S.PP: บทที่ 349: ได้เวลาแล้ว!

“ในตอนนี้ท่านยังไม่จําเป็นต้องให้คําตอบหรอก”

เสียงจากหอยทากสื่อสารได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อได้ยินดังนั้นราชาเนปจูนก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะถ้าจะให้เขาตอบในตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าอะไรจริงๆ

จริงอยู่ที่การเป็นพันธมิตรกับอาณาจักรบารุตนั้นน่าดึงดูดใจเป็นอย่างมาก แต่ในเวลาเดียวกัน มันก็หมายถึงการทรยศต่อหนวดขาว และถ้าเกิดหนวดขาวไม่พอใจขึ้นมาละก็เกาะเงือกจะต้องถูกทําลายล้างในทันที
ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกคําๆนี้ไม่ใช่สิ่งที่ถูกกล่าวขึ้นมาลอยๆ

“เมื่อไหร่ที่กลุ่มโจรสลัดโซลไปถึงเกาะเงือกแล้วท่านค่อยให้คําตอบ”

ในตอนนั้นเองหอยทากสื่อสารก็ได้วางสายไป

ราชาเนปจูนนั่นดูจะลําบากใจเล็กน้อย หลังจากที่กล่าวขอบคุณซาโลเขาก็จากไปอย่างรวดเร็ว

เรื่องนี้เริ่มเกินมือของเขาเกินไปแล้ว เขาต้องการรีบกลับไปที่เกาะเงือกเพื่อกลับไปพูดคุยกับภรรยาของเขา ถ้าหากเป็นภรรยาของเขาละก็เธอจะต้องหาทางออกที่ดีให้เขาได้อย่างแน่นอน

ในตอนนี้ชื่อของหนวดขาวและอาณาจักรบารุตกําลังตีกันมั่วไปหมดในหัวของราชาเนปจนซึ่ง มันทําให้เขารู้สึกหงุดหงิดมาก เขารู้ดีว่านี่คือโอกาสที่ดีของเกาะเงือกแต่มันก็ยังเสี่ยงเกินไป อยู่ดีเลวร้ายที่สุดเกาะเงือกอาจจะหายไปจาโลกนี้เลยก็ได้

แต่ถ้าเกาะเงือกสามารถผ่านพ้นวิฤตทั้งหมดไปได้ละก็ พวกเขาก็ได้จะก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง และเมื่อใดที่พวกเขาสามารถเข้างานประชุมรีเวอรี่ได้ละก็ ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนอย่างสิ้นเชิง

นอร์ธบลในเกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง

ในขณะนี้กลุ่มโจรสลัดโซลนั้นได้มาถึงที่ท่าเรือของเกาะนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ที่ด้านหลังของ พวกเขานั้นมีร่างของชาวเมืองที่รู้สึกขอบคุณและไม่เต็มใจให้พวกเขาจากไป

“ก่อนพวกคุณจะไปให้พวกเราฉลองให้กับพวกคุณก่อนได้ไหม?”

“พวกคุณอุตส่าห์ช่วยเหลือพวกเราให้พวกเราได้ตอบแทนพวกคุณก่อนได้ไหม?”

“พี่ชายตัวใหญ่เมื่อไหร่ที่ผมโตไปละก็ผมจะต้องเป็นโจรสลัดแบบพี่ชายให้ได้เลย”

เสียงตะโกนของผู้คนที่อยู่เบื้องหลังทําให้คนของกลุ่มโจรสลัดโซลปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา แต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

“พวกเราไม่สามารถช้าไปมากกว่านี้ได้แล้ว เพราะว่าพวกเรามีที่ที่ต้องไปอยู่”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม ” พวกคุณจะไปที่ไหนกันงั้นหรอ?”
ชาวเมืองคนหนึ่งได้กล่าวถามออกมา

” โลกใหม่! ที่นั่นคือสถานที่ที่พวกเราจะสามารถเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้อย่างแท้จริง!”

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้กระโดดขึ้นไปบนรูทดราก้อนก่อนที่จะโบกมือลาเหล่าชาวเมือง

เหล่าชาวเมืองที่สุดความสามารถแล้วแต่พวก เขาก็ยังไม่สามารถรั้งพวกโรแกนเอาไว้ได้อยู่ดี พวกเขาทําได้แค่มอบเสบียงอาหารต่างๆให้กับพวกโรแกนเท่านั้น

“ถ้าเกิดว่าพวกคุณมีเวลาก็อย่าลืมกลับมาเยี่ยมพวกเราบ้างนะ!”

“มั่นใจได้เลยพวกเราจะกลับมาที่นี่อีกครั้งแน่นอน,ฮ่าๆๆ!”

ชาร์โปลอสได้โบกมือลาพร้อมกับน้ําตาที่คลออยู่ในดวงตา
เข้าโบกมือลาจนกระทั่งรูทดราก้อนแล่นออกจากท่าเรือเขาถึงจะถอนมือกลับมา

“ทําไมทุกครั้งที่พวกเขาต้องการจะขอบคุณ พวกเราถึงต้องจากไปตลอดเลยนะ!”

เขาได้บ่นออกมาทั้งน้ําตา

ในตลอดเส้นทางที่ผ่านมาเมื่อเห็นผู้คนเดือดร้อนพวกเขาก็จะทําการเข้าช่วยเหลืออยู่ตลอด ดังนั้นมันจึงมีผู้คนเป็นจํานวนมากที่รู้สึกขอบคุณ พวกเขา

คงไม่มีใครคิดว่าชาร์โปลอสที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนของเผ่ามังกรฟ้าอันสูงส่งจะอ่อนไหวขนาดนี้ ในทุกครั้งที่เขาต้องแยกจากผู้คนเหล่านั้นเขามักจะหลั่งน้ําตาออกมาเสมอ

“เฮ้,ชาร์โปลอสไม่ใช่ว่านายเป็นเผ่ามังกรฟ้าที่สูงส่งหรือไงกัน? ทําไมนายถึงมาเสียน้ําตาให้กับชาวเมืองพวกนี้ได้ซะละ”

ดาซได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ไปให้พ้น,นายมันจะไปรู้อะไร!”

ชาร์โปลอสได้สวนกลับมาในทันที

“มังกรฟ้าเองก็เป็นมนุษย์เหมือนกันนายคิดว่า พวกเขาไม่มีอารมณ์ความรู้สึกหรือไงกัน? ฮ่า!”

ชาร์โปลอสยิ่งเศร้าหนักกว่าเดิมเมื่อนึกถึงสาวสองคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเมื่อคืน

ชาร์โปลอสรู้สึกชอบชีวิตในตอนนี้มาก

“ชีวิตแบบในตอนที่เป็นมังกรฟ้างั้นหรอ? เขาไม่ต้องการมันอีกแล้ว!

“ถ้าเลิกเศร้าแล้วนายก็รีบกลับไปทํางานซะ”

เทรนซุได้เดินเข้ามาพร้อมกับถีบไปที่ร่างของเขาและยกยิ้มขึ้นมา

เขารู้จักชาร์โปลอสดีในตอลดเวลาสี่ปีที่ผ่านมา ชาร์โปลอสนั้น
เปลี่ยนแปลงไปมาก ดังนั้นเขาจึงไว้ใจชาร์โปลอสมาก
ตลอดเวลาสี่ปีที่ผ่านมาพวกเขาทั้งสองนั้นร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกันมากมายหลายครั้งจนนับไม่ได้

“เทรนซูรอให้ฉันเป็นลูกเรืออย่างเป็นทางการก่อนเถอะฉันจะคิดบัญชีกับนาย!”

ชาร์โปลอสได้ยืนขึ้นมาแล้วเดินไปหยิบไม้กวาดขึ้นมาก่อนที่จะลงมือทําความสะอาด

ส่วนดาซนั้นเมื่อแขวะชาร์โปลอสเสร็จ เขาก็ได้เดินไปหยิบบัวรดน้ําเพื่อไปรดน้ําให้กับสวนส้มที่อยู่บนด้านบนของเรือ

โรแกนได้มองไปที่เหล่าลูกเรือของเขาและส่ายหัวไปมาด้วยรอยยิ้ม
เมื่อคนมากขึ้นมันก็ยิ่งวุ่นวายมากขึ้น พวกเขาแต่ละคนต่างก็มีบุคลิกที่แตกต่างกันไปและในหลายๆครั้งมันก็มักจะทําให้เขาปวดหัว

ยกตัวอย่างเช่นโรบินและเจ้านายตัวน้อยที่ดูเหมือนว่าจะสนใจเวทมนตร์เป็นพิเศษ

“นี่มันจะน่าอัศจรรย์เกินไปแล้ว!, แค่เอาผงพวกนี้เทลงไปบนร่างของปลาพวกมันก็สามารถกลับมามีชีวิตได้เลยงั้นหรอ”

โรบินได้อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ

“สิ่งนี้เรื่องว่าผงรักษา,ผงนี่สามารถที่จะรักษาอาการบาดเจ็บเบื้องต้นได้และมันก็ไม่ใช่เวท มนตร์”

เนลื่นได้อธิบายออกมาด้วยรอยยิ้ม

“มีอย่างอื่นอีกไหม?”

เจ้านายตัวน้อยได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

เนจีนได้พยักหน้าและตอบกลับมาว่า

“ยังมีผงพิษอยู่อีกอย่างหนึ่ง,ผงพิษนั้นสามารถที่จะรักษาพิษบางชนิดได้”
มันยังคงมีบางอย่างที่เนลีนไม่ได้พูดถึง เพราะว่าบางสิ่งนั่นก็ถือว่าเป็นความลับที่ไม่สามารถเปิดเผยได้ตามใจชอบ

ในเวลาเดียวกันนั้นเองเจสันกับคล็อกโคไดล์ก็กําลังสู้กันอยู่

“น่าปวดหัวจริงๆ”

โรแกนได้ส่ายหัวก่อนที่จะเดินลงไปที่ห้องเก็บของเพื่อหาไวน์มาดื่ม

ในตลอดเวลาที่ผ่านมากพวกเขาได้ทําการเข้าช่วยเหลือผู้คนเป็นจํานวนมาก ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะต้องได้รับสิ่งตอบแทน โดยส่วนใหญ่แล้วก็จะเป็นของที่ระลึกและพวกอาหารเครื่องดื่ม ซึ่งในตอนนี้โรแกนมีมันจนแน่น ห้องเก็บของแล้ว

และพวกทรัพย์สินเงินทองเองก็ถูกร่วมอยู่ที่นี่เช่นกัน ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้ยอดเงินในระบบขึ้นมาดูในตอนนี้โรแกนมีเงินอยู่ในระบบมากกว่า 1.8 พันล้านเบรี

“อัญเชิญ?”

โรแกนได้มองมาที่จํานวนในระบบด้วยแววตาซับซ้อน

ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่จําเป็นต้องให้ระบบช่วย
โรแกนได้เดินกลับมาที่ดาดฟ้าก่อนที่จะมุ่งหน้าไปที่หัวเรือและนั่งลง

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้ทําการรินไวน์ลงไปในแก้วก่อนที่จะดื่มมัน
โรแกนได้ทอดสายตามองไปที่ท้องทะเลพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมา

“ในตอนนี้การหว่านเมล็ดพันธุ์ก็เสร็จสิ้นแล้ว..”

“มันได้เวลาที่ฉันจะไปแกรนด์ไลน์แล้ว!”

“ไปสู่เวทีที่แท้จริง!”