S.PP: บทที่ 387: ข้อตกลง?

บนกิ่งไม้สูงเขียวชอุ่มนักรบแห่งแชนเดียร์ได้จ้องมองลงมาที่พวกโรแกนด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล

ในเวลาเดียวกันพวกโรแกนเองก็สังเกตเห็นพวกเขาเช่นกัน เมื่อเทียบกับไวเปอร์,คามะคิริ,และคนอื่นๆแล้วกลุ่มที่มาทีหลังพวกนี้นั้นดูจะมีความเป็นผู้ใหญ่กว่ามากแถมยังดูแข็งแกร่งกว่าด้วย เห็นได้ชัดว่ากลุ่มคนพวกนี้คือกลุ่มคนที่มีประสบการณ์ต่อสู่โชกโชน

แม้ว่าในด้านความแข็งแกร่งพวกเขาจะไม่สามารถเทียบได้กับไวเปอร์แต่พวกเขาก็มี ประสบการณ์ที่มากกว่า

“มีอะไร? อยากสู้งั้นหรอ?”

เจสันได้จ้องมองไปที่นักรบแห่งแชนเดียร์และกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

คําพูดของเขานั้นทําให้บรรยากาศในที่แห่งนี้เปลี่ยนเป็นตึงเครียดในทันที

เมื่อรากได้ยินคําพูดของเจสันร่างของเขาก็ถึงกับสั่นสะท้าน

ในตอนนั้นเองเธอก็ได้กระโดดลงมาจากกิ่งไม้และเดินตรงเข้าไปหาพวกโรแกน

“ซึม?”

โรแกนได้จ้องมองมาที่หญิงสาวคนนั้น พร้อมกับขมวดคิ้วเขาสัมผัสได้ว่าหญิงสาวคนนี้ไม่ได้มาร้าย

“พวกเราไม่ได้ตั้งใจที่จะมาก่อสงครามทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น เป็นเพียงความเข้าใจผิด!”

ราก็ได้กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม

“เข้าใจผิด?”

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมา

“แล้วเรื่องที่จู่ๆพวกเขาก็บุกเข้ามาโจมตี พวกเราเธอจะอธิบายมันยังไง?”

แม้ท่าทางของรากิจะยังดูนิ่งเฉยแต่ภายในใจของเขานั้นกําลังเต้นรัว

เมื่อได้ยินคําถามของโรแกน เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะกล่าวตอบออกมายังไงดี

“ไอ้พวกไม่ได้เรื่อง!”

ราก็ได้ร้องคํารามอยู่ภายในใจ

“มันเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด

หลังจากลังเลอยู่นานรากิก็ยังคงยืนยันคําเดิม

“ฮ่าๆๆ,ถ้างั้นถ้ามันเป็นความเข้าใจผิดแล้วเธอต้องการอะไรกันแน่?”

โรแกนได้หัวเราะและจ้องมองไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย

“นายช่วยปล่อยตัวของพวกเขากลับมาหาพวกเราได้ไหม? ในตอนนี้ฉันทําได้แค่ขอโทษนายเท่านั้น!”

ราก็ได้มองไปที่ไวเปอร์และคนอื่นๆที่กําลังตกอยู่ในอาการโคม่า และกล่าวออกมาด้วยท่าทีจริงจัง

“จะเอาพวกเขากลับไป?

โรแกนได้กล่าวถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

“เธอคิดว่าฉันจะควรปล่อยตัวคนที่คิดจะฆ่าฉันกลับไปไหม?”

ใบหน้าของราก็ได้เปลี่ยนไปเป็นปั้นยาก เธอได้มองไปที่พวกไวเปอร์พร้อมกับขบฟันแน่น

“ทั้งหมดมันคือเรื่องเข้าใจผิด,พวกเราขอโทษนายจริงๆ และหวังว่านานจะให้อภัยพวกเขาสําห

โรแกนได้จ้องมองไปที่หญิงสาวคนนั้นอย่างพินิจพิเคราะห์

ดูจากใบหน้าแล้วเธอน่าจะอายุน้อยกว่าเขาประมาณสามถึงสี่ปี ใบหน้าของเธอนั้นดูมุ่งมั่นมาก และต้องขอยอมรับเลยว่าเธอเหมาะสมกับที่เป็นนักรบจริงๆ

“เธอเอาพวกเขากลับไปได้แต่เธอต้องทําตามคําขอของฉันหนึ่งอย่าง”

แม้ว่านักรบแห่งแชนเดียร์เหล่านี้จะไม่สามารถทําอะไรเขาได้แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันคือปัญหาภายในของเกาะแห่งท้องฟ้า และตัวเขานั้นก็เป็นเพียงแค่คนนอกเท่านั้น

“อะไร?”

ราก็ได้กล่าวออกมาด้วยความกังวล

หากเป็นการชดเชยด้วยทรัพย์สมบัติทางเผ่าแชนเดียร์นั้นยังพอรับได้ แต่ถ้ามันมากไปกว่านั้น พวกเขาไม่มีทางยอมรับอย่างแน่นอน

“ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออกไว้ถ้าฉันคิดออกฉันจะมาบอกเธอในภายหลัง”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่ได้ยินคําพูดของโรแกนเหล่าลูกเรือกลุ่มโจรสลัด ก็ได้ถอยออกมาจากพวกไวเปอร์ในทันที

“พวกเราไปเข้าเฝ้าเทพเจ้าของเกาะแห่งท้องฟ้ากันดีกว่า”

เหล่าลูกเรือของกลุ่มโจรสลัดโซลได้จ้องมองไปที่ราก่อนที่จะเดินตามโรแกนไป การ์ริโดเอง ก็ไม่ได้กล่าวค้านออกมาแต่อย่างใดเขาทําเพียงแค่ขอร้องให้ชาร์โปลอสมาช่วยแบกร่างของเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาขึ้นไปบนเวฟเวอร์

ห้านาทีต่อมาเวฟเวอร์ของพวกโรแกนก็ได้มุ่งตรงออกไปข้างหน้า

หลังจากนั้นไม่นานพวกโรแกนก็ได้หายลับไปจากสายตาของเหล่านักรบแห่งแชนเดียร์

เมื่อเห็นดังนั้นเหล่านักรบแห่งแชนเดียร์ก็ได้กระโดดลงมาจากกิ่งไม้ และเข้าไปตรวจสอบอาการของไวเปอร์และคนอื่นๆในทันที

“อาการบาดเจ็บของพวกเขาไม่ได้หนักมาก”

หลังจากการตรวจสอบอาการเสร็จเหล่านักรบแห่งแชนเดียร์ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ราก็ได้จ้องมองไปยังทิศทางที่พวกโรแกนจากไปด้วยแววตาที่ซับซ้อน

อีกฝ่ายดจะไม่กังวลเลยกับการปล่อยตัวพวกไวเปอร์ ซึ่งในความเป็นจริงพวกเขาควรที่จะคัดค้านสักนิด แต่มันก็สามารถบ่งบอกได้ถึงความมั่นใจของอีกฝ่าย

ทุกอย่างที่กล่าวมานั้นต่างก็ย้ําเตือนถึงความแข็งแกร่งของพวกเขา

นี่นับเป็นปัญหาใหญ่สําหรับเผ่าแชนเดียร์ เพราะถ้าเกิดว่าพวกเขาร้องขอสิ่งที่มากเกินไปพวกเขาก็จะไม่สามารถปฏิเสธได้แม้ว่าพวกเขาจะไม่ต้องการก็ตาม

“ถอย!”

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วรากก็ได้สั่งการให้ถอยในทันที

เหล่านักรบแห่งแชนเดียร์ได้กระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้และจากไปอย่างรวดเร็ว

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมารากิ และคนอื่นๆก็ได้กลับมาถึงฐานที่มั่นของเผ่าแชนเดียร์

“ปลุกพวกเขา

หัวหน้าเผ่าได้จ้องมองไปที่พวกไวเปอร์ที่อยู่ในอาการโคม่าด้วยใบหน้าที่ปั้นยาก

เพราะความใจร้อนของพวกเขามันจึงทําให้เผ่าแชนเดียร์เสียหน้า
“หัวหน้าเผ่า,รากิ”

หลังจากนั้นไม่นานพวกไวเปอร์ก็ได้สติขึ้นมา และเมื่อเห็นสถานที่ที่เปลี่ยนไปใบหน้าของพวกเขาก็ได้เปลี่ยนไปเป็นอับอายในทันที

“หัวหน้าเผ่าเพื่อที่จะให้อีกฝ่ายยอมปล่อยพวกไวเปอร์ ข้าจึงได้ทําข้อตกลงกับอีกฝ่ายไปโดย

พลการ”

รากิได้กล่าวออกมาด้วยความรู้สึกผิด

“ข้อตกลงอะไร?”

หัวหน้าเผ่าได้กล่าวถามออกมา

“อีกฝ่ายยังไม่ได้บอกเขาบอกว่า ถ้าเขานึกออกเขาจะมาบอก”

รากได้กล่าวและส่ายหัวไปมา

“แค่นี้งั้นหรอ?”

หัวหน้าเผ่าได้กล่าวถามออกมาอีกครั้ง

” ใช่,แล้วพวกเขาก็ปล่อยตัวพวกไวเปอร์ในทันที”

ราก็ได้กล่าวออกมาด้วยท่าที่จริงจัง

หลังจากคิดอยู่สักพัก หัวหน้าเผ่าก็ได้ถอนหายใจและส่ายหัวไปมา

“พวกเขาไม่ธรรมดา!”

หลังจากสงบสติอารมณ์ได้ เขาก็ได้กวาดตาไปหาพวกไวเปอร์

“เล่าถึงสิ่งที่พวกเจ้าไปเผชิญมาให้ฟังหน่อยสิ”

พวกไวเปอร์ได้เล่าทุกอย่างที่เจอออกมาทั้งหมดโดยที่ไม่ได้ปิดบังใดๆ

หลังจากได้ฟังเรื่องราวของพวกไวเปอร์ หัวหน้าเผ่าก็ได้สูดหายใจเข้าและกล่าวขึ้นมาว่า

“พวกเจ้าทําให้นักรบแห่งแชนเดียร์เสียหน้า!

“พวกเราขอโทษ!”

ไวเปอร์และคนอื่นๆได้ก้มหน้าลงและตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกผิด
“พวกเจ้าไม่ได้ทําให้เผ่าแชนเดียร์เสียหน้าเพราะพ่ายแพ้ต่ออีกฝ่าย แต่ที่พวกเจ้าทําให้เผ่าแช นเดียร์เสียหน้าก็เพราะความสะเพร่าของพวกเจ้าที่ไม่ยอมตรวจสอบความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย ให้ดีซะก่อน”

“ความกระตือรือร้นเป็นเรื่องที่ดี แต่ความสะเพร่าและความมุทะลุนั้นมันคือข้อบกพร่องร้ายแรง!”

หัวหน้าเผ่าได้ตะโกนออกมาเสียงดัง