S.PP: บทที่ 434: การประลอง

” โลกภายนอก? ฟังดูแล้วก็เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจไม่เบา”

ในขณะที่กําลังตื่นเต้นอนนั้นไรอันก็นึกเรื่องสําคัญขึ้นมาได้

“แล้วพวกนายจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง? ในตลอดหลายปีที่ผ่านมามีผู้คนมากมายที่หลงเข้ามาในที่แห่งนี้แต่ฉันก็ยังไม่เคยเห็นใครที่สามารถออกไปจากที่แห่งนี้ได้สักคน”

“เขามีวิธี

โรแกนได้กล่าวออกมาพร้อมกับชี้ไปข้างหน้า

เมื่อมองตามนิ้วของโรแกนสิ่งที่เขาเห็นก็คือโรเจอร์ ในตอนนั้นเองดวงตาของไรอันก็ได้ปรากฎความไม่เชื่อขึ้นมา

“นายหมายถึงผู้ชายที่ไม่น่าเชื่อถือคนนั้นงั้นหรอ?”

“เชื่อฉันเถอะว่าเขาและนายไม่มีทางออกไปจากที่แห่งนี้ได้หรอก”

ไรอันได้กล่าวและส่ายหัวไปมา

คนนอกทุกคนที่มาที่นี่ต่างก็วาดฝันว่าพวกเขาสามารถออกไปจากที่แห่งนี้ได้กันทุกคน แต่สุดท้ายพวกเขาก็ต้องเผชิญกับความจริงที่โหดร้ายและกลายเป็นปุ๋ยให้กับทุ่งทานตะวันแทน

ไรอันยอมรับว่าเขาสนใจโลกภายนอกมาก แต่เขารู้ดีว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะออกไปจากที่แห่งนี้

“บางทีหลังจากนี้อีกสักสี่หรือห้าปีพวกเขาก็คงจะคิดได้”

ไรอันได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบาและเดินไปข้างหน้า

“แต่ถ้าพวกนายออกไปได้จริงๆมันก็คงจะดีไม่น้อย!”

เมื่อมองไปที่โรเจอร์เขาก็รู้สึกหมดค่าจะพูด ในตอนนั้นเองเขาก็ได้หันกลับไปสํารวจทิมทาวน์แทน

ในแง่ของขนบธรรมเนียมและนิสัยนั้นนับว่าพวกเขามีความแตกต่างจากผู้คนที่โลกภายนอก อย่างเห็นได้ชัด บางที่อาจจะเป็นเพราะอายุที่ยืนยาวทําให้พวกเขามีแนวคิดที่แตกต่างออกไป ยกตัวอย่างเช่น ถ้าพวกเขาบอกว่าจะไปห้องน้ําห้านาทีแต่ว่าพอพวกเขากลับมาพวกเขาก็จะไม่พบพวกโรแกนแล้วนั้นก็เพราะว่าเวลานั้นได้ผ่านไปห้าชั่วโมงแล้ว

แนวคิดเกี่ยวกับเวลาของพวกเขาและคนในโลกภายนอกนั้นแตกต่างกันมากจนพวกโรแกนต้องสบถออกมาด้วยความหยาบคาย

แต่ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็ต้องขอชื่นชมในความสมบรูณ์แบบและความประณีตของสิ่งของต่างๆในที่แห่งนี้

แม้ว่าโรแกนและคนอื่นๆจะยังไม่ชินกับสภาพแวดล้มที่เป็นอยู่ในตอนนี้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกแย่แต่อย่างไร

ผู้คนในทิมทาวน์นั้นนิสัยดีเป็นอย่างมากไม่ว่าพวกเขาจะต้องการอะไรพวกเขาก็ไม่เคยคิดค่าใช้จ่ายเลยแม้แต่น้อยมันทําให้พวกเขามีความสุขมาก

เพียงพริบตาเดียวเวลาก็ล่วงเลยผ่านมาถึงหนึ่งอาทิตย์แล้ว

ในเวลานี้พวกเขาทําเพียงแค่รอโรเจอร์เท่านั้นแต่ถึงอย่างงั้นพวกเขาก็ยังคงไม่เห็นความหวังแต่อย่างใด แต่ในเวลานี้พวกเขาเริ่มที่จะชินกับการใช้ชีวิตในทิมทาวน์แล้ว

“วันนี้เป็นไงบ้าง?”

โรแกนได้หันไปกล่าวถามกับโรเจอร์ที่อยู่ข้างๆด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้า

เหตุผลที่โรแกนมีสภาพแบบนี้นั้นก็เพราะว่าเขาเผลอไปเล่นไพ่นานจนถึงตีสี่

“เสียงนั้นชัดเจนมาก,เสียงนั้นได้กล่าวออกมาสองค่าและฉันก็มั่นใจว่าฉันฟังไม่ผิด”

“อะไร?”

โรแกนได้กล่าวถามออกมาด้วยความตื่นเต้น

“ออกไป”

“ออกไป?”

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้กล่าวถามออกมาอีกครั้งว่า

“ยังมีคําอื่นอีกไหม?”

“ไม่มีแล้ว มีแค่นละ”

โรเจอร์ได้ส่ายหัวไปมาด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินดังนั้นโรแกนก็ได้เอื้อมมือไปหยิบแปรงสีฟันขึ้นมาและเริ่มแปรง

“อย่างไรก็ตามฉันก็ได้คิดวิธีการเอาไว้แล้ว!”

โรแกนก็ยังคงแปรงฟันต่อไป

“อีกไม่นานพวกเราก็จะสามารถออกไปจากที่แห่งนี้กันได้แล้ว!”

เมื่อพูดจบโรเจอร์ก็ได้วิ่งออกไปข้างนอกและตะโกนออกมาว่า

“กลิ่นหอมของอาหาร,ฮ่าๆ ๆ ๆ,ตาแก่บราดเป็นคนทําใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเสียงร้องตะโกนของโรเจอร์โรแกนก็ถึงกับส่ายหัวไปมา เขารู้สึกสงสัยมากว่าเขามีพี่ชายแบบนี้ได้ยังไง?

แม้ว่าความทรงจําเกี่ยวกับพ่อและแม่ของเขาจะคลุมเครือ แต่เขาก็จําได้ดีว่าพวกท่านทั้งสองนั้นเป็นคนที่จริงจังและสุขุม

หลังจากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาช่วงระยะเวลาหนึ่งไม่คาดคิดว่าความคนที่สนิทกับไรอันที่สุดจะเป็นดาซ

นับตั้งแต่วันที่ดาซได้โชว์พลังของเขาพวกเขาทั้งสองก็แทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ไรอันนั้น ชื่นชมในพลังของดาซมาก

ในหลายวันที่ผ่านมานั้นไรอันมักจะท้าดาซดวลอยู่ตลอดและในวันนี้เองดาซก็ได้รับคําท้า แม้ว่าดาซรู้ดีว่าเขาจะแพ้แต่เขาก็ยังรับคําท้าแต่นั้นก็เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเขาเอง

ดังนั้นในวันนี้พวกเขาทุกคนจึงได้มาดูการดวลของพวกเขาทั้งสองพร้อมกับแตงโมลูกใหญ่

“ดาซเอาชนะเขาให้ได้นะ!”

ชาร์โปลอสที่กําลังกินแตงโมอยู่นั้นได้ตะโกนเชียร์ดาซออกมาเสียงดัง

ในตอนนั้นเองเอเนลก็ได้สังเกตเห็นถึงสีหน้าที่จริงจังของดาซ

ความจริงจังของดาซนั้นราวกับว่าเขานั้นกําลังประลองเป็นตายอยู่ยังไงยังงั้น

ในทางกลับกันสิ่งที่อีกฝ่ายแสดงออกมานั้นมีเพียงแค่ความตื่นเต้นและความสนใจที่ราวกับนักวิทยาศาสตร์

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไรอันนั้นกําลังทดสอบดาซอยู่

“เข้ามา,ไรอัน!”

แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขานั้นจะไม่สามารถเทียบกับไรอันได้เลยแม้แต่น้อย แต่ถ้าวัดกันที่ใจดาซไม่มีทางแพ้ไรอันอย่างแน่นอน

“เข้ามา,ดาซ!”

ในตอนนั้นเองไรอันก็ได้ดึงดาบยาวของเขาออกมา แต่ดาบเล่มนี้นั้นเป็นดาบที่ถูกปกคลุมไปด้วยสนิมซึ่งไม่สมควรที่จะถูกเรียกว่าดาบด้วยซ้ํา

ดาบเล่มนี้นั้นเป็นดาบธรรมดาๆเล่มหนึ่งที่เขาได้รับมาจากโจรสลัดคนหนึ่งที่หลงเข้ามาในที่แห่งนี้เมื่อนานมาแล้วและเขาก็ใช้มันมาจนถึงทุกวันนี้

แม้ว่าดาบของเขาจะแย่ขนาดไหนแต่มันก็ไม่สามารถบดบังวิถีดาบที่บ้าคลังของเขาได้อยู่ดี

ในตอนนั้นเองการประลองก็ได้เริ่มต้นขึ้น

ดาซนั้นรู้ดีว่าไม่สามารถเทียบอีกฝ่ายได้เขาจึงได้เปิดการโจมตีก่อนในทันที ถ้าเกิดว่าเขาปล่อยโอกาสให้อีกฝ่ายละก็เขาไม่มีโอกาสได้โจมตีอีกฝ่ายแน่

เพียงพริบตาเดียวระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองก็ลดลงเหลือเพียงห้าเมตรเท่านั้น

ในตอนนั้นเองดาซก็ได้เปลี่ยนมือทั้งสองข้างให้กลายเป็นใบมีด เมื่อใบมีดปรากฏขึ้นมามันก็ได้สะท้อนแสงที่สุดแสนจะเย็นชาออกมา

“เอาเลยดาซ,แสดงให้เห็นเลยว่านายแข็งแกร่งขนาดไหน!”

ในตอนนั้นเองเสียงร้องตะโกนของชาร์โปลอสก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกันนั้นเองไรอันก็ได้ยกดาบขึ้นสนิมของเขาขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น