S.PP: บทที่ 425: เบาะแส

ในเวลานี้คอบร้ารู้สึกไม่ค่อยดีนักที่ลูกสาวของเขาถูกจับจ้องโดยโรแกน

แม้ว่าโรแกนจะไม่ได้แสดงเจตนาร้ายออกมาแต่เขาก็ไม่สามารถใจเย็นได้

“พี่ชายคุณเป็นเพื่อนกับท่านพ่องั้นหรอ?”

วีรี่ในเวลานี้นั้นน่าจะอายุประมาณสองหรือสามขวบเท่านั้นซึ่งนับว่าเป็นเด็กที่มีพัฒนาการสูงเป็นอย่างมากที่สามารถพูดและวิ่งได้ในวัยเท่านี้

ใบหน้าที่น่ารักของเธอทําให้โรแกนรู้สึกเอ็นดู เขาได้โน้มตัวลงไปและอุ้มวีวีขึ้นมา

“ใช่แล้ววีวี่ฉันเป็นเพื่อนกับพ่อของเธอ”

เมื่อมองไปที่วีวี่โรแกนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

เพียงพริบตาเดียวเวลาก็ไหลผ่านไปถึงแปดปีแล้วนับตั้งแต่ที่โรเจอร์จากไป ในสองปีแรกนั้น เขาได้บุกเข้าไปช่วยรูจก่อนที่จะเดินทางไปที่มารีนฟอร์ดเพื่อไปช่วยอิลยาที่ถูกจับตัวไปที่แมรี่จัวส์และในตอนนั้นเขาก็ถูกคุมตัวไปไว้ในอิมเพลดาวน์ และในที่แห่งนั้นเขาก็ได้ใช้เวลาสี่ปีในการพัฒนาตนเองและแหกคุกออกมา และเมื่อออกมาได้เขาก็ได้รวมตัวลูกเรือของเขาพร้อมกับใช้เวลาเกือบสองปีภายในทะเลทั้งสี่จนมาถึงปัจจุบันที่เขาอยู่ในตอนนี้

แปดปีที่ผ่านมานั้นเขาเติบโตขึ้นมามาก จากชายหนุ่มอายุ 17 กลายเป็นผู้ใหญ่อายุ 25

ถ้าเป็นในชีวิตก่อนของเขาด้วยวัยเท่านี้เขาน่าจะกําลังบัดบอดหรือทํางานอยู่

“เอสแปดขวบแล้วสินะ!”

เมื่อนึกถึงหลานชายของตนโรแกนก็ได้ถอนหายใจออกมา ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างตามพล็อตเรื่องเดิมเอสนั้นควรที่จะอยู่และเติบโตไปพร้อมกับลูฟี่

“เหล่าตัวหลักเริ่มเกิดขึ้นมาทีละคนอีกแค่ 16 ปีลูฟี่ก็จะออกทะเลแล้ว!”

ความทรงจําต่างๆมากมายได้หลั่งไหลเข้ามาในหัวของโรแกน

เมื่อมองย้อนกลับไปเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

“พี่ชาย..พี่ชาย!”

เสียงร้องตะโกนของวีวี่ได้ดึงสติของโรแกนให้กลับมาอีกครั้ง

“วีวี่เธอมีอะไรจะถามฉันงั้นหรอ?”

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับนํานิ้วหนีบไปที่จมูกของวีวี่

“พี่ชายมัวแต่เหมือ,หนก็แค่จะถามชื่อของพี่ชายเฉยๆ,พ่อหน่ะมีเพื่อนไม่เยอะเท่าไหร่หรอก”

วีวี่ได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง

เมื่อเห็นฉากนี้ความรู้สึกกังวลในตอนแรกของคอบร้านั้นก็ได้ผ่อนคลายลงมาอย่างชัดเจน แต่ในตอนนั้นเองภรรยาของคอบร้าก็ได้สังเกตเห็นสีหน้าและท่าทางของคอบร้า มันทําให้เธอตระหนักว่ากลุ่มคนตรงหน้านั้นต้องไม่ใช่กลุ่มคนธรรมดาอย่างแน่นอน

“ฉันชื่อโรแกนจําเอาไว้ให้ดีล่ะหนูน้อยวีวี่”

เมื่อกล่าวจบโรแกนก็ได้วางวีวี่ลง

“พี่ชายเราจะได้เจอกันอีกไหม?”

โรแกนไม่ได้ตอบแต่หยิบจากเกาะแห่งท้องฟ้าและมอบมันให้กับวีวี่แทน

“เก็บมันเอาไว้ให้ดีนะ”

เมื่อได้รับจี้มาวีวี่ก็ได้กล่าวออกมาอย่างมีความสุขว่า

“นี่คือนางฟ้างั้นหรอ? มันสวยมากเลย!”

“ใช่,มันคือนางฟ้า”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

ตอนนี้วีวี่ตัวเล็กน่ารักมากจริงๆ

วีนั้นดูจะชอบจี้รูปนางฟ้าอันนี้มาก ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้ยกยิ้มขึ้นมาและมองไปที่คอบร้า

“คอบร้าเราไปกันเถอะ!”

” โอเค,ตามฉันมา!”

เมื่อเขาและกลุ่มของโรแกนก้าวเข้าไปข้างในเขาก็ได้สั่งการให้เหล่าทหารเฝ้าระวังอย่างแน่นหนาและไม่อนุญาตให้ใครก็ตามเข้ามา

คอบร้าไม่คิดที่จะปิดบังพวกโรแกนอีกต่อไปเพราะว่าพวกเขารู้ถึงที่ตั้งของมันอยู่แล้ว

“ครืด!”

ในตอนนั้นเองบนพื้นก็ได้ปรากฏบันไดที่นําไปสู่ห้องใต้ดินที่อยู่ข้างล่าง

“โพเนกลีฟอยู่ที่นึ่งั้นสินะ?”

ในแววตาของคล็อกโคไดล์ได้ปรากฏความตื่นเต้นขึ้นมา

นี่คือโพเนกลีฟอันที่สองที่พวกเขากําลังจะได้สัมผัส แค่โพเนกลีฟบนเกาะแห่งท้องฟ้าก็ทําให้พวกเขาช็อคมากแล้วไม่รู้ว่าโพเนกลีฟที่อลาบัสต้าอันนี้จะทําให้พวกเขาต้องช็อคอีกหรือเปล่า

ทุกคนได้หันมามองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น

“มันอยู่ข้างใต้นี่ละ”

คอบร้าได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา

ในตอนนั้นเองคอบร้าก็ได้ก้าวเท้าลงไปข้างล่างพร้อมกับกลุ่มของโรแกนที่เดินตามมาอย่างใกล้ชิด เมื่อพวกเขาทุกคนก้าวลงมาถึงพื้นเบื้องล่างคบเพลิงที่เรียงรายอยู่ตามผนังก็ได้ลุกโชนขึ้นมา

“สิ่งนี้เป็นโพเนกลีฟไม่ผิดแน่!”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

โรบินและเจ้านายตัวน้อยได้หันมามองหน้ากันก่อนที่จะเดินเข้าไปหาโพเนกลีฟในทันที เมื่อเดินไปถึงโพเนกลีฟพวกเขาก็ทําการตีความโพเนกลีฟอย่างรวดเร็ว

แต่ในครั้งนี้พวกเขาไม่ได้แสดงท่าทางตื่นตกใจออกมา

“โพเนกลีฟอันนี้เหมือกับที่เกาะแห่งท้องฟ้า,มันได้บันทึกข้อมูลเกี่ยวกับอาวุธโบราณที่มีชื่อว่าพลูตันเอาไว้”

เจ้านายตัวน้อยได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา

“พลูตัน?”

“มีอย่างอื่นอีกไหม?”

ถ้าให้เทียบแล้วโรแกนนั้นสนใจข้อมูลเกี่ยวกับ 100 ปีแห่งความว่างเปล่ามากกว่า

เจ้านายตัวน้อยได้ส่ายหัวและไม่ได้กล่าวอะไรออกมาอีก

“มันแทบไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ในอดีตเลย,แต่ถึงอย่างงั้นพวกเราก็ยังได้รับเบาะแสใหม่เพิ่มขึ้นมา”

“มันคืออะไร?”

คล็อกโคไดล์ได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

“ตามที่โพเนกลีฟอันนี้ได้บันทึกเอาไว้นั้นดูเหมือนว่าอาวุธโบราณนั้นจะมีอยู่ด้วยกันทั้งหมดสามชิ้น และในปัจจุบันพวกเราก็เจอข้อมูลเกี่ยวกับมันแล้วสอง”

เจ้านายน้อยได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“แล้วมันทําไม?”

เหล่าลูกเรือกลุ่มโจรสลัดได้กล่าวออกมาด้วยความงุนงง

“คนที่ทิ้งโพเนกลีฟเอาไว้นั้นฉลาดมากสิ่งที่เขาทิ้งเอาไว้นั้นก็คือ..”

หลังจากหยดไปชั่วขณะเจ้านายตัวน้อยก็ได้มองไปที่โรแกนและกล่าวออกมาว่า

“ข้อมูลเกี่ยวกับโพเนกลีฟชิ้นต่อไป!”

เมื่อได้ยินดังนั้นโรแกนก็ได้ยกยิ้มขึ้นมา ถ้าเป็นอย่างที่เจ้านายตัวน้อยพูดมันก็มีค่าเป็นอย่างมาก ที่ตั้งของโพเนกลีฟนั้นเป็นสิ่งที่มีค่ามากบางคนตามหาทั้งชีวิตก็ยังตามหาไม่เจอด้วยซ้ํา

“พลูตันอยู่ที่ไหน?”

ทันใดนั้นเองจู่ๆคล็อกโคไดล์ก็ได้กล่าวถามขึ้นมา

คําพูดของเขานั้นดึงดูดความสนใจของทุกคนไปในทัน

“คล็อกโคไดล์นายสนใจอาวุธโบราณชิ้นนี้งั้นหรอ?”

เจสันได้กล่าวถามออกมา

“นายอยากรู้งั้นสินะ,ฉันจะเอามันไปยิงหน้าไอ้พวกกลุ่มโจรสลัดหนวดขาว!”

คล็อกโคไดล์ได้กล่าวออกมาด้วยความเดือดดาล

“นายอิจฉาหนวดขาวงั้นหรอ?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

“แผลเป็นอันนี้เกิดขึ้นก็เพราะมัน

คล็อกโคไดล์ได้ชี้ไปที่แผลเป็นที่อยู่บนใบหน้า

ในตอนนั้นเองรอยยิ้มของโรแกนก็ได้จางหายไป

“เมื่อไหร่ที่ฉันไปถึงโลกใหม่ฉันจะแก้แค้นให้นายเอง”

“ไม่ว่าจะเป็นหนวดขาวหรือใครก็ตามถ้ามันกล้าที่จะมารังแกลูกเรือของฉันฉันจะจัดการกับมันให้หมด!”

คำพูดของโรแกนทําให้บรรยากาศในที่แห่งนี้เปลี่ยนไปในทันที

หนวดขาวนั้นคือใคร?

แต่ในตอนนี้โรแกนกลับกําาลังประกาศสงครากับเขาต่อหน้าพวกเขาทุกคน

และกัปตันของพวกเขานั้นก็เป็นคนที่รักษาคําพูดเสมอ

เขาจะต้องทําอย่างที่พูดแน่นอน!