S.P.P: บทที่ 411: ตกลงมาจากฟากฟ้า!

“ไม่คิดมาก่อนเลยว่ากลุ่มโจรสลัดลองบาตันของฉันจะต้องมาจบลงแบบนี้ ที่แรกฉันคิดว่ามันจะจบลงด้วยการถูกจ้าวทะเลงาบไปซะอีก”

“น่าเสียดายจริงๆ!”

แม้ว่าเรือรบกําลังใกล้เข้ามาแต่เขาก็ไม่ได้ปรากฏความกลัวขึ้นมาแต่อย่างใด

“กัปตัน!”

เหล่าลูกเรือได้ตะโกนออกมาทั้งน้ําตา

ช่างเป็นกัปตันที่น่าชื่นชมจริงๆเพื่อที่จะให้ลูกเรือมีชีวิตรอดเขานั้นถึงกับยอมสละชีวิตของตัวเอง

“ทหารเรือ, ฉันขอมอบตัว!”

กัปตันกลุ่มโจรสลัดลองบาตันได้สูดหายใจเข้าและตะโกนตรงไปที่เรือรบ

ในตอนนี้การผจญภัยของเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว

“ฉันคงมาได้เท่านี้งั้นสินะ!”

กัปตันกลุ่มโจรสลัดลองบาตันได้หลับตาลงพร้อมกับชูมือทั้งสองข้างขึ้น

ถ้ายอมจํานนซะตั้งแต่ตอนนี้ พวกทหารเรือก็จะได้ไม่ระดมยิงมาที่เรือของพวกเขา

“กัปตัน!”

เหล่าลูกเรือนั้นยังคงร้องไห้ออกมาไม่ยอมหยุด

“เลิกร้องกันได้แล้วฉันจะได้มัดตัวพวกนายสักที!”

รองกัปตันได้กล่าวออกมาพร้อมกับน้ําตาที่คลออยู่ในดวงตา

เป็นเวลากว่าสามปีที่กลุ่มโจรสลัดลองบาตันได้ถูกก่อตั้งขึ้นมา พวกเขานั้นมาจากทะเลนอร์ธบลู และเส้นทางของพวกเขาก็ได้มาจบลงที่ดินแดนแห่งทะเลทรายอลาบัสต้า
“น่าเสียดายจริงๆ!”

กัปตันกลุ่มโจรสลัดลองบาตันได้กล่าวออกมาด้วยความเสียดาย

อย่างไรก็ตามมันก็คือสิ่งที่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้!

บนเรือรบนั้นได้ปรากฏร่างของทหารเรือยศพลเรือตรีที่กาลังยกยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ

“ไม่คิดว่าจะมาเจอโจรสลัดที่มีค่าหัว 30 ล้านที่นี้”

“พลเรือตรีเปรูดูเหมือนว่าพวกเขาจะยอมแพ้แล้ว!”

พลเรือตรีเปรูได้ยกยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ

“ในช่วงหลายปีมานี้กลุ่มโจรสลัดลองบาตันนั้นมีชื่อเสียงขึ้นมามาก แต่น่าเสียดายที่ต้องมาเจอกับฉัน”

พลเรือตรีเปรูได้กล่าวออกมาด้วยความภาคภูมิใจ

การที่เขาจะภาคภูมิใจนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะว่าเขานั้นสามารถที่จะขึ้นมาเป็นพลเรือตรีได้ด้วยวัยเพียง 18 ปีเท่านั้น และที่เขาก้าวขึ้นมาถึงจุดนี้ได้นั้นก็ไม่ใช่แค่เพราะบารมีครอบครัวเท่านั้น เพราะว่าตัวเขานั้นคือทหารเรือที่มุ่งมั่นในการจัดการกับเหล่าโจรสลัดและเป็นทหารเรือที่มีอนาคต

“ไม่แน่ภายในสิบปีฉันอาจจะสามารถขึ้นไปเป็นพลเรือโทได้!!

พลเรือตรีเปรูได้คิดอยู่ภายในใจด้วยความตื่นเต้น

“พลเรือตรีพวกเราจะยอมรับการยอมแพ้ของเขาไหม?”

นาวาเอกได้กล่าวถามออกมาอีกครั้ง

“ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ

พลเรือตรีเปรูได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“แล่นเรือไปเอาตัวของชายคนนั้นมา”

ในขณะที่นาวาเอกกล่าวออกมาหางตาของเขา ก็ได้เหลือบไปเห็นเงาของบางสิ่งบนท้องฟ้า

ในตอนนั้นเองเขาก็ได้เงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า

“นั้นมันอะไรกัน!?”

นาวาเอกได้จ้องมองไปที่ท้องฟ้าด้วยอาการปากอ้าตาค้าง

“ทหารเรือรีบมาจับฉันสักที!”

บนเรือโจรสลัดกัปตันของกลุ่มโจรสลัดลองบาตันได้ร้องตะโกนออกมาอย่างไม่เกรงกลัว

“มีเรือกําลังตกลงมาจากท้องฟ้า!”

ในเวลาเดียวกันนั้นเองลูกเรือคนหนึ่งของกลุ่มโจรสลัดลองบาตันที่ถูกมัดอยู่ก็ได้พยายามที่จะชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้า

“มัวพูดอะไรเพ้อเจ้ออยู่ได้”

รองกัปตันได้กล่าวออกมาด้วยความเหนื่อยใจ

“ไม่ใช่อย่างงั้นนะ! รองกัปตันคุณหันไปดูสิ!”

ในคราวนี้ไม่ใช่คนที่ถูกมัดแต่เป็นลูกเรืออีกคนหนึ่ง

ในตอนนั้นเองรองกัปตันก็ได้เงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า

“พระเจ้า!”

เมื่อเห็นเรือที่กําลังตกลงมาจากบนท้องฟ้า เขาก็ได้ร้องตะโกนออกมาด้วยความตกตะลึง

“มีเรือก่าลังตกลงมาจากบนท้องฟ้าจริงๆงั้นหรอเนี่ย!”

บนเรือรบเหล่าทหารเรือต่างก็กําลังจ้องมองไปที่เรือลํานั้นด้วยความประหลาดใจ
“มันมาจากไหนกัน?”

บนหัวของพวกเขาได้ปรากฏเครื่องหมายค่าถามขึ้นมา

“เกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อเห็นอาการของเหล่าทหารเรือพลเรือตรีเปรูก็ได้กล่าวถามออกมา

“พลเรือตรีคุณดูนั้นสิ!”

นาวาเอกได้ชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า

พลเรือตรีเปรูได้เงยหน้าขึ้นไปมองก่อนที่ใบหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปเป็นตกตะลึงก่อนที่จะร้องตะโกนออกมาด้วยความตื่นตระหนก

“บ้าเอ๊ย!,แล้วพวกนายมัวรออะไรอยู่รีบถอยเรือกลับมาเร็วเข้า!”

“ถอย! ถอยเรือกลับมาให้หมด! ”

เมื่อได้ยินค่าสั่งของพลเรือตรีเปรูเหล่าทหารเรือที่เหลือก็ได้ปฏิบัติตามอย่างรวดเร็ว

“รูมมมมม!”

เงาเรือบนท้องฟ้าเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ประเมินจากสายตาเรือที่กําลังตกลงมานั้นน่าจะเป็นเรือขนาดกลางและในเวลานั้นเองจู่ๆใต้เรือล่านั้น ก็ได้ปรากฏแรงอัดกระแทกขึ้นมาจนเรือรบของทางทหารเรือถึงกับเสียสมดุล

“นี่มันอะไรกัน!?”

พลเรือตรีเปรูได้ตะโกนถามออกมาเสียงดัง

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครที่สามารถให้คําตอบกับเขาได้ เรือลํานั้นเริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ และในตอนนั้นเองมันก็ได้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของเหล่าทหารเรือ

“บูมมมม!”

น้ําทะเลได้พวยพุ่งและสาดกระเซ็นไปทั่วราวกับน้ําพุ

เหล่าทหารเรือได้จ้องมองไปที่ฉากตรงหน้าด้วยความตกตะลึง

ทันทีที่มันตกลงมาบนท้องทะเลบอลลูนขนาดใหญ่ก็ได้ยวบลงมาอย่างรวดเร็ว

“เซฟฟฟฟ!”

ในเวลานั้นเองบนเรือล่านั้นก็ได้ปรากฏเสียงร้องตะโกนด้วยความดีใจดังขึ้นมา

กลุ่มคน 15 คนได้ปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้าของเหล่าทหารเรือ

“พวกนี้มันเป็นใครกัน!?”

ดวงตาของเปรูนั้นเปี่ยมล้นไปด้วยความโกรธ เขาควรจะทํายังไงกับกลุ่มคนพวกนี้ดี?

ในเวลานั้นเองสายตาของนาวาเอกก็ได้เหลือบไปเห็นธงที่กําลังโบกสะบัดอยู่บนยอดของเสากระโดงเรือของเรือล่านั้น
ในตอนนั้นเองภาพของโครงกระดูกที่มีดวงตาสีแดงเพลิงอันเปี่ยมล้นไปด้วยความเย้ยหยันต่อ ทุกสิ่งก็ได้ปรากฏขึ้นมาในดวงตาของเขา

เมื่อรับรู้ว่ากลุ่มคนตรงหน้าเป็นอะไรนาวาเอกก็รู้สึกเสียววาบที่แผ่นหลัง

“พวกเขาเป็นโจรสลัด!!”

เสียงร้องตะโกนของเขาราวกับเสียงสัญญาณเตือนภัยที่กําลังร้องเตือนกับเหล่าทหารเรือให้รับรู้ถึงอันตราย
“เรื่องจริงงั้นหรอเนี่ย!?”

เมื่อจ้องมองไปที่ธงโจรสลัดที่กําลังโบกสะบัดอยู่บนท้องนภาใบหน้าของพลเรือตรีเปรูก็ได้เปลี่ยนไปเป็นหวาดกลัวในทันที!