ตอนที่ 208 : ธนูไฟระเบิดติดตาม

หลัก ๆ แล้ว หวังเย่าเพ่งสมาธิไปกับการฝึกฝนทักษะพายุสังหารและทักษะสมาธิกระบี่บิน

แต่ยังไงซะสองทักษะนี้ก็มีคนอื่นเป็นผู้บุกเบิกขึ้นมา เวลาในการฝึกฝนจะสั้นกว่าและเข้าใจได้ง่ายกว่าการสร้างทักษะขึ้นมาเอง

แต่มันไม่ได้หมายความว่าหวังเย่าที่มีหินกฎไฟนั้นไม่อาจจะทำความเข้าใจกฎไฟได้ ในทางกลับกันแล้ว หากเขาได้ใช้พลังไฟไปสักพักเขาก็จะรับรู้ถึงแก่นพลังของไฟได้

การใช้พลังไฟในช่วงที่ผ่านมาได้ฝังลึกเข้าไปในหัวเขา ดังนั้นความเข้าใจนี้จึงพัฒนาขึ้นมาแม้ว่าเขาจะไม่เคยฝึกฝนมันก็ตาม

“ ร่างกายของฉันร้อนขึ้นเพราะรับรู้ได้ถึงพลังไฟ ร่างกายของฉันได้ดูดซับพลังไฟในอากาศได้มากขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้นการรับรู้พลังไฟรอบตัวเหมือนจะพัฒนาขึ้น ”

หวังเย่าพูดจบก็ยื่นมือออกไป ทันใดนั้นพลังไฟรอบตัวก็รวมตัวกันเป็นเปลวไฟขึ้นมาบนฝ่ามือของเขา

“ฉิงเหมย ฉันจะให้เธอดูทักษะที่ฉันได้เรียนรู้มาจากหินกฎไฟ”

ฟ่านฉิงเหมยมองไปที่หวังเย่าด้วยความสงสัยและเห็นว่าลูกไฟในมือของหวังเย่าเปลี่ยนเป็นลูกธนูไฟขึ้นมา

“มันล็อคเป้าได้ถึงหมื่นเมตร”  หวังเย่าเล็งไปที่นกที่อยู่บนท้องฟ้า ก่อนที่ลูกธนูไฟจะพุ่งเข้าใส่นกนั่นทันที ในพริบตามันก็ได้พุ่งออกไป แม้แต่ประกายไฟก็ยังไม่สลายไปด้วยซ้ำ

ไม่นานธนูไฟก็พุ่งไปถึงตัวนกตัวสีฟ้าที่มีปีกยาวกว่า 10 เมตร มันแปลกใจและรู้สึกได้ถึงอันตรายจนต้องรีบบินหนีไป 

ธนูไฟก็ได้เปลี่ยนทิศทางทันทีและไล่ตามนกนั่นไป

หลังจากเปลี่ยนทางหลายสิบครั้ง นกนั่นก็ไม่อาจจะสลัดธนูไฟนี่ให้หลุดได้

แต่ยังไงซะพลังของลูกธนูไฟนี่ก็ลดลงเพราะการเสียดสีกับอากาศ บวกกับหวังเย่าใช้พลังไฟออกไปไม่มากนัก ดังนั้นเมื่อธนูไฟชนเข้ากับตัวนก มันจึงทำได้แค่ทำให้ขนนกระจายออกมาเท่านั้น

“ลูกธนูไฟนี่สามารถตามรอยเป้าหมายได้ พลังก็ถือว่าพอรับได้อยู่”  ฟ่านฉิงเหมยแปลกใจ “ดูเหมือนว่าหินกฎไฟที่นายได้มาจะมีกฎระดับสูง แค่ทักษะแรกก็มีการทำงานที่น่าสนใจแบบนี้แล้ว”

หวังเย่าพูดขึ้น “พลังมันพอรับได้งั้นหรือ ฉิงเหมย งั้นฉันจะแสดงพลังที่สูงสุดออกมาให้เธอดู”

หวังเย่าล้วงเอาลูกแก้ววิญญาณไฟออกมา ก่อนหน้านี้ลูกแก้ววิญญาณไฟได้ดูดเอาพลังไฟเข้าไปเป็นจำนวนมาก เขาเรียกพลังไฟออกมาแค่ 1 ใน 10 ก็สามารถสร้างพื้นที่ไฟกว่า 20 ตารางเมตรขึ้นมาได้ 

หวังเย่าสะบัดมือก่อนที่ไฟทั้งหมดจะมารวมตัวกันในมือของเขาและกลายเป็นลูกไฟขนาดใหญ่

“อัดแน่น” หลังจากนั้นลูกไฟก็บิดเบี้ยวไป ก่อนที่สุดท้ายจะกลายเป็นลูกธนูที่ยาวกว่า 5 ฟุต และหนาพอ ๆ กับต้นไม้ต้นหนึ่งก็ว่าได้

“ล็อคเป้า” 

ลูกธนูไฟพุ่งตัดอากาศจนเกิดเสียงดังขึ้นมา ไม่นานมันก็พุ่งขึ้นไปสูงกว่า 5,000 เมตรเพื่อไล่ตามนกตัวเดิม

นกสีฟ้าลนลานและรีบบินหนีด้วยความเร็วทั้งหมดที่มี

ตูมมม ! 

ไกลออกไปก็เกิดการระเบิดขึ้น การระเบิดนี้ทำให้พื้นที่หลายร้อยเมตรในอากาศถูกปกคลุมไปด้วยไฟ

หวังเย่ามองตามและพบกับซากนกที่ร่วงลงมาจากท้องฟ้า

ฟ่านฉิงเหมยอ้าปากค้าง ใบหน้าของเธอแสดงความตกตะลึงออกมา ลูกธนูไฟนี่กลับมีพลังที่สูงเช่นนี้ มันสามารถฆ่าเป้าหมายที่อยู่ห่างออกไปเป็น 10 ไมล์ได้ นกนั่นอยู่ระดับลอร์ดแต่ก็ไม่อาจจะทนรับการโจมตีได้ไหว

หวังเย่าอดไม่ได้ที่จะแสดงความภูมิใจออกมา

“หวังเย่า ธนูนี่มันอะไรกัน ? ธนูนี่นายตั้งชื่อมันรึยัง ? ”  หลังจากที่เหม่อได้สักพัก ฟ่านฉิงเหมยก็ได้ถามขึ้นมา

“ฉันบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไรแต่มันล็อคเป้าในระยะ 10,000 เมตรได้หากมีพลังเพียงพอ เมื่อมันปะทะกับเป้าหมาย มันก็จะระเบิดออก”

พลังของธาตุต่าง ๆ ล้วนแต่มีคุณสมบัติของตัวเอง  ข้อดีของทองคือความแข็ง  ไฟคือความร้อนที่สูงและการระเบิด

ส่วนที่โดดเด่นที่สุดของธนูไฟคือการระเบิด  มันไม่ต่างอะไรจากมิสไซน์เลยก็ว่าได้

หวังเย่ามองไปที่ท้องฟ้าและพึมพำออกมา “สำหรับชื่อของมันแล้ว ฉันตั้งชื่อมันว่าธนูไฟระเบิดติดตามก็แล้วกัน”

ธนูไฟระเบิดติดตาม ชื่อนี้สมกับพลังของมันจริง ๆ

“แค่ทักษะแรกก็น่าทึ่งแล้ว  ฉันอยากเห็นจริง ๆ ว่ากฎไฟในหินนั่นจะมีพลังแบบไหนอีก ถ้านายสร้างทะเลไฟขึ้นมาได้ งั้นความสำเร็จในอนาคตของนายคงไร้ขีดจำกัด”  ฟ่านฉิงเหมยแสดงสีหน้าคาดหวังออกมา

หวังเย่ายิ้มก่อนจะเก็บหินกฎไฟเข้าไปในกระเป๋ามิติและพูดขึ้น “นี่แค่ส่วนแรก ฉันแค่โชคดีที่เข้าใจมันได้ การจะทำความเข้าใจส่วนอื่น ๆ นั้นเดาว่าคงยากอย่างมาก”

“มันก็เป็นธรรมดา นี่เป็นทักษะระดับสูง แค่ฝึกอย่างเดียวก็ยากแล้ว นายยังต้องสร้างทักษะขึ้นมาเองอีก ซึ่งมันก็ต้องยากกว่าเดิมเป็น 10 เท่าอยู่แล้ว”

ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่ฟ่านฉิงเหมยก็ยังคาดหวังว่าหวังเย่าจะทำได้ เพราะหวังเย่าอายุแค่ 18 ปี เขายังเด็กอยู่ เขายังมีเวลาฝึกฝนอีกเยอะ

“งั้นกลับกันเถอะ ฉันเกือบหลับไปในน้ำแล้ว เราต้องรีบกลับไปพัก”

หวังเย่าเรียกการ์ฟิลด์ออกมาก่อนจะสั่งให้มันพาพวกเขาเดินทางกลับ

…

เมื่อกลับมาที่ถ้ำก็มืดแล้วแต่มันยังมีไฟในถ้ำให้แสงสว่างอยู่ ทุกคนไปรวมตัวอยู่ที่นั่นคอยย่างเนื้อและรายงานผลตลอด 3 วันมานี้ให้หวังเย่าได้รับทราบ

“หัวหน้า ฉันเจอเสือไฟห่างจากนี่ไปทางตะวันออก 350 ไมล์ พวกมันมีขนาดตัวที่ใหญ่และมีสีแดง สามารถพ่นไฟได้ไกลกว่า 100 เมตร มันดูเหมาะกับเรา นายอยากไปดูไหม ? ” หลงปู้หยู๋ถามขึ้นมา

หวังเย่าไม่ได้รีบตกลง “ไม่ต้องรีบ ลองดูก่อนว่าคนอื่นเจออะไรบ้าง”

ลัวจ้าวฮว่าได้ยกมือและพูดขึ้นมา “ฉันไปทางเหนือและเจอกับสัตว์อสูรระดับสวรรค์ มันคือกลุ่มอีกาม่วง พวกมันมีการระวังตัวอย่างมาก”

หวังเย่าพยักหน้าและมองไปที่พี่หลง, เจ้าเขียว และเจ้าหนู

ทั้งสามคนมองหน้ากันก่อนที่พี่หลงจะพูดขึ้น  “หัวหน้า เราไม่ได้เจอกับสัตว์อสูรระดับสวรรค์แต่ก็ไม่ได้กลับมามือเปล่า เราเจอบึงทางตะวันตกและพบกับเกาะที่อยู่ใจกลางบึงนั่น มันมีต้นไม้ใหญ่สูงกว่า 100 เมตรและมีผลไม้สีน้ำตาลเหลืองคล้ายกับลูกพลับเป็นร้อย ๆ ผล”