบหน้าที่สง่าผ่าเผยของชายหนุ่ม หัวใจของอดอล์ฟก็ถึงกับสั่นสะท้าน!

 

เขาคนนี้ดู คุ้นๆนะ?!

 

มุมปากของเฉินซ้งเหิงยิ้มสุภาพบุรุษ “เชฟตัวน้อย นี่มันก็นานมากแล้วนะ”

 

ตูม! เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยบวกกับท่าทางที่สง่างามนี้ สีหน้าของอดอล์ฟก็เปลี่ยนไปอย่างมาก!

 

ตึกๆๆ ด้วยความตื่นตระหนก เขาก้าวถอยหลังหลายก้าวติดต่อกัน

 

เชฟมิชลินชื่อดังชาวฝรั่งเศสคนนี้กําลังสั่นกลัวจนยืนได้ไม่มั่นคง!

 

เสียงนี้ รอยยิ้มนี้ มันช่างคุ้นเคยจนทําให้คนเห็นขนลุก!

 

ชายคนนี้ ชายผู้ที่เป็นราวกับปีศาจ!

 

ในชีวิตนี้ อดอล์ฟจะไม่มีวันลืมวันนั้น

 

เมื่อสี่ปีที่แล้ว ที่การประชุมสุดยอดระดับโลกที่จัดขึ้นในฝรั่งเศส

 

ในปีนั้น อดอล์ฟรับหน้าที่เป็นเชฟอาหารตะวันตกของการประชุมสุดยอดเพื่อดูแลอาหารค่ําให้กับผู้นําระดับสูงจากทั่วทุกมุมโลก

 

แต่ในวันนั้นกลับมีร่างที่น่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้น! และนั้นก็เป็นครั้งแรกที่อดอล์ฟได้เห็น…ปีศาจในชุดสูท!

 

การประชุมสุดยอดนานาชาติเมื่อ 4 ปีที่แล้วได้รับการปกป้องจากเจ้าหน้าที่มากมายนับไม่ถ้วน การคุ้มกันแน่นหนาจนมดก็ไม่สามารถหลุดรอดเข้าไปได้ แต่ชายผู้นี้กลับบุกมาเพียงลําพัง

 

เขาแต่งตัวในชุดสูท ผิวขาวสวยและรอยยิ้มที่อ่อนโยน

 

แต่ในวันนั้น ในทุกๆก้าวของเขาจะเต็มไปด้วยเลือดและซากศพ

 

ฆ่า ดื่มและลิ้มรสสเต็ก

 

ชายผู้ที่เป็นดั่งปีศาจ!

 

และในตอนนี้ ชายผู้นั้น! ปีศาจตนนั้น ก็มานั่งอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว!

 

ภาพเปื้อนเลือดที่อดอล์ฟจะไม่มีวันลืม ชายผู้ยืนอยู่ท่ามกลางกองเลือดและซากศพพร้อมกับดื่มไวน์แดงอย่างสง่างาม…

 

ปีศาจ! ปีศาจ!

 

“เชฟตัวน้อย อาหารของคุณยังเหมือนเดิมกับเมื่อ 4 ปี ที่แล้ว มันใส่เนยมากเกินไป ซึ่งมันไม่ดีต่อสุขภาพ”

 

การแสดงออกของเฉินซ้งเหิงนั้นไม่แยแส

 

อดอล์ฟตกใจจนตัวสั่น ขาของเขาแข็งจนก้าวไม่ออก

 

คําวิจารณ์อาหารชายผู้นั้นในวันนั้นก็พูดเหมือนกับวันนี้ไม่มีผิด

 

อดอล์ฟกลัวจนฉี่รดกางเกง

 

ผ่านมา 4 ปี เขายังคงหวาดกลัวจนควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนเดิม!

 

“ไร้สาระ! คุณอดอล์ฟเป็นหัวหน้าพ่อครัวของสาขาฝรั่งเศส ทักษะการทําอาหารของเขายอดเยี่ยมมาก คุณวิจารณ์ออกมาแบบนี้ได้อย่างไร คุณรู้จักอาหารไหม!” เชฟในชุดคลุมที่อยู่ด้านหลังของอดอล์ฟพูดอย่างไม่พอใจ!

 

ทันใดนั้นเอง อดอล์ฟก็หันกลับไปและตบหัวเชฟคนนั้น “เพี้ยะ!

 

หัวเชฟคนนั้นจับแก้มที่บวมของเขาอย่างตกตะลึง “หัวหน้า… คุณ..”

 

แต่ก่อนที่หัวเชฟคนนั้นจะพูดจบ ฉากต่อมาก็ทําให้เขาและทุกๆคนต้องอ้าปากค้าง

 

ดอล์ฟก้มลงด้วยร่างกายที่สั่นสะท้าน… เขาโค้งคํานับเฉินซ้งเหิง

 

“ท่านครับ ผมขอโทษ! ยกโทษให้กับทักษะการทําอาหารที่ไม่ดีของผมด้วยครับ ท่านพูดถูกอาหารผมมันยังไม่ดีพอ ผมขอโทษด้วยครับ” เสียงของอดอล์ฟสันเทา และขณะที่เขาขอโทษออกมา เขาก็ตบตัวเองอย่างรุนแรงไปด้วย

 

ผู้ชมเงียบ

 

นักทานที่มาร่วมงานทุกคนต่างตกตะลึง!