ในวิดีโอ ซูหย่ายืนอยู่ข้างถนนเพราะมีรถจักรยานยนต์ขับผ่านไปและบีบเธอเข้าไปในมอเตอร์เวย์ ในขณะนั้น มีรถยนต์คันหนึ่งขับผ่านไปเร็วมากและกำลังจะชนเธอ

ทันใดนั้น มีชายคนหนึ่งรีบผลักเธอไปที่ทางเท้า ด้วยเสียงเบรก ร่างของชายคนนั้นก็ล้มลงพร้อมกัน เมื่อเธอยืนขึ้น ผู้ชายคนนั้นก็จากไปอีกฝั่งแล้ว

ซูหย่ารู้สึกแน่นคอ และเธอสามารถจำร่างนั้นได้ ถ้าไม่ใช่เซียวอู๋จะเป็นใคร?

“เขาถูกชนจนขาหัก เกรงว่าเธอจะรู้เลยลากขาที่หักแล้ววิ่งหนีไป ได้ยินมาว่าเกือบพิการ”

ปี๋ไคพูดเสียงเบา ซูหย่าตกใจ

เธอคิดเสมอตลอดหลายปีที่ผ่านมามีเพียงเธอที่ยอมเสียสละ และคิดว่าเซียวอู๋ไม่เคยสนใจเธอ

ปรากฏว่าความห่วงใยและความรักของเธอช่างสดใส แต่เขากลับซ่อนเร้น

หัวใจถูกดึงเข้าอยู่ด้วยกัน คนโง่คนนี้!

เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและเดินไปที่ห้องครัว เซียวอู่กำลังทำอาหารอยู่ เธอกอดเขาจากด้านหลัง ชุบเข้าไปที่เสื้อด้วยความอบอุ่น เซียวอู๋รีบปิดไฟ หันศีรษะและมองที่ซูหย่า “เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงร้องไห้แบบนี้?”

ด้วยเหตุนี้ เขาต้องการที่จะหยิบทิชชู่ให้ซูหย่าแต่ซูหย่าก็กอดเขาและปฏิเสธที่จะเคลื่อนไหว

“เกิดอะไรขึ้น คุณบอกซิ?” เซียวอู๋กังวล และเสียงของเขาก็ดังขึ้น

“ขาคุณไม่ส่งผลกระทบต่อการบาดเจ็บครั้งนั้นนะ” เสียงที่มาพร้อมกับเสียงจมูกดังมาจากแขนของเขา

เซียวอู๋ตัวแข็งแต่แล้วก็คิดออก และกระซิบข้างหูของเธอว่า “ ดีหมดแล้ว ไปเถอะ ไปที่ห้องนั่งเล่น ที่นี้ควันมันเยอะ”

หลังจากทานอาหารเสร็จ ซูหย่าก็พามู่เฉียวขึ้นไปชั้นบน เหตุการณ์การตั้งครรภ์นั้นส่งผลกระทบร้ายแรงต่อเธออย่างไม่ต้องสงสัย เธอเคยหัวเราะ ตอนนี้เธอก็มีอารมณ์น้อยลง

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้มีสาเหตุมาจากเซียวอู๋ และซูหย่าก็รู้สึกผิดเล็กน้อยในใจ

“เสี่ยวเฉียว กินอะไรก่อน ถ้าคุณไม่คิดถึงตัวเองก็คิดถึงลูกในท้องของคุณหน่อย”

มู่เฉียวคุกเข่า ไม่พูด คิดเกี่ยวกับชีวิตของเธอ เมื่อมันพังทลาย เธอก็มีแต่ความเกลียดชังต่อมู่หยิงในใจ

ซูหย่าวางถาดลงแล้วจับมู่เฉียวไว้ในอ้อมแขนของเธอ “เสี่ยวเฉียว ฉันเล่าเรื่องหนึ่งให้คุณฟัง”

จากนั้น ซูหย่าได้บรรยายสั้นๆ เกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอ อุบัติเหตุของเซียวอู๋ และอื่นๆ กับเสี่ยวเฉียว

เสี่ยวเฉียวประหลาดใจเล็กน้อย “หมายความว่า คุณเพิ่งมาดีกันเมื่อวานนี้หรือ”

ซูหย่าพยักหน้า ผลักเธอออกมาหน่อยและจับใบหน้าของเธอ “ใช่ ฉันต้องขอบคุณคุณ ดังนั้น เสี่ยวเฉียว ยังมีสิ่งที่ไม่น่าพอใจอีกมากมายในชีวิต คุณยังเด็ก และจะมีหลายอย่างที่คุณจะทำ ประสบการณ์ในอนาคต , ฉันรู้ว่าฉันพยายามเกลี้ยกล่อมคุณแบบนี้ มันเหมือนกับการยืนพูดแต่คุณต้องเผชิญมันด้วยตัวเอง คุณบ่น คุณเกลียด และคุณเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้มันเปล่าประโยชน์ เธอควรคิดว่าจะพยายามทำอย่างไรให้ตัวเองมีความสุขมากขึ้น”

มู่เฉียวยิ้มเล็กน้อย ความขมขื่นซ่อนอยู่ในรอยยิ้มของเขา

“พ่อบอกว่าลูกเป็นคนที่รักอิสระมาก ฉันรู้เสมอว่าตัวเองต้องการอะไร ตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันได้ทำงานอย่างหนักในทิศทางที่ฉันต้องการ ชีวิตที่ฉันต้องการคือเรียนจบมหาวิทยาลัย หางานที่ รักและแต่งงานกับคนที่ฉันชอบ อยู่ด้วยกัน เดินผ่านชีวิตนี้อย่างชัดแจ้ง แต่ตอนนี้ ใจฉันว่างเปล่าและสูญเสีย ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร อะไรจะเจอกับฉันอีก พี่ซู , ชีวิตฉันยุ่งเหยิง “หลังจากนั้น เธอหลับตา คิ้วของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าที่แก้ไขไม่ได้

“เสี่ยวเฉียว ฉันก็ขอโทษคุณแทนเซียวอู๋ด้วย”

มู่เฉียวส่ายหัวและลืมตาด้วยน้ำตาที่ส่องประกายในดวงตาของเขา “พี่ซู ฉันเป็นแค่คนธรรมดา ฉันเกิดในครอบครัวที่ธรรมดามาก แม่ของฉันปลูกฝังในตัวฉันตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก ใน อนาคตเราต้องแต่งงานกับใครสักคน ฉันไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับคนอย่างโม่หานไม่เคยคิดเกี่ยวกับมันเลย” ในตอนท้ายเสียงของมู่เฉียวก็สำลัก

“พี่ซู น่าจะดูออก คุณเป็นคนรวย คนรวยอาจจะคิดว่าลูกคนยากจนแบบเรา คงคิดที่จะขึ้นไปในที่สูง แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด” เธอสูดหายใจ “ฉันมีความสามารถในการใช้ชีวิตตามที่ฉันต้องการ แต่ตอนนี้ ทุกสิ่งว่างเปล่า”

ซูหย่ามองไปที่มู่เฉียวและเธอก็ไม่พูดอะไรออกมาชั่วขณะหนึ่ง พวกเขาเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันและมีประสบการณ์ที่แตกต่างกัน มู่เฉียวและเล่อจยาต่างกัน แม้ว่าเล่อจยาจะมีภูมิหลังครอบครัวที่ยากจน แต่เธอก็สบายใจกับสถานการณ์มากขึ้น , ยกเว้นจะดื้อดึงกับเกาไห่ , เรื่องอื่นๆ เธอเป็นคนสบายๆ

ในที่สุด หลังจากที่โน้มน้าวมาเป็นเวลานาน มู่เฉียวก็กินบางอย่าง และซูหย่าขอให้เธอเข้านอนแต่เช้า และพรุ่งนี้ให้ตื่นแต่เช้าเพื่อขึ้นเครื่องบิน จากนั้นจึงกลับไปที่ห้องของเธอ

เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นผู้ชายนอนอยู่บนเตียง

“เสี่ยวอี้ ผมกล่อมนอนแล้ว”

ซูหย่าพยักหน้า เพราะเรื่องของมู่เฉียว ฟ้าหลังฝนอย่างเธอ ก็มีอารมณ์หดหู่เล็กน้อย

“เสี่ยวหวู่ อาการป่วยของโม่หาน มีแค่มู่เฉียวจริง ๆ เหรอ?”

เซียวอู๋มองไปที่ซูหย่า ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอกำลังพยายามจะพูดอะไร และกล่าวว่า “อันที่จริง มู่เฉียวไม่รู้ แม้ว่าเธอจะไม่แต่งงานกับโม่หาน แต่ชีวิตของเธอก็ถูกกำหนด และตระกูลโม่ไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่”

“ทำไม?”

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าโรคของโม่หานเกิดขึ้นอีก”

ซูหย่าหันกลับมามองเซียวอู่ด้วยแววตาไม่เชื่อ “แต่ทำไมชีวิตผู้หญิงถึงพังเพราะความเจ็บป่วยของเขา เขามีเงิน และชีวิตของเขาก็เป็นของเขา ตลอดชีวิตของคนอื่นก็ไม่สำคัญแล้วใช่ไหม ?” เธอรู้สึกแย่กับโม่หานอีกครั้ง

เซียวอู๋ไม่ได้พูดอะไร บางสิ่งก็ถูกกำหนดมาแล้ว

“ภรรยา หลังจากที่เรากลับไป คุณไปกองทัพกับผมไหม” เซียวอู๋ก็กอดซูหย่าและลูบหัวของเธอกับหน้าอก เห็นได้ชัดว่าเขาอยากลวนลามเธอ

ซูหย่าผลักเขา “ฉันจะไปทำไหม คราวที่แล้วคุณทำกับฉันแบบนั้น แล้วฉันก็วิ่งกลับไปอีกครั้ง คนจะไม่หัวเราะเยาะฉันเหรอ?”

เซียวอู๋เงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขาทรุดลง “ดูว่าใครกล้า!”

“ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่ที่บ้านแม่กับเสี่ยวอี้ และฉันยังต้องทำงาน…”

“แล้วถ้าผมคิดถึงคุณต้องทำยังไง”

“ก่อนหน้านี้คุณอยู่อย่างไร ในอนาคตคุณก็อยู่อย่างนั้น” ซูหย่ายกมุมปากของเธอ จัดการเขา

“จะเหมือนกันได้ยังไง มีภรรยากับคนโสด มีคนกอดได้แต่ไม่ได้กอด แต่อีกคนกอดไม่ได้ก็ทำอะไรไม่ได้ เหมือนเดิมได้ไง?

ซูหย่าหยิบหมอนที่อยู่ข้างหลังเธอและตบหัวเขา “คุณคิดอย่างอื่นได้ไหม คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ได้ ถ้าอย่างนั้นเป็นการดีสำหรับคุณที่จะหาผู้หญิงที่น่าสังเวชเหล่านั้น คุณก็แค่เอาเงินแลกของแค่นี้ก็เรียบร้อย .”

ใบหน้าของเซียวอู๋เปลี่ยนเป็นสีเข้มและเขาก็ดึงหมอนออก “ซูหย่า คุณดูถูกฉันและคุณก็ดูถูกตัวเองด้วย” สีหน้าของเขาดูจริงจังมาก ซูหย่ากลืนน้ำลายนอนลงหันหลังให้เขา ฉัน ขี้เกียจคุยกับคุณ นอนได้แล้ว”

เซียวอู๋วางมือบนเอวของเธอ “ภรรยา ผมแค่กอดคุณนอน ผมจะไม่ทำอะไร”

“อืม.”

“ภรรยาผมนอนไม่หลับ”

“ไปวิ่ง 20 กิโลไป”

“ภรรยา คุณยังเจ็บอยู่หรือเปล่า ให้ผมช่วยทายาให้คุณไหม”

ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำ ลืมตาขึ้น และยกผ้าห่มขึ้นบนร่างของชายคนนั้น “กลับไปที่ห้องของคุณ”