นิยาย Supreme Uprising บทที่ 108: บุตรของพระเจ้า

อ้วนจัวผู้ดูไม่พอใจกับความไร้เหตุผลของหลิวหยุนหยางกล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นแฟนตัวยงของเธอ? ข้าสามารถท่องอะไรก็ได้ที่เจ้าอยากรู้เกี่ยวกับเธอ ส่วนสูงของเธอ งานอดิเรกของเธอ…”

เช่นเดียวกับที่อ้วนหัวเริ่มที่จะขี้บ่น กลุ่มคนห้าคนก้าวข้ามอย่างช้าๆผู้ที่ยืนอยู่ตรงกลางของกลุ่มเป็นผู้ชายผมบลอนด์ที่ดูเหมือนบุตรของพระจ้า

ขอบคุณข้อมูลที่ให้ไว้ หลิวหยุนหยางรู้ว่าเขาเป็นใคร รูปภาพใหญ่ของสภานิติบัญญัติของ 13 เมืองตะวันออกได้แยกเขาออกมาเป็นคนที่ต้องระวัง

นั้นคือบุตรของพระเจ้าเลมาร์โต!

ไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับชายคนนี้มากนักเพราะเขาลึกลับมากจริงๆ มีเพียงหนึ่งว่าเท่านั้นที่สามารถอธิบายถึงตัวเขา – น่ากลัว!

นอกจากนี้ยังมีบันทึกของการฝึกอบรมของเขาภายใต้นักรบโยฮันน์ที่ไม่มีใครเทียบ ดังนั้นจึงสงสัยว่าเขาได้ฝึกฝนค่าพิพากษาของพระเจ้า

“ในนามของ 17 เมืองทางตะวันตก ข้ายินดีต้อนรับพวกเจ้าทุกคนอย่างดีที่สุดในงานกาล่าดินเนอร์ครั้งนี้”

เลมาร์โตไม่สามารถละสายตาจากชูหยวนได้ หลิวหยุนหยางสามารถรู้สึกได้ถึงความหลงใหลในสายตาของเขา

เลมาร์โตมีสหายสี่คนอยู่กับเขา เป็นชายสองคนและหญิงสองคน ผู้ชายคนหนึ่งสูงมาก ในขณะที่อีกคนหนึ่งไม่ได้เตี้ยเท่าไรนัก เขาก็ปรากฏตัวขึ้นเล็กน้อย เมื่อหลิวหยุนหยางเหลือบมองมาที่เขาดูเหมือนเขาจะรู้ตัว เขากลับมามองทันที ในขณะที่สายตาของพวกเขาพบกันคนที่ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง

การจ้องมองเขาทําให้เขาดูเหมือนแมวที่กาลังเล่นกับหนู

สหายคนนั้นกําลังหลงผิด!

หลิวหยุนหยางหยุดดูชายผู้ซึ่งแต่งตัวด้วยชุดสีดา เขาอดไม่ได้ที่จะหันมามองความงามที่มีผมสีแดงอันมีเสน่ห์ในชุดที่เป็นทางการ หญิงสาวยืนนิ่ง ๆ อยู่ข้าง ๆ เลมาร์โต ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าเธอเป็นเพื่อนของเขา

ผมของเธอเหมือนเปลวไฟที่ลุกโชน!

ความคิดนี้โผล่เข้ามาในใจของหลิวหยุนหยางทันทีที่เขาเห็นหญิงสาว อย่างไรก็ตามสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขาไม่ได้เป็นความงามที่มีผมสีแดงนี้ แต่ผู้หญิงที่ยืนอยู่อีกด้านของเลมาร์โต

ผู้หญิงคนนั้นที่แต่งกายด้วยชุดสีดําดูเหมือนจะอ่อนแอเหมือนท่อนไม้ รูปร่างหน้าตาของเธอค่อนข้างธรรมดา แต่เมื่อเขาจ้องมองเธอ หลิวหยุนหยางรู้สึกกดดันอย่าง

เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านพลังจิตเปล่า?

“เลมาร์โตเพื่อนของเราจาก 13 เมืองทางทิศตะวันออก และพันธมิตรได้ส่งใบสมัครไปยังสภานิติบัญญัติของดาพันธมิตร ขอให้เปลี่ยนการต่อสู้แบบทีม เป็นรูปแบบการต่อสู้แบบเดี่ยว เพื่อความเป็นธรรม!”

ชายหนุ่มที่แข็งแกร่งและมั่นคงในชุดสูทอย่างเป็นทางการได้ก้าวไปข้างหน้าท่ามกลางเลมาร์โตและคนอื่น ๆ

ทันทีที่เขาพูดแบบนี้ชูหยวนและคนอื่น ๆ หันมามองหลิวหยุนหยางทันที
การประชุมแลกเปลี่ยน 37 เมืองนั้นเป็นการแข่งขันแบบทีมมาโดยตลอด 13 เมือง ตะวันออกส่งผู้เข้าแข่งขันห้าคน เมืองทางตะวันตก 17 เมืองส่งอีกห้าคน และกลุ่ม7พันธมิตรที่เหลือส่งอีกห้าคน

การแข่งขันเป็นการต่อสู้แบบทีมที่มี 15 คนของนักรบผู้สูงสุดในรุ่นที่อายุน้อยที่สุด!

แม้ว่าสิ่งนี้อาจดูไม่ยุติธรรมเลย แต่จริงๆแล้วมันค่อนข้างเป็นกลาง ตามกฎความน่าจะเป็นมหาอานาจที่เลือกจาก 13 เมืองนั้นแข็งแกร่งกว่าที่เลือกจากเจ็ดเมือง

แน่นอนว่ามักจะมีบุคคลที่แข็งแกร่งอย่างบ้าคลั่งที่ไม่สามารถเพิกเฉยได้

หลิวหยุนหยางไม่ได้สนใจเรื่องที่จะเปลี่ยนกฏ การต่อสู้ของแต่ละคนเป็นสิ่งที่เขาไม่หวาดกลัวเลยสักนิด

อย่างไรก็ตามเมื่อสายตาของทุกคนหันไปหาเขา ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจได้ทันที พวกคนเหล่านี้คิดว่าข้าไม่สามารถที่จะทําสิ่งนี้ได้

แม้ว่าการจ้องมองของอ้วนจัวนั้นน่าอับอาย แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความเมตตาในขณะเดียวกันสายตาของชูหยวนก็คือ … เธอดูเหมือนจะไร้อารมณ์อย่างแท้จริง ในทางกลับกันหลิงยู่ปิงมองหน้าเธออย่างอุ่นเคือง

เว่ยจงซึ่งดูน่ารังเกียจอย่างสมบูรณ์

ดูเหมือนว่ามีประโยชน์ตลอดไป แต่ไม่มีเพื่อนตลอดไป เพื่อนที่ไร้ยางอายเหล่านี้ ท่าให้ข้าเป็นแบตเตอรี่ที่น่าทึ่ง พวกเขากลับกลายมาหาข้าในแบบที่นี่ แต่วิธีที่พวกเขามองข้าได้เปลี่ยนไปในทันที

ในขณะที่หลิวหยุนหยางคิดถึงสิ่งนี้ เขารู้สึกว่าเลมาร์โต และสายตาของคนอื่นก็จ้องมองเขาเช่นกัน

วิธีที่คนเหล่านี้มองเขาไม่เป็นมิตรจริง ๆ แล้วเขารู้สึกราวกับว่าพวกคนเหล่านั้นกําลังล้อเลียนเขา

พวกเขารู้ว่าข้ากระตุ้นแหล่งกาเนิดพลังงานแบบไหนได้!

หลิวหยุนหยางมั่นใจว่ามีใครบางคนทรยศต่อกลยุทธ์การต่อสู้ของพวกเขา

เขาไม่สามารถเดาว่าเป็นใครได้ใฝนตอนนี้ แต่มีใครบางคนกําลังเล่นกลกับพวก
เขา

“สภานิติบัญญัติของดาพันธมิตรได้ลงคะแนนและอนุมัติข้อเสนอของเมืองห่าวหวัง และอีกหกเมือง” เลมาร์โตยิ้ม “วิสัยทัศน์นภาจะทําการถ่ายทอดสด นี่จะเป็นครั้งแร ชกนับตั้งแต่การเปิดเผยที่จะมีการถ่ายทอดสดในดาพันธมิตรทั้งหมด”

“เราทุกคนจะกลายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงตัวจริง!”

ค่าพูดของเลมาร์โตนํารอยยิ้มมาสู่ใบหน้าของผู้คนจํานวนมากและเริ่มมีคนที่ยอมทําทุกอย่างที่ให้คนที่มีอานาจเหนือกว่า เพื่อให้ตัวเองได้ประโยชน์อะไรบางอย่าง

ในขณะที่เลมาร์โตและคนอื่น ๆ กําลังคุยกัน หลิวหยุนหยางหันความสนใจของเขาไปที่โต๊ะอาหารสีขาวนวล

เขาต้องการที่จะกินเท่ากับที่หัวใจเขาต้องการมากกว่าพูดไร้สาระกับคนที่น่าเบื่อนี้ หลิวหยุนหยางเป็นคนตะกละมาถึงแก่นแท้ของเขา ดังนั้นแล้วเขาจะปล่อยโอกาสให้เขากินได้อย่างไร?

“นั่นเป็นเนื้อสัตว์ร้ายระดับ บี ที่เรียกว่ากุ้งมังกรทะเลลึก!”

ดวงตาของหลิวหยุนหยางเปล่งประกายขึ้นเมื่อเขาเห็นกุ้งมังกรกับขนาดรอบโต๊ะ

เมื่อเขาค้นหาออนไลน์ กิจกรรมที่เขาชอบคือการดูอาหารทุกประเภท หลังจากมังกรทะเลน้ําลึกขนาดยักษ์นี้ผ่านการผ่าเหล่าหลายครั้งก้ามปูสองตัวของมันก็แหลมคม จนสามารถผ่าแผ่นเหล็กหนาเท่าแขนได้ ในขณะเดียวกันเนื้อของมันก็อร่อยยิ่งขึ้นไปอีก

เนื้อกุ้งมังกรทะเลลึกครึ่งกิโลกรัมมีราคาอย่างน้อยหนึ่งล้านดาหยวน นอกจากนี้ยังมีความต้องการสูง แต่มีขายเพียงเล็กน้อย การที่มีกุ้งมังกรทะเลลึกขนาดมหึมาจัดแสดงได้นั้นไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดา

เมื่อพูดถึงอาหารหรูหรา หลิวหยุนหยางเชื่อมั่นในการลองทุกอย่างในครั้งเดียว คราวนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น

เขาคว้าจานขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยกุ้งมังกร และเลือกมุมที่ไม่โดดเด่นเพื่อนั่งลง และจดจ่อกับการกินมัน

“ถ้าหากเจ้าสามารถกินได้ จ้าสามารถพักผ่อนได้ง่าย ไม่เป็นไร เจ้าไม่สามารถถูกตําหนิ เนื่องจากมันเป็นความผิดพลาดของกลยุทธ์ของเรา” อ้วนหัวถือจานเนื้อแล้ว มานั่งถัดจากหลิวหยุนหยาง

หลิวหยุนยหางผู้ซึ่งชื่นชอบการกัดทุกอย่างจะรู้สึกได้ถึงพลังงานที่ไหลออกมาจากท้องของเขาไปยังแหล่งกําเนิดพลังงานไม้สีเขียวของเขา

“เจ้าควรทําให้มันง่ายและสนุกกับชีวิต ปล่อยให้การต่อสู้เป็นเรื่องของพี่น้องของเจ้า ข้าไม่ได้บอกเจ้าหรอ ไม่ว่าข้ากระตุ้นขึ้นมา ..”

ในขณะที่อ้วนจัวกําลังจะแสดงให้หลิวหยุนหยางเห็นด้วยค่าพูดปลอบใจ เสียงที่น่าฟังก็หยุดชะงัก “นายหลิว? ข้าจะรบกวนเจ้าสักครู่ได้ไหม?”

เมื่อเขาได้ยินเสียงนั้น อ้วน วก็รู้สึกวิงเวียน ดูเหมือนว่าเขากําาลังจะเป็นลม

น่าเสียดายที่ไม่มีใครสนใจเขาเลยถ้าเขาเป็นลม

หลิวหยุนหยางเงยหน้าขึ้นมองสุภาพสตรีที่สง่างามยืนอยู่ต่อหน้าเขา ผิวของเธอดูดีและไม่มีผมเส้นเดียวที่ร่วงจากหัว การเคลื่อนไหวของเธอสงบและสง่างาม และรอยยิ้มจาง ๆ ของเธอนั้นสมบูรณ์แบบ “ข้าจะทําอะไรให้เจ้า?” หลิวหยุนหยางถามด้วยความสับสน

“ข้าคือลี่เฉิน เป็นความยินดีที่ได้พบเจ้า นายหลิว ข้าขอบัตรของเจ้าได้ไหม?”

หญิงสาวผู้มีสีหน้าอบอุ่น แต่มีเสน่ห์บนใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง