หลอมศาสตราสะท้านยุทธจักร

ตอนที่ 50 อาวุธมาร

 

“ท่านน้าหรือขอรับ…” หนิงหลงได้ยินคําตอบของซิ่วอิงกลับรู้สึกประหลาดใจกับคําที่ซิ่วอิงใช้เรียกหาซีเพิ่งเข้าเสียก่อน นางเรียกเจ้านั่นว่าน้าเช่นนั้นแล้วนางก็เป็นครอบครัวเดียวกันกับเจ้านั่นงั้นหรือ

 

“ใช่ ท่านประมุขเป็นน้องชายของแม่ข้า ข้าก็ต้องเรียกท่านว่าท่านน้าสิ” ซิ่วอิงตอบพลางมองมาทางหนิงหลงเหมือนจะถามว่าหนิงหลงไม่ทราบงั้นหรือว่านางเป็นใคร มิน่าเล่าเจ้าหนูนี่ถึงได้ไม่เกรงใจนางเลย แถมยังโจมตีนางได้หน้าตาเฉยอีกต่างหาก

“………..ขอรับ” หนิงหลงตอบรับก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย พอคิดถึงซีเฉิงหนิงหลงก็อารมณ์เสียขึ้นมา แต่เพราะยังทําอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ก็เลยได้แต่กัดฟันทน แต่จากที่ซิ่วอิงพูดออกมาเมื่อครูท่า ทางวิชาเคล็ดสัมผัสจิต จะเป็นวิชาของท่านปูของซิ่วอิง เช่นนั้นแล้ววิชานี้ก็เป็นวิชาของประมุขคนก่อนของพรรคยอดศาสตรานะสิ

“เจ้าจําเอาไว้ให้ดี ห้ามพูดเรื่องนี้กับคนนอก…ไม่สิห้ามพูดถึงเด็ดขาด” ซิ่วอิงจ้องมองมาทางหนิงหลงเพื่อกําชับว่าห้ามพูดเรื่องวิชานี้ออกไป เพราะวิชานี้เป็นวิชาลับที่สืบทอดกันมาในพรรคยอดศาสตราเท่านั้น แต่น่าเสียดายที่นางกับท่านน้าไม่มีความสามารถพอจะร่ําเรียน

 

“ขอรับ เข้าใจแล้วขอรับ” หนิงหลงพยักหน้ารับก่อนจะมองไปทางรูปปั้นของ 3 ผู้ก่อตั้ง ที่แท้วิชานี้ก็เป็นวิชาสําคัญนี่เอง พอดีเลย ตอนนี้หนิงหลงกําลังมีปัญหากับการคัดลอกวิชาของซิ่วอิงพอดี เช่นนั้นแล้วระหว่างนี้หนิงหลงจะลองฝึกเคล็ดสัมผัสจิตไปก่อน

 

“ข้า…ขอเข้าไปในคลังอาวุธได้หรือเปล่าขอรับ” หลังจากใช้ชีวิตตามปกติหลายต่อหลายวัน อยู่ๆหนิงหลงก็เดินเข้าไปหาซิ่วอิง เพื่อที่จะขอเข้าไปในคลังอาวุธของพรรคยอดศาสตราเสียอย่างนั้น ทั้งๆที่ปกติหนิงหลงไม่เคยคิดจะเข้าไปในคลังอาวุธพวกนั้นมาก่อน

 

“เข้าไปในคลังอาวุธเจ้าจะเข้าไปทําไม”ซิ่วอิงขมวดคิ้วด้วยท่าทีสงสัยเพราะไม่เคยมีรายงานว่าหนิงหลงจะขอเข้าคลังอาวุธมาก่อน

“ข้ากําลังยืนอยู่หน้าทางตันขอรับ ข้าอยากจะลองศึกษาอาวุธของท่านอาวุโสท่านอื่นๆดู เผื่อว่าข้าจะสามารถเข้าใจวิธีสร้างอาวุธระดับตํานานได้เสียที” หนิงหลงตอบออกไปด้วยความจริงเพียงครึ่งหนึ่ง ก็จริงที่หนิงหลงตันอยู่ที่ระดับตํานานจริงๆ และหนิงหลงก็จะเข้าไปศึกษาจริงๆไม่ได้คิดจะหนีแต่อย่างไร เพียงแต่หนิงหลงไม่ได้บอกวิธีศึกษาเท่านั้น

“เรื่องนั้น…”ซิ่วอิงเองก็เติบโตมาในพรรคยอดศาสตรา พรรคของท่านปู่เป็นพรรคที่นิยมการสร้างอาวุธอย่างมาก การนําอาวุธชั้นยอดออกมาเพื่อศึกษาเลยไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่หนิงหลงไม่ใช่คนของพรรคแถมมีท่าที่จะหลบหนีได้ตลอดเวลาอีกด้วย แบบนี้จะยอมให้เขาเข้าไปในคลังอาวุธได้งั้นหรือ

แต่….หางหนิงหลงสร้างอาวุธระดับตํานานได้ผลกําไรของพรรคก็จะมหาศาลทีเดียว มันเป็นความเสี่ยงที่น่าสนใจไม่น้อย แถม..หากหนิงหลงจะหนีต่อให้หยิบอาวุธระดับราชันในนั้นขึ้นมาสู้ นางก็สามารถรับมือได้อยู่ดี

 

“ก็ได้ ตามข้ามา”ซิ่วอิงพยักหน้าช้าๆก่อนจะเดินนําหนิงหลงเข้าไปในคลังอาวุธซึ่งอยู่ชั้นบนขึ้นไปอีกที ที่หน้าห้องคลังมีผู้คุมเฝ้าแน่นหนามาก หากไม่ใช่เพราะซิ่วอิงเป็นคนเดินนําเข้าไปหนิงหลงคงไม่สามารถเข้าไปถึงคลังอาวุธได้อย่างแน่นอน

 

“ข้าจะจับตาดูเจ้าเอาไว้ อย่าคิดจะทําอะไรแผลงๆล่ะ” พอมาถึง ซิ่วอิงก็กําชับหนิงหลงไปครั้งหนึ่งก่อนจะกอดอกยืนมองหนิงหลงเดินเข้าไปในคลังอาวุธไม่วางตา เพียงแต่ยามนี้หนิงหลงไม่ได้สนใจท่าทีของซิ่วอิงเลย….

 

วูป…..

 

ดวงตาของหนิงหลงราวกับส่องประกายแสงสีม่วงออกมาครู่หนึ่ง แต่เพราะเขาหันหลังให้ซิ่วอิงอยู่นางก็เลยมองไม่เห็น แต่สีที่เปลี่ยนไปนี้เป็นดั่งเครื่องหมายของเคล็ดสัมผัสจิตวิชานี้ไม่ใช่ทั้งวิชาต่อสู้ ไม่ใช่ทั้งวิชาตีเหล็ก แต่เป็นวิชาแยกแยะวัตถุดิบ ดวงตาของหนิงหลงยามนี้มองคลังอาวุธเบื้องหน้าไม่เหมือนกับที่คนปกติมองเลย แม้แต่น้อย มันรู้สึกราวกับสามารถอ่านได้ว่าอาวุธเหล่านี้กําลังคิดอะไรอยู่ ราวกับจะสามารถเข้าใจสิ่งที่อาวุธเหล่านี้พยายามพูดออกมาได้เลย

“… ” หนิงหลงเดินลึกเข้าไปในคลังอาวุธก่อนจะสะดุดเข้ากับอาวุธชิ้นหนึ่งที่วางอยู่เบื้องหน้าตนเอง อาวุธชิ้นนี้คุ้นตาหนิงหลงเป็นอย่างมาก เพราะมันเป็นอาวุธระดับตํานานเล่มแรกที่หนิงหลงตีขึ้นมา

“นี่มัน อะไรกัน” เมื่อมองผ่านเคล็ดวิชาสัมผัสจิตแล้ว ดวงตาของหนิงหลงก็สามารถมองเห็นความแตกต่างที่ก่อนหน้านี้ตนมองไม่ออก ในตอนแรกหนิงหลงสามารถมองเห็นทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นทักษะที่ใช้สร้างหรือวัสดุที่นํามาทํา แต่เมื่อใช้เคล็ดวิชาสัมผัสจิต หนิงหลงก็ได้เห็นความบิดเบี้ยวที่อยู่ในดาบระดับตํานานที่ตนสร้างขึ้นมา

 

ฆ่า…แก้แค้น

ความรู้สึกพวกนี้ทะลักออกมาจากดาบที่หนิงหลงสร้างขึ้น มันราวกับมีโคลนสีดําห่อหุ้มดาบเล่มนี้เอาไว้เลย นี่น่ะหรือความสามารถของเคล็ดสัมผัสจิต

 

“………………….”ไม่ใช่แค่อาวุธของหนิงหลงเท่านั้น เหล่าอาวุธทั้งหลายในห้องต่างก็กําลังส่งเสียงของตนออกมาเช่นกัน ทั้งกระบี่ที่กําลังร่ําร้องหาเลือดอย่างกระหาย โล่ที่อยากจะปกป้อง หรือแม้แต่มีดที่อยากจะรับการตีค่าให้มากกว่านี้ เหล่าอาวุธพวกนี้ราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตที่วางเอาไว้ทั่วห้องไม่มีผิด

 

แล้วการมองเห็นสิ่งพวกนี้จะทําให้วิชาตีเหล็กดีขึ้นได้อย่างไร เรื่องนี้หนิงหลงไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ยิ่งมองเหล่าอาวุธเบื้องหน้าก็ราวกับกําลังพยายามเรียกร้องสิ่งต่างๆออกมาเลย

 

“…………………”ระหว่างหนิงหลงกําลังเดินไปรอบๆเพื่อมองดูอาวุธในคลัง อยู่ๆดวงตาของหนิงหลงก็เหลือบไปเห็นอาวุธชิ้นหนึ่งเข้าเสียก่อน สัมผัสแรกที่ได้เห็นมันรู้สึกราวกับมีเลือดไหลออกมาจากตัวดาบไหลออกมาเป็นทางยาวราวกับตัวดาบมีบาดแผลลึกที่ไม่สามารถรักษาได้ แต่ดาบที่หนิงหลงกําลังมองอยู่นั่นกลับเป็นดาบระดับราชันขั้นที่ 10 เลยทีเดียว

“ ” หนิงหลงเดินเข้าไปมองดาบเล่นนั้นด้วยท่าทีตกใจ ไม่ใช่แค่ระดับของมัน แต่ยังเป็นสิ่งที่มันกําลังร่ําร้องออกมาต่างหาก ดาบเล่มนั้นมีกลิ่นอายชั่วร้ายแต่สิ่งที่ดาบกําลังแผ่ออกมากลับเป็นความรู้สึกเศร้า

ช่วยด้วย…ช่วยเขาด้วย…..

 

นี่คือสิ่งที่ดาบเล่มนี้สื่อออกมา แต่สภาพภายนอกที่ดูน่ากลัวของมันกลับตรงกันข้ามราวฟ้ากับเหว ดาบเล่มนี้อัดแน่นไปด้วยความเกลียดชังและกลิ่นคาวเลือด แต่ภายในก็มีจิตเมตตาอยู่เต็มเปี่ยม ทั้งสองสิ่งนี้ปนเปกันจนยากจะแยก ราวกับภายในดาบมีจิตสองจิตกําลังปนเปกันไม่มีผิด

 

ช่างแปลกเหลือเกิน แต่ทําไมหนิงหลงถึงได้รู้สึกคุ้นๆกับมันนักนะ….

 

“เจ้าทําอะไร”รู้ตัวอีกที่หนึ่งหลงก็กําลังยื่นมือเข้าไปจับดาบเล่มนั้นซะแล้ว แต่มือของซิ่วอิงกลับจับข้อมือของหนิงหลงเอาไว้ ก่อนไม่ยอมให้เขาจับดาบเบื้องหน้าได้ ดาบเล่มนี้เป็นหนึ่งในอาวุธระดับราชันขั้นที่ 10 ของพรรคยอดศาสตราถูกคุ้มกันแน่นหนาอย่างดีในคลังของพรรค หากไม่ใช่เพราะซิ่วอิงพามาหนิงหลงคงไม่มีวันได้เห็นดาบเล่มนี้แน่ๆ

 

“ดาบเล่มนี้….อาจา….ท่านอาวุโสหมิงซานเป็นผู้สร้างหรือขอรับ” หนิงหลงถามพลางมองดาบเล่มนี้ด้วยท่าทีสงสัย ดาบเล่มนี้มีกลิ่นอายของอาจารย์อยู่ บางทีดาบเล่มนี้อาจจะเป็นอาจารย์ที่สร้างขึ้นมาก็เป็นได้

 

“เจ้ารู้ได้ยังไง “ซิ่วอิงขมวดคิ้วด้วยท่าที่ประหลาดใจ ดาบเล่มนี้สร้างขึ้นเมื่อนานมาแล้ว แต่พรรคยอดศาสตราก็ไม่เคยเอาดาบเล่มนี้ออกไปขายหรือใช้งานแต่อย่างไร ดาบเล่มนี้ควรจะไม่มีใครทราบสิว่าเป็นดาบที่หมิงซานสร้างขึ้น

“ข้าสัมผัสได้ขอรับ” หนิงหลงตอบพลางมองดาบเบื้องหน้าด้วยท่าทีครุ่นคิด แม้จะไม่เคยคิดว่าอาจารย์จะสร้างดาบที่มีกลิ่นอายน่าขนลุกเช่นนี้ออกมาได้ แต่เพราะสัมผัสได้ถึงทักษะของอาจารย์ รวมถึงบางสิ่งบางอย่างที่คุ้นเคยหนิงหลงก็เลยคิดว่ามันเป็นดาบที่อาจารย์สร้างขึ้นมาหรือเปล่าเท่านั้น แต่ดูจากท่าทีของซิ่วอิงท่าทางจะเป็นแบบนั้นจริงๆ

“ใช่ ดาบเล่มนี้เป็นดาบที่เจ้าสารเลวหมิงซานสร้างขึ้นจริงๆ” คําตอบของซิ่วอิงไม่ผิดจากที่หนิงหลงคิดเอาไว้นัก แต่คําที่ซิ่วอิงใช้เรียกอาจารย์กลับไม่ให้เกียรติกันเสียเลย

 

“ท่านว่าอะไรนะ ทําไมถึงเรียกท่านอาวุโสว่าเจ้าสารเลวแบบนั้น” หนิงหลงได้ยินซิ่วอิงเรียกหาอาจารย์ของตนแบบนั้นก็มีโทสะทันที

 

“หึ…เจ้าคิดว่าคนดีๆที่ไหนจะสร้างดาบมารแบบนี้ออกมากัน มันเป็นเจ้าสารเลวของแท้เลย” ซิ่วอิงตอบพลางมองดาบเบื้องหน้าด้วยท่าที่ไม่พอใจ ไม่สิ เป็นการมองอย่างรังเกียจเลยทีเดียว

“ดาบมาร ” หนิงหลงชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนั้นจากปากของซิ่วอิง ดาบมารเป็นหนึ่งในสิ่งที่อาจารย์ไม่เคยสอนให้หนิงหลง รวมถึงตําราต่างๆก็ไม่มีบันทึกไว้เลย ทําให้หนิงหลงรู้เกี่ยวกับดาบมารน้อยมาก แต่หากบอกว่าความรู้สึกน่าขยะแขยงนั่นเป็นดาบมารก็ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลย เพราะดาบมารคืออาวุธที่สร้างด้วยวิธีนอกรีต หนิงหลงทราบแต่เพียงว่ามันเป็นวิธีที่เลวร้ายมากเท่านั้น

 

“ใช่ เจ้าเลวนั่นสร้างดาบมารขึ้นมา ทําให้พรรคของเราเสียชื่อเสียงอย่างหนัก แต่มันกลับหนีไปคนเดียวทิ้งพรรคของเราเอาไว้ให้เผชิญกับปัญหา” ซิ่วอิงพูดพลางมองไปที่ดาบตรงหน้าด้วยท่าทีรังเกียจ ไม่นึกเลยว่าอาจารย์ของหนิงหลงจะมีเบื้องหลังเช่นนี้ด้วย ทั้งๆที่ตอนอยู่กับหนิงหลงท่านเป็นคนดีมากแท้ๆ

 

เครั้ง!! เครั้ง!! เครั้ง!

 

หนิงหลงศึกษาอาวุธในคลังอาวุธอยู่นาน แต่ใจก็ไม่อาจละความสงสัยจากอาวุธมารที่อาจารย์สร้างขึ้นมาได้ ไม่ใช่แค่คาดไม่ถึงว่าอาจารย์จะใช้วิชานอกรีตอย่างการสร้างอาวุธมาร แต่เพราะความผิดที่อาจารย์กระทําต่อพรรคด้วย หรือว่านั่นจะเป็นความแค้นที่ทําให้ซีเฉิงตัดสินใจมาสังหารอาจารย์งั้นเหรอ แต่ความแค้นนั่นถึงขั้นต้องฆ่าอาจารย์เลยงั้นหรือ หรือว่ามันจะมีเรื่องราวอะไรมากกว่านั้น…..

ก็ก…

 

หนิงหลงมองมีดสั้นที่เพิ่งสร้างเสร็จด้วยสายตาว่างเปล่า เพราะความกังวลและกลัดกลุ้มทําให้หนิงหลงไม่มีสมาธิกับการสร้างอาวุธตรงหน้าเลย แต่ถึงอย่างนั้นทักษะของหนิงหลงก็มากพอที่จะสร้างอาวุธระดับชั้นเลิศขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นมันกลับว่างเปล่าอย่างมาก

 

“… ” ทันทีที่หนิงหลงสร้างอาวุธเสร็จ ซิ่วอิงก็เตรียมตัวจะต่อสู้ทันที แต่ทว่า…

 

“ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ” หนิงหลงวางมีดสั้นเอาไว้เบื้องหน้าก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องด้วยท่าที่ซึมๆอย่างประหลาด ตอนนี้ในหัวของหนิงหลงตีกันวุ่นวายไปหมดทั้งเรื่องอดีตของอาจารย์ หรือเรื่องสาเหตุที่ซีเฉิงทําแบบนั้น รวมถึงเรื่องความแค้นของตนด้วย