S.PP: บทที่ 399: เฝ้าเรือ

เมื่อเอเนลกล่าวจบสายฟ้าที่แผ่ซานอยู่บนร่างกายของเขาก็ได้ทวีความรุนแรงขึ้นมา

ชายชาวท้องฟ้าคนนั้นได้จ้องมองมาที่เอเนลด้วยความหวาดกลัว ในเวลานี้เขารู้สึกราวกับว่า เขากําลังเผชิญหน้าอยู่กับเทพเจ้าสายฟ้า

“ตาย!”

เอเนลได้ตะโกนพร้อมกับโบกสะบัดสายฟ้าเข้าหาอีกฝ่าย

เมื่อสายฟ้าที่บ้าคลั่งของเอเนลกระแทกไปที่ร่างของชายคนนั้นเขาก็ได้กรีดร้องออกมาในทันที

“อ้ากกกก!”

ด้วยคลื่นความร้อนที่ประกอบอยู่ในสายฟ้าทําให้ร่างของชายคนนั้นถูกเผาไหม้เป็นตอตะโก ก่อนที่จะล้มลงไปบนพื้นอย่างนุ่มนวล

แม้ว่าจะตายไปแล้วแต่แววตาของชายคนนั้นก็ยังเปี่ยมล้นไปด้วยความตื่นตระหนก

“ฟูวววว”

เมื่อจัดการเสร็จเอเนลก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกและก้าวเดินเข้าไปในหมู่บ้าน

สิบนาทีต่อมาภายในหมู่บ้านก็ได้ปรากฏเสียงฟ้าร้อง,เสียงกรีดร้องที่น่าสยดสยอง,และเสียงของผู้คนที่กําลังร้องขอความช่วยเหลือด้วยความสิ้นหวัง และเมื่อเอเนลเดินออกมาจากหมู่บ้าน ทุกอย่างก็กลับมาเงียบสงบดังเดิม

สายฟ้าค่อยๆสลายหายไปพร้อมกับอารมณ์ของเอเนลที่สงบลง

ในขณะที่เขากําลังจะจากไปนั้นก็ได้มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นมา

“เอเนล”

เมื่อได้ยินดังนั้นเอเนลก็ได้หันกลับไปมองอย่างช้าๆ

“นายจะมาหยุดฉันงั้นหรอ?”

ร่างที่กล่าวออกมานั้นมีรูปร่างที่กํายําแต่เนื้อตัวของเขานั้นเต็มไปด้วยบาดแผลและในตอนนั้นเองเขาก็ได้กล่าวถามออกมาว่า

“มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทําและอีกอย่าง..”

“นายจะทําลายเกาะบิก้าทิ้งจริงๆงั้นหรอ?”

เมื่อได้ยินคําถามของอีกฝ่ายเอเนลก็ได้ยกยิ้มขึ้นมา

“ถ้าเป็นเมื่อไม่นานมานี่ฉันอาจจะตอบว่าใช่..”

” แต่ตอนนี้..”

ในตอนนั้นเองใบหน้าของเอเนลก็ได้ปรากฏรอยยิ้มที่อ่อนโยนขึ้นมา

“ฉันไม่คิดที่จะทําอะไรแบบนั้นแล้ว”

“ที่นี่มันไม่มีความหมายต่อฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันจะก้าวเดินไปยังเส้นทางที่กว้างใหญ่มากกว่านี้”

“หวังว่าเราจะได้เจอกันใหม่ในสักวัน,ลาก่อน”

ในตอนนั้นเองร่างของเอเนลก็ได้ปรากฎกระแสไฟฟ้าขึ้นมาก่อนที่ร่างของเขาจะกระพริบหายไป

คําพูดของเอเนลนั้นยังคงดังก้องอยู่ภายในหูของเขา และเมื่อตระหนักถึงความหมายในคําพูดของเอเนลบนใบหน้าของชายคนนั้นก็ได้ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา

“เช่นกัน,หวังว่าฉันจะได้เจอนายอีกครั้งนะเอเนล”

ผู้คนในอดีตนั้นมักจะถูกตีกรอบด้วยเหตุผลต่างๆนานาจนเหมือนกับเอาภูเขามาวางไว้ตรงหน้าจนไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ แต่ในยุคสมัยนี้ผู้คนต่างก็ไม่เอาเหตุผลพวกนั้นมาเป็นปัญหาพวกเขาจะมองหาแต่หนทางในการก้าวเดินต่อไปข้างหน้าไปยังเส้นทางที่ไกลกว่า!

อนาคตนั้นเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นเสมอ!

ท่ามกลางท้องฟ้าที่เงียบสงบได้ปรากฏประกายแสงสีฟ้าเปล่งประกายขึ้นมา

เพียงไม่กี่ลมหายใจประกายแสงสีฟ้านั้นก็ได้มาถึงยังชายฝั่งของทะเลสีขาวเหนือรทดราก้อน

ในตอนนั้นเองประกายแสงสีฟ้านั้นก็ได้พุ่งลงมายังดาดฟ้าเรือของรูทดราก้อน

“ที่นึ่งั้นสินะ!”

เอเนลได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

ด้วยพรสวรรค์ของเขามันทําให้เขาสามารถปลุกความสามารถพิเศษขึ้นมาได้ และเขาก็ได้ตั้งชื่อมันว่ามันโทร่ามันเป็นความสามารถในการตรวจสอบถึงสภาพแวดล้อมโดยรอบโดยมีตัวของผู้ใช้เป็นจุดศูนย์กลาง

และที่แปลกไปกว่านั้นก็คือมันสามารถใช้ในการตรวจสอบผู้คนได้ด้วย

และมันก็เป็นเหตุผลที่ทําให้จิตใจของเขาอ่อนไหวมากขนาดนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการรับรู้ถึงสิ่งที่ผู้คนที่รังเกียจในตัวเขาคิดอยู่แต่เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้

ความคิดและคําพูดของพวกเขาเหล่านั้นมันทําให้จิตใจของเอเนลบิดเบี้ยว

จนกระทั่งในตอนที่เขาได้มาพบกับโรแกน แม้ว่าตัวเขานั้นจะไม่สามารถมองเห็นถึงความคิดของโรแกนได้แต่ตัวเขานั้นก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่โรแกนแผ่ออกมาได้อย่างชัดเจน

และจากการเฝ้าสังเกตโรแกนและพรรคพวกในแต่ละวันก็ทําให้เขารู้ว่าเรือล่านี้คือเรือของพวกโรแกน ดังนั้นเขาจึงได้เดินทางมาที่เรือล่านี้

“ฉันจะรอพวกเขาอยู่ที่นี่”

“พี่จะต้องประหลาดใจมากแน่!”

เอเนลได้กระโดดโลดเต้นไปมาบนเรืออย่างอารมณ์ดี

ในเวลานี้เอเนลนั้นกําลังเพลิดเพลินไปกับลมทะเลในยามค่ําคืนด้วยการหลับตา

ในตอนนั้นเองจู่ๆก็ได้ปรากฏเสียงฝีเท้าของใครบางคนขึ้นมาและเมื่อเอเนลได้ยินเสียงฝีเท้านั้นเขาก็ได้ลืมตาขึ้นมาในทันที

ในเวลานั้นเองใบหน้าที่เงียบสงบของเขาก็ได้เปลี่ยนไปเป็นเย็นชา

เขานั้นไม่ใช่คนที่อ่อนโยนอยู่แล้วเพราะในสายตาของผู้คนบนเกาะแห่งท้องฟ้านั้นตัวเขาคือปีศาจร้าย!

“หยุดอยู่ตรงนั้น!”

เอเนลได้กล่าวและปลดปล่อยสายฟ้าออกมาจนพื้นกลายเป็นสีดํา

พลังอํานาจที่แปลกประหลาดนี้ทําให้คนที่กําลังก้าวเดินมาที่รูทดราก้อนตัวสั่นและล้มลงไปนั่งบนพื้นด้วยความหวาดกลัว

ท่ามกลางแสงจันทร์เอเนลได้กระโดดลงมาจากรูทดราก้อนและจ้องมองไปที่คนๆนั้น

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเอเนลก็รู้สึกเบาใจ

“ออกห่างจากเรือล่านี้ไปซะ!”

เมื่อกล่าวเตือนเสร็จเอเนลก็ได้กระโดดกลับขึ้นไปบนรูทดราก่อน

“นายเป็นใคร? ทําไมถึงมาอยู่บนเรือลํานี้?”

เด็กสาวไม่ได้จากไปแต่กลับกล่าวถามออกมาด้วยน้ําเสียงที่สั่นเครือ

เอเนลนั้นรู้สึกพึงพอใจต่อท่าทีของอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก

“ออกไปจากที่นี่และอย่าได้มากล่าวถามอะไรให้มันมากความ!”

เอเนลนั้นไม่สนใจที่จะมาต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่าย

“นายจะมากไปแล้วนะเรือล่านี่คือเรือของพี่ชายโรแกนแล้วนายมีสิทอะไรถึงได้ขึ้นมาบนเรือของเขา?

เด็กสาวได้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

“พี่ชายโรแกน?”

นี่คือชื่อของพึ่งั้นสินะ”

“นายรู้จักพี่ชายโรแกนด้วยงั้นหรอ?”

เอเนลยังคงจ้องมองมาที่อีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา

“นายคิดที่จะขโมยเรื่องั้นสินะ? ฉันขอเตือนนายก่อนเลยว่าอย่าแม้แต่จะคิดเพราะถ้านายทํามันละก็นายได้ถูกพวกทหารที่อยู่ในบริเวณนี้จับแน่!”

เมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่ายเด็กสาวก็ได้ตะโกนข่ออกมา

“ขโมยเรือ?”

เอเนลนั้นแอบหัวเราะอยู่ภายในใจ

“ฉันมาที่นี่ก็เพื่อทําให้แน่ใจว่าเรือของพี่จะไม่ถูกคนอื่นขโมย”

“ว่าไงนะ?”

ไดน่ากําลังรู้สึกงงเธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าชายหนุ่มคนนี้จะมาที่เรือล่านี้เพื่อเฝ้ามัน

ด้วยความที่ว่าพวกโรแกนนั้นกําลังเดินทางไปที่โบราณสถานแชนโดร่า มันทําให้หน้าที่ในการดูแลรูทดราก้อนมาตกอยู่ที่ครอบครัวของไดน่าซึ่งนานๆที่พ่อกับเธอจะมาที่นี้เพื่อเช็คมันแต่ในครั้งนี้มันกลับต่างออกไปเพราะในครั้งนี้เธอได้มาเจอกับเอเนล

“เธอกลับไปได้แล้วเดี๋ยวที่นี่ฉันจัดการเอง!”

เอเนลได้กล่าวออกมาด้วยความร้อนรน

“นายชักจะไร้เหตุผลเกินไปแล้วนะ!”

ไดน่าได้ตะโกนออกมาด้วยความรําคาญ

“เหตุผลอะไร?”

เอเนลได้กล่าวออกมาด้วยท่าทางดูถูก

“ฉันไม่คุยกับนายแล้ว! คุยกับนายไปก็มีแต่เรื่องผายลมไร้สาระ!”

“เปรี้ยง!”

ในตอนนั้นเองก็ได้มีสายฟ้าผ่าลงมาที่ข้างๆตัวของไดน่า

“ฉันยังไม่อยากทําให้เธอกลายเป็นของว่างด้วยสายฟ้าของฉันหรอกนะ!”

เมื่อได้ยินคําพูดของเอเนลไดน่าก็ได้หันหลังและวิ่งหนีไปในทันที

เด็กสาวไม่คิดมาก่อนเลยว่าชายหนุ่มที่ไร้เหตุผลคนนั้นจะเป็นเทพเจ้าสายฟ้าที่น่าสะพรึงกลัวคนนั้น!