“เสี่ยวหย่ามีความสุขมากแน่ๆ มีพวกคุณรักใคร่เอ็นดูมากมายขนาดนี้” อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาอย่างซึ้งใจ

“จุ๊ๆ แต่คุณเป็นยอดรักของคุณหนูมากหลายปีขนาดนี้ หรือว่าไม่มีความสุขเลยใช่ไหม? ”

เล่อจยาได้ยินเสียงก็หันกลับไปมอง เห็นซูหย่ายืนพิงกำแพงด้วยเท้าเปล่า ผมยาวยุ่งเหยิง ดึงเก้าอี้ออก ไปที่ประตูแล้วหยิบรองเท้าแตะมาวางบนพื้น “ใช่ ต้องมีความสุขแน่ คุณหนู รีบสวมรองเท้าก่อน นี่เป็นแม่แล้วนะ ทำไมถึงไม่รู้จักรักตัวเอง”

ซูหย่ายื่นสองมือไปกอดเล่อจยา “ทำไมคุณตื่นเช้าขนาดนี้? ตาฉันยังไม่ลืมเลย” เมื่อคืนทั้งสองคนคุยกันจนตีสามจึงหลับไป

เล่อจยาปล่อยเธอ แล้วจูงมือเธอเข้าไปที่ห้องน้ำ บีบยาสีฟันแล้วส่งให้เธอ “รีบแปรงฟัน แล้วออกมาทานอาหารเช้า”

“ฉันยังอยากนอนอีก”

“คุณทานอาหารก่อน แล้วค่อยกลับมานอน”

“อย่างนั้นคุณล่ะ? วันนี้วันเสาร์ คุณไม่ได้หยุดเหรอ? ”

เล่อจยายิ้มขึ้นมา “ลืมไปเลย  หลังจากทานข้าวเสร็จ เล่อจยาก็ออกไป ชุมชนที่ซูหย่าอาศัยอยู่ถึงแม้จะเป็นแบบอพาร์ตเมนต์ แต่เนื่องจากอยู่ในทำเลที่ดีเยี่ยม สภาพแวดล้อมของชุมชนจึงดีและมีขนาดใหญ่เป็นพิเศษ เหมาะอย่างยิ่งสำหรับการวิ่ง

เล่อจยาไม่ใช่คนกลัวความลำบาก สองสามปีก่อนหน้านี้ เธอรำพันกับการลดน้ำหนักอยู่ตลอด แต่ก็ไม่เคบสำเร็จ เป็นเพราะความเสื่อมทางจิตใจของเธอเอง

บางทีเบื้องหลังของคนที่ลดน้ำหนักได้สำเร็จ ก็ล้วนมีเรื่องราว อย่างเช่นในปีนั้น เพื่อเกาไห่ เธอจึงลดน้ำหนักสำเร็จ

ดังเช่นครั้งนี้ ก็เพื่อเกาไห่

เพราะงานแต่งงานของซูหย่าคือปลายเดือน  บางครั้งก็เป็นถังขยะระบายอารมณ์ของซูหย่า

“จยาจยา ฉันซื้อเดรสมาให้คุณชุดหนึ่ง คุณจะไม่ลองใส่ดูหน่อยเหรอ? ”

เล่อจยาที่กำลังเช็ดตัวอยู่ ก็นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย “ฉันไม่ใช่ไม่มีเสื้อผ้าใส่ คุณจะซื้อมาให้ฉันทำไม? ไม่ใส่ เอาออกไปเลย”

มาตรฐานการใช้เงินของซูหย่า เล่อจยาเข้าใจดี เดรสชุดนั้นอย่างต่ำๆ ก็เป็นหมื่นหยวน

“จยาจยา เดรสชุดนี้ ฉันซื้อมาเมื่อหลายปีก่อน”

ประตูถูกเปิดออก เล่อจยาก็สวมผ้าเช็ดตัวออกมา “หมายความว่าอะไร? หลายปีก่อน? ”

ซูหย่ารับผ้าขนหนูในมือเธอ แล้วเช็ดหยดน้ำที่ปลายผมแทนเธอ “ก็ปีนั้น คุณลดน้ำหนักได้สำเร็จไม่ใช่เหรอ? ต่อมา คุณจะไปสารภาพรักกับเกาไห่ ฉัน…ฉันคิดว่าเพื่อให้ประสบความสำเร็จ ดังนั้น จึงซื้อเดรสชุดนี้มาให้คุณ ใครจะไปรู้ว่าต่อมาเกาไห่จะเกิดอุบัติเหตุ เดรสชุดนี้เลยไม่ได้มอบให้ไป”

เล่อจยาขมวดคิ้ว ลดสายตาลง มองชุดเดรสในมือเล่อจยาที่รอดชีวิตมา “จริงเหรอ? ”

“แน่นอน คุณลองดูป้ายยี่ห้อสิ ค่อนข้างเหลืองแล้ว ด้วยเอวห่วงยางหลายปีมานี้ของคุณ ฉันจึงไม่กล้าหยิบออกมาทำให้คุณสะเทือนใจ”

หยิบผ้าขนหนูจากในมือเธอ แล้วถือโอกาสหยิบชุดเดรสนั้นด้วย จากนั้นเล่อจยาก็ไปยังห้องน้ำ

มองเอวที่เรียวเล็กนั้น เล่อจยาจึงเข้าใจความหมายของซูหย่า เดรสชุดนี้ออกแบบแบบเอวเว้าสูง เป็นการเน้นให้เห็นช่วงเอว หากใส่ไม่ดี ก็อาจจะกลายเป็นทำให้ตัวเองดูแย่ได้

เธอสูดลมหายใจเข้า เก็บท้องน้อยเล็กน้อย จึงพอฝืนๆ ดูได้

เมื่อเดินออกมา เธอหมุนครึ่งรอบตรงหน้าซูหย่า “พอดูได้ไหม? ”

ซูหย่าพยักหน้า “ถ้าเกาไห่ได้เห็นรูปร่างของคุณตอนนี้นะ เขาจะต้องเสียดายอย่างสุดๆ ”

ได้ยินคำว่า”เกาไห่”สองคำ สีหน้าของเล่อจยาก็เศร้าลงอย่างมาก

รวมผมทั้งหมดขึ้น แล้วมัดทรงหางม้า

ขณะนี้เป็นปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ด้านนอกค่อนข้างหนาวเย็นเล็กน้อย ซูหย่าหยิบเสื้อกันลมสีเบจจากในตู้เสื้อผ้าออกมาให้เธอ “คุณเอาเสื้อนี้คลุมไปหน่อย พอถึงในบ้านแล้ว ค่อยถอดออกก็ได้”

เล่อจยามองเสื้อที่อยู่ในมือซูหย่า “ทำไมรู้สึกว่า คุณค่อนข้างจะผิดปกติ? ฉันแค่ไปส่งคุณกลับบ้านก็เท่านั้น จะใส่อลังการขนาดนี้ไปทำไม? ”