S.P.P: บทที่ 355: โลลิคอน?!

สายตาของชายทั้งสี่ได้เปลี่ยนไปเป็นหวาดกลัวเมื่อพบว่าพวกเขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของตนเองได้

พวกเขาสามารถรู้สึกได้ถึงพลังอํานาจลึกลับ บางอย่างที่เข้าควบคุมร่างกายของพวกเขา ในตอนนี้พลังอํานาจลึกลับนั้นกําลังบังคับให้พวกเขาก้มลงอย่างช้าๆ

“ตึง!”

ในตอนนั้นเองชายที่แบกถุงก็ได้วางถุงลงและก้มตัวลงไปบนพื้น

พวกเขาทั้งสี่ได้จ้องมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า ด้วยความตกตะลึงและความหวาดกลัว

ในตอนนี้พวกเขารู้สึกว่าโรแกนนั่นคือเทพเจ้าผู้กุมชะตาชีวิตของพวกเขา

ในตอนนั้นเองมือทั้งสองข้างและหัวของพวกเขาทั้งสี่คนก็ได้แนบติดลงไปบนพื้น

“ได้โปรดอภัยให้กับพวกเราด้วยเถอะท่านเทพผู้ยิ่งใหญ่!”

อย่างที่โรแกนได้กล่าวเอาไว้ ในตอนนี้ทั้งสี่ กําลังก้มลงบนพื้นและสวดอ้อนวอนขอความอภัยต่อโรแกน

ถ้ามีคนมาเห็นฉากนี้ละก็พวกเขาจะต้องตกตะลึงอย่างแน่นอน

โรแกนได้จ้องมองไปที่ทั้งสี่ด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าพลังของผลปีศาจของเขาจะยังไม่พัฒนาอย่างสมบรูณ์ แต่สําหรับคนพวกนี้แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้เดินเข้าไปหาถุงดํา โดยที่ไม่ได้สนใจทั้งสี่คนแต่อย่างใด

“ฉันรอดแล้วงั้นหรอ?”

เมื่อเปิดถุงออกสิ่งที่ปรากฏขึ้นมานั่นก็คือร่าง ของเด็กสาวคนหนึ่งที่น่าจะอายุประมาณ 10 ขวบ เธอเป็นเด็กสาวร่างเล็กที่มีดวงตากลมโต,จมูก และปากเล็กดูเหมือนกับตุ๊กตา

“ใช่ เธอรอดแล้ว” แต่โรแกนหาได้สนใจรูปลักษณ์ที่กล่าวมาไม่ สิ่งที่เขาสนใจนั่นคือปีกสีขาวบริสุทธิ์ที่ประดับอยู่บนแผ่นหลังของเธอมากกว่า

เด็กสาวตัวน้อยได้คลานออกมาจากถุงดําด้วยความระมัดระวัง

“เธอมาจากเกาะแห่งท้องฟ้างั้นสินะ?”

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้กล่าวถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

“คุณรู้ได้ยังไง?”

เด็กสาวดูจะตกใจกับคําถามของโรแกนมาก

ในตอนนั้นเองเธอก็ได้เห็นกลุ่มคนที่จับตัวเธอมากําลังสวดอ้อนวอนขอความอภัยต่อเทพเจ้าอย่างต่อเนื่อง

“คุณคือคนที่ช่วยฉันงั้นสินะ? แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?”

“บางทีพวกเขาอาจจะถูกเทพเจ้าลงโทษก็ได้”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“เทพเจ้างั้นหรอ! เขาไม่มีทางช่วยฉันหรอก”

เมื่อได้ยินคําว่าเทพเจ้าเด็กสาวก็ดูจะตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที

แน่นอนว่าโรแกนสามารถสังเกตเห็นถึงมัน แต่เขาก็ไม่ได้คิดที่จะละลาบละล้วงแต่อย่างใด

“ฉันชื่อโรแกนแล้วเธอล่ะ?”

“ฉันชื่อไดน่า,ขอบคุณมากที่ช่วยฉันเอาไว้แต่ฉันต้องกลับบ้านดังนั้นฉันจึงไม่สามารถติดตามคุณได้หรอกนะ”

ไดน่าได้กล่าวออกมาด้วยท่าที่จริงจัง

“เธอจะกลับไปที่เกาะแห่งท้องฟ้างั้นหรอ? บางทีฉันอาจจะสามารถช่วยเธอได้นะ”

โรแกนได้กล่าวออกมาอย่างช้าๆ

“คุณพาฉันกลับไปที่เกาะแห่งท้องฟ้าได้จริงๆ งั้นหรอ?”

เมื่อได้ยินคําพูดของโรแกนไดน่าก็ได้ตะโกนสวนออกมาในทันที

เมื่อได้เห็นการแสดงออกของสาวน้อยคนนี้โรแกนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า

“ฉันมีวิธีของฉันก็แล้วกันว่าแต่เธอเถอะจะเอายังไง?”

หรือเธอจะอยู่ตัวคน

เดียวในท้องทะเลที่สุดแสนจะอันตรายแห่งนี้”

“แน่นอนว่าในครั้งต่อไปเธออาจจะไม่ได้โชคดี แบบนี้ก็ได้”

เมื่อกล่าวจบโรแกนก็ได้เตรียมตัวที่จะเดินจาก

เขาเพียงแค่อยากรู้ว่าคนจากเกาะแห่งท้องฟ้าลงมาที่เกาะวิสกี้พีคได้ยังไงก็เท่านั้น แม้เขาจะรู้สึกสงสัยที่อีกฝ่ายไม่ต้องการที่จะติดตามเขา แต่เขาก็ไม่ได้คิดที่จะกล่าวถามมันออกมาแต่อย่าง

เมื่อเห็นว่าโรแกนกําลังจะจากไปจริงๆ ไดน่าก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาในทันที

เธอรู้ดีว่าการอยู่ในทะเลสีฟ้าเพียงลําพังนั่นมันเป็นอะไรที่เสี่ยงเกินไป ในตอนนั้นเองเธอก็ได้เหลือบมองไปที่ชายทั้งสี่ที่ยังคงสวดอ้อนวอน

แม้ว่าจะไม่แน่ใจว่าคนที่ช่วยชีวิตเธอนั้นเป็นคนดีหรือเปล่า แต่เมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าตัวเธอนั่น เกือบจะถูกขายไปเป็นของสะสมเธอก็ได้ลบล้างความคิดนั้นทิ้งไปในทันที

“ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว”

ในตอนนั้นเองไดน่าก็ได้วิ่งไล่ตามโรแกนมาอย่างรวดเร็ว

“นี่รอฉันด้วย!”

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ตามโรแกนทัน

“ขอบคุณมากที่ช่วยฉัน!”

เมื่อมาถึงไดน่าก็ได้ทําการกล่าวคําขอบคุณ ออกมาอีกครั้งด้วยท่าที่จริงจัง

“อืม”

โรแกนทําแค่พยักหน้าเบาๆเท่านั้น

“มันเกิดอะไรขึ้นกับสี่คนนั้นกันแน่?” ไดน่ารู้สึกสงสัยมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอจึงได้กล่าวถามออกมาอีกครั้ง

เธอรู้ดีว่าคนพวกนั้นที่ต้องการเอาเธอไปขายนั้นไม่มีทางสํานึกผิดและกล่าวขอโทษออกมาแบบนั้นด้วยตัวเองอย่างแน่นอน ดังนั้นเรื่องทั้งหมดจะต้องเป็นฝีมือของชายคนนี้อย่างแน่นอน

“ไม่รู้สิ”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยท่าที่เฉยชา

“คุณกําลังจะไปที่เกาะแห่งท้องฟ้าใช่ไหม?”

“ใช่”

“เกาะแห่งท้องฟ้าในตอนนี้อันตรายมาก,ตัวฉันเองก็เพิ่งหนีลงมาที่นั่นในตอนนี้มีชายที่น่าสะพรึงกลัวคนหนึ่งอยู่”

“งั้นหรอ แล้วถ้าอย่างนั้นทําไมเธอถึงอยากจะกลับขึ้นไปล่ะ?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

“เพราะไม่ว่ายังงั้นที่นั้นก็คือบ้านเกิดของฉัน”

“ว่าแต่คนที่เธอบอกว่าน่ากลัวหน่ะเขาน่ากลัว ยังไง?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาอีกครั้ง

“มันน่ากลัวมาก…เขาคือพระเจ้าที่สามารถควบคุมสายฟ้าและทําลายทุกสิ่งได้!”

ไดน่าได้กล่าวออกมาด้วยความหวาดกลัว

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้ก้าวเดินไปข้างหน้า เมื่อเห็นอย่างนั้นไดน่าก็ได้เดินตามมาในทันที

“ฉันขอแนะนําคุณว่าอย่าขึ้นไปบนนั้นในตอนนี้ที่แห่งนั้นมันอันตรายเกินไป!”

“ที่จริงแล้วฉันเองก็เป็นคนที่น่ากลัวเหมือนกันหน่ะ!”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยท่าที่จริงจัง

” คุณหน่ะหรอ?,ฮ่าๆๆ” เมื่อได้ยินดังนั้นไดน่าก็ได้หัวเราะออกมาในทัน

“คุณดูไม่เหมือนเลยสักนิดแถมคุณยังช่วยฉัน เอาไว้ด้วย! เพราะฉะนั้นคุณคือคนดี!”

“พวกเราพึ่งจะรู้จักกันเองนะ”

“ถ้างั้นการที่คุณช่วยคนที่ไม่เคยรู้จักกันแบบฉัน มันก็หมายความว่าคุณเป็นคนดี!”

บทสนทนาของพวกเขาสองคนนับว่าน่าสนใจ ไม่เบา ทั้งๆที่คนหนึ่งพูดความจริงแต่อีกฝ่ายกับปฏิเสธที่จะเชื่อมันทั้งหมด

ในระหว่างทางโรแกนนั้นได้ถามว่าทําไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แต่ไดน่าก็ไม่ได้บอกโรแกนแต่อย่างใดแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นเด็กแต่ก็เป็นเด็กที่ฉลาด ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ต้องการบอกกล่าวถึงเรื่องราวบนเกาะแห่งท้องฟ้าให้โรแกนได้รับรู้ซึ่งมันค่อน ข้างน่าประหลาดใจมาก

ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้เดินมาถึงยังที่พักที่ดาซได้จัดเตรียมเอาไว้ให้โดยไม่รู้ตัว

“คืนนี้ฉันจะยังพักก่อนและในวันพรุ่งนี้ฉันก็จะออกเดินทาง

โรแกนได้กล่าวออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปในที่พัก

ไดน่านั้นได้เดินตามโรแกนเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

เมื่อเข้ามาข้างในที่พักไดน่าก็ดูจะช็อคมาก

ที่ชั้นแรกของที่พักแห่งนี้นั้นมีเสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้คนอยู่ตลอดเวลา พวกเขาแต่ละคนต่างก็กําลังกินอาหารทะเลกันอย่างมีความสุขพร์ อมกับเพลิดเพลินไปกับนักเต้นสาวสวยที่ร่ายรําอยู่บนเวทีด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้น

“นี่ฉันอยู่กําลังที่ไหนเนี่ย?”

เธอรู้สึกอายแทนสาวสวยที่กําลังเต้นอยู่จนต้องเบือนหน้าหนี

ก็นะเธอยังเป็นแค่เด็ก

“อ้าวว่าไงกัปตันคุณพาเด็กไปเที่ยวมางั้นหรอ!”

“หนูน้อยคนนี้คือใครเนี่ย?”

“หรือว่าเธอจะเป็นลูกติดของกัปตัน,ฮ่าๆๆๆๆ!”

เมื่อได้ยินคําพูดของลูกเรือของตนใบหน้าของโรแกนก็ได้เปลี่ยนไปเป็นดํามืดในทันที

“ถ้าให้ฉันเดาละก็เธอจะต้องเป็นเด็กของกัปตัน แน่ๆ!”

“นี่กัปตันเป็นโลลิคอนงั้นหรอเนี่ย!!”

ชาร์โปลอสได้กล่าวออกมาด้วยความสนุกสนาน

ใบหน้าของโรแกนยิ่งดูน่าเกลียดเข้าไปใหญ่ แต่เจ้านายตัวน้อยที่ดื่มอยู่ข้างๆดูเหมือนจะเชื่อใบหน้าของเธอในตอนนี้ดูน่าเกลียดมากพร้อมกับจ้องมองมาที่โรแกน