ข้าคือหงส์พันปี – ตอนที่ 726 ซูอะไร? ไม่มีเรี่ยวแรงแล้วหรือ?

อ่านนิยายจีนเรื่อง ข้าคือหงส์พันปี ตอนที่ 726 ซูอะไร? ไม่มีเรี่ยวแรงแล้วหรือ? อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

ร่างกายถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ และการเคลื่อนไหวนั้นช้ามาก ทำให้ประสาทสัมผัสที่น่าเบื่อของเฉินเสียนตื่นตัวขึ้นด้วยความเร็วสูงสุด

เมื่อเฉินเสียนลืมตาขึ้น ดวงตาของเธอยังคงมีความสับสน แต่มีบางอย่างติดอยู่ใต้ร่างกายของเธอ

เธอลืมตาขึ้นและจมลงไปในดวงตาที่ลึกของซูเจ๋อ จากนั้นก็เห็นขาของตัวเองโอบรอบเอวของเขา และขาใต้มุมกระโปรงนั้นเปลือยเปล่า ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ ใบหน้าร้อนผ่าว ร่างกายเริ่มสั่น และการหายใจของเธอก็ติดขัดไปหมด

ซูเจ๋อก้มศีรษะเพื่อสัมผัสริมฝีปากของเธอ น้ำเสียงของเขาต่ำและแหบแห้งด้วยความงัวเงีย “นอนอิ่มไหม?”

“ซู…อืม…” ทันพูดออกมาเพียงเท่านี้ ซูเจ๋อก็กดร่างกายทับลงมา และคำพูดที่เหลือก็กลายเป็นเสียงอุดอู้ในลำคอ

ซูเจ๋อกัดใบหูของเธอและกระซิบเบา ๆ “ซูอะไร? ไม่มีเรี่ยวแรงแล้วหรือ?”

หลังจากจบคำพูดของเขา เขาก็ค่อย ๆ เข้าไปในตัวเธอทีละเล็กน้อย

เฉินเสียนไม่ได้เตรียมตัวไว้ ในเวลานี้เธอตื่นเต็มที่แล้ว เธอรู้สึกอ่อนไหวเกินไปจนเขาค่อย ๆ ครอบครองตัวเองทีละน้อย และเติมพลังให้ตัวเองเล็กน้อย

เส้นเลือดขูดทับเธอ เธอเกร็งขา ทนความเจ็บปวดที่โกลาหลนี้ไม่ได้ ระหว่างคอมีเสียงคร่ำครวญและร้องไห้อย่างท่วมท้น ศีรษะของเธอเอนไปข้างหลังและคอของเธอยืดออก เธอจับแน่นไปที่หลังของซูเจ๋อไว้อย่างแน่นหนาราวกับกำลังคว้าเชือกฟางเพื่อร้องขอชีวิต รัดเสื้อผ้าของเขาแน่นระหว่างนิ้วของเธอ

“ซูเจ๋อ…” ดวงตาของเธอร้อนผ่าว เธอกัดฟันและเรียกชื่อเขา

ในที่สุด ซูเจ๋อก็ฝังมันอยู่ในร่างของเธอ โดยไม่ขยับเขยื้อน ปลายจมูกสัมผัสกันและกัน ดวงตาของทั้งคู่หันเข้าหากัน

เฉินเสียนสูดหายใจ โดยไม่รู้ว่าเธอควรจะโกรธหรือขี้อาย เสียงที่นุ่มนวลราวกับสายน้ำกล่าวว่า “ข้ายังนอนอยู่เลย ท่านยังจะ…”

คำพูดหลังจากนี้ไม่กล้าพูดออกมาจริง ๆ

ซูเจ๋อกล่าว “คืนวันเข้าเรือนหอของท่านกับข้า ยังไงก็ไม่สามารถถัดไปเป็นวันพรุ่งนี้ได้ หลังจากที่ฟ้าสว่าง ท่านก็นอนต่อได้”

เมื่อพูดจบ เขาก็เอียงคอลงไปเพื่อจูบเธอ

ริมฝีปากสัมผัสกันและจูบนั้นบางเบา แต่ความรักที่เอ้อระเหยนั้นกลายเป็นไฟมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งในเวลาต่อมา จูบยิ่งลึกและลึกยิ่งขึ้น เฉินเสียนยกคางของเธอขึ้นเพื่อตอบเขา และยากที่จะแยกจากเขา

ซูเจ๋อจับเอวของเธอด้วยมือของเขา ยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นกดเข้าไปในร่างกายของเธออย่างแรงและเข้าไปจนลึกสุด

เฉินเสียนเปิดริมฝีปากของเธอเล็กน้อย แต่ไม่มีเสียงออกมา

ร่างกายของเธอปฏิเสธเขาโดยสัญชาตญาณ แต่เธอไม่มีหนทางหรือโอกาสใด ๆ เธอไม่สามารถหุบขาลงได้ และถูกเขารุกล้ำเข้ามาอย่างลึก

เฉินเสียนครวญครางในลำคอของเธอ และเสื้อผ้าของเธอก็แผ่ออกจากไหล่ของเธอ ทิ้งรอยจูบของเขาไว้บนทุกตารางนิ้วของผิวหนังของเธอ

เธอทำได้เพียงล่องลอยไปตามการเคลื่อนไหว ขึ้น ๆ ลง ๆ ของเขาเท่านั้น เมื่อยังสับสน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะม่านมุ้งบนเตียงที่สั่นมาก หรือเพราะเธอสั่นมากภายใต้ร่างของเขา

เธอรู้สึกตื่นตระหนกในตอนแรก เธอบีบตัวลงสุดกำลัง แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ซูเจ๋อเหมือนหมาป่าหิวโหยและอยากจะกินเธอโดยไม่มีเหลือแม้แต่กระดูก

ใกล้จะถึงเกร็งถึงที่สุด เฉินเสียนไม่รู้ว่าจะระบายออกมาอย่างไร

วิญญาณของเธอ ราวจะถูกผู้ชายบนร่างกายของเธอกดออกจากร่างกาย

แขนขาและโครงกระดูกหลายร้อยชิ้นพังทลายจากภายในสู่ภายนอกเพราะเขา

ซูเจ๋อชอบการตอบสนองของเธอมาก ในขณะที่จูบเธออย่างหิวกระหาย เขาเพิ่มแรงและความเร็วเพื่อส่งเธอขึ้นไปบนเมฆสวรรค์ เขาเห็นผู้หญิงคนนี้เบ่งบานอย่างอบอุ่นและน่าหลงใหลต่อหน้าต่อตาของเขา และอารมณ์ก็รุมเร้า กำลังจะกลืนเขาเข้าไป

ซูเจ๋อถามด้วยเสียงแผ่วเบา “รู้สึกสบายไหม”

เฉินเสียนสับสนจากร่างกายสู่หัวใจ ร่างกายและจิตใจของเธอถูกเติมเต็มไปด้วยเขา และความรู้สึกบวมจนใจสั่นทำให้เธอน้ำตาไหล

เธอตอบเขาด้วยการปฏิบัติจริง

เธอเกี่ยวที่คอของซูเจ๋อ เหยียดศีรษะของเธอเพื่อเลียและกัดลูกกระเดือกของเขา เธอจูบที่คางและลำคอของเขา และเธอต้องการจูบเขาให้ทั่วร่างกายของเขา

ด้วยเหตุนี้ ซูเจ๋อจึงกล่าวว่า “อาเสียน ท่านกำลังเล่นกับไฟ” หลังจากนั้น เขาก็พยุงร่างกายของเฉินเสียนและบุกเข้าไปในทางคดเคี้ยวของเธออย่างรุนแรงครั้งแล้วครั้งเล่า

ท้องฟ้านอกหน้าต่างนั้นสดใส

เฉินเสียนไม่รู้ว่าเธอทิ้งรอยกัดไว้เท่าไหร่บนไหล่ของซูเจ๋อ ความรู้สึกของการถูกส่งไปยังก้อนเมฆและตกลงมาจากก้อนเมฆซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้เธออ้าปากค้างเพื่อร้องออกมา

เมื่อไหร่ก็ตามที่เธออดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง เธอก็กัดเขาด้วยเสียงสะอื้นครวญครางเบา ๆ

ต่อมา เฉินเสียนจับหน้าอกของซูเจ๋อ และฟังเสียงเขย่าของเตียงปักลายและมุ้ง เสียงของเธอก็แหบแห้ง แฝงไปด้วยมนต์เสน่ห์อันเร่าร้อน และกล่าวว่า “ซูเจ๋อ…เช้าแล้ว ข้าต้องไปร่วมการเข้าเฝ้ายามเช้าแล้ว…”

ซูเจ๋อฝังมันไว้ในร่างของเธอ ทำให้เธอตัวสั่นอีกครั้ง

เขาวางมันลงไม่ได้ และก็ยังจูบไม่หนำใจ เขาจะปล่อยเธอไปแบบนี้ได้ยังไง

ซูเจ๋อกล่าวว่า “งานแต่งงานของท่านและข้า ยังคิดจะไปเข้าร่วมการเข้าเฝ้ายามเช้าอีกหรือ?”

“เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ต่างก็ขอข้าอยู่…”

“เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่คงไม่มีใครคิดเช่นนั้น”

ในท้ายที่สุดเฉินเสียนไม่สามารถลุกจากเตียงได้จนกว่าท้องฟ้าจะสว่างไสว

เธอรู้สึกอ่อนล้ามากในอ้อมแขนของซูเจ๋อ และเธอไม่อยากขยับนิ้วอีกต่อไป โดยคิดว่าหากเธอเป็นเช่นนี้ เธอคงจะไม่สามารถไปที่ราชสำนักได้อีกต่อไปแล้ว และเธอหลับไปอีกครั้งในอ้อมแขนของซูเจ๋อ

ในเวลานี้ ซูเซี่ยนได้ออกคำสั่งให้ดำเนินการตาม โดยให้เจ้าหน้าที่ขุนนางและฝ่ายทหารหยุดพักผ่อนในปีนี้ล่วงหน้า และกลับบ้านเพื่อเตรียมตัวสำหรับเทศกาลปีใหม่ และหลังเทศกาลโคมไฟค่อยกลับเข้ามายังราชสำนัก

แน่นอนว่าเหล่าขุนนางต่างมีความสุข นี่เป็นวันหยุดประจำปีที่ยาวนานที่สุดในรอบไม่กี่ปีที่ผ่านมา ใครเป็นคนทำให้งานพระราชพิธีราชาภิเษกของจักรพรรดิต้องมาจัดช่วงใกล้วันหยุดยาวแบบนี้

หลังจากนอนหลับอีกครั้ง เฉินเสียนก็ตื่นขึ้น ยังคงรู้สึกงัวเงียเล็กน้อย

เสียงข้าง ๆ เธอถามเธอว่า “ตอนนี้ล่ะ นอนอิ่มหรือยัง?”

เฉินเสียนจ้องมองซูเจ๋อ เขาอยู่ใกล้กับเธอมาก เธอรู้สึกเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ใบหน้าร้อนผ่าวและแดงอยู่นาน

ยังไม่ทันที่เธอจะตอบ ใครจะไปคิดว่าซูเจ๋อก็เข้าไปข้างในอีกครั้งในตอนเช้า เธอรู้สึกเปียกและเยิ้ม

เฉินเสียนรู้สึกอายมากและเธอไม่ต้องการที่จะตอบสนอง แต่สัมผัสที่ค้างอยู่ ยังคงทำให้เธอตัวสั่น ขณะที่เธอกำลังจะเอื้อมออกไปและผลัก ซูเจ๋อก็กดลึกเข้าไปอีก ทำให้เฉินเสียนหอบหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

เฉินเสียนเตะขาของเขา ทุบตีเขา แต่ด้วยความพยายามเพียงเล็กน้อยนี้ ไม่อาจสร้างความเจ็บปวดหรือความคัน ตรงกันข้ามซูเจ๋อกลับกดลึกลงไปเรื่อย ๆ

เธอรู้สึกอายและหงุดหงิด และกล่าวว่า “ท่านปล่อยตัวมากเกินไป! อืม…คนบ้า…”

ซูเจ๋อโอบเธอไว้ในอ้อมแขน ลูบคิ้วของเธอแล้วบุกเข้ามาอย่างอ่อนโยน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มต่ำ ๆ ว่า “ข้าและท่านเพิ่งจะแต่งงานกันได้สองวัน ทำไมถึงเรียกว่าปล่อยตัวล่ะ”

สิ่งที่แข็งกระด้างแข็งแกร่งนั้นบดขยี้ความนุ่มนวลของเธอ เธอกัดฟันทนรับความอิ่มและบวมที่กระทบเข้ามาอีกครั้ง และตอบด้วยเสียงสั่นเครือว่า “ข้ากลัวว่าร่างกายของท่านจะรับไม่ไหว…”

“ท่านน่ากินขนาดนี้ แถมยังย่อยง่าย มีหรือร่างกายข้าจะทนไม่ไหว” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย อย่างเมามันเล็กน้อย “เคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง ทำไมยังคงบีบแน่นขนาดนี้”

เห็นได้ชัดว่าเธอชอบช่วยเหลือเขา ชอบที่จะครอบครองเขา หัวใจและความเสน่หาก็เรียกร้อง แต่เธอกลับบีบรัดเขาแน่นอย่างควบคุมไม่ได้

อาจเป็นเพราะการได้ทำสิ่งนี้กับเขา ไม่ว่าจะกี่ครั้งเฉินเสียนก็มักจะประหม่าและไม่มีเวลาได้ผ่อนคลาย

เทียนสีแดงบนเชิงเทียนในบ้านหลังใหม่ถูกหลอมละลายจนหมด และบนเตียงก็รกมาก

วันนี้ทั้งวัน เฉินเสียนไม่อาจออกจากห้องได้เลย

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด