องค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยแสดงความไม่พอใจ กล่าวว่า “ในใจของเขามีเพียงหญิงผู้นั้น แม้แต่ลูกของตนเองยังไม่ต้องการ！”

“เกรงว่าท่านอ๋องรุ่ยยังนึกไม่ออก ว่าตนเองมีลูกชายเช่นนี้ เสด็จพี่ปล่อยให้ข้าไปดูเถิด ไม่แน่ว่าอาเซี่ยนอาจจะฟังที่กระหม่อมพูด แล้วขึ้นฝั่งมาพบเสด็จพี่นะพ่ะย่ะค่ะ ”

สุดท้ายองค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเลยได้ตอบรับให้ท่านอ๋องมู่เป็นทูตไปเยือนครั้งที่สาม

เวลานี้พระอาทิตย์โผล่ขึ้นแล้ว แสงตะวันรอนสาดส่องบนน่านน้ำทะเล ถูกน้ำทะเลหักเหเป็นชั้นๆ แสงสว่างโชติช่วง พระอาทิตย์ขึ้นที่ชายทะเลนี้สวยงามเป็นอย่างมาก

การปฏิบัติตนของท่านอ๋องมู่กับทูตที่ไปสองครั้งนั้นแตกต่างกัน

ซูเซี่ยนแยกความถูกต้องออกชัดเจน เมื่อสมัยนั้นท่านอ๋องมู่เขียนจดหมายให้ท่านแม่เขา ถึงได้รู้ว่าท่านพ่อของเขายังมีชีวิตอยู่ หลังจากที่ท่านแม่ของเขามาถึงเป่ยเซี่ย ก็เป็นท่านอ๋องมู่ที่ลำบากจัดการให้ทุกด้าน

ด้วยเหตุนี้ซูเซี่ยนเลยปฏิบัติต่อเขาอย่างดี นำเขามาด้านบนดาดฟ้าของเรือ แล้วยังคงเรียกเขาเหมือนเดิมว่า “ปู่น้อย”

ท่านอ๋องมู่มองซูเซี่ยนที่อยู่ตรงหน้า เทียบกับเมื่อไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ได้เจอเขาที่หน้าลานบ้านยังเป็นเด็กน้อยสนุกสนานนุ่มนวล และวันนี้รูปร่างหน้าตาเค้าโครงบุคลิกอุปนิสัยของเขาที่ปรากฏออกมามีความเหมือนท่านพ่อของเขามากขึ้นเรื่อยๆ

ท่านอ๋องมู่ทอดถอนหายออกมาแล้วกล่าวว่า“เวลาผ่านไปเร็วมาก อาเซี่ยนน้อยโตแล้ว”เขาเทียบที่เข่าของตนเองกล่าวอีกว่า “เมื่อสมัยนั้นเจอเจ้า เจ้าสูงเพียงเท่านี้เอง และวันนี้ชั่วพริบตาเดียว  ซูเซี่ยนให้ท่านอ๋องมู่อยู่กินอาหารมื้อเย็นด้วยกัน

ท่านอ๋องมู่พูดว่า องค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยโหยหาอยากพบซูเซี่ยนทุกวัน ตอนนี้ท่านพ่อของเขาก็อยู่ในราชนิเวศน์ น่าจะลองขึ้นฝั่งไปดูสักหน่อยนะ

ในมือของซูเซี่ยนกุมน้ำชาอยู่ กล่าวว่า“ท่านพ่อของข้าไม่ต้องการข้าแล้ว ตอนนี้ข้าชื่อเฉินอิ้น ไม่เกี่ยวข้องกันกับเขา”

ท่านอ๋องมู่ได้ฟังแล้วโศกเศร้ามาก กล่าวว่า “ไม่เกี่ยวข้องกันได้อย่างไร ท่านพ่อของเจ้าก็คิดถึงท่านแม่เจ้าทุกวัน ”

“ไม่ใช่ว่าท่านพ่อจำไม่ได้แล้วหรือ”

ตลอดการเดินทางเฉินเสียนร้อนใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้เห็นลูกชายปลอดภัยดี เธอนับว่าผ่อนคลายลงแล้ว และได้กล่าวเสียงเคร่งขรึมว่า “พาผู้คนมากมายออกทะเลไม่บอกกล่าวสักคำ เจ้าคิดว่าสนุกหรือไม่? สถานการณ์บนท้องทะเลไม่สามารถคาดเดาได้ หากเกิดเรื่องขึ้นควรจะทำอย่างไร！”

ซูเซี่ยนกล่าวอย่างโอนอ่อนว่า “ท่านแม่กินอาหารมื้อเย็นหรือยัง?”

“อย่าพูดไม่มีแก่นสารเปลี่ยนเรื่องกับข้า”เธอกวาดมองสภาพการณ์บนเรือ แสยะริมฝีปากขึ้นอย่างเย็นชา “เจ้าคิดว่าพาคนมาแค่น้อยนิดนี่ จะสามารถประท้วงเป่ยเซี่ยได้หรือ? เจ้าเพิ่งกี่ขวบกัน ต้องการหาทางแก้แค้นให้ข้า ข้าไม่สามารถทวงด้วยตัวเองได้เลยแม้แต่น้อยหรือ? ข้าโง่หรือ?”

ซูเซี่ยนก้มศีรษะ ไม่พูดไม่จา

เฉินเสียนกล่าวอีกว่า “เฉินอิ้น พูด！”

“ท่านแม่ ข้ารู้ตัวว่าทำผิดแล้ว”

นี่ถึงได้ทำให้เฉินเสียนสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงอารมณ์หันมาทางท่านอ๋องมู่ กล่าวถามอย่างประหลาดใจว่า “ท่านอ๋องมาอยู่บนเรือได้อย่างไร”

ท่านอ๋องมู่ยิ้มอย่างอ่อนโยนกล่าวว่า “องค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยส่งข้ามา ให้เชิญอาเซี่ยนขึ้นฝั่งไปร่วมสังสรรค์กับองค์จักรพรรดิ”

เฉินเสียนกล่าวอย่างราบเรียบว่า “ความสัมพันธ์ของต้าฉู่กับเป่ยเซี่ยไม่ดี มีอะไรที่ต้องสังสรรค์? หรือว่าต้องการลักพาองค์รัชทายาทต้าฉู่ของข้ามาที่เป่ยเซี่ย วางแผนไม่ดีผิดทำนองคลองธรรม?”

ท่านอ๋องมู่กล่าวว่า “องค์จักรพรรดิของข้าคิดถึงหลานชาย”

เฉินเสียนได้ยินแล้วแสยะยิ้มที่มุมปาก กล่าวว่า “องค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยคิดถึงหลานชาย ควรที่จะไปหาหลานชายของตนเองในพระราชวัง มาทำอะไรบนเรือของต้าฉู่”

ท่านอ๋องมู่เห็นอากัปกิริยาที่ห่างเหินนั่นตอนที่เธอพูดถึงองค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ย อดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “องค์จักรพรรดิแห่งต้าฉู่อย่าตำหนิเลย เป็นข้าที่นำเรื่องของอาเซี่ยนบอกแก่องค์จักรพรรดิของข้า ตอนนี้องค์จักรพรรดิของข้าต้องการพบเขา”

เฉินเสียนกล่าวอย่างอึมครึมว่า “อย่างไร ตอนนี้แม้แต่ลูกของข้าพระองค์ก็ต้องการแย่งไปหรือ”พูดแล้วเฉินเสียนก็หันหลัง ไม่อยากจะพูดอะไรกับท่านอ๋องมู่อีกแล้ว เลยกล่าวอีกว่า “ทหาร ส่งท่านอ๋องมู่ลงเรือ”

ท่านอ๋องมู่ทอดถอนหายใจออกมา “ไม่ง่ายที่จะมาที่นี่ ทำไมจะต้องเป็นอย่างนี้อีก”

เฉินเสียนกล่าวอย่างราบเรียบว่า “องค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยก็เป็นผู้ที่มีลูกชาย น่าจะสามารถเข้าอกเข้าใจได้อย่างแท้จริง พระองค์ไม่ให้ข้าพบลูกชายพระองค์ ชาตินี้ทั้งชาติชั่วชีวิต พระองค์ก็อย่าคิดที่จะพบลูกชายของข้า ”เฉินเสียนกระตุกริมฝีปาก มองไปที่ท่านอ๋องมู่ “ปีที่แล้วให้สัตย์ปฏิญาณ บีบบังคับอย่างต่อเนื่อง ข้ายังจำได้ราวกับว่าเพิ่งจะเกิดขึ้น เหมือนกับเป็นเมื่อวาน ท่านอ๋องมู่กลับไปเถิด”