This Star is a bit Salty บทที่ 26 ปรมาจารย์ซ่อนเร้น

 

” ป้ารู้ได้ยังไง!? ”

 

ใบหน้าของเหอฉานเต็มไปด้วยความตกใจและไม่เชื่อ

 

ไต้ลี่ยิ้มและพูดว่า ” บางครั้งมันก็บังเอิญมากจริงๆ ”

 

เหอฉานมองไต้ลื่อย่างสงสัย “ป้ารู้จริงๆ เหรอ? ”

 

ไต้ลี่กล่าวว่า “ฉันรู้จริงๆ” ”

 

เหอฉานยังคงสงสัย “งั้นบอกฉันมา คุณรู้อะไรบ้าง? ”

 

ไต้ลี่พูด “สาวน้อย เธอน่าจะมีเบอร์ติดต่อของหลี่หานและ ได้คุยกันแล้ว งั้นฉันขอถามเธอก่อน เธอรู้อะไรเกี่ยวกับข้อมูลของหลี่หานบ้าง? ”

 

“นี่” เหอฉานกล่าวอย่างกระอักกระอ่วน “ตอนนี้ รู้ แค่ชื่อของเขาว่าเขาชื่อหลี่หาน อายุยังน้อย เป็นคนจากหมู่บ้านหยวนซี ”

 

“หา?”

 

คราวนี้เปลี่ยนเป็นไต้ลี่ที่ตกตะลึง

 

แม้ว่าเธอจะเดาได้แล้วว่าเหอฉานน่าจะมีข้อมูลไม่มากนัก

 

แต่เธอก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีน้อยขนาดนี้

 

นี่….

 

จะพูดอะไรดี?

 

ไต้ลี่พูดอย่างหมดหนทาง “โอเค สาวน้อย ดูเหมือนว่าถ้าเธอต้องการติดต่อกับหลี่หาน เธอต้องพยายามเข้าหาให้มากกว่านี้นะ! ”

 

เหอฉานกล่าว “ฉันก็อยากจะถามเพิ่มเติมเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าหลี่หานเขาจะชอบให้ถามรึเปล่า ”

 

ไต้ลี่กล่าว “นี่หมายความว่าเธอยังไม่คุ้นเคยกับเขา? ”

 

เหอฉานพึมพํา “มันเป็นเรื่องปกติ พึ่งได้คุยแค่ไม่กี่วันเอง ”

 

“ยังสั้นอยู่อีกเหรอ?” ได้สี่ส่ายหัวและกล่าวว่า “งั้น ฉันจะบอกรายละเอียดเกี่ยวกับข้อมูลที่ฉันรู้ให้ละกัน”

 

“ป้าคะ ป้ารู้จริงๆงั้นเหรอ?”

 

“แน่นอน เธอคิดว่าฉันล้อเธอเล่นเหรอ?”

 

“แล้วป้ารู้อะไรบ้าง?”

 

“เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง”

 

ทั้งสองหาที่กินข้าวและได้สี่ก็พูดสิ่งที่รู้ให้เหอฉานฟัง

 

“เดี๋ยวก่อน ป้าแน่ใจนะว่าสิ่งที่ป้าพูดเป็นความจริง? เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม? ”

 

“ยิ่งป้าพูดมากเท่าไหร่ ป้าก็ยิ่งพูดเกินจริงมากขึ้นเท่านั้นนี่หลอกกันใช่ไหม? ”

 

“ป้า คุณไม่ได้ล้อฉันเล่นจริงๆ?”

 

“…..”

 

ยิ่งเหอฉานได้ยินมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งมองไต้ลี่ด้วยสายตาสงสัยมากขึ้นเท่านั้น เธอรู้สึกว่าสิ่งที่ไต้ลี่พูดนั้นไม่น่าเชื่อถือนัก

 

ไต้ลี่รู้สึกขบขันเมื่อเห็นสีหน้าไม่เชื่อของเหอฉาน

 

ในความเป็นจริง เธอยังคงรู้สึกเหลือเชื่อ แต่เธอเชื่อในสิ่งที่เติ้งชุยพูด

 

สุดท้ายก็พูดว่า “สาวน้อย ถ้าเธอไม่เชื่อ ก็ไปยืนยันกับหลี่หานได้นะ” ?

 

เหอฉานส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ไม่เอาหรอก ถึงเขาจะตั้งแผงขายผักอยู่จริงๆ แต่การไปถามแบบนั้นก็ไม่ดีนัก นอกจากนี้ ฉันคิดว่าสิ่งที่ป้าพูดไม่ค่อยน่าเชื่อถือนัก ”

 

ไต้ลี่กล่าว ” สาวน้อย เธอมีความสามารถทางธุรกิจ แต่คุณต้องเก่งเรื่องการสื่อสารด้วย ใครขอให้คุณถามเขาว่าเขาตั้งขายผักจริงไหม? เธอสามารถถามเขาว่าเขาแต่งการแข่งขัน ระหว่างกระต่ายกับเต่าได้เนี่ย มีแรงบันดาลใจจากอะไรไหม? เขาเพียงแค่ต้องตอบสั้น ๆ เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง เธอไม่ได้ถามเขาแบบนั้นเหรอ? ”

 

“เอ่อ… งั้นฉันจะถามหลังจากกินข้าวมื้อดึกเสร็จละกัน ”

 

“ถามตอนนี้เลยสิ ทําไมต้องรออีกหน่อยล่ะ อย่าลังเลและกล้าหาญหน่อย”

 

“แล้วถ้าเขากําลังกินข้าวอยู่ล่ะ?”

 

“ถ้าเกิดว่าเดี๋ยวเธอถามเวลาอื่น แล้วเขากําลังกินข้าวอยู่ล่ะ?”

 

“นี่…โอเค ป้า คุณพูดถูก งั้นฉันจะถามตอนนี้ ”

 

ไต้ลี่พยักหน้าและมองไปที่เหอฉานอย่างช่วยไม่ได้

 

เธอรู้ว่าเพราะเหอฉานให้ความสําคัญกับหลู่หานมากเกินไปจึงคิดมากเช่นนี้

 

ในความเป็นจริงเธอเองก็คาดหวังคําตอบของหลี่หานเช่นกัน แม้ว่าเธอจะเชื่อเติ้งชุย แต่เธอก็ยังคงต้องการที่จะได้ยินหลี่หานยืนยันด้วยตัวเอง

 

” พี่ใหญ่หลี่หาน ขอบคุณสําหรับการส่ง การแข่งขันระหว่างกระต่ายกับเต่า มายังนิตยสารของเรา”

 

เหอฉานยังคงไม่ถามตรงๆ

 

เธอเริ่มต้นด้วยคําขอบคุณและความคิดเห็นของผู้อ่านการแข่งขันระหว่างกระต่ายกับเต่า ก่อนที่จะถามอย่างอ้อมๆว่าหลี่หานแต่งการแข่งขันระหว่างกระต่ายกับเต่ามาจากแรงบันดาลใจอะไรหรือไม่?

 

หลี่หานตอบข้อความอย่างรวดเร็ว “ถือว่าใช่ วันนั้นตอน ที่ฉันไปขายผักที่ตลาดสด ฉันเห็นเต่าหลุดลงมาบนถนนขณะที่อีกคนหนึ่งก็ทํากระต่ายหลุดออกมา ”

 

“อ้า~จริงด้วย” เมื่อเหอฉานเห็นข้อความจากหลี่หาน สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง

 

แน่นอนว่าสิ่งที่นางประหลาดใจไม่ใช่แรงบันดาลใจของเรื่องราว แต่เป็นแรงบันดาลใจที่หลี่หานพูดถึงนั้น เป็นเช่นเดียวกับที่ป้าของเธอเคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้

 

ดังนั้น นี่จึงเป็นเครื่องพิสูจน์ให้เห็นว่าข้อมูลอื่นๆ ที่ป้าของเธอพูดนั้นถูกต้องแล้ว

 

นอกจากนี้หลี่หานยังกล่าวอีกว่า “วันนั้นตอนที่ฉันไปขาย ผักที่ตลาดสด…”

 

พูดออกมาเป็นธรรมชาติมาก

 

ไต้ลี่มองหน้าจอโทรศัพท์ของเหอฉานด้วยความประหลาดใจเช่นกัน

 

มันเป็นเรื่องจริง นอกจากนี้ หลี่หานยังบอกอีกว่าเขาขายผักอยู่ในตลาด

 

นี่…

 

ดูเหมือนว่าเขาชอบชีวิตแบบนั้นจริงๆ

 

ไต้ลีถอนหายใจและพูดว่า “สาวน้อย ฉันพูดจริงใช่ไหม? ”

 

เหอฉานพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ป้าคะ ทําไมจู่ๆ ฉันถึงรู้สึกว่าเขาคือปรมาจารย์ที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองกัน? ”

 

ไต้ลี่กล่าว ” เธอใช้คําไม่เหมาะสมนะ เขาอายุเท่าไหร่กันเชียว? ”

 

เหอฉานกล่าวว่า “นี่ไม่เกี่ยวกับอายุ” ”

 

ไต้ลี่ตอบ “แต่…”

 

“อ๊า”

 

ก่อนที่ไต้ลี่จะพูดจบ เธอก็ได้ยินเสียงเหอฉานกระซิบกระซาบ ราวกับว่าเธอจําอะไรที่ไม่น่าเชื่อได้

 

เธอก็พลันอดถามอย่างสงสัยไม่ได้ “สาวน้อย เป็นอะไรไป? ตกใจอะไร? ”

 

เหอฉานมองไต้ลี่แล้วกล่าวว่า ” ป้าคะ ท่านว่าเป็นไปได้ ไหมว่าเขาจะเป็นผู้เขียนจิ้งจอกขาวกับบัณฑิต? ”

 

“อ๊า”

 

เป็นไปได้ไหม? เป็นไปไม่ได้

 

แม้ว่าทั้งสองคนจะชื่อหลี่หาน แต่ก็น่าจะเป็นแค่ชื่อซ้ํากันใช่ไหม?

 

ชื่อ “หลี่หาน” นั้นหาไม่ยาก คนสองคนชื่อเหมือนกันก็เป็นเรื่องปกติ คนทั้งประเทศที่ชื่อหลี่หานก็ไม่รู้ว่ามีกี่คน

 

“ฉันจําได้ว่าตอนที่สื่อสัมภาษณ์เฉินยู่รุ่ยและเซี่ยฮุย เฉินยู่รุ่ยเคยกล่าวไว้ว่าหลี่หานผู้เขียนจิ้งจอกขาวกับบัณฑิตกลับบ้านเกิด ตอนนี้หลู่หานก็อยู่ที่บ้านเกิด จะเกิดเรื่องบังเอิญแบบ นี้ขึ้นได้ยังไง? “เหอฉานกล่าวอีกครั้ง

 

ไต้ลี่ส่ายหัวและกล่าวว่า “มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ หลี่หานเพิ่งเรียนจบไม่ใช่เหรอ? หลังจากเรียนจบก็กลับบ้านเกิดก็เป็น เรื่องปกติอยู่แล้ว เฉินยู่ร่ยไม่ได้บอกว่าบ้านเกิดของหลี่หานอยู่ ที่ไหน? สาวน้อยนี่คงเป็นแค่ชื่อเหมือนกันเท่านั้นเอง”

 

“ก็ได้” เหอฉานพยักหน้า นางไม่อยากเชื่อว่าหลี่หานสอ คนจะเป็นคนเดียวกัน

 

มันควรจะเป็นเพียงชื่อเหมือนกัน

 

“เดี๋ยวก่อน” ไต้ลี่มองไปที่เหอฉาน สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ

 

“เกิดอะไรขึ้น? “เหอฉานสงสัย ทําไมป้าของเธอถึงตกใจนัก?

 

ไต้ลี่กล่าว “เมื่อกี้ฉันก็นึกขึ้นได้ว่า เสี่ยวชุย ที่ฉันเพิ่งเล่าให้เธอฟัง เธอดูเหมือนจะบอกว่าหลี่หาน เพิ่งเรียนจบจากมหาลัยปีนี้”

 

เหอฉานตกใจจึงรีบถามต่อว่า “งั้นเธอบอกไหมว่าเรียนจบ จากมหาลัยไหน? ”

 

ได้สี่ส่ายหัวและกล่าว “เธอไม่ได้บอก แสดงว่าเธอเองก็ไม่ทราบเช่นเดียวกัน มิฉะนั้นเธอก็คงสามารถคาดเดาได้ว่าหลี่ หานทั้งสองคนเป็นคนเดียวกัน เธอคงจะไปถามหลี่หานด้วยตนเองแล้วล่ะ ”

 

เหอฉานกล่าว “ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเรียนจบจากมหาลัยไหน แต่นี่จะบอกว่ามีความเป็นไปได้มากงั้นเหรอคะ ”

 

ไต้ลี่กล่าว “ดูเหมือนว่ามันเป็นไปได้จริงๆ อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อเลย มันน่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ความบังเอิญนี้มันบังเอิญเกินไป ”

 

“จริงเหรอ…. อาจจะใช่ “เหอฉานกล่าวอย่างช้าๆ